LOGINShare
บทที่ 4 ตลาดนัดวันศุกร์
Last Updated:
2025-06-12 23:48:13วันศุกร์สุดสัปดาห์ เป็นวันสุดท้ายของการทำงาน ลุงเหมืองตื่นแต่เช้าอย่างกระปรี้กระเปร่า ปั่นจักรยานคู่ใจพร้อมปิ่นโตอาหารกลางวันไปโรงเรียนดั่งเช่นทุกวัน
ชายวัยกลางคนไล่เดินเปิดห้องเรียนและห้องพักครูจนครบทุกห้อง จากนั้นก็ทำการปัดกวาดทำความสะอาด ในช่วงเวลาที่เด็กนักเรียนเข้าแถวเคารถธงชาติและทำกิจกรรมหน้าเสาธง ลุงเหมืองก็ไปรดน้ำผักที่แปลงผักหลังโรงประชุมก่อนที่จะมีเก็บกวาดขยะและใบไม้บริเวณโรงเรียน
“ลุงเหมือง ฉันเห็นที่แปลงผักที่ลุงปลูกมีมะเขือเทศลูกใหญ่มากเลย วันนี้ฉันว่าจะทำผัดเปรี้ยวหวานให้เด็ก ๆ เป็นมื้อกลางวันน่ะ แต่มะเขือเทศที่ซื้อมาจากตลาดมันน้อย ฉันขอเก็บมะเขือเทศมาเพิ่มสักหน่อยนะลุง”
“เออเอาสิ เอ็งเอากรรไกรไปตัดล่ะ อย่าเอามือเด็ด”
“ได้จ้ะลุง ฉันได้ยินเด็ก ๆ พูดกันว่ามะเขือเทศลุงอร่อย ใช่อันที่ฉันเห็นไหมจ๊ะ”
“ก็อันเดียวกันนั่นแหละ ข้าปลูกไว้ที่บ้านน่ะ เลยแบ่งมาปลูกที่โรงเรียนด้วยนิดหน่อย”
“ขอบคุณนะจ๊ะลุง งั้นฉันไปก่อนนะ ต้องรีบไปเตรียมมื้อกลางวันของเด็ก ๆ ต่อ”
ทั้งสองจบบทสนทนากันเพียงเท่านั้น ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง จวบจนเวลาบ่าย 3 ซึ่งเป็นเวลาเลิกเรียน เด็ก ๆ และครูหลายคนเริ่มทยอยกันกลับบ้าน ลุงเหมืองเดินไล่ตรวจเช็กความเรียบร้อยของห้องเรียนและห้องพักครูและปิดประตูล็อกกุญแจอย่างเรียบร้อย ก่อนจะเดินตรงไปยังแปลงผักเพื่อเก็บผักและมะเขือเทศไปขายที่ตลาดเย็น
ผักและมะเขือเทศในวันนี้เก็บได้มากเป็นพิเศษ เนื่องจากลุงเหมืองไม่ได้เก็บมา 3 วัน เพราะแกรอเก็บขายตลาดใหญ่ในเย็นวันศุกร์ทีเดียว
ชายวัยกลางคนจัดการใช้ตอกไม้ไผ่มัดผักแบ่งเป็นกำ ๆ เอากระดาษลังมาเขียนราคา เมื่อไปถึงตลาด ที่แคร่ไม้ไผ่ตัวประจำ ลุงเหมืองบรรจงวางผักเรียงรายสวยงาม และตั้งป้ายราคาไว้ข้างหน้าให้เห็นเด่นชัด จากนั้นก็เอามะเขือเทศที่เก็บใส่ตะกร้ามาวางเป็นกอง ๆ มะเขือเทศพันธุ์นี้ลูกใหญ่กว่ามะเขือเทศตามตลาดทั่วไป
