บทที่ 27...ปิดปากลุงเพชร

ลุงเพชรหัวเราะหึๆ ในลำคอ เดินมาหยุดห่างจากบานประตูห้องน้ำประมาณสองก้าว “มึงทำได้ไงวะ ทำไมหนูน้ำรินคนสวยถึงยอมให้มึงเอา เด็กสิบแปดสิบเก้าที่สวยขนาดนั้น แถมหุ่นอวบอั๋นขาวจั๊วะอย่างกับสาวญี่ปุ่น ยอมให้คนแก่กรำแดดอย่างมึงอึ๊บเนี่ยนะ มึงบังคับเด็กมันรึเปล่าวะไอ้เพลิง”

“อ่าห์” ฉันรู้สึกเหมือนกำลังสบตาร้อนร้ายเจ้าเล่ห์ของลุงเพชรก็เลยผละดวงตาออกห่างบานประตู แล้วยืนฟังนิ่งๆ ด้วยใจเต้นรัว แอบรู้สึกว่าลุงเพชรกำลังลวนลามฉันด้วยคำชมรูปร่างหน้าตาอย่างมีเลศนัย ราวกับกำลังส่งสัญญาณว่าเขาเองก็สนใจฉันเหมือนกัน

“กูไม่ได้บังคับโว๊ย!!” ลุงเพลิงเสียงเข้ม มองน้องชายตาขวางข้น เป่าควันขาวโขมงพ่นออกทางหน้าต่าง “หนูน้ำรินเมตตากู เห็นว่ากูเหงา ไม่มีเมีย ก็เลย..”

“แอบมาอึ๊บกับมึง??” ลุงเพชรพูดต่อให้เสียเองด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่อยากเชื่อ “ถ้ายัยเพ็ญรู้ว่าหลานสาวมันแอบมาอึ๊บกับคนแก่อายุห้าสิบในสวนใกล้ๆ บ้านมันเอง มันจะเป็นยังไงนะ มันได้อาละวาดเผาสวนมึงแน่ไอ้เพลิง ดีไม่ดีจะเอามึงเข้าคุก”

ฉันสิบแปดแล้วย่ะ อยากตะโกนออกไป แต่ยังไม่ถึงเวลาปรากฏตัวของนางเอกน่ะสิ

“มึงจะเอายังไง!!” ลุงเพลิงชักโมโห ลมออกหู หายใจฟึดฟัด ชี้ห