ลำนำรักใต้เงาฝัน

ในยามราตรีอันเงียบงัน ท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสายทำให้เมืองทั้งเมืองราวกับถูกปกคลุมด้วยผ้าห่มสีขาวหนาและหนาวเหน็บที่สุดในรอบหลายสิบปี เสียงลมหนาวที่พัดหวีดหวิวผ่านทุ่งหิมะเงียบเหงาราวกับเสียงภูติผีร้ายที่กำลังขู่คำราม ผู้คนต่างหลบซ่อนตัวในบ้านเรือนที่ปิดแน่น ไม่มีแสงไฟจากบ้านใดๆ มองเห็นได้ มีเพียงแสงจันทร์ที่สะท้อนกับพื้นหิมะที่ให้แสงสว่างจางๆ แก่โลกที่เงียบสงบและว่างเปล่านี้ฟั่บ! ฟั่บ! ฟั่บ!“เฮือก! อึก!”เสียงแส้วาดผ่านอากาศลงบนแผ่นหลังของใครคนหนึ่งอย่างสุดแรงจนสะดุ้งเฮือกครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเจ็บปวดแสนสาหัสไปทั้งร่าง มือที่เคยเรียวสวยดังลำเทียนสลักถูกเครื่องลงทัณฑ์บีบนิ้วจนกระดูกแตกร้าวผิดรูปช้ำเลือดช้ำหนองพยายามจิกเข้าหากันแน่น“นางแพศยาไร้ยางอาย! จงรับสารภาพมาเสียดีๆ ว่าชายชู้ที่เจ้าแอบลักลอบไปหลับนอนด้วยนั่นคือไอ้สุนัขขี้เรื้อนตัวใดกัน” พอสิ้นเสียงนั้น แส้ในมือคนถามก็ตวัดฟาดลงบนผิวเนื้อขาวเนียนผ่องที่ตอนนี้ขึ้นลายริ้วแผลแตกยับจนเลือดซิบ เจ็บลึกบาดลงไปถึงกระดูก แต่ทว่าเจ้าตัวกลับกัดฟันไม่แม้แต่จะเปล่งเสียงร้องออกมาสักแอะ มีเพียงดวงตาแดงก่ำที่ลอยคว้างมองไปภาพเบื้องหน้

“นี่คือ...” “จดหมายของคุณชายหาน” “คุณชายหาน!” หลินอวี้เหม่ยอุทานอย่างงุนงง ก็นางกำลังจะแต่งงานกับเขาอยู่นี่แล้ว ทำไมคนผู้นั้นต้องส่งจดหมายลับมาให้อีกล่ะ ไวเท่าใจคิดหญิงสาวรีบเปิดอ่านจดหมายนั่นอ่านทันที ข้าจะเฝ้ารอเจ้าอยู่ที่ประตูด้านหลัง เมื่อถึงเวลานั้นเราจะหนีไปด้วยกันให้ไกลสุดฟ้า ข้ารักเจ้าเหนือสิ่งอื่นใด...หานเจี้ยนจวิ้น“หานเจี้ยนจวิ้น...” หลินอวี้เหม่ยขมวดคิ้วแน่น พลางอ่านทวนจดหมายนั่นถึงสองรอบ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองสบตาน้องสาว“ข้ารู้ว่าท่านพี่ไม่อยากเข้าพิธีแต่งงานครั้งนี้ ท่านรักคุณชายหานผู้นั้น แล้วเขาก็รักท่านพี่สุดหัวใจมิใช่หรือ เช่นนั้นพวกท่านก็ควรหนีไปด้วยกันเสียเถิด ข้าผู้เป็นน้องสาวจะคอยช่วยรับหน้าบิดาให้เอง”ฟังดูราวกับเป็นผู้เสียสละและรักพี่สาวอย่างยิ่ง หากหลินอวี้เหม่ยไม่ได้ผ่านฝันร้ายนั่นมาก่อนย่อมหลงกลเชื่อน้องสาวแสนดีผู้นี้จนหมดใจไปแล้ว แต่อีกใจนางก็อดสงสัยไม่ได้ ในฝันวันนี้นางควรจะต้องแต่งงานกับหานเจี้ยนจวิ้นมิใช่หรือ แล้วทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นว่าเขามาชวนให้นางหนีตามกันไปเสียได้เล่า ถ้าเจ้าบ่าวไม่ใช่หานเจี้ยนจวิ้นแล้ว จะเป็นผู้ใดได้เล่า หลินอวี้เหม่ยพยายามนึกทบ