มะเขือเทศลูกใหญ่สีแดงสดไร้รอบช้ำถูกวางเรียงเป็นกอง ๆ กองละ 4 ลูก ลุงเหมืองวางป้ายราคา 10 บาทไว้ด้านหน้ากองมะเขือเทศสีแดงสดหลายกอง พร้อมกับป้ายสโลแกนที่แกคิดขึ้นเองเพื่อดึงดูดลูกค้า “มะเขือเทศแดงหวาน ลูกใหญ่ ไม่ใช้ยา”
“ลุงเหมือง มะเขือเทศสองกอง”
“อ้าวนังจันทร์ มาไวเชียวนะเอ็งวันนี้ เอาผักอะไรอีกไหม”
“วันนี้ฉันไปขอซื้อมะเขือเทศกับยายแดงมา แต่ยายแดงบอกให้มารอซื้อกับลุงที่ตลาดน่ะ เดี๋ยวเอาผักบุ้งอีกกำนะลุง”
“ได้เดี๋ยวฉันใส่ถุงให้ 30 บาท”
“ลูกฉันเลิกเรียนมาเมื่อวานก็มาเล่าให้ฟังว่ามะเขือเทศลุงอร่อยอย่างนั้น อร่อยอย่างนี้ ฉันก็เลยอยากชิม”
“มะเขือเทศฉันน่ะ อร่อยแน่นอนเชื่อได้เลย”
การขายผักของลุงเหมืองในวันนี้หมดเร็วกว่าทุกครั้ง เพราะชาวบ้านต่างก็แห่มาซื้อมะเขือเทศสุดอร่อยตามคำบอกเล่าของพวกเด็ก ๆ ที่ได้ชิมอาหารในปิ่นโตของลุงเหมืองในวันนั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือป้าดาว หนึ่งในชาวบ้านในหมู่บ้านดอนแดงพัฒนา ซึ่งป้าดาวมีอาชีพเป็นแม่ค้าขายผักในแผงผักประจำตลาดสดในตัวอำเภอ
เย็นวันนั้นป้าดาวกลับจากตลาด ได้นำมะเขือเทศที่ซื้อจากลุงเหมืองจำนวน 3 กองมาประกอบอาหารเย็น เมนูมื้อเย็นในคืนนั้น บ้านป้าดาวทำ มะเขือเทศผัดไข่ ต้มยำไก่บ้าน และตำน้ำพริกมะเขือเทศแบบอีสาน กินกับข้าวเหนียวนึ่งร้อน ๆ สุกใหม่ ๆ
“โหแม่ ทำไมวันนี้กับข้าวอร่อยจัง”
แก้ว ลูกสาวของป้าดาวเอ่ยขึ้นขณะที่ใช้ข้าวเหนียวจ้วงน้ำพริกมะเขือเทศใส่ปากเป็นคำที่สองพลางเคี้ยวตุ้ย ๆ
“มะเขือเทศลุงเหมืองน่ะ เห็นเขาว่าอร่อยนักหนาแม่เลยซื้อมาลองดู”
“อร่อยจริงแม่ ดูสิ มะเขือเทศผัดไข่ก็อร่อย รสชาติหวานกำลังดีเลย น้ำต้มยำนี่ก็อร่อยกลมกล่อม ไม่เหมือนมะเขือเทศที่ตลาดที่เราขายเลยนะแม่”
“ก็จริง อร่อยจริง แกว่าถ้าแม่จะรับจากตาเหมืองไปขายที่แผงผักเราดีไหม”
“ดีสิแม่ แม่ลองรับไปสิ แล้วโฆษณาลูกค้าเลย ฉันว่าต้องขายดีแน่”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะไปถามลุงเหมืองที่บ้านดู”
สองแม่ลูกกินไปคุยกันไป เย็นวันนั้นเป็นวันที่กินข้าวเย็นอร่อยกว่าทุก ๆ วันที่ผ่านมา แถมสองแม่ลูกยังจ้วงข้าวเหนียวกันกับอาหารเย็นสามอย่างจนหมดกระติบอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งยังติดใจรสชาติมะเขือเทศของลุงเหมืองไปแล้ว
