บทที่ 4 หัวใจที่เริ่มสั่นไหว 1

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างห้องนอน ปลุกให้วิลเลียมตื่นขึ้นทั้งที่ยังไม่อยากจะลืมตา เขาควรจะรีบลุกจากเตียงเพื่อไปถึงออฟฟิศเป็นคนแรกเหมือนเคย แต่จะมีสักกี่ครั้งกันที่เขาจะได้ตื่นขึ้นมาพบกับภาพของหญิงสาวแสนสวยที่นอนหลับใหลอยู่ในอ้อมแขน และเขาอยากจะใช้เวลาดื่มด่ำกับมันให้นานที่สุด

สลิล...หญิงสาวคนนี้กำลังจะกลายเป็นความหลงใหลครั้งใหม่ของเขา ไม่สิ...เธอได้กลายเป็นสิ่งเสพติดของเขาไปแล้ว หลังจากเดทเพียงครั้งเดียวและค่ำคืนอันเร่าร้อนสุดเซอร์ไพรส์ที่ไม่เหมือนประสบการณ์ใด ๆ ที่เขาเคยพบเจอมาก่อน หากไม่ระวังตัวให้ดี เขาอาจจะต้องคลั่งรักผู้หญิงคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นก็เป็นได้ แม้ว่าครั้งนี้เขาจะมั่นใจเหลือเกินว่าเธอคือคนที่ใช่

เขายันกายขึ้นบนแขนทั้งสองข้างแล้วแย้มยิ้มมองโฉมงามที่หลับใหลอยู่ข้างกาย สลิลมีท่าทางอ่อนหวานราวกับนางฟ้าตัวน้อยอยู่เสมอ แต่ยิ่งดูงดงามบริสุทธิ์มากขึ้นไปอีกยามหลับใหล ทุกลมหายใจเข้าออกของเธอช่างอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและความดีงาม เขาไม่สามารถจะมีความสุขไปได้มากกว่านี้อีกแล้วที่เธอคือคนที่ย้ายเข้ามาอยู่ห้องข้าง ๆ เขา

“อืม...อาหารเช้า ต้องทำอาหารเช้าให้เธอ ในห้องเธอไม่มีอะไรกินเลยนี่นา” วิลเลียมกระซิบกับตัวเอง

เขาสอดตัวออกจากเตียงอย่างระมัดระวังที่สุดเพื่อไม่ให้ร่างบางตื่น แล้วหยิบเสื้อผ้าและกุญแจของตัวเองขึ้นมา ในห้องของเขามีเสบียงอาหารเหลือเฟือ ตู้เย็นเต็มอยู่เสมอ นี่จะเป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่าประทับใจสำหรับเธอเมื่อตื่นขึ้นมา เขาอยากจะดูแลเอาใจใส่สลิลด้วยวิธีที่อ่อนหวานและใช้หัวใจ มากกว่าจะใช้เงินตราอย่างที่เคยทำมา เขารู้สึกว่าเธอสมควรได้รับมัน เขายังไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดว่าทำไมเธอถึงมาลงเอยที่นี่ แต่ก็สัมผัสได้ว่าชีวิตของเธอคงไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ

วิลเลียมเกือบจะหัวเราะออกมากับตัวเองขณะที่เดินย่องกลับห้องของตนเอง แม้มันจะเป็นเพียงไม่กี่ก้าวก็ตาม เขาไม่ได้รู้สึกอับอายอะไรเลย เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ใช่วันไนต์สแตนด์ แต่มันคือจุดเริ่มต้นของบางสิ่งที่พิเศษ เขามั่นใจเช่นนั้น ถึงกระนั้นการที่เขาต้องย่องออกมาเงียบ ๆ แม้จะเป็นการออกมาทำอาหารเช้าแทนที่จะวิ่งหนี มันก็ยังรู้สึกน่าขำอยู่ดี

แต่ขณะที่เสียงฮัมเพลงเบา ๆ ดังขึ้นในลำคอพร้อมกับที่มือกร้านลงมือทอดเบคอนและไข่ อาหารเช้ามื้อแรกสำหรับผู้หญิงคนแรกในรอบหลายปีที่ทำให้หัวใจของเขากลับมาเต้นแรงได้อีกครั้ง วิลเลียมก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรน่าขำเลยสักนิด เขากำลังมีความสุข เป็นความสุขอย่างเรียบง่ายที่หัวใจโหยหามานาน ความหวังกำลังเบ่งบานในอก และเขาค่อนข้างมั่นใจว่าการพบกันครั้งนี้จะเป็นสิ่งที่เขาจะจดจำไปตลอดชีวิต เขาอาจจะคิดไปไกลเกินไปหน่อย แต่เขารู้สึกเหมือนว่านี่แหละคือคนที่ใช่

“ไอ้บ้าเอ๊ย คิดอะไรโรแมนติกชะมัด แกเป็นอะไรไปวะเนี่ย ทำตัวเป็นพระเอกนิยายไปได้” เขาหัวเราะเบา ๆ กับตัวเอง

