LOGINShare
บทที่ 3 กลิ่นหอมในกล่องข้าว
Last Updated:
2025-06-12 23:47:35เช้าวันพฤหัสบดี
ลุงเหมืองตื่นแต่เช้ามาทำกับข้าวใส่ปิ่นโตเพื่อเอาไปกินที่โรงเรียนในช่วงพักกลางวัน เป็นเมนูง่าย ๆ ที่ใคร ๆ ก็ทำได้ นั่นก็คือไข่เจียว แต่วันนี้ลุงเหมืองหั่นมะเขือเทศเป็นชิ้นเล็ก ๆ ใส่ลงไปด้วย
กลิ่นหอมของไข่เขียวใส่มะเขือเทศแดงหวานตะวันออกแตะจมูกชวนให้น้ำลายสอ นี่เป็นสิ่งที่หาในมะเขือเทศตามตลาดไม่ได้ กลิ่นที่หอมชวนหิว และรสชาติที่หวานอร่อยอย่างลงตัว
เมื่อทำอาหารใส่ปิ่นโตเสร็จเรียบร้อย ลุงเหมืองก็ปั่นจักรยานไปโรงเรียนตั้งแต่ 6 โมงเช้า เปิดห้องเรียน ปัดกวาดทำความสะอาดตามห้องเรียนและอาคารเรียน หลังเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จ เด็ก ๆ เข้าเรียน ลุงเหมืองก็ไปเก็บกวาดเศษใบไม้ ตัดหญ้า เก็บขยะ เผาขยะตามที่เคยทำ
วันนี้ที่โรงครัวของโรงเรียนทำเมนูต้มจืดและไข่เจียงเป็นอาหารกลางวันให้เด็ก ๆ ในช่วงพักเที่ยง เด็ก ๆ ต่างมาเข้าแถวเข้ารับอาหารกลางวัน ส่วนลุงเหมืองก็มานั่งกินมื้อกลางวันกับเด็ก ๆ ซึ่งเป็นแบบนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน
“ลุงเหมือง ไข่เจียวลุงหอมจัง”
เด็กคนหนึ่งทำจมูกฟุดฟิดพลางยื่นหน้าเข้าไปทางปิ่นโตอาหารของลุงเหมือง
“ลุงเจียวใส่มะเขือเทศด้วยน่ะ”
“มันหอมกว่าไข่เจียวในถาดของผมอีก”
เมื่อได้ยินเด็กคนนั้นพูด เด็ก ๆ อีกหลายคนที่เป็นเพื่อนกันและนั่งอยู่โต๊ะนั้นก็สนใจหันมามอง และทำจมูกฟุดฟิดสูดดมกลิ่นอาหารในปิ่นโตของลุงเหมือง
เด็กคนหนึ่งตักไข่เจียวในถาดอาหารของตัวเองใส่ปากพลางเคี้ยว จากนั้นก็หันหน้าไปพูดกับลุงเหมือง
“ลุงเหมือง ผมขอชิมไข่เจียวของลุงได้ไหมครับ”
“เอาสิ”
เด็กน้อยเอื้อมไปตักไข่เจียวในปิ่นโตของลุงเหมืองขึ้นมาใส่ปากพลางเคี้ยว จากนั้นก็ต้องตาโต
“อร่อยเหาะ!”