เช้าวันเสาร์
ป้าดาวไปหาลุงเหมืองที่บ้านตั้งแต่เช้า เพราะกลัวว่าแกจะออกไปทุ่งนาเสียก่อน
“เหมืองเอ้ย เหมือง ยายแดง อยู่บ้านกันไหม”
“ว่าไงล่ะดาวมาแต่เช้าเชียว”
“จะมาถามเรื่องมะเขือเทศน่ะสิ เมื่อวานฉันซื้อกับแกที่ตลาดเอาไปทำกับข้าวกินที่บ้าน มะเขือเทศแกนี่มันอร่อยจริง ฉันเลยอยากรับจากแกไปขายที่ตลาดในอำเภอน่ะ ยังมีอยู่ไหม แกขายส่งยังไง”
“ก็ยังพอมีอยู่ แต่ไม่รู้ว่าล็อตนี้จะเก็บได้กี่โล ฉันต้องเก็บดูก่อน ล็อตที่ปลูกใหม่อีก 6 วันถึงจะพอเก็บ ที่เอาไปขายตลาดเย็นเมื่อวานก็แค่ลองขายดู ถ้าผลตอบรับดีฉันก็จะปลูกเพิ่มอีก”
“ดีสิเหมือง ถ้าแกขายฉันจะรับกับแกตลอด เอาไปขายที่แผงผักฉันในตลาดที่อำเภอ ฉันว่าต้องขายดีแน่ ว่าแต่แกไปได้พันธุ์มาจากไหน”
“ครูแอ๋วให้ฉันมาน่ะ ตอนปลูกก็ไม่นึกว่าจะอร่อยขนาดนี้หรอก งั้นเดี๋ยวฉันไปดูที่แปลงผักให้ว่าจะได้กี่โล แกจะเอาตอนไหนล่ะ”
“ช่วงเย็นก็ได้ พรุ่งนี้ฉันต้องรีบไปจัดแผงแต่เช้าตรู่น่ะ”
“เออได้สิ งั้นห้าโมงเย็นแกก็มาเอาแล้วกันนะ”
“แล้วแกส่งให้ฉันโลเท่าไหร่ล่ะ”
“มะเขือเทศพันธุ์นี้มันลูกใหญ่กว่ามะเขือเทศที่ขายกันในตลาด เนื้อแน่นไม่ช้ำง่าย แถมยังหวานอร่อย โลนึงจะได้ประมาณ 11-12 ลูก ฉันส่งให้แกโลละ 40 ตกลงไหม แกขายในตลาดประจำอำเภอ แบ่งขายกองละ 20 ได้สบายเลย”
ป้าดาวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า
“ได้ ฉันตกลง ถ้าขายดี ต่อไปฉันจะรับกับแกตลอดเลย”
“ได้”
พูดจบป้าดาวก็เดินออกไป ลุงเหมืองยืนคิดคำนวณอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่แปลงผักเพื่อตรวจดูว่ามีมะเขือเทศที่พอเก็บเกี่ยวมีอยู่มากน้อยแค่ไหน
ช่วงเวลา 5 โมงเย็น
ป้าดาวขับรถมารับมะเขือเทศตามนัด ซึ่งลุงเหมืองก็ได้เก็บใส่ตะกร้าจัดเตรียมไว้รอเรียบร้อยแล้ว
“ฉันเก็บได้ 6 กิโลนะดาว ทั้งหมด 240 บาท”
“ดีเลย ฉันจะลองขายดู ถ้าขายดีจะมารับกับแกอีก นี่เงิน”
ป้าดาวรับตะกร้ามะเขือเทศจำนวน 6 กิโลกรัมขึ้นใส่รถสามล้อที่ขับมา และขับตรงดิ่งกลับบ้านไปจัดเตรียมผักเพื่อรอเอาไปจัดวางขายที่แผงผักของตนในเช้าวันรุ่งขึ้น...
