ตอนที่ 3 ลากตัวมาใช้หนี้

กลางแดดเปรี้ยงยังมียายแก่ก้มๆ เงยๆ ยายไหมกำลังหย่อนเมล็ดผักลงหลุมที่เตรียมไว้ ครั้นตั้งใจจะปลูกอีกครั้งหลังจากเสียหายเพราะพายุลูกใหญ่ที่เพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวานนี้ ก็เห็นว่ามีเงาคนเดินเข้าใกล้ ในความคิดก็คงเป็นมะลิที่กลับมาจากหาของป่า แต่ทว่าต้องชะงักพร้อมกับคิ้วเหี่ยวที่ย่นเข้าหากันก่อนวางกระป๋องเมล็ดผักลงกองดิน เมื่อเงาที่ว่าเหมือนเป็นผู้ชายหลายคนก็ตกใจ คนแก่ชราทำอะไรก็เชื่องช้า ค่อยๆ หมุนตัวไปดูก็พลันตกใจอย่างหนัก เมื่อมีชายฉกรรจ์แปลกหน้า แต่งตัวใส่ชุดสูทสีดำแล้วยังสวมแว่นตาดำอีกด้วย หน้าตาดูโหดยืนล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางเคร่งขรึมเหมือนพวกมาเฟียไม่มีผิด

“พวกคุณเป็นใครกัน”

ยายไหมถามด้วยน้ำเสียงแหบแห้งแต่ติดสั่น มองชายฉกรรจ์ด้วยความกลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนนิ่งๆ

“พวกฉันเป็นคนของเจ้าสัวหัสดิน”

“เจ้าสัวหัสดิน!!”

พอนึกชื่อได้ หญิงแก่ก็เข่าอ่อนขาทรุดในทันที ยกมือไหว้พลางเนื้อตัวสั่นเทิ้ม เพราะเจ้าสัวหัสดินคือเจ้าหนี้ที่ลูกชายตัวเองแอบเอาที่ดินผืนปัจจุบันไปจำนองนอกระบบ ยายไหมน้ำตาไหลออกมา ครั้นเจ้าสัวส่งคนมายึดที่ดินที่ใช้อยู่อาศัยมาตั้งแต่เกิด ไม่รู้จะทำยังไงต่อ ได้แต่ก้มกราบเท้าคนอายุน้อยกว่า

“เฮ้ย! ยายไม่ต้องมาไหว้ เอาเงินมาคืนแล้วพวกฉันจะไป”

“เงิน ยังไม่มีหรอกพ่อหนุ่ม ยังไม่มีตอนนี้”

“ไม่มีไม่ได้ ผ่านมากี่ปีแล้วยาย”

“ไม่มีจริงๆ จ้ะพ่อหนุ่ม”

ยายไหมยังยกมืออ้อนวอนหวังให้คนของเจ้าสัวหัสดินเมตตา แต่กระนั้นการตามเอาเงินคืนมาจากสั่งของเหมราช การทำธุรกิจปล่อยเงินกู้นอกระบบ หากมัวแต่สงสารคงได้ล่มจมเพราะหนี้สูญ แต่เมื่อเก็บเงินคืนไม่ได้ก็จำเป็นต้องยืด แต่มองไปแล้วพื้นที่ตรงนี้ช่างไม่คุ้มค่ากับเงินเสียเลย

มะลิเดินหอบมาด้วยความเหนื่อย พลันดวงตาเบิกโพลงอย่างหนักเมื่อเห็นชายแปลกหน้ายืนจังก้าไม่ชอบมาพากล แล้วยังเห็นว่ายายตัวเองนั่งร้องไห้ต่อหน้าชายฉกรรจ์เพราะถูกขู่ยึดที่ดิน รีบทิ้งตะกร้าไม้ไผ่บนหลังแล้ววิ่งเข้ามาตบตีคนตัวโตโดยไม่กลัวตาย ฝ่ามือน้อยๆ ทุบชายแปลกหน้าแล้วเข้ามากอดยายแก่ๆ ที่เอาแต่ร้องเป็นวรรคเป็นเวร

“ยายจ๋า”

“ฮือ...มะลิ”

“พวกคุณมาทำอะไร”

“เขามายึดบ้านกับที่ดินเรามะลิ”

