2 ดาวเด่นของหอวสันต์สีชาด! (2)

‘เรือนช่อบุปผา’ เป็นเรือนพักและสถานที่รับแขกสำหรับดาวเด่นของหอวสันต์สีชาด เมื่อก่อนมีเพียงนางผู้เดียวที่พักอยู่เรือนนี้ แต่นานวันเมื่อนางไม่ยอมพลีกายรับแขกเสียที แม่เล้าจึงได้แต่ยกยอคณิกานางอื่นที่หน้าตางดงามยั่วยวน จนทำให้หอนางโลมมีดาวเด่นที่พักอยู่ในเรือนช่อบุปผาถึงสามนางในตอนนี้

มู่ชิงตานก้าวขาออกไปรอยังโถงของเรือนช่อบุปผา ฉูหนิวตระเตรียมสถานที่ไว้อย่างเรียบร้อย กู่เจิงถูกวางไว้บนโต๊ะยาวเพื่อสำหรับให้นางบรรเลงดนตรี

ขณะนี้แขกเหรื่อที่เป็นบุรุษยศใหญ่จากเมืองหลวงทยอยเข้ามามากมาย รวมแล้วสิบกว่าคนได้ แค่เห็นจำนวนคน ฉูหนิวก็ถอนหายใจเหนื่อยแทนนายหญิงของนางแล้ว

“นั่นแม่นางชิงตาน ดาวเด่นอันดับหนึ่งของหอวสันต์สีชาด” ใต้เท้าผู้หนึ่งเอ่ยกับบุรุษรอบข้างเขา

สายตาทั้งหมดล้วนตกมาอยู่ที่สตรีร่างงามนางนี้ ก่อนจะมีเสียงกระซิบกระซาบตามมาอีกระลอก

“งามนัก...”

มู่ชิงตานไม่ได้สนใจ สองเท้าเล็กเรียวก้าวขึ้นไปนั่งบนผ้าที่ยัดนุ่นไว้อย่างช้าๆ ก่อนจะยกสองมือขาวนวลเริ่มบรรเลงบนสายกู่เจิงแผ่วเบา เสียงดนตรีอันไพเราะดังขึ้นมากึกก้องทั่วทั้งห้องโถงของเรือน

สาวงามดาวเด่นอีกสองนาง ย่างเข้ามาช้าๆ พร้อมกับร่ายรำอ่อนโยนราวผีเสื้อสองตัวกำลังโผบินสวนกันไปมา ทำให้ผู้พบเห็นเป็นภาพที่งดงามยากจะลืมเลือน

“สองนางนี้เป็นดาวเด่นที่เพิ่งได้เข้าเรือนบุปผาไม่นานมานี้เจ้าค่ะ นางทั้งสองคนถูกบุรุษเลือกและชื่นชมรองมาจากมู่ชิงตาน นามว่า หมิงสุ่ย กับ หวางฮุ่ย” แม่เล้าม่อหรันเอ่ยบอกแก่ใต้เท้าทั้งหลาย

‘อัครเสนาบดีเมิ่ง’ เป็นคนใหญ่คนโตในวังหลวง จึงนั่งอยู่โต๊ะตัวหน้า ใกล้กับมู่ชิงตานที่สุด แต่เขาประเมินระยะแล้วแม้จะพูดสิ่งใดนางไม่มีทางได้ยินแน่

“ที่ข้ามาพบพวกท่านครานี้เพียงแต่จะมาหารือกันเท่านั้น” อัครเสนาบดีเมิ่งเอ่ยขึ้นหลังแม่เล้าเดินออกไปแล้ว “ฮ่องเต้องค์ใหม่เพิ่งขึ้นครองราชย์เราจะรอช้าไม่ได้”

แคว้นฝูหยวนยามนี้ กำลังเปลี่ยนแปลงยศศักดิ์ครั้งใหญ่ อดีตองค์ฮ่องเต้สวรรคต ฮ่องเต้องค์ใหม่ขึ้นครองบัลลังก์ ไม่มีกบฏในรั้ววังหลวง เหล่าพี่น้องต่างรักใคร่ปรองดอง

องค์ฮ่องเต้ประทานยศศักดิ์ให้แก่องค์ชายทุกพระองค์ องค์ชายใหญ่ฝูอี้เจิ้ง ได้รับพระราชทานนามเป็น จิ้นอ๋อง องค์ชายรองฝูอี้เฮยจิ่น แต่งตั้งเป็น อู๋อ๋อง องค์ชายสามฝูอี้หรงจวิ้น ได้รับพระราชทานยศศักดิ์ใหญ่หลวง ฮ่องเต้เลื่อนขั้นให้ครองยศเป็น ชินอ๋อง องค์ชายสี่ฝูอี้ไจ่เยี่ย ได้รับพระราชทานเป็น เยวี่ยอ๋อง และองค์ชายห้าฝูอี้หย่ง ได้รับศักดิ์เป็น ซ่งอ๋อง

“นายท่านใหญ่ หากเราลงมือยามนี้มันจะโจ่งแจ้งเกินไป เราไม่ได้มีกำลังหนุนพอด้วยซ้ำที่จะไป เอ่อ...กบฏ” ใต้เท้าท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น ก่อนจะหันไปแจ้งแก่ ‘นายท่านใหญ่’ หรือ อัครเสนาบดีเมิ่ง

