เสี่ยวเฉิง...เจ้าหายไปอยู่ที่ไหน?

“ท่านพี่! จะยอมให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้นะ!” นางพูดอย่างเดือดดาล

หลินจื่อชิงเงยหน้าขึ้นมองภรรยา สีหน้าของเขายังสงบนิ่ง แต่ในแววตามีประกายของความลังเล

“แล้วเจ้าจะให้ข้าทำเช่นไร หรือจะให้ข้าบากหน้าไปถามท่านแม่ทัพนั่นว่าทำไมถึงไม่มอบสินสอดทั้งหมดให้เราเช่นนั้นหรือไง”

“แต่นี่มันเกินไปแล้ว สินสอดของลูกสาวก็ควรยกให้บิดามารดาเป็นค่าเลี้ยงดูสิ ทำไมท่านแม่ทัพจึงทำเช่นนี้ ข้าไม่ยอม”

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปอาละวาดที่จวนแม่ทัพเอาเองก็แล้วกัน”

“ท่านพี่!”

เฉินซิวเจินโอดครวญด้วยความเสียดาย เท่าที่เห็นในรายการเทียบสินสอดเมื่อครู่ นั่นไม่ใช่น้อยๆ เลย เรียกว่าหากได้มานางก็ตั้งตัวเป็นเศรษฐีได้เลย

“พวกเราจะยอมให้พี่หญิงรองได้ทุกอย่างไปหมดงั้นหรือ? ได้ทั้งตัวแม่ทัพ ได้ทั้งสินสอด ได้ทั้งชื่อเสียง...แล้วเราล่ะ? ข้าจะเป็นแค่น้องสาวที่ไม่มีใครเหลียวแลเช่นนั้นหรือเจ้าคะท่านพ่อ”

หลินจื่อชิงถอนหายใจหนักหน่วง ปรายตามองลูกสาวที่ตั้งแต่เกิดเรื่องฉาวโฉ่วันนั้น เขาก็ขุ่นเคืองจนไม่อยากมองหน้ามาตลอด

“เรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิด ท่านแม่ทัพเป็นใครกัน ใช่คนที่พวกเจ้าควรขัดใจหรือไร หากใครกล้าขัดคำสั่งของเขา เจ้าคิดว่าจะรอดได้หรือ