Latest chapter
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 32 คืนกลับสู่รากเหง้า
เช้าวันใหม่ที่บ้านดอนแดงพัฒนา สายลมอ่อนพัดไหวผ่านยอดไม้ เสียงนกเอี้ยงร้องระงมรับแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ทอแสงอุ่นพาดผ่านบ้านไม้หลังเก่าที่ยังตั้งอยู่ในบริเวณบ้านเดิมของลุงเหมืองถึงแม้จะมีบ้านหลังใหม่ทันสมัยที่อยู่ไม่ไกลออกไปนัก แต่ลุงเหมืองก็ยังคงเก็บบ้านไม้หลังนี้ไว้ด้วยความรัก ที่แห่งนี้เป็นเหมือนหัวใจอีกดวงของเขา เป็นสถานที่แห่งความทรงจำที่เขาอยู่มาตั้งแต่เกิดจนถึงวันที่ประสบความสำเร็จครั้งใหญ่ในชีวิต บ้านที่ไม่ว่าจะมองไปที่ตรงมุมไหน ก็จะเห็นบรรยากาศความอบอุ่นที่ตราตรึงในความทรงจำอยู่เสมอเสียงรถกระบะคันใหม่สีแดงเข้มแล่นผ่านถนนลูกรังหน้าโรงเรียนบ้านดอนแดงพัฒนา ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมายกมือไหว้ทักทายลุงเหมืองด้วยรอยยิ้มที่แสนคุ้นเคย “กลับมากวาดโรงเรียนอีกแล้วเหรอลุงเหมือง”เสียงของคำชัยที่ยืนพิงเสาไม้หน้าร้านขายของชำเอ่ยทักขึ้นมาลุงเหมืองยิ้มกว้างตอบกลับ “ใช่ ต่อให้ก้าวหน้าไปได้ไกลก็ไม่ลืมจุดยืนเดิมของตัวเองหรอกคำชัย”โรงเรียนยังคงเหมือนเดิม เด็กนักเรียนยังใส่ชุดนักเรียนสีขาวสะอาดเดินเข้าแถวหน้าเสาธง เด็กบางคนเหลียวมองชายคนหนึ่งที่ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวธรรมดา ก้มหน้ากวาดพื้นทาง
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 31 ตำนานของหัวใจที่ไม่ยอมแพ้
แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมาที่ลานหน้าบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด พนักงานในชุดยูนิฟอร์มสีแดงอิฐเดินเข้าออฟฟิศกันอย่างเป็นระเบียบ เสียงพูดคุยทักทายเบา ๆ ดังคลอท่ามกลางเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว และกลิ่นดินหลังฝนเมื่อคืนที่เพิ่งหยุดตกโชยมาแตะจมูกภายในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท ลุงเหมืองยืนอยู่หน้ากระดานไวท์บอร์ด มีแพรและหัวหน้าฝ่ายต่าง ๆ ล้อมวงนั่งอยู่ด้านหน้า“อาทิตย์หน้าลุงจะต้องไปญี่ปุ่นเพื่อบรรยายที่เวทีระดับโลกนะครับลุงเหมือง”หัวหน้าฝ่ายต่างประเทศพูดพลางเปิดแฟ้มงาน ลุงเหมืองพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่มั่นคง“แต่ก่อนที่ลุงจะไป ลุงอยากให้พวกเรากลับมาทบทวนว่าเราเดินมาถึงจุดนี้ได้ยังไง และเราจะเดินต่อไปแบบไหน”แพรเสริมขึ้นทันที “ใช่ค่ะ ลุงเหมืองพูดถูกที่สุด ทุกวันนี้เราไม่ใช่แค่ฟาร์มเล็ก ๆ แล้ว แต่เป็นบริษัทส่งออกที่มีพันธมิตรในหลายประเทศ มีคนไว้วางใจในคุณภาพมะเขือเทศของเรา นอกจากมะเขือเทศแล้ว เรายังมีผักอื่น ๆ อีกปลูกเพิ่มอีกด้วย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเราต้องไม่ลืมว่าเราเริ่มจากตรงไหน”ลุงเหมืองหยิบแฟ้มเอกสารเล่มหนึ่งที่ปกข้างหน้ามีคำเขียนด้วยลายมือว่า “แผนชีวิตจากแปลงด