“ยามนั้นแคว้นซูวางยาพิษอดีตฮ่องเต้ แทนที่พวกเจ้าจะรีบลงมือแต่กลับไม่ได้เรื่อง!” อัครเสนาบดีเมิ่งเอ่ยอย่างโมโห “หนำซ้ำฮ่องเต้องค์ใหม่นี้จะระแวงข้ากว่าตาแก่นั่นหรือเปล่าก็ไม่รู้”

อัครเสนบาดีผู้นี้เดิมทีเป็นพวกมักใหญ่ใฝ่สูงอยู่แล้ว แม้จะได้ยศศักดิ์ใหญ่โต แต่เขากลับไม่พอใจ อยากจะไต่ขึ้นไปเหนือปวงชน

เขาปรารถนาจะเป็นผู้ครองแคว้น!

“นายท่านใหญ่ ท่านก็รู้ว่าเหล่าท่านอ๋องกับองค์ฮ่องเต้ไม่มีผู้ใดแตกหักกันเลยสักนิด มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเราที่จะดึงฝั่งใดฝั่งหนึ่งมาเป็นพวก กำลังเราก็สู้พวกเขาไม่ได้” บุรุษอีกคนหนึ่งเอ่ย

“ยามนั้นที่ท่านส่งเสริมแคว้นซูเพื่อวางยาพิษอดีตฮ่องเต้อยู่เบื้องหลัง แม้พวกท่านอ๋องจะสืบความมาถึงท่านไม่ได้ แต่พวกเราก็ยังไม่ควรประมาทในตอนนี้นะนายท่านใหญ่” ใต้เท้าอีกคนหนึ่งเอ่ยเตือนสติ

“รอไม่ได้แล้ว! ข้าจัดหาทหารฝีมือดีไว้หนึ่งแสนนาย ยามนี้ฝึกอยู่ห้องลับใต้ดินของจวนข้า ข้าจะรีบยกกำลังไปฆ่าเจ้าฮ่องเต้หนุ่มหน้าอ่อนผู้นั้นซะ! แล้วทั้งแคว้นก็จะต้องตกเป็นของข้า!”

อัครเสนาบดีเอ่ยด้วยสีหน้าเหี้ยมโหด ยามลูกน้องใต้บังคับบัญชาได้ยินก็ขนลุกมองกันเป็นแถบ จนแทบจะลืมว่ามีผีเสื้อสองตัวด้านหน้ากำลังบินเริงระบำยั่วยวนพวกเขาอยู่ แค่ไม่กี่เดือนเขาถึงกับหาทาสที่ร่างกายแข็งแรงมาฝึกฝนได้มากถึงหนึ่งแสนคน!

เมื่อพวกเขาชุมนุมหารือกันเสร็จแล้ว มู่ชิงตานจึงต้องขอตัวเพราะนางใช้แรงไปมาก ร่างกายจึงอ่อนแอเป็นธรรมดา

“แม่นางชิงตาน” ฉูหนิวรีบมาประคองนางเข้าไปในห้องอย่างรีบร้อน

“ข้ากังวลนัก ไม่รู้ว่าเมื่อครู่พวกเขาได้เอ่ยถึงดาบหลอมพิษของข้าบ้างหรือไม่ ข้าไม่ได้ยินที่พวกเขาพูดเลย...” หน้าตานางในยามนี้เหนื่อยล้าเต็มทน ฉูหนิวเห็นก็ปวดใจอยู่ข้างๆ

“อย่ากังวลเลยเจ้าค่ะ ข้าดูแล้ว หน้าตาพวกเขาดูเครียดคล้ายกำลังวางแผนใหญ่มากๆ แต่ว่าไม่น่าจะเกี่ยวกับดาบที่พวกเราไปประมูลมากันเลยนะเจ้าคะ” ฉูหนิวเอ่ยขึ้น นางย่อมรู้ทุกอย่าง ไม่ว่ามู่ชิงตานจะทำอะไรหรือจะไปที่ใด

“อาหนิวดีต่อข้านัก หากว่าวันใดวันหนึ่งข้าจะได้ออกไปจากที่แห่งนี้ เจ้ายินดีติดตามข้าไปหรือไม่” สาวงามเงยหน้าถามด้วยดวงตาคาดหวัง

“แม่นาง... อาหนิวโขกหัวสัญญากับแม่เล้าม่อไปแล้วว่ายินดีอยู่รับใช้ตลอดไป อีกทั้งสัญญาขายตัวของอาหนิวก็อยู่ที่นาง”

“เจ้าใสซื่อเสียจริง...” น้ำเสียงอ่อนหวานเอ่ยอย่างแผ่วเบา นางล้มตัวลงนอนช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง

“หากอาหนิวออกไปได้ อาหนิวก็อยากติดตามท่านไป ไม่อยากเรียกท่านว่าแม่นางชิงตานอีกแล้ว หากอาหนิวออกไปได้

อาหนิวจะเรียกท่านว่าคุณหนูของข้าดีหรือไม่เจ้าคะ”

สาวใช้ตัวน้อยน้ำตาตกยืนพูดพึมพำกับสตรีข้างเตียงที่ยามนี้หลับลึกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่นางจะได้ยินเสียงเรียกร้องในใจของนาง...