เด็กน้อยตะโกนขึ้นเสียงดัง จนเพื่อน ๆ คนอื่นหันมามองอย่างสนใจ
“ลุง! มันอร่อยสุดยอด มะเขือเทศหวานอร่อยมาก หอมด้วย”
เมื่อเด็ก ๆ บนโต๊ะคนอื่นเห็นดังนั้น ต่างก็มาขอชิมไข่เจียวใส่มะเขือเทศของลุงเหมือง และต่างตาโตพูดเป็นเสียงเดียงกันว่ามันทั้งหอมและหวานอร่อย
“ลุงเหมือง ลุงไปซื้อมะเขือเทศนี่มาจากไหน แม่ผมซื้อมาจากตลาดไม่เห็นอร่อยแบบนี้เลย”
“ลุงปลูกเองน่ะ เป็นมะเขือเทศพันธุ์ลับ”
“โห ถ้าลุงขาย ผมจะบอกแม่ไปซื้อกับลุงเลยนะ”
ลุงเหมืองส่งยิ้มให้เด็กน้อยไปหนึ่งที่และก้มหน้าก้มตากินข้าวในปิ่นโตต่อไป
หลังจากกินข้าวกลางวันเสร็จ ลุงเหมืองก็ไปตามหน้าที่ของตนต่อ จวบจนถึงเวลาประมาณบ่ายสอง ลุงเหมืองว่ามือจากงานตัดหญ้า และเก็บเศษหญ้าใส่กระสอบให้เรียบร้อย
โดยปกติหญ้าในสนามและตามบริเวณโรงเรียน เมื่อตัดแล้วก็ต้องเผา แต่ลุงเหมืองเป็นคนที่มักจะมองเห็นประโยชน์และคุณค่าของสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่เสมอ แกเก็บเศษหญ้าที่ตัดใส่กระสอบ และแบกไปขายให้ชาวบ้านที่เลี้ยงวัวในราคากระสอบละ 10 บาท นั่นก็เป็นรายได้อีกทางที่ทำให้ลุงเหมืองได้เงินมาจุนเจือที่บ้านหากช่วงไหนมีการตัดหญ้าที่โรงเรียน
หลังเลิกเรียน ลุงเหมืองก็แวะไปดูแลผักที่แปลงผักแล้วแบกกระสอบหญ้าไปขายให้ชาวบ้านที่แกเคยขายให้ประจำ
“ยายบุญวันนี้เอาหญ้าไหม”
“เอา ๆ อันเก่าจะหมดพอดี”
“วันนี้ตัดหญ้าทั้งสนามได้มาสองกระสอบ”
“ฉันเอาหมดเลย แบกไปวางไว้ข้างคอกวัวให้หน่อย”
“เรียบร้อย ฉันเอาไว้ข้างคอกวัวให้แล้ว”
“นี่เงินยี่สิบนะ แล้วนี่มะม่วงสุกเอาไปฉันแบ่งให้”
“ขอบคุณนะยายบุญ”
ลุงเหมืองไหว้ขอบคุณพลางยื่นมือไปรับเงินและถุงมะม่วงมาถือไว้
“นังแดงมันเป็นไงบ้างล่ะ วันก่อนเจอมันที่วัดเห็นบ่นว่าปวดหลัง”
“ก็เจ็บออด ๆ แอด ๆ ตามประสาคนแก่แหละยาย ฉันกลับบ้านก่อนนะ ต้องรีบไปทำกับข้าวต่อ”
“เออ ไปเถอะ มีหญ้าอีกก็เอามาขายให้ฉันได้เลย”
ลุงเหมืองปั่นจักรยานคันเก่าคู่ใจกลับบ้าน ซึ่งบ้านของแกก็ไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านของยายบุญมากนักทำให้เพียงเวลาสั้น ๆ ก็ปั่นมาถึงบ้านแล้ว
“แม่ ฉันแวะเอาหญ้าไปขายให้ยายบุญมา แกเอามะม่วงสุกให้ด้วย”
“พอดีเลยไว้ปอกกินหลังกินข้าว”
“เดี๋ยวฉันไปทำกับข้าวก่อนนะแม่ มีเนื้อหมูเหลืออยู่นิดหน่อย ทำผัดผักใส่หมูแล้วกัน”
“เออ แม่หุงข้าวไว้แล้ว เอ็งทำแค่กับข้าวพอ”
“เออแม่ พรุ่งนี้ฉันว่าจะเก็บมะเขือเทศไปขายที่ตลาดดู พรุ่งนี้วันศุกร์ ตลาดใหญ่”
“เออ ก็ดีนะ มะเขือเทศอันนี้มันอร่อยกว่ามะเขือเทศทั่วไป ถ้าชาวบ้านกินแล้วติดใจต่อไปก็ปลูกเพิ่มเอาไว้ขาย”
“เนาะแม่ ถ้าแบบนั้นก็ดีเลย เราจะได้มีรายได้เพิ่มอีก”
ความอร่อยที่ไม่เคยเจอมาก่อนของมะเขือเทศในเมนูอาหารปิ่นโตของลุงเหมืองถูกเด็ก ๆ นำไปบอกต่อกับพ่อแม่ที่บ้าน หลาย ๆ คนได้ยินคำบอกกล่าวจากลูก ๆ ก็นึกอยากลองชิม ว่ามะเขือเทศนั้นจะอร่อยเหาะเหมือนที่ลูกของตนบอกหรือไม่ และรสชาติจะแตกต่างไปจากรสชาติของมะเขือเทศตามตลาดมากแค่ไหน บางคนก็ถึงกับมาถามซื้อกับยายคำแดงถึงที่บ้าน
“ยายแดง ๆ ลูกฉันบอกว่ามะเขือเทศที่ไอ้เหมืองทำไปกินที่โรงเรียนอร่อย ยังมีไหม ขายรึเปล่า”
“ขาย ๆ แต่รอไปซื้อที่ตลาดตอนเย็นเอานะ เห็นไอ้เหมืองมันบอกจะเก็บไปขายตอนเย็นน่ะ ฉันไม่อยากไปเก็บของมัน เพราะไม่รู้กับมันว่าลูกไหนพอเก็บบ้าง”
“ได้จ้ะยาย ฉันต้องรีบออกไปรอที่ตลาด เห็นลูกฉันบอกว่าอร่อยนักหนาเลยอยากลองกินดู”
และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของการขาย “มะเขือเทศ” และเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงชีวิตของลุงเหมือง...
Latest chapter
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 32 คืนกลับสู่รากเหง้า
เช้าวันใหม่ที่บ้านดอนแดงพัฒนา สายลมอ่อนพัดไหวผ่านยอดไม้ เสียงนกเอี้ยงร้องระงมรับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ทอแสงอุ่นพาดผ่านบ้านไม้หลังเก่าที่ยังตั้งอยู่ในบริเวณบ้านเดิมของลุงเหมืองถึงแม้จะมีบ้านหลังใหม่ทันสมัยที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก แต่ลุงเหมืองก็ยังคงเก็บบ้านไม้หลังนี้ไว้ด้วยความรัก ที่แห่งนี้เป็นเหมือนหัวใจอีกดวงของเขา เป็นสถานที่แห่งความทรงจำที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิดจนถึงวันที่ประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ในชีวิต บ้านที่ไม่ว่าจะมองไปที่ตรงมุมไหน ก็จะเห็นบรรยากาศความอบอุ่นที่ตราตรึงในความทรงจำอยู่เสมอเสียงรถกระบะคันใหม่สีแดงเข้มแล่นผ่านถนนลูกรังหน้าโรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนา ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมายกมือไหว้ทักทายลุงเหมืองด้วยรอยยิ้มที่แสนคุ้นเคย “กลับมากวาดโรงเรียนอีกแล้วเหรอลุงเหมือง”เสียงของคำชัยที่ยืนพิงเสาไม้หน้าร้านขายของชำเอ่ยทักขึ้นมาลุงเหมืองยิ้มกว้างตอบกลับ “ใช่ ต่อให้ก้าวหน้าไปได้ไกลก็ไม่ลืมจุดยืนเดิมของตัวเองหรอกคำชัย”โรงเรียนยังคงเหมือนเดิม เด็กนักเรียนยังใส่ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดเดินเข้าแถวหน้าเสาธง เด็กบางคนเหลียวมองชายคนหนึ่งที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวธรรมดา ก้มหน้ากวาดพื้นทาง
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 31 ตำนานของหัวใจที่ไม่ยอมแพ้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาที่ลานหน้าบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด พนักงานในชุดยูนิฟอร์มสีแดงอิฐเดินเข้าออฟฟิศกันอย่างเป็นระเบียบ เสียงพูดคุยทักทายเบา ๆ ดังคลอท่ามกลางเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว และกลิ่นดินหลังฝนเมื่อคืนที่เพิ่งหยุดตกโชยมาแตะจมูกภายในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท ลุงเหมืองยืนอยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ด มีแพรและหัวหน้าฝ่ายต่าง ๆ ล้อมวงนั่งอยู่ด้านหน้า“อาทิตย์หน้าลุงจะต้องไปญี่ปุ่นเพื่อบรรยายที่เวทีระดับโลกนะครับลุงเหมือง”หัวหน้าฝ่ายต่างประเทศพูดพลางเปิดแฟ้มงาน ลุงเหมืองพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่มั่นคง“แต่ก่อนที่ลุงจะไป ลุงอยากให้พวกเรากลับมาทบทวนว่าเราเดินมาถึงจุดนี้ได้ยังไง และเราจะเดินต่อไปแบบไหน”แพรเสริมขึ้นทันที “ใช่ค่ะ ลุงเหมืองพูดถูกที่สุด ทุกวันนี้เราไม่ใช่แค่ฟาร์มเล็ก ๆ แล้ว แต่เป็นบริษัทส่งออกที่มีพันธมิตรในหลายประเทศ มีคนไว้วางใจในคุณภาพมะเขือเทศของเรา นอกจากมะเขือเทศแล้ว เรายังมีผักอื่น ๆ อีกปลูกเพิ่มอีกด้วย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเราต้องไม่ลืมว่าเราเริ่มจากตรงไหน”ลุงเหมืองหยิบแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งที่ปกข้างหน้ามีคำเขียนด้วยลายมือว่า “แผนชีวิตจากแปลงด