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 30 เกียรติยศของคนดินแดง
เช้าวันหนึ่งในช่วงต้นฤดูหนาว แสงแดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างห้องทำงานของลุงเหมืองภายในสำนักงานใหญ่ของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด บนโต๊ะไม้เรียงรายไปด้วยแฟ้มงาน ปากกา และหนังสือเกี่ยวกับการบริหารธุรกิจเกษตรสมัยใหม่ แต่ท่ามกลางความเคลื่อนไหวที่แสนยุ่งของบริษัท ในเช้าวันนี้กลับมีจดหมายฉบับหนึ่งที่โดดเด่นเป็นพิเศษแพรเปิดซองจดหมายนั้นแล้วอ่านด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น"ลุง เป็นจดหมายเชิญจากสำนักงานเกษตรจังหวัด เขาเชิญลุงไปเป็นวิทยากรพิเศษในงานมหกรรมเกษตรประจำจังหวัดปีนี้ค่ะ"ลุงเหมืองเงยหน้าขึ้นจากงานในมือ เขามีสีหน้าประหลาดใจแต่ก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน"เขาเชิญจริงเหรอ นึกไม่ถึงเลยว่า เขาจะเห็นค่าคนบ้านนอกอย่างลุง รู้สึกเป็นเกียรติจริง ๆ"แพรยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบกลับ "เขาไม่ใช่แค่เห็นนะคะลุง เขายังแนบมาด้วยว่า จะมอบใบประกาศเกียรติคุณให้ลุงในฐานะบุคคลต้นแบบเกษตรกรของจังหวัด และมอบโล่เกียรติคุณให้กับบริษัทของเรา ในฐานะบริษัทที่ดำเนินธุรกิจอย่างซื่อตรงต่อผู้บริโภคด้วยค่ะ"ลุงเหมืองวางปากกาในมือลงแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มีทั้งความภูมิใจ ทั้งความซาบ
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 29 ความหวังแห่งผืนดิน
เช้าวันจันทร์อันเงียบสงบ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างบ้านไม้หลังเล็กในหมู่บ้านดอนแดงพัฒนา ในบ้านหลังเดิมที่ในตอนนี้เพิ่มเติมคือมีบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่าเดิมตั้งอยู่บ้างกัน แม้จะปลูกบ้านหลังใหม่แล้ว แต่ลุงเหมืองก็ไม่ต้องรื้อบ้านไม้หลังเก่าออก นั่นก็เพราะที่นี่คือทุกความทรงจำวันนี้ลุงเหมืองตื่นขึ้นแต่เช้าตามนิสัยเดิม เขาเดินลงจากเตียง หยิบเสื้อเชิ้ตสีซีดที่รีดเรียบไว้เมื่อคืนขึ้นมาสวมใส่ แล้วเดินออกมายังเฉลียงหน้าบ้าน สูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะกล่าวกับตัวเองเบา ๆ"อีกวันแล้วสินะ อีกวันของการได้สู้ต่อ"ถึงแม้วันนี้ลุงเหมืองจะไม่ต้องตอกบัตรเข้าโรงเรียนเหมือนสมัยก่อนตอนที่ยังเป็นภารโรง แต่กิจวัตรของเขากลับยุ่งยากกว่าเดิมนับสิบเท่า ตอนนี้เขาเป็นผู้นำของบริษัทใหญ่ เป็นเจ้าของแบรนด์มะเขือเทศที่มีชื่อเสียงไปไกลถึงระดับโลก เป็นแรงบันดาลใจของชาวบ้าน และก็ยังเป็นคนของชุมชนเสมอลุงเหมืองเดินไปยังกระถางต้นมะเขือเทศที่ตั้งเรียงไว้ข้างเฉลียง ยื่นมือไปลูบเบา ๆ ที่ใบเขียวชอุ่มและยิ้มอย่างพอใจ“ทุกอย่างเริ่มจากเจ้าพวกนี้สินะ”เช้าวันนั้น ในห้องประชุมใหญ่ของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด สาขา
