บทที่ 1...สาวน้อยกลางนา

นิยายเรื่องนี้ประกอบด้วยเรื่องสั้น 2 เรื่อง

ได้แก่

1.ลุงเขยเผยรัก

2.ผัวแม่

ปฐมบท

ลุงเขยเผยรัก

ในช่วงฤดูกาลที่รวงข้าวเริ่มเปลี่ยนเปลือกจากสีเขียวอ่อนเป็นสีเหลืองอร่าม...

บรรยากาศบ้านนอกที่เต็มไปด้วยทุ่งนาและไร่สวน ล้นเหลือความสวยงามแห่งวิถีชีวิตชนบท

สาวน้อยลูกครึ่งผมสีน้ำตาลมะฮอกกานียาวสลวยในชุดนักเรียนมัธยมปลายของโรงเรียนแห่งหนึ่งปั่นจักรยานมาตามถนนสองเลนที่ตัดผ่านท้องนาทั้งสองข้างทางอย่างเร่งรีบ เพื่อจะกลับบ้านให้เร็วที่สุด ด้วยมีภาระหน้าที่ต้องทำมากมายรออยู่ที่บ้าน

แคทรียาคือชื่อของเธอ สาวน้อยลูกครึ่งวัยสิบแปดปี กำลังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมปีที่ 6 เป็นหลานสาวของยายปรานี แม่ค้าขายขนมไทยในตลาด

ยายวัยเจ็ดสิบของเธอมีลูกสาวสองคน ซึ่งเป็นฝาแฝดกัน แฝดผู้พี่ชื่อนวลจันทร์ ส่วนแฝดผู้น้องชื่อจันทร์กระจ่าง ป้านวลจันทร์แต่งงานกับลุงชาติชายคนรวยประจำอำเภอ ซึ่งมีที่นานับร้อยไร่และทำธุรกิจเกี่ยวกับโรงสี ส่วนแม่ของเธอคือจันทร์กระจ่าง ตอนนี้ทำงานอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่น โดยจะส่งเงินมาให้เธอกับยายใช้เดือนละประมาณสองหมื่นบาท

“ยัยฝรั่งหัวแดง! ยัยฝรั่งขี้นก!” เพื่อน ๆ มักจะล้อเลียนความแปลกแตกต่างทางลักษณะกายภาพของเธอจนเป็นเรื่องสนุก แต่เธอก็ไม่ได้ถือสาหาความกับการเหยียดสีผิวสีผมเท่ากับการโดนดูถูกว่า...

“ไอ้ลูกกะหรี่!” ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงก็เหอะ แต่ไม่มีใครหน้าไหนมีสิทธิ์พูดถึงแม่ของเธอแบบนั้น ตราบใดที่แม่ของเธอยังไม่เคยแย่งผัวชาวบ้านหรือแอบเป็นชู้กับผัวของใคร

แต่เมื่อกลับถึงบ้าน หูของเธอก็ต้องรับกับเสียงบ่นโวยวายของยายที่ทั้งด่าทอและประณามลูกของตัวเองไม่ขาดปาก “เดือนนี้แม่มึงก็ยังไม่ส่งเงินมาเลย สงสัยมันจะทิ้งกูกับมึงแล้วอีแคท หายจ้อยเลยว่ะ มันไม่รู้หรือไงว่าพวกกูอยู่กันลำบาก ลำพังตัวกูคนเดียวคงไม่เป็นไร”

ใช่แล้ว สามเดือนมาแล้วที่แม่ไม่ส่งเงินมาให้ จนทำให้ยายโมโหและวีนใส่เธอแทบทุกวัน

“เดี๋ยวปิดเทอมจะหางานทำ ยายก็เพลา ๆ เรื่องหวยเรื่องไพ่ลงบ้างสิ”

“อีนี่! มึงไม่ต้องมาสั่งสอนกู ถ้ากูไม่แน่จริง กูไม่เลี้ยงลูกฝรั่งอย่างมึงมาได้ตั้งแต่หลุดออกจากท้องแม่มึงหรอก เมื่อก่อนแม่มึงแทบไม่ส่งเงินมาให้กูเลยกูจะบอกให้ กูต้องขายนานายไร่เพื่อเลี้ยงมึง พ่อฝรั่งของมึงตอนนี้อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ทิ้งภาระไว้ให้กูแท้ๆ”

นี่คือความเจ็บปวดของยาย แต่เป็นความรวดร้าวของเธอ ผมสีน้ำตาลสวยงามตามธรรมชาติ ดวงตาสีน้ำตาลทองและผิวพรรณขาวนวลเนียนราวกับนางฟ้าจุติมาเกิด ความสวยงามที่น่าอิจฉา แต่กลับเป็นเพียงเครื่องหมายแห่งความโชคร้ายของยายกับแม่

“ขายนาเพราะต้องใช้หนี้บ่อนไม่ใช่เหรอยาย”

“บ๊ะ! เดี๋ยวกูตบให้ ไปเลยอีกแคท มึงรีบไปทำงานที่บ้านป้ามึงเลย เดี๋ยวมันมาวีนใส่กูอีก ไป๊!”