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 30 เกียรติยศของคนดินแดง
เช้าวันหนึ่งในช่วงต้นฤดูหนาว แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างห้องทำงานของลุงเหมืองภายในสำนักงานใหญ่ของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด บนโต๊ะไม้เรียงรายไปด้วยแฟ้มงาน ปากกา และหนังสือเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจเกษตรสมัยใหม่ แต่ท่ามกลางความเคลื่อนไหวที่แสนยุ่งของบริษัท ในเช้าวันนี้กลับมีจดหมายฉบับหนึ่งที่โดดเด่นเป็นพิเศษแพรเปิดซองจดหมายนั้นแล้วอ่านด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น"ลุง เป็นจดหมายเชิญจากสำนักงานเกษตรจังหวัด เขาเชิญลุงไปเป็นวิทยากรพิเศษในงานมหกรรมเกษตรประจำจังหวัดปีนี้ค่ะ"ลุงเหมืองเงยหน้าขึ้นจากงานในมือ เขามีสีหน้าประหลาดใจแต่ก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน"เขาเชิญจริงเหรอ นึกไม่ถึงเลยว่า เขาจะเห็นค่าคนบ้านนอกอย่างลุง รู้สึกเป็นเกียรติจริง ๆ"แพรยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบกลับ "เขาไม่ใช่แค่เห็นนะคะลุง เขายังแนบมาด้วยว่า จะมอบใบประกาศเกียรติคุณให้ลุงในฐานะบุคคลต้นแบบเกษตรกรของจังหวัด และมอบโล่เกียรติคุณให้กับบริษัทของเรา ในฐานะบริษัทที่ดำเนินธุรกิจอย่างซื่อตรงต่อผู้บริโภคด้วยค่ะ"ลุงเหมืองวางปากกาในมือลงแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มีทั้งความภูมิใจ ทั้งความซาบ
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 29 ความหวังแห่งผืนดิน
เช้าวันจันทร์อันเงียบสงบ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างบ้านไม้หลังเล็กในหมู่บ้านดอนแดงพัฒนา ในบ้านหลังเดิมที่ในตอนนี้เพิ่มเติมคือมีบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมตั้งอยู่บ้างกัน แม้จะปลูกบ้านหลังใหม่แล้ว แต่ลุงเหมืองก็ไม่ต้องรื้อบ้านไม้หลังเก่าออก นั่นก็เพราะที่นี่คือทุกความทรงจำวันนี้ลุงเหมืองตื่นขึ้นแต่เช้าตามนิสัยเดิม เขาเดินลงจากเตียง หยิบเสื้อเชิ้ตสีซีดที่รีดเรียบไว้เมื่อคืนขึ้นมาสวมใส่ แล้วเดินออกมายังเฉลียงหน้าบ้าน สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะกล่าวกับตัวเองเบา ๆ"อีกวันแล้วสินะ อีกวันของการได้สู้ต่อ"ถึงแม้วันนี้ลุงเหมืองจะไม่ต้องตอกบัตรเข้าโรงเรียนเหมือนสมัยก่อนตอนที่ยังเป็นภารโรง แต่กิจวัตรของเขากลับยุ่งยากกว่าเดิมนับสิบเท่า ตอนนี้เขาเป็นผู้นำของบริษัทใหญ่ เป็นเจ้าของแบรนด์มะเขือเทศที่มีชื่อเสียงไปไกลถึงระดับโลก เป็นแรงบันดาลใจของชาวบ้าน และก็ยังเป็นคนของชุมชนเสมอลุงเหมืองเดินไปยังกระถางต้นมะเขือเทศที่ตั้งเรียงไว้ข้างเฉลียง ยื่นมือไปลูบเบา ๆ ที่ใบเขียวชอุ่มและยิ้มอย่างพอใจ“ทุกอย่างเริ่มจากเจ้าพวกนี้สินะ”เช้าวันนั้น ในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด สาขา