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 28 ลุงเหมือง มะเขือเทศพันล้าน
เสียงเครื่องคัดแยกผลผลิตดังกึกก้องอยู่ในโรงงานบรรจุมะเขือเทศของบริษัท เหมืองแดง อินเตอร์เทรด จำกัด ลุงเหมืองในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนก้าวเท้าเข้าไปตรวจดูผลผลิตที่เพิ่งถูกบรรจุลงกล่องส่งออกล็อตใหม่ด้วยสายตาพึงพอใจจากแปลงผักเล็ก ๆ หลังบ้าน หลังโรงประชุมของโรงเรียน จากฟาร์มขนาด 1 ไร่ในหมู่บ้านที่ไม่มีใครรู้จัก วันนี้ชื่อของ "เหมืองแดง" ถูกพูดถึงในวงการเกษตรอินทรีย์ทั้งในและต่างประเทศ ร้านอาหารระดับมิชลินสตาร์ในหลายเมืองใหญ่ของโลกเลือกใช้มะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกที่ปลูกด้วยมือของผู้ชายคนหนึ่ง ที่เป็นอดีตภารโรงจากบ้านดอนแดงพัฒนา ผู้ซึ่งตอนนี้ได้กลายมาเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกมะเขือเทศพันธุ์แดงหวานตะวันออกที่ผู้คนต่างรู้จัก“ลุงเหมืองครับ ออเดอร์จากดูไบรอบใหม่น่าจะส่งได้สัปดาห์หน้า ทีมคัดแยกอยากขอเพิ่มคนหน่อยครับ”เสียงของหัวหน้าฝ่ายโลจิสติกส์ดังขึ้นจากทางด้านหลัง ลุงเหมืองพยักหน้าแล้วหยิบวิทยุสื่อสารขึ้นมาจ่อปาก“ฝ่ายบุคคลครับ ช่วยจัดคนเพิ่มที่ไลน์คัดแยกดูไบรอบใหม่ด้วยนะครับ”พูดจบ เขาก็หันไปยิ้มกับพนักงานคัดแยกคนหนึ่ง“ขอบใจมากนะ ขยันขันแข็งกันจริง ๆ ขอบคุณที่สู้ด้วยกัน”“ด้วยความยิ
ลุงเหมือง ภารโรงพันล้าน บทที่ 27 สารคดีจากบ้านดอนแดงพัฒนา
เสียงรถตู้ของทีมงานจากต่างประเทศแล่นเข้ามาจอดที่หน้าฟาร์มเหมืองแดงในยามเช้าตรู่ แสงแดดอ่อนของวันใหม่สาดส่องลอดผ่านต้นมะม่วงหน้าบ้าน เสียงไก่ขันดังแว่วอยู่ลิบ ๆ แต่เสียงนั้นกลับเบาไปถนัดตา เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นที่แผ่ซ่านไปทั่วหมู่บ้านดอนแดงพัฒนาในตอนนี้“ลุงเหมืองมาแล้ว สารคดีต่างประเทศมาแล้ว”เด็ก ๆ วิ่งกรูมาตามถนนดินแดงที่เคยเงียบเหงา ส่งเสียงร้องลั่นไปทั่วทั้งหมู่บ้านลุงเหมืองใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวดูสะอาดตา ตัดกับกางเกงผ้าสีเข้มยืนรออยู่หน้าฟาร์ม และมีแพรอยู่ข้าง ๆ ในชุดกระโปรงยาวลายดอกไม้เรียบง่าย ทั้งสองคนยิ้มแย้มแต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากวันแรกที่เริ่มเพาะเมล็ดพันธุ์มะเขือเทศลงดิน“ไม่คิดเลยนะคะว่าเราจะมาถึงวันนี้ได้” แพรพูดเบา ๆ“ลุงก็ไม่คิดเหมือนกัน แค่คิดว่าจะปลูกกินเอง ขายได้นิดหน่อยก็พอใจแล้ว”ทีมงานสื่อสารคดีจากญี่ปุ่นก้าวลงจากรถ เคย์โกะอยู่ข้างหน้าพร้อมส่งยิ้มให้อย่างอบอุ่น“อรุณสวัสดิ์ค่ะลุงเหมือง คุณแพร ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะคะ”“ยินดีต้อนรับครับคุณเคย์โกะ ยินดีต้อนรับทุกคน เชิญทางนี้ครับ”ลุงเหมืองกล่าวน้ำเสียงมั่นใจและหนักแน่น แม้ภายในจะยัง