“ช้าก่อน...”หลินจื่อชิงรีบเอ่ยขึ้น พลันมองใบหน้าจิ้มลิ้มของบุตรสาวคนที่สามอย่างครุ่นคิดหนัก ฮูหยินของเขาพูดถูก ฝ่ายนั้นไม่เคยพบหน้าหลินอวี้เหม่ยตอนโตมาก่อนเสียหน่อย ที่ต้องการแต่งก็เพื่อทำตามสัญญาหมั้นหมายเท่านั้น อีกทั้งเขายังรู้มาว่างานแต่งนี้ทำเพื่อเลี่ยงไม่ให้ฝ่าบาทพระราชทานสมรสให้กับแม่ทัพผู้เกรียงไกรนั่นเพื่อเป็นการมัดมือชกเลยชิงแต่งงานกับบุตรีของเขาเสียก่อนหากส่งบุตรีอีกคนไป ทางนั้นก็คงไม่รู้ หรือถึงจะรู้แต่ถึงตอนนั้นข้าวสารก็กลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว ก็ยากจะแก้ไขช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้เขามีลูกสาวไม่รักดีเช่นหลินอวี้เหม่ยกันเล่า “เจ้าแน่ใจนะว่ายินยอมแต่งกับแม่ทัพเซียวหลงเฉิงแทนพี่สาวเจ้า”“แน่ใจเจ้าค่ะท่านพ่อ” หลินซูหนิงรับคำ ดวงตาเป็นประกายมุ่งมั่นภาพนั้นทำให้หญิงสาวที่ซ่อนตัวดูสถานการณ์อยู่ในเงามืดขมวดคิ้วอย่างงุนงงเจ้าบ่าวของนางไม่ใช่หานเจี้ยนจวิ้นแต่กลับเป็นแม่ทัพเซียวหลงเฉิงงั้นหรือชื่อนี้ช่างคุ้นหูนัก นางเคยได้ยินชื่อนี้จากไหนนะใช่แล้ว! ในฝันร้ายนั่นเขาคือเจ้าบ่าวของหลินซูหนิงน้องสาวนางมิใช่หรือ แล้วทำไมตอนนี้กลับกลายมาเป็นเจ้าบ่าวของนางแทนเล่านี่มันเรื่องตลกอันใดกัน สิ

หลังจากที่รอเจ้าสาวอยู่พักใหญ่ ในที่สุดหลินอวี้เหม่ยก็ปรากฏกายในชุดเจ้าสาวสีแดงงดงามและหรูหรา คลุมศีรษะด้วยผ้าสีแดงตามประเพณี แต่ทว่าแทนที่จะเห็นเจ้าบ่าวที่ควรขี่ม้ามารับเจ้าสาวตามธรรมเนียมแต่กลับไร้เงาทำให้พ่อของเจ้าสาวอดขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจไม่ได้ แม้ว่างานวิวาห์นี้เป็นอดีตฮูหยินที่ล่วงลับได้ตกลงกับมารดาของเจ้าบ่าว แต่ก็ควรให้เกียรติฝ่ายเจ้าสาวบ้าง“ท่านพ่อรักษาตัวด้วย ลูกไปก่อนนะเจ้าคะ” หลินจื่อชิงถึงกับผงะไปเล็กน้อยเมื่อจู่ๆ ลูกสาวก็สวมกอดตน ทั้งที่นานแล้วที่อีกฝ่ายไม่ได้กอดคนเป็นพ่อเช่นนี้“อืม...เจ้าก็เช่นกัน จงจำไว้ว่าต้องรักษาเกียรติของสกุลหลินของเราไว้ให้ดี อย่าทำอะไรให้เสื่อมเสียหรือเดือดร้อนมาถึงตระกูลเราได้”หลินอวี้เหม่ยฝืนยิ้มในใจขื่นขม กระทั่งคำอวยพรก่อนออกเรือน บิดาของนางก็ยังห่วงตระกูลมากกว่าลูกสาวคนนี้“เจ้าค่ะท่านพ่อ”หญิงสาวรับคำเบาๆ แต่ในนาทีที่ผละออกนางก็รีบยัดบางอย่างใส่มือผู้เป็นบิดาโดยไม่มีผู้ใดทันสังเกตพร้อมกับกระซิบบางอย่างเบาๆ แล้วรีบคารวะบิดา ซึ่งเป็นผู้ใหญ่คนเดียวที่นางเหลือในโลกนี้ ก่อนจะเดินตรงไปขึ้นเกี้ยวบุปผาโดยไม่เหลียวหลัง เสี่ยวจูสาวใช้คนสนิทรีบเดิน

อีกด้านเกี้ยวเจ้าสาวก็มาหยุดที่หน้าจวนสกุลเซียว ที่ในวันนี้เต็มไปด้วยความครึกครื้นและการตกแต่งที่งดงามอลังการ งานแต่งงานของแม่ทัพเซียวผู้เป็นแม่ทัพใหญ่แห่งแผ่นดิน ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ มีผู้คนจากทุกสารทิศเดินทางมาร่วมแสดงความยินดี ไม่ว่าจะเป็นขุนนางสูงศักดิ์ ผู้มีอำนาจจากราชสำนัก รวมถึงชาวบ้านที่ต่างพากันมาชมงานแต่งงานที่แสนยิ่งใหญ่นี้ ใครๆ ต่างก็อยากเห็นเจ้าสาวของท่านแม่ทัพใหญ่กันทั้งนั้น“เชิญเจ้าสาวลงจากเกี้ยว”เสียงนั้นเรียกสติที่หลุดลอยของหลินอวี้เหม่ยให้กลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง ตั้งแต่ออกจากบ้านมา นางก็ใจลอยครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้ลงมือทำไปป่านนี้ไม่รู้ว่าที่บ้านของนางกำลังโกลาหลกันปานใด แต่จะโทษใครได้ในเมื่อน้องสาวตัวดีของนางหาเรื่องใส่ตัวก่อน นางก็เพียงแค่ส่งทุกข์นั่นกลับคืนไปให้เจ้าของก็เท่านั้น ถือว่าเจ๊ากันไปมิใช่หรือ อย่างน้อยก็อาจช่วยตัดไฟแต่ต้นลมได้บ้าง จะหาว่านางใจร้ายก็ได้ ในเมื่อใจดีแล้วต้องพบจุดจบน่าอนาถ ก็ต้องร้ายเสียบ้างแบบนี้แหละ“คุณหนูเจ้าคะ”เสียงเสี่ยวจูกระซิบเรียกที่ข้างเกี้ยวอีกครั้ง ทำให้หญิงสาวกะพริบตาถี่ๆ ไล่ความสิ่งที่รบกวนออกไปจากหัวใจ อย่างน้อยวันนี้นา