ยายไหมเป็นคนตอบออกมา พอได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจไม่น้อย มองผู้ชายหน้าตาดุดัน พลันนัยน์ตาก็แดงก่ำ จะทำยังไงต่อ ในเมื่อตอนนี้ยังไม่มีเงินสักบาทที่จะไถ่ถอนที่ดินจากนายทุนนอกระบบคืน

“ขอเวลาหน่อยได้ไหมจ๊ะ”

“หมดเวลาแล้ว นายสั่งให้มายึด”

“ยึดไปก็ไม่ได้ราคา”

มะลิเองก็พอทราบ ในทีแรกตั้งใจจะขายให้กับคนมีเงินที่หวังจะเอามาทำรีสอร์ต หากเหลือจากการไถ่ถอนและโอนชื่อให้เจ้าใหม่ก็คงเหลือได้ซื้อที่ดินเล็กๆ อยู่กันแค่สองคน แต่พอประเมินราคา ที่ดินของยายกลับไม่ได้ราคาอย่างที่คาดหวัง หมู่บ้านห่างไกลความเจริญ เดินทางลำบาก แล้วยังเสี่ยงต่อดินบนภูเขาถล่มลงมาเพราะเคยเกิดขึ้นมาเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน ที่ดินตรงนี้เลยถูกเรียกว่าเป็นที่ดินตาบอด นอกจากไม่ได้ราคายังไม่พอกับจำนวนเงินที่เป็นหนี้อีกฝ่ายอีกด้วย

“ตกลงจะไม่จ่าย” ”

“ไม่มีนี่จ้ะ มะลิกับยายหาอยู่ รอก่อนได้ไหม”

กรุงเทพ...

Rrrr

เสียงมือถือของลมเหนือดังขึ้น ขณะที่ยืนรอเอกสารจากเจ้านายของตน มองหน้าจอที่มีสายเข้าเป็นไอ้สองคนที่ส่งไปยึดที่อื่นที่เชียงราย

“ไอ้เดชโทรมาครับคุณเหม”

“อืม”

เหมราชพยักหน้าแล้วตอบเพียงสั้นๆ หันกลับมาตั้งใจดูรายได้ของกาสิโนแห่งใหม่ที่เพิ่งเปิด ส่วนลมเหนือก็กดรับสายแล้วสนทนากับคนที่โทรเข้ามา

“ว่ายังไงเดช ยึดที่ได้หรือได้เงินมา”

(ไม่ได้อะไรเลยพี่ มีแต่ยายแก่ๆ กับหลานสาวคนหนึ่ง)

“ไม่มีเงิน ไม่ให้ยึด”

ลมเหนือพูดออกมา ทว่าในสายที่เขาได้ยินคือเสียงร้องห่มร้องไห้ดังมากกว่าเสียงลูกน้องลำดับน้อยลงไป พลางเลิกคิ้วนึกไม่ออกว่าต้องจัดการยังไงต่อ ก่อนจะหันมาถามความคิดของเจ้านายที่นั่งนิ่งด้วยท่าทางเรียบๆ

“คุณเหมครับ ลูกหนี้ไม่มี ไม่หนีไม่จ่าย”

สเตปเดิมที่เจอแทบทุกราย ถ้าไม่ใช้ไม้แข็งก็คงไม่ยอมจ่ายแต่โดยดี…

เหมราชได้ยินก็หยิบเหล้าที่วางไว้ด้านข้างเทลงแก้ว ยกดื่มไปหนึ่งอึกแล้วมองลมเหนือที่รอคำตอบจากเจ้านาย

“เอาตัวมันมาใช้หนี้”

“ยายแก่ๆ กับเด็กแค่คนเดียว”

“ใครที่มันพอมีแรงทำงานก็เอามา”

เหมราชตอบกลับอย่างหัวเสีย เงินจำนวนมากที่ไม่ได้คืนเพราะเตี่ยวางแผนธุรกิจไม่เป็น ฉะนั้นคงไม่พ้นวิธีนี้ที่เขาใช้มาแล้วกับลูกหนี้หลายคน เมื่อลมเหนือได้รับคำสั่งก็ส่งต่อคำสั่งนั้นให้ลูกน้องในสายทันที ส่วนเหมราชก็นั่งดื่มแอลกอฮอล์มองตัวเลขที่เป็นกำไรจากกาสิโนแห่งใหม่ในประเทศเพื่อนบ้านอย่างพอใจ