เมื่ออาหารเช้าหอมกรุ่นเสร็จเรียบร้อย เขาก็ตักใส่จานซึ่งตั้งใจว่าจะนำกลับมาล้างทีหลัง เพราะรู้ดีว่าสลิลมีเรื่องให้ต้องจัดการเยอะพออยู่แล้ว เขาไม่อยากจะเพิ่มภาระใด ๆ ให้เธออีก เมื่อคิดได้ดังนั้น ก็มุ่งหน้ากลับไปยังห้องของสลิล เขาแง้มประตูทิ้งไว้เล็กน้อยเพื่อให้กลับเข้าไปได้ และก็พบเธอกำลังเดินวนอยู่ในห้องครัวด้วยท่าทีร้อนรน

“อุ๊ย! คุณทำอาหารเช้ามาให้เหรอคะ ฉันก็นึกว่าคุณแอบหนีกลับไปแล้วเสียอีก กำลังคิดอยู่เลยว่าจะไปเคาะห้องต่อว่าดีไหมเนี่ย” หญิงสาวเอ่ยถาม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจระคนดีใจ

“ก็ควรจะทำอย่างนั้นแหละครับ” เขาหัวเราะ “อย่าปล่อยให้ใครมาทำกับคุณแบบนั้นได้เด็ดขาด แต่ผมไม่ได้ทำนะครับ” เขายกจานขึ้นให้เห็นเป็นหลักฐาน “ผมทำอาหารเช้ามาให้คุณ หวังว่าคุณจะชอบเบคอนนะ”

“ขอบคุณนะคะ ฉันชอบเบคอนมาก ๆ เลยล่ะค่ะ”

หลังจากนั้นสลิลก็หย่อนกายนั่งลงที่โต๊ะอาหารขนาดกะทัดรัด วิลเลียมจึงทรุดกายนั่งลงเคียงข้างอย่างเป็นธรรมชาติ ความใกล้ชิดของโต๊ะทำให้หัวไหล่และหัวเข่าของพวกเขาสัมผัสกันเบา ๆ ส่งผ่านไออุ่นจนสลิลรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ท่ามกลางกลิ่นหอมกรุ่นของอาหารเช้าที่อบอวลไปทั่วห้อง ทั้งสองคนต่างลงมือทานอาหารในความเงียบอันผ่อนคลาย ราวกับคู่สามีภรรยาที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาเนิ่นนาน ทว่ามันไม่ใช่ความสงบที่ราบเรียบเสียทีเดียว

ในทุกขณะที่สายตาของพวกเขาสบประสานกัน มันเต็มไปด้วยประกายไฟร้อนแรง เป็นบทสนทนาไร้เสียงที่บอกเล่าเรื่องราวเร่าร้อนของค่ำคืนที่ผ่านมา และคำมั่นสัญญาถึงสิ่งที่กำลังจะตามมา วิลเลียมลอบมองหญิงสาวข้างกาย ความขลาดเขินประหม่าของเมื่อคืนได้เลือนหายไปจนหมดสิ้น บัดนี้เธอคือหญิงสาวที่ทอประกายความมั่นใจออกมาจากแววตา นางแมวป่าแสนสวยที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อได้ทุกเมื่อ

และความคิดนั้นก็ทำให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างน่าประหลาด เขาไม่ใช่แค่ ‘ยอม’ ให้เธอทำเช่นนั้น แต่เขากำลัง ‘ปรารถนา’ มันต่างหาก วิลเลียมพบว่าตัวเองกำลังหลงใหลในความเปลี่ยนแปลงนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“วันนี้คุณไม่ต้องไปทำงานเหรอคะ” สลิลเอ่ยถามขึ้นพลางเลิกคิ้วข้างหนึ่ง “ฉันไม่อยากทำให้คุณไปทำงานสาย เราตื่นสายกันน่าดูเลย”

“ผมเข้าไปสายหน่อยก็ได้ครับ” วิลเลียมยักไหล่ข้างเดียวอย่างไม่ใส่ใจ “ผมมีเจ้านายที่ดีมาก”

“จริงเหรอคะ?” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “เจ้านายที่อนุญาตให้คุณเลือกเวลาทำงานเองได้ ว้าว...คุณต้องเป็นคนสำคัญของบริษัทมากแน่ ๆ เลย ฉันไม่เห็นเงื่อนไขแบบนี้ในงานไหนที่เคยสมัครเลยนะคะ”

ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันควัน ก่อนที่ความลับที่เขาพยายามปกปิดจะถูกเปิดเผยออกมา เขาไม่อยากจะเอ่ยถึงด้วยซ้ำว่าเขาคือเจ้านายของบริษัทตัวเอง เพราะมันจะเฉียดความจริงมากเกินไป

“แล้ว...คุณเริ่มงานเมื่อไหร่ครับ”