EPISSODE 3

ผับโซแอล

17.45น.

น้ำอิงลงจากรถเมล์แล้วเดินต่อมาอีกไม่กี่เมตรก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยของผับ ที่ทำงานแห่งนี้เธอทำมาได้หลายเดือนแล้วเป็นงานที่ได้รับค่าตอบแทนไม่มากนัก แต่นั่นก็เป็นงานสุจริตและที่สำคัญไม่กระทบการเวลาเรียนของเธออย่างแน่นอน

"สวัสดีค่ะพี่ปิ่น" ทันทีที่เท้าเล็กก้าวมายังหลังร้านเธอก็เจอกับปิ่น ปิ่นเป็นหัวหน้าห้องครัว และเป็นคนที่คอยสอนให้น้ำอิงหั่นผัก จัดอาหารใส่จาน รวมไปถึงอื่นๆที่เกี่ยวกับงานในครัว

"สวัสดีจ๊ะ เป็นยังไงเปิดเทอมวันแรก" ปิ่นพูดพร้อมกับส่งยิ้มอย่างมีไมตรีและเอ็นดูเด็กคนนี้มากๆ เพราะเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับน้ำอิง เพราะเวลามีอะไรน้ำอิงมักจะมาเล่าให้ฟังเสมอ อาจจะเป็นเพราะว่านิสัยของปิ่นรวมถึงบุคคลิก มันคล้ายกับแม่ของน้ำอิงมากๆ

"ก็ดีค่ะ ได้เพื่อนใหม่เยอะเลยค่ะ" น้ำอิงตอบไปตามที่คิด ในรั้วมหาลัยนอกจากหาความรู้ เก็บเกี่ยวประสบการ์ณก็มีเรื่องเพื่อนนี่แหละ สังคมในรั้วมหาลัย แล้วแต่ว่าเราจะได้เพื่อนใหม่แบบไหน

"เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะพี่ปิ่น"

"จ๊ะ ไม่ต้องรีบเรามาก่อนเวลาตั้งเยอะ"

"ค่ะ"

ร่างเล็กเดินไปยังชั้นสองเพราะเป็นห้องแต่งตัวสำหรับพนักงานในส่วนของห้องครัว และเด็กเสิร์ฟ ส่วนชั้นที่สามจะเป็นห้องสำหรับพนักงานที่ทำหน้าที่ต้อนรับ เด็กนั่งดริ้งและรวมไปถึงห้องวีไอพีที่มีไว้สำหรับแขกที่ต้องการความเป็นส่วนตัว ที่ล้วนมีแต่ผู้หญิงหน้าตาดี สวย หุ่นดีทรวดทรงแบบที่ผู้ชายมักจะอยากได้กันทั้งนั้น

ส่วนในชั้นที่สี่เป็นในส่วนของออฟฟิค ที่มีแต่เจ้าของผับและคนที่ได้รับอนุญาตเท่านั้นถึงจะขึ้นมาที่ชั้นนี้ได้ และในส่วนของชั้นใต้ดิน มีเอาไว้สำหรับนักเล่นการพนัน นั่นก็คือคาสิโน

ห้องทำงาน

โต๊ะขนาดใหญ่ตั้งอยู่ริมกระจกที่สามารถมองลงไปเห็นบรรยากาศในผับได้อย่างทั่วถึง สิงห์ในชุดเชิ้ตสีขาวพับแขนเสื้อถึงช่วงข้อศอกโชว์รอยสักและเส้นเลือดที่อยู่บนลำแขนแกร่ง

วันนี้เป็นวันแรกที่เขาเข้ามาดูแลผับแห่งนี้หลังจากที่ห่างหายไปนานหลายปี ทุกอย่างที่นี้ยังคงเป็นระเบียบ พนักงานทุกคนต่างทำตามกฏที่ทางผับได้กำหนดเอาไว้ได้เป็นอย่างดี

ผู้คนที่มาใช้บริการต่างก็ไม่มีปัญหาอะไรให้ยุ่งยาก นับว่าดีทีเดียว สายตาคมยังคงก้มอ่านรายละเอียดต่างๆ รวมไปถึงเช็คยอดรายรับและรายจ่าย ขาดทุน กำไร ทุกอย่างในวันนี้ต้องเสร็จ เขาไม่ชอบทำอะไรที่มันคาราคาซัง

"นายครับ วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหมครับ" องอาจเดินเข้าถามเมื่อเห็นว่าตอนนี้จะได้เวลามื้อเย็นแล้ว

"แม่ครัวยังคนเดิมไหม" สิงห์ถามกลับทั้งๆที่มือยังคงถือเอกสารในมือ

"ครับนาย ยังเป็นป้าน้อยเหมือนเดิมครับ"

"เอาเหมือนเดิม"

"ครับนาย" ทันทีที่องอาจเดินลงไปผ่านชั้นสาม ชั้นสองและชั้นหนึ่งเหล่าพนักงานต่างหันไปมองด้วยแววตาที่ทุกคนต้องรู้กัน เพราะที่ไหนที่มีคุณองอาจกับคุณชนินทร์ที่นั่นต้องมีคุณสิงห์ ลูกชายคนโตของนายท่านและมีเพียงแต่พนักงานเก่าๆเท่านั้นที่จะรู้จักคุณสิงห์

"นายกลับมาแล้ว"

"ใครเหรอ"

"ก็ลูกชายของนายท่านที่ว่าไปอยู่ที่ต่างประเทศ"

"แล้วทำไมนายเขาต้องไปอยู่ที่ต่างประเทศล่ะป้า"

"ข้าไม่อยากเล่า เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้าจะไม่ดี ไปๆพวกเอ็งก็ทำงานกันได้แล้ว"

"ป้าก็..ทำให้อยากรู้ แล้วก็จากไป"

ห้องครัว

"ป้าน้อย.." หญิงวัยห้าสิบหกปี แม่ครัวเก่าแก่ของที่นี้ที่อยู่มาตั้งแต่นายสิงห์เข้ามาบริหารใหม่ๆ หันหน้ามาตามเสียงที่เรียก คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเมื่อเห็นป้าน้อยหันมาก็ส่งยิ้มกว้างกลับไปทันที

"ตายแล้วววองอาจ..นายสิงห์กลับมาแล้วเหรอ" น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความดีใจ สิงห์เป็นคนรับตนเองเข้าทำงาน ถ้าวันนั้นคุณสิงห์ไม่รับตนเองก็ไม่รู้ว่าจะไปหางานที่ไหนแล้ว เพราะตนเองขาไม่ค่อยดี ใครๆเขาก็ไม่อยากรับไว้ทำงาน

"ไม่มีใครตายครับป้า คุณสิงห์บอกว่าเอาอย่างเก่า" เสียงที่ดูอ่อนโยนกว่าครั้งนั้นพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

"แล้วเอ็งล่ะ อ๋อเจ้าชนินทร์ด้วยอยากกินอะไรกัน" ป้าน้อยพูดด้วยน้ำเสียงกระฉับกระเฉง อิ่มเอมใจอย่างเห็นได้ชัด

"เอาอะไรก็ได้ครับป้าน้อย ป้าน้อยทำอะไรก็อร่อยทุกอย่างล่ะครับ"

"ปากหวานจริง เดี๋ยวป้าน้อยคนนี้จะแถมไข่ดาวให้คนละฟองก็แล้วกัน"

ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันอย่างสนิทสนม ทำให้พนักงานคนอื่นๆที่เพิ่งเข้ามาทำงานต่างยิ้มให้กับภาพตรงหน้า ทุกคนในผับนี้ล้วนเป็นคนที่มีจิตใจดี ยกเว้นแต่คนคนนั้นจะร้ายมา คนแถวนี้ก็พร้อมจะเชือดเฉือนกลับทันที

"เอ็งขึ้นไปก่อนเถอะ เดี๋ยวป้าให้คนไปส่งให้ถึงห้องเลย"

"ครับป้าน้อย"

"นั่นหนูคนน่ะชื่ออะไร มาช่วยป้าปอกหัวหอมก่อนมา" เมื่อองอาจก้าวออกจากห้องครัวป้าน้อยก็มองหาลูกมือที่จะมาช่วยทันที เพราะในเวลานี้ทุกคนต่างยุ่งกับการเตรียมวัตถุดิบต่างๆสำหรับลูกค้าในวันนี้ ไม่ว่าจะส่วนของในผับหรือคาสิโนก็ดี

"ได้จ๊ะ เดี๋ยวหนูล้างมือแป๊ปนึงนะจ๊ะ"

"เออ เออ"

เท้าเล็กเดินขยับไปล้างมือที่อ่างเมื่อล้างมือเสร็จก็รีบมายืนข้างๆป้าน้อย เพื่อพร้อมที่จะเป็นลูกมือทันทีที่ป้าน้อยต้องการ