ตอนที่ 9.2 ให้ระวังตัวมากกว่านี้

เมื่อไปถึงที่หน้าห้องของอ๋องเหวยฉีหยาง

“แต่ว่า... ข้าเจ็บตาจริง ๆ นะ ข้าจะไม่ไปแพร่เชื้อโรคให้ท่านอ๋องหรือ” แม้หยวนเหมยหลันจะพยายามแสดงท่าทีเจ็บปวดเพียงใด

ทว่ารั่วกงกงก็ไม่ยอมปล่อยให้เป็นไปตามที่นางต้องการ พวกเขาจับตัวและลากพานางไปยังห้องของท่านอ๋องเหวยฉีหยางทันที

อ๋องเหวยฉีหยางตะโกนออกไป เพราะได้ยินเสียงของนางและขันทีดังอยู่ที่หน้าห้อง

“เอ้า! ทำไมไม่พานางเข้ามาล่ะ ทำไมต้องให้รออยู่ตรงนั้น”

“ไท่จื่อพ่ะย่ะค่ะ นางเจ็บตา และตาแดงมาก”

หยวนเหมยหลันหน้าซีดจางเหลือสองนิ้ว

“นางเจ็บตาพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องเหวยฉีหยางชะโงกหน้าออกไปดูนาง แวบแรกที่เห็นใบหน้าของนางแล้ว เขาก็คิดว่า... นางคงจะแกล้งทำมายาหรือเปล่า

หยวนเหมยหลันแสร้งเป็นบีบน้ำตา... ร้องไห้แบบมีเสียงปนสะอื้น

“รั่วกงกง... ไปตามหมอมา ให้มารักษานางด่วน ต้องตรวจร่างกายของนางอย่างละเอียดด้วย เพราะข้าชอบนางจะให้นางมาปรนนิบัติ”

“พ่ะย่ะค่ะ” รั่วกงกงสั่งลูกน้องอีกทอด ให้วิ่งเป็นม้าเร็วไปตามหมอมารักษานาง

คำว่า... ปรนนิบัติ ทำให้หยวนเหมยหลันคิดมาก ไม่รู้ว่าเขาจะให้นางทำอะไรกับคำว่าปรนนิบัติ

อ๋องเหวยฉีหยางลุกขึ้นแล้วเดินมาที่เก้าอี้ในห้องชั้นหน้า แล้วกวักมือให้รั่วกงกงพาหยวนเหมยหลันให้เข้ามาข้างในได้

“ข้าไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำขนาดนั้น เจ้าไม่สบาย เจ็บปวด หรือไม่ว่าจะเป็นใครในจวนของข้า ข้าต้องดูแล และเจ้าบอกปวดตาเจ็บตา หยุดร้องไห้เถอะ ในที่นี้ ไม่มีใครเขาคิดจะฆ่าแกงเอาชีวิตของเจ้าหรอกน่า”

ปั๊บ... รั่วกงกงใช้พัดในมือของเขาตีไปที่ตัวของหยวนเหมยหลัน

“เจ้าหยุดสำออย เจ้ากำลังทำให้ไท่จื่อรำคาญอยู่”

อ๋องเหวยฉีหยางถึงกับกลั้นหัวเราะ เพราะนางหยุดร้องไห้แบบทันทีทันใด เพราะแรงพัดที่รั่วกงกงฟาดเข้าไปเต็มแรงอยู่

ต่อมาสักพัก หมอกวงก็มาอย่างรวดเร็วเช่นกัน มาถึงก็เข้าไปตรวจตาของหยวนเหมยหลันอย่างละเอียด

“ดวงตาของนางเพียงโดนฝุ่นเข้าไป ทำให้เกิดตาแดงและระคายเคือง ข้าจะให้ยาทั้งกิน และก็ประคบด้วย คิดว่าอาการเล็กน้อยแค่นี้ อีกไม่นานก็น่าจะหายดีพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ... ข้าก็อุ่นใจ รั่วกงกงส่งท่านหมอ แล้วรับยากลับมาด้วย”

“พ่ะย่ะค่ะ”