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 28 ลุงเหมือง มะเขือเทศพันล้าน
เสียงเครื่องคัดแยกผลผลิตดังกึกก้องอยู่ในโรงงานบรรจุมะเขือเทศของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด ลุงเหมืองในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนก้าวเท้าเข้าไปตรวจดูผลผลิตที่เพิ่งถูกบรรจุลงกล่องส่งออกล็อตใหม่ด้วยสายตาพึงพอใจจากแปลงผักเล็ก ๆ หลังบ้าน หลังโรงประชุมของโรงเรียน จากฟาร์มขนาด 1 ไร่ในหมู่บ้านที่ไม่มีใครรู้จัก วันนี้ชื่อของ "เหมืองแดง" ถูกพูดถึงในวงการเกษตรอินทรีย์ทั้งในและต่างประเทศ ร้านอาหารระดับมิชลินสตาร์ในหลายเมืองใหญ่ของโลกเลือกใช้มะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกที่ปลูกด้วยมือของผู้ชายคนหนึ่ง ที่เป็นอดีตภารโรงจากบ้านดอนแดงพัฒนา ผู้ซึ่งตอนนี้ได้กลายมาเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกมะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกที่ผู้คนต่างรู้จัก“ลุงเหมืองครับ ออเดอร์จากดูไบรอบใหม่น่าจะส่งได้สัปดาห์หน้า ทีมคัดแยกอยากขอเพิ่มคนหน่อยครับ”เสียงของหัวหน้าฝ่ายโลจิสติกส์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ลุงเหมืองพยักหน้าแล้วหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาจ่อปาก“ฝ่ายบุคคลครับ ช่วยจัดคนเพิ่มที่ไลน์คัดแยกดูไบรอบใหม่ด้วยนะครับ”พูดจบ เขาก็หันไปยิ้มกับพนักงานคัดแยกคนหนึ่ง“ขอบใจมากนะ ขยันขันแข็งกันจริง ๆ ขอบคุณที่สู้ด้วยกัน”“ด้วยความยิ
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 27 สารคดีจากบ้านดอนแดงพัฒนา
เสียงรถตู้ของทีมงานจากต่างประเทศแล่นเข้ามาจอดที่หน้าฟาร์มเหมืองแดงในยามเช้าตรู่ แสงแดดอ่อนของวันใหม่สาดส่องลอดผ่านต้นมะม่วงหน้าบ้าน เสียงไก่ขันดังแว่วอยู่ลิบ ๆ แต่เสียงนั้นกลับเบาไปถนัดตา เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นที่แผ่ซ่านไปทั่วหมู่บ้านดอนแดงพัฒนาในตอนนี้“ลุงเหมืองมาแล้ว สารคดีต่างประเทศมาแล้ว”เด็ก ๆ วิ่งกรูมาตามถนนดินแดงที่เคยเงียบเหงา ส่งเสียงร้องลั่นไปทั่วทั้งหมู่บ้านลุงเหมืองใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวดูสะอาดตา ตัดกับกางเกงผ้าสีเข้มยืนรออยู่หน้าฟาร์ม และมีแพรอยู่ข้าง ๆ ในชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้เรียบง่าย ทั้งสองคนยิ้มแย้มแต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากวันแรกที่เริ่มเพาะเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศลงดิน“ไม่คิดเลยนะคะว่าเราจะมาถึงวันนี้ได้” แพรพูดเบา ๆ“ลุงก็ไม่คิดเหมือนกัน แค่คิดว่าจะปลูกกินเอง ขายได้นิดหน่อยก็พอใจแล้ว”ทีมงานสื่อสารคดีจากญี่ปุ่นก้าวลงจากรถ เคย์โกะอยู่ข้างหน้าพร้อมส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น“อรุณสวัสดิ์ค่ะลุงเหมือง คุณแพร ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ”“ยินดีต้อนรับครับคุณเคย์โกะ ยินดีต้อนรับทุกคน เชิญทางนี้ครับ”ลุงเหมืองกล่าวน้ำเสียงมั่นใจและหนักแน่น แม้ภายในจะยัง
