ลมพัดหวน

"พยาบาลคะๆ คนไข้มาแล้วค่ะ" เสียงผู้ช่วยพยาบาลเรียก ระหว่างนั้นนีรนิลรีบวิ่งเข้าไปยังห้องฉุกเฉินอย่างเคยชินคนตัวเล็กมองร่างสูงของหญิงสาวที่ถูกหามขึ้นเตียงเธอตกใจกับเลือดจำนวนมากที่อยู่บนตัวบริเวณหน้าอกด้านซ้าย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยสีดำจากเขม่าถ่าน คาดว่าน่าจะพลางตัวเวลาไปจับยาเสพติด

"คุณพยาบาลห้ามเลือดก่อน เสร็จแล้วสั่งเตรียมห้องผ่าตัด"

"ห้องเรียบร้อยแล้วค่ะคุณหมอ"

"คนไข้มีญาติหรือเปล่า" คุณหมอเอ่ยถาม

เดี๋ยวดิฉันออกไปสอบถามให้ค่ะ"

"ว่าแต่ชื่อคนไข้อยู่ไหนเนี่ย" คนตัวเล็กมองหาแผ่นชาร์จเพื่อดูรายชื่อคนไข้

"รายชื่อยังไม่มาเลยค่ะ" เสียงผู้ช่วยพยาบาลเอ่ย

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันออกไปจัดการเอง เธออยู่นี่นะ" นิรนิลสั่งผู้ช่วยพยาบาลเสียงเรียบพร้อมรีบเดินออกไปด้านนอกเพื่อหาญาติเซ็นเอกสาร

“ขอโทษค่ะใครเป็นญาติคนไข้ที่ถูกยิงเมื่อกี้คะ. เสียงหวานตะโกนเรียกพลางมองหาร่างทหารหญิงทั้งสองเดินเข้ามา

“เขาไม่มีญาติค่ะแต่พวกเราเป็นเพื่อนร่วมงานสามารถเซ็นเอกสารได้ค่ะ”

“แต่ว่า....” นิรนิลทำท่าลังเล

“จัดการเถอะค่ะคุณพยาบาลเพราะว่าผู้กองมีแกไม่มีญาติ”

ประโยคนั้นทำให้เธอสะดุดหูชื่อเหมือนแฟนเก่าเราเลยแฮะเนรมินพยักหน้าแต่รีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอพร้อมเตรียมอุปกรณ์

“เอกสารเรียบร้อยแล้วค่ะคุณหมอ”

นีรนิลมองแผ่นกระดาษจากเจ้าหน้าที่ทะเบียนคนไข้โดยที่ไม่ได้สนใจกับรายชื่อนั้นเธอห่วงก็แต่เจ้าตัวที่นอนไม่ได้สติอยู่นี้

“โอเคพยาบาลพร้อมนะหยิบกรรไกร”

เสียงหมอนมเอยหลังจากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินไปในห้องผ่าตัดสถานการณ์เคร่งเครียด ในกรณีมองทุกอย่างอย่างปกติเพราะมันคืองานของเธอเธอเห็นคนไข้มานับไม่ถ้วนแล้วการที่มีคนถูกยิงแค่นี้มันเรื่องเล็กน้อยมากๆ ห่วงก็แต่ทำไมเลือดไหลเยอะจังหญิงสาวคิดในใจ ระยะเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงการผ่าตัดก็เสร็จสมบูรณ์ทุกอย่างผ่านไปได้อย่างปลอดภัยหมอสั่งให้เธอจัดการเรื่องอุปกรณ์ส่วนเขาไปพักผ่อนเพื่อรับเคทต่อไป

“คุณพยาบาลดูแลเรื่องเอกสารด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะคุณหมอ” นีรนิลเอ่ยเธอวางของทั้งหมดแล้วมองร่างสูงของทหารหญิงแอบอมยิ้มที่หน้าของเขาอย่างเต็มไปด้วยเขม่าสีดำนั้น

“ปลอดภัยแล้วนะคะคุณ” หญิงสาวเอยหลังจากนั้นก็รอให้เจ้าหน้าที่เปย์มาทำการเคลื่อนย้ายไปห้องพักฟื้น

“ผู้กองเนเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงหญิงสาวและชายหนุ่ม 3-4 คนยืนรออยู่หน้าห้องเอยถาม

“คุณน่าจะรู้จักคุณหมอแล้วนะคะผู้กองของคุณสบายดีค่ะ” นิรนิลอมยิ้มแล้วพยักหน้า

“น่าสงสารผู้กองเลยนะลำพังเจ็บใจแล้วยังมาเจ็บตัวอีก” เสียงหญิงสาวที่เป็นเพื่อนร่วมงานของเขา นิรนิลล้างมือแล้วแอบเงี่ยหูฟัง

“แกก็พูดไปเรื่อยจะอาศัยตามใจให้เขาหรือไง”

“แกก็รู้ว่าฉันอยากตามใจจะแย่ เขาไม่มองฉันเลยด้วยซ้ำ”

“เอาหน้าเข้าหาเยอะเข้าไว้เดี๋ยวผู้กองเนก็ใจอ่อนเองแหละ” เสียงลูกน้องของเนติกาต่างพูดกัน นีรนิลไม่ได้สนใจอีก หญิงสาวจึงเข้าไปรับหน้าที่ตามที่คุณหมอสั่งเอาไว้

“เอ่อ พี่น้ำตาลค่ะ หนูรบกวนพี่หน่อยได้ไหมคะ พอดีหนูจะต้องไปดูลูกค่ะ หนูฝากคนไข้รายนี้ได้ไหมคะ พอดีลูกหนูไข้ขึ้นอ่ะพี่”

“อ้าวเหรอ ได้เลยๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้ก็ได้จ้า ไปดูลูกเหอะนา”

“เกรงใจพี่น้ำตาลจังค่ะ แหนูจำเป็นจริงๆ”

“ไม่เป็นไรๆ แค่นี้เอง นี่มันก็หน้าที่พี่อยู่แล้วจ๊ะ”

“ขอบคุณนะคะพี่น้ำตาล หนูฝากด้วยนะคะ”

“จ้า ไม่ต้องกังวลนะนา” น้ำตาลมองหน้าผู้ช่วยพยาบาลแล้วเอ่ยขึ้น เธอหันไปมองร่างคนไข้แล้วพยักหน้าตอบรับผู้ช่วยพยาบาลนั้น เมื่อหญิงสาวออกไปเธอจึงรีบไปเตรียมเสื้อผ้าของคนไข้เอาไว้เปลี่ยนและผ้าชุบน้ำเพื่อเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับคนไข้

คนตัวเล็กหันหลังให้กับร่างของคนไข้นี้ เธอไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกตัว ร่างของเนติกาขยับ เธอกระพริบตาปริบๆ เพื่อไล่ความคิดของตัวเอง เธอฝันไปใช่ไหมนี่เธอฝันเห็นน้ำตาลหรือนี่ ถูกยิงจนเบลไอแล้วเจ้าเน หญิงสาวบอกตัวเอง

“โอ๊ะ!” เมื่อขยับร่างจึงรู้สึกเจ็บแล้วอุทานออกมาด้วยความเจ็บปวด

“อุ๊ย!คุณ อย่าขยับนะคะ คุณยังเจ็บอยู่” เมื่อเห็นว่าคนไข้รู้สึกตัวแล้ว นีรนิลจึงรีบเข้าไปดูแล เนติกาก้มหน้ามองแผลตัวเอง ส่วนนีรนิลก็ก้มมองเขาอย่างตำหนิ เนติการับรู้ได้ถึงกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ มันเหมือนกับกลิ่นที่คุ้นเคยเหลือเกิน ร่างสูงค่อยๆ ช้อนสายตามองเสียวหน้า เป็นจังหวะเดียวกันกับที่นีรนิลเหลือบตามองทั้งคู่จึงประสานสายตากัน ดวงตาหวานของเนติกาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง นีรนิลเองก็เช่นเดียวกัน หัวใจเธอกระตุกทันทีที่ได้สบตา

“ตัว/” เสียงหวานหลุดอุทานมาพร้อมกัน หัวใจของทั้งสองเต้นระทึก ยิ่งนีรนิลด้วยนั้นมือไม้เธอชาจนเธอไปหมดแล้วนี่เขาใช่ไหม คนที่อยู่ตรงหน้าเธนี้คือเขาใช่ไหม หญิงสาวพยายามถามตัวเอง เนติกากระตาปริบๆ คนที่ประคองเธอนี้คือน้ำตาลจริงๆ อย่างนั้นเหรอ

“ตัวจริงๆ ด้วย ไม่คิดเลยว่าจะเจอตัวที่นี่ คิดถึงจังเลย”

หมับ! ด้วยความดีใจ นีรนิลพลุ่งพลูคำถามพร้อมโอบกอดเขาด้วยความดีใจ ตลอดเวลา 5 ปีที่เขาจากเธอไป ไม่มีวันไหนที่เธอไม่คิดถึงเขา ที่เธอขอบรรจุต่างจะงหวัดนี่ก็เพราะสิ่งนี้ เธฮต้องการไปในที่ห่างไกลเพื่อทำใจให้ลบเลือนเขาไปจากหัวใจเธอนั้น และเธฮไม่คิดว่าจะได้เจอเขาอีกครั้ง

เนติกาเม้มปากแน่น รับรู้ได้ถึงอ้อมกอดของอีกฝ่ายที่กำลังโอบกอดเธอนี้ หัวใจของเธอเต้นแรง นี่ฟ้าแกล้งเธอใช่ไหม ถึงได้ลิขิตไว้ให้เธฮกลับมาเจอกับเจ้าหล่อนอีกครั้ง หัวใจของเธอมันกำลังขยาย แต่ทว่าเมื่อนึกถึงสิ่งที่อีกฝ่ายทำกับเธอแล้ว มือข้างหนึ่งที่กำลังจะเอื้อมไปกอดตอบมันหยุดชะงัก ใบหน้านั้นบึ้งตึงทันที

“คุณจำคนผิดแล้วค่ะ ขอโทษทีนะคะ ฉันเจ็บแผล” เสียงเรียบเอ่ย นีรนิลสะดุ้ง เธฮคิดได้ว่าเขาได้รับบาดเจ็บอยู่เธฮรีงรีบคลายกอดออกแล้วเอ่ยขอโทษ

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ ขอโทษ”

“เอ่อๆ ฉันต้องการพักผ่อนค่ะ” เนติกาเอ่ย

“อื้อ ได้ค่ะ ตัวนอนพักนะ จะได้หายๆ ห้ามขยับแขนข้างนี้นะ เดียวเค้าเช็ดหน้าให้ตัวก่อน” นีรนิลทำท่ากุลีกุจอ ค่อยๆ วางร่างของเขาให้นอนลง ดวงตาหวานเอ่อไปด้วยหยดน้ำสีใจอย่างตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก เนติกาเบนหน้าหนีเมื่ออีกฝ่ายค่อยๆ เช็ดหน้าเธอเบาๆ หญิงสาวทำสีหน้าเฉย ในขณะที่สายตาลอบมองเสี้ยวหน้าใสของเจ้าหล่อนไปพลาง ห้องทั้งห้องนั้นเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองที่ปล่อยออกมาตามจังหวะของมันนั้น แต่ภายใต้ความเงียบสิ่งที่ดังโครมครามก็คือหัวใจของบทั้งสองที่กำลังผลัดกันเต้นรัวอยู่นี้.....>>>>>