CHAPTER 2 | ผู้หญิงแบบที่ไม่ชอบ

          เสียงออดที่ดังสนั่นจากหน้าห้องพัก ปลุกคนที่หลับอยู่ภายในห้องนอนที่อยู่ด้านในสุดให้รู้สึกตัวตื่น ซีลีนผงกศีษะผมเผ้ายุ่งเหยิงเงยหน้าหันไปมองยังต้นเสียงพลางจิ๊ปากรำคาญ

          เธอเจ็ตแล็ก...

          และเพิ่งจะหลับไปเมื่อตีสี่กว่าๆ

          ให้ตาย...

          ตอนนี้เวลาเก้าโมงเช้า นั่นหมายถึงเท่ากับตีสองของฝรั่งเศส

ซีลีนเพิ่งจะหลับไปเพียงสี่ชั่วโมงกว่าๆ เท่านั้น

          ร่างบอบบางจึงตัดรำคาญด้วยการพลิกตัวไปนอนอีกฝั่ง ซึ่งคิดเอาเองว่าจะทำให้ได้ยินเสียงออดเบาลง แต่ทว่า

          ปังๆๆๆ

          คราวนี้มีเสียงทุบประตูเพิ่มเข้ามาด้วย

          ไม่ต้องสืบเลยว่าใครที่ทำตัวไร้มารยาทได้ขนาดนี้ สาวยุโรปรูปร่างสูงเพรียวลุกจากเตียงและเดินออกไปยังด้านนอก ยีผมยุ่งให้เข้าทรง พร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากหาวด้วยความสับสนมึนงง

          อีกนิดเดียว ไมกรนคงกินหัวอย่างไม่ต้องสงสัย

          แกร๊ก~

          "เธอ...!"

          น้ำเสียงดุดันทำให้ใบหน้าสวยสะกดเงยขึ้นมองเขาอย่างขุ่นเคือง ดวงตาสีฟ้าปรือเปล่าง่วงนอนจนแทบจะยืนไม่อยู่ ยกมือชี้หน้าใส่คนตัวสูงอย่างโกรธเกรี้ยว

          "หยุดเคาะประตู วันนี้ฉันจะพักผ่อน" ดันประตูจะปิดลงอีกครั้ง แต่กลับถูกมือแกร่งดันไว้จนยอมแพ้

          หมุนตัวเดินจะกลับเข้าไปนอนต่อ แต่ร่างสูงตามมารั้งแขนเธอไว้เสียก่อน

          "ไปแต่งตัว เราจะไปหาริวาโน่"

          "เพื่อ? งานแต่งมันอีกสองเดือน บ้าปะเนี่ย" สะบัดแขนจนหลุดอย่างหงุดหงิด

          เธอง่วงและต้องการพักผ่อน แต่เขากลับมาปลุกเธอตั้งแต่เช้าเพราะเรื่องงี่เง่า

          "ไปแต่งตัว ไม่งั้นฉันจะจับเธอเปลี่ยนเอง"

          คำขู่เข็ญที่ได้ฟังทำเอาใบหน้าสวยหัวเราะเหอะ ออกแรงจูงต้นแขนกำยำเดินเข้ามาในห้องนอนอย่างไม่กลัวเกรง แม้ในตอนที่อยู่ในสภาพชุดนอนตัวเดียวก็ตาม

          คนตัวเล็กกว่าลากพ่อคนตัวโตชอบวางท่ามายืนที่หน้าตู้เสื้อผ้า หยิบเดรสรัดรูปสีฟ้าน้ำทะเลยัดใส่มือเขาพร้อมกับชุดชั้นในเข้าเซ็ตสีเดียวกัน

          "เปลี่ยนดิ"

          "ฮะ?"

          "จะเปลี่ยนชุดให้ฉันไม่ใช่หรือไง?" เลิกคิ้วโก่งได้รูปใส่อย่างยียวน

          ราฟาเอลไปไม่เป็นกับคำพูดโจ่งแจ้งของคนตัวเล็กตรงหน้า เกิดมาเข้ายังไม่เคยเจอใครที่บ้าและหน้าด้านได้เท่านี้

          ใส่ชุดนอนบางแจ๋วมาเปิดประตูก็ตกใจไปรอบหนึ่งแล้ว คราวนี้ยังมาท้าให้คนแปลกหน้าจับเปลี่ยนชุดอีก

          ไร้ยางอายจนเขาไปต่อไม่ถูก

          "ไม่แก้ผ้าฉันแล้ว?"

          "เออ!"

          กระแทกเสียงตอบอย่างรำคาญ โยนเสื้อผ้าที่ถูกยัดใส่มือทิ้งกับเก้าอี้ ผลุนผลันจะเดินออกจากห้องเมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ แต่

ซีลีนกลับเดินมาคว้าตัวเข้าไว้จนเซกลับไปอีกรอบ

          รู้สึกถึงความนูนใหญ่ที่ดันเบียดกับหน้าอกเขาชัดเจน รวมถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ กลิ่นเดียวกับเมื่อคืนที่ติดตัวเขากลับห้อง

          นมใหญ่ ตัวหอม

          เชี่ย...

          "อะ อะไร"

          "ยืมลูกน้องนายหน่อย สักสองสามคนฉันจะไปชอปปิงตอนบ่าย" ดันเขาออกห่างและรู้ตัวว่ากำลังแต่งตัวไม่เหมาะสม จึงเดินกลับไปหยิบเสื้อคลุมสีดำเข้าเซ็ตกับชุดนอนมาสวมทับ "เอาไปถือของ"

          "ไม่ได้ ฉันต้องใช้"

          เขาเองก็พกบอดี้การ์ดจากอิตาลีมาเพียงสิบนาย อีกจำนวนหนึ่งจะตามมาพร้อมกับพ่อในเดือนหน้า ราฟาเอลไม่อยากเสี่ยงใช้งานคนของริวาโน่

          ความจงรักภักดีลูกน้องที่นี่ต่อตัวริวาโน่สูงลิบ ถึงขั้นตั้งแง่และขบถกับคำสั่งของเขาในบางครั้ง หากใช้ให้ไปทำงานสำคัญอย่างการสะกดรอยน้องชาย คงไม่พ้นถูกนำไปรายงานกับเจ้าตัว

          นอกจากนี้ยังต้องให้ลูกน้องตามไปข่มขู่ญาติหรือคนสำคัญของบรรดาลูกน้องของริวาโน่ เป็นการกดดันไม่ให้รายงานว่าเขาและซีลีนมาถึงสิงคโปร์แล้ว

          "นายจะใช้ถึงกี่โมง"

          "ทั้งวัน"

          "ไม่ได้ ฉันจะใช้ด้วย" เธอเถียงเขากลับอีกแล้ว "ฉันให้ใช้ได้ถึงบ่ายสอง หลังจากนั้นก็ไปส่งฉันชอปปิงที่ห้าง"

          พูดจบก็เดินไปหยิบชุดที่นำออกมาเมื่อสักครู่เดินเข้าห้องน้ำ มิวายตะโกนออกมาจากด้านในสั่งเขากลายๆ

          "ไปรอที่ห้องนั่งเล่น อย่าให้เห็นว่ากลับไปก่อน ไม่งั้นฉันจะบอกริคคาโน่ว่านายแอบส่องนมกับขาอ่อนฉัน!!"

          มาเฟียหนุ่มสั่งคนของตนเองให้ไปจัดการกับญาติของลูกน้องริวาโน่ บังคับข่มขู่ทุกวิถีทาง ไม่ให้เรื่องที่เขากับซีลีนมาที่สิงคโปร์ถึงหูน้องชายก่อนเวลา

          ระหว่างที่เขากำลังยืนสั่งงานอยู่น้องอยู่บริเวณระเบียงห้องอาหารของโรงแรม ซีลีนที่ติดสอยห้อยตามลงมาทานมื้อเช้าด้วยก็เอาแต่แสดงสีหน้ารับไม่ได้กับกับวิธีการของเขา แต่ก็ไม่ได้ออกปากห้ามมาตรงๆ

          หญิงสาวยังคงหลักการของตนเองเอาไว้ ว่าเรื่องไหนไม่กระทบกับอาร์โนลด์เธอจะไม่เอาตัวเข้าไปสอด

          กระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบบ่ายสอง ลูกน้องก็กลับมาพร้อมกับงานผลงานที่สำเร็จตามที่เขาต้องการ

          "แต่คนของคุณริวาโน่ดูจะยิ่งโกรธเรามากขึ้นนะครับ"

          เป็นใครก็ต้องโกรธ ครอบครัวและคนรักถูกคุกคามโดยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ก็สมควรจะโกรธอยู่แล้ว

          "ไม่เป็นไร แค่ริวาโน่ไม่รู้เรื่องที่ฉันมาที่นี่ก็พอ อย่างอื่นช่างมัน" เขามั่นใจว่า หากผู้หญิงที่อยู่กับน้องชายรู้ว่าคนรักตนเองกำลังจะแต่งงานกับคนอื่นกะทันหัน ร้อยทั้งร้อยคงต้องเลิกรา

          จะติดก็ตรงที่ยัยผมบลอนด์นี่ไม่ให้ความร่วมมือกับเขาแม้แต่น้อย ไม่งั้นคงง่ายกว่านี้

          "ด่าฉันในใจหรือเปล่า?" ถ้วยกาแฟถูกวางลงบนโต๊ะ พร้อมกับกอดอกมองมาที่คนตัวสูงอย่างไม่พอใจ

          "ร้อนตัวเหรอ?" นอกจากจะไม่ตอบ ยังเลิกคิ้วเข้มใส่อย่างกวนประสาท

          ซีลีนพ่นลมหายใจออกมาทางปาก ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายขึ้นมาคล้องที่ไหล่ ร่างบางหยัดกายขึ้นเต็มความสูงจนเห็นเดรสสั้นเต็มตัวที่สวมในวันนี้

          เดรสสีฟ้าน้ำทะเลตัดกับผมบลอนด์หม่น และริมฝีปากอวบอิ่มด้วยลิปสติกสีชมพูทำให้เธอดูดีไม่น้อย

          หากจะถามผู้ชายสักร้อยคนเกี่ยวกับความสวยของเธอกี่ครั้ง ก็ยังได้รับคำตอบว่าเธอเป็นคนสวยอย่างไม่โกหก แน่นอนว่าในร้อยคนนั้นมีราฟาเอลรวมอยู่ด้วย

          แต่นิสัยกับความเอาแต่ใจ มันทำให้เขาหงุดหงิดทุกครั้งที่ต้องอยู่ใกล้

          เมื่องานเขาเสร็จสิ้น ลูกน้องของคนเองก็ถูกผู้หญิงคนนี้เอาไปใช้งานต่อทันที และราฟาเอลก็ต้องตามเธอขึ้นรถมาด้วย

          "ทำไมฉันต้องมา"

          "เพราะนายให้ฉันยืมแค่คนเดียวไง มันไม่พอ" บอดี้การ์ดหนึ่งนายชอปปิงไม่กี่ร้านก็ต้องหยุด เพราะไม่มีคนมาถือของ

          ลูกน้องไม่ว่างก็จะใช้เจ้านาย มีปัญหา?

          "ริคคาโน่บอกให้นายดูแลฉัน จำไม่ได้?"

          "ฉันไม่มีเกิดมาเพื่อถือของให้ใคร" ตอบกลับอย่างถือตัว

          แต่ทำอย่างไรได้ รู้ตัวอีกทีก็ถูกเธอจูงมือเข้ามานั่งในลีมูซีนสีดำเรียบร้อย แถมยังลงจากรถไม่ได้เพราะยัยตัวแสบนั่งขวางทางออกเอาไว้ พร้อมกับสั่งให้รถออกเสร็จสรรพ

          "มีเงินชอปปิงขนาดนั้น จะมาง้อเงินบ้านฉันทำไม"

          กึก!

          คำพูดจี้ใจดำ ทำให้อารมณ์สุนทรีย์ที่กำลังชมวิวด้านนอกสะดุด เมื่อหันมาก็เห็นดวงตาสีเขียวเพอริโดจ้องมองพร้อมกับรอยยิ้มหยัน

          "ไม่ใช่แค่ฉันที่ต้องง้อบ้านนายหรอกนะราล์ฟ..." เป็นครั้งแรกที่เจ้าของร่างบอบบางตรงหน้าคลี่ยิ้มหวานหยดใส่เขา "บ้านนายเองก็ต้องการทะเบียนสมรสจากฉัน พาน้องชายตัวเองกลับบ้านเหมือนกัน"

          "ราล์ฟ?" คนตัวสูงเมินเฉยกับสิ่งที่เธอพูด และให้ความสนใจกับชื่ที่เธอเรียกเขาแทน

          ชื่อของเขาคือราฟาเอล และไม่มีชื่อเล่นอะไรแบบนั้น

          "นายเหมือนหมาที่บ้านฉันเคยเลี้ยง มันชื่อ...ราล์ฟ เห่าเก่งแต่กัดไม่เป็น" พูดจบก็ยิ้มกริ่มออกมาที่ทำให้คนตรงหน้าควันออกหูได้สำเร็จ

          หญิงสาวลอยหน้าลอยตามองออกไปนอนหน้าต่าง ไม่สนใจมาเฟียหนุ่มที่กำลังนั่งกำหมัดอยู่ข้างๆ แม้แต่น้อย

          "ถ้ายังด่าอีกประโยคเดียว ฉันจะเอาปืนยัดปากเธอ" น้ำเสียงเข่นเขี้ยวออกมาทันทีที่รู้ตัวว่าถูกเอาไปเทียบกับหมา

          หญิงสาวยกขาที่นั่งไขว่กันอยู่ลง เตรียมจะพูดจาก่อกวนเขาอีกหