Semua Bab ลุงคนนี้เป็นมาเฟีย(25+): Bab 1 - Bab 10

อพาร์ตเมนต์ชั้นแปดในตึกบี ย่านที่พักอาศัยค่อนข้างแออัด เพราะเป็นอพาร์ตเมนต์ที่ถูกสุดถึงแม้ตึกจะดูเก่าแต่เจ้าของก็ยังคงดูแลความสะอาดเอาไว้ได้เป็นอย่างดี ทางเข้าตึกมีติดตั้งกล้องวงจรปิด ล็อบบี้ขนาดเล็กมีตู้รับพัสดุอัตโนมัติ ประตูห้องเป็นลูกบิดทั่วไป ภายในห้องมีพื้นที่สี่สิบตารางเมตรมีระเบียงขนาดเล็กที่พอมีพื้นที่ในการตากผ้าได้นิดหน่อย แบ่งเป็นห้องนอน ห้องนั่งเล่นที่ถูกจัดแบ่งเป็นห้องครัวด้วยพื้นที่จำกัด ถูกตกแต่งด้วยโทนสีขาวที่ไม่ขาวมาก มีเฟอร์นิเจอร์แค่เตียงและตู้เสื้อผ้าขนาดเล็กหญิงสาวในวัย 19ปี ยืนส่องกระจกเพื่อตรวจความเรียบร้อยเครื่องแต่งกายของชุดนักศึกษา เธอสวมใส่เสื้อในขนาดที่พอดีตัว กระโปรงพลีทสีดำสนิท ผิวขาวผุดผาดราวกับจะเรืองแสงได้ ใบหน้าเรียวเล็ก ผมสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติถูกมัดรวบขึ้นเป็นหางม้าเรียบตึง คิ้วเรียงสวย แก้มป่องนิดๆ ดวงตาเป็นประกาย กำลังยืนยิ้มให้กับตัวเองในกระจก"เรียบร้อย..เยี่ยม"วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของเธอ..น้ำอิง พิกุลงาม นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่ง ถือกระเป๋าผ้าใบละไม่ถึงร้อย เดินลงมาจากชั้นแปด เพราะอะไรงั้นเหรอ 'ลิฟต์เสีย' ดันมาเสียในวันแรกของการเปิดเทอมคิดด

ผับโซแอล17.45น.น้ำอิงลงจากรถเมล์แล้วเดินต่อมาอีกไม่กี่เมตรก่อนจะเลี้ยวเข้าซอยของผับ ที่ทำงานแห่งนี้เธอทำมาได้หลายเดือนแล้วเป็นงานที่ได้รับค่าตอบแทนไม่มากนัก แต่นั่นก็เป็นงานสุจริตและที่สำคัญไม่กระทบการเวลาเรียนของเธออย่างแน่นอน"สวัสดีค่ะพี่ปิ่น" ทันทีที่เท้าเล็กก้าวมายังหลังร้านเธอก็เจอกับปิ่น ปิ่นเป็นหัวหน้าห้องครัว และเป็นคนที่คอยสอนให้น้ำอิงหั่นผัก จัดอาหารใส่จาน รวมไปถึงอื่นๆที่เกี่ยวกับงานในครัว"สวัสดีจ๊ะ เป็นยังไงเปิดเทอมวันแรก" ปิ่นพูดพร้อมกับส่งยิ้มอย่างมีไมตรีและเอ็นดูเด็กคนนี้มากๆ เพราะเธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับน้ำอิง เพราะเวลามีอะไรน้ำอิงมักจะมาเล่าให้ฟังเสมอ อาจจะเป็นเพราะว่านิสัยของปิ่นรวมถึงบุคคลิก มันคล้ายกับแม่ของน้ำอิงมากๆ"ก็ดีค่ะ ได้เพื่อนใหม่เยอะเลยค่ะ" น้ำอิงตอบไปตามที่คิด ในรั้วมหาลัยนอกจากหาความรู้ เก็บเกี่ยวประสบการ์ณก็มีเรื่องเพื่อนนี่แหละ สังคมในรั้วมหาลัย แล้วแต่ว่าเราจะได้เพื่อนใหม่แบบไหน"เดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะพี่ปิ่น""จ๊ะ ไม่ต้องรีบเรามาก่อนเวลาตั้งเยอะ""ค่ะ"ร่างเล็กเดินไปยังชั้นสองเพราะเป็นห้องแต่งตัวสำหรับพนักงานในส่วนของห้องครัว และเด็กเสิร์

คอนโดมิเนียมหรูใจกลางย่านธุรกิจ ล็อบบี้ถูกตกแต่งด้วยหินอ่อน มีพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ตลอดเวลาพร้อมกับการรักษาความปลอดภัยขั้นสูง ลิฟต์ทุกตัวต้องเปิดด้วยระบบสแกนลายนิ้วมือเท่านั้น ความเร็วของลิฟต์ทำให้ใช้เวลาไม่ถึงสามนาที ทั้งสามคนก็มาถึงชั้นบนสุดได้อย่างรวดเร็ว"วันนี้นายอยากผ่อนคลายไหมครับ" เป็นองอาจที่ถามขึ้นมา เพราะถ้าวันไหนนายของเขาดูเหนื่อยๆหรือเครียดเขามักจะพาหญิงสาวมาให้เจ้านายของเขาได้ผ่อนคลายเสมอ"ขอคนเป็นงานก็แล้วกัน""ครับนาย"ร่างสูงถอดเสื้อผ้าออกหมดเหลือเพียงชั้นในสีขาวที่ปกปิดความใหญ่โตเอาไว้อยู่ ขาวยาวก้าวเข้าไปในอ่างกุชชี่ที่มีน้ำตีฟองเตรียมเอาไว้ให้ สายตาคมทอดยาวผ่านกลางเมือง ที่มีสีสันของดวงดาวประดับเอาไว้อยู่ ท้องฟ้ากว้างเสียจนทำให้เขารู้สึกอ้างว้างอีกครั้ง"มาแล้วครับนาย""ให้เขามาเลย""เข้าไปได้ครับคุณฟ้า""ค่ะ" ฟ้าหญิงสาวที่รับงานกับบุคคลระดับนี้โดยเฉพาะ และต้องกับลูกค้าวีไอพีเท่านั้น เพราะเธอเองต้องการเซฟตัวเองในเรื่องบนเตียง ความปลอดภัยต้องมาก่อนเงินเสมอร่างสูงใหญ่ที่เปลือยเปล่า มัดกล้ามเป็นมัด จุดเด่นที่น่ากลัว..รอยสักรูปสิงโตที่อ้าปากพร้อมที่จะขยับเหยื่ออยู่ที่

วันนี้รถติดกว่าทุกวันแถมยังร้อนอบอ้าวอีก แสงแดดที่ส่องมาทำให้เหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้าหวาน ในตอนนี้มันกลับเปล่งประกายจนสายตาชายหนุ่มไม่อาจละสายตาจากใบหน้าหวานนั่นได้เลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรเหมือนกัน ที่ทำให้เขาเอามือล้วงลงไปที่กระเป๋ากางเกงแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้กับเธอมือใหญ่ที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้เธอตรงหน้า โดยไม่ได้มีคำพูดอะไรออกมา น้ำอิงเบิกตากว้างด้วยความตกใจกับการกระทำของลุงที่ยืนอยู่ด้านหลัง ใจหนึ่งก็ดีใจจนอยากจะแสดงออกให้มากกว่านี้ แต่ก็นั่นแหละ พอเป็นคนที่เราสนใจตัวเรามักจะแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก จึงได้แต่เอียงหน้าขึ้นมองคนข้างหลัง"อะไรเหรอคะ คุณลุง" ถึงแม้ว่าน้ำอิงจะรู้ว่ามันหมายถึงอะไร แต่เธออยากได้ยินเสียงของเขา เธอจึงแกล้งถามออกไปแบบใสซื่อสิงห์แทบจะหลุดหัวเราะกับคำที่เธอใช้เรียกเขา ก็ไม่แปลกนักศึกษามหาลัยที่เหมือนกับเป็นเด็กใหม่ เพราะดูจากการแต่งตัวแล้วคงใช่แน่นอน คาดว่าน่าจะห่างกันราวเกือบยี่สิบปีเห็นจะได้ และแน่นอนว่าเขาไม่พูดอะไร เขาเอาแต่จ้องมองใบหน้าเธอไม่หยุด"ถ้าคุณลุงไม่พูด หนูจะรู้ได้ยังไงล่ะคะ" น้ำอิงยังไม่ยอมแพ้ เธอหันหน้าไปถามเขาตรง

เช้าวันต่อมาหลังจากที่น้ำอิงเข้าไปเซ็นรับงานที่บริษัทจัดหางานแม่บ้านตั้งแต่เช้า เธอก็เดินเลยมาที่ตึกคอนโดที่จ้างแม่บ้านเอาไว้ในทันที โชคดีที่คอนโดอยู่ไม่ไกลจากบริษัทจัดหางานแม่บ้านนัก เดินแค่ไม่เมตรก็ถึง แถมยังอยู่กึ่งกลางระหว่างมหาลัยกับผับ ถือว่าโชคดีมากๆก็ว่าได้เมื่อมาถึงคอนโดเธอต้องรอให้คนในห้องหรือคนที่ลายนิ้วมือมาสแกนลิฟต์ ที่นี้เรื่องความปลอดภัยถือเป็นที่สุด และยิ่งห้องที่เธอต้องไปทำความสะอาดเขาว่าเป็นห้องของคนที่เจ้าระเบียบเรื่องของการขอค้นตัวและความปลอดภัยอีกหลายร้อยเท่าตัว จนทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร เขาเป็นใครกันแน่รอไม่ถึงห้านาที ประตูลิฟต์ก็ถูกเปิดออกพร้อมกับชายที่ใส่เสื้อสูทสีดำ ดูน่ากลัวหน่อย แต่จะว่าไปทำไมเรารู้สึกคุ้นๆหน้าอย่างบอกไม่ถูก ว่าเราเคยเจอพี่..เอ๊ะหรือต้องเรียกว่าลุงดี 'ถามดีไหมนะ'"พี่คะ..หนูเคยเจอพี่มาก่อนไหมคะ" ท่าทางที่บอกว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาจริงๆ เพราะขนาดแม่บ้านคนเก่ายังไม่กล้าที่จะเรียกหรือคุยกับเขาเลยสักครั้งเดียว"ไม่ครับ""พี่ไม่ลองคิดดูก่อนเหรอคะ""ไม่เคยครับ" เสียงพูดของเขาฟังดูเหมือนเสียงตอบรับอัตโนมัติก็ไม่ปาน"ค่ะ ไม่เคยก็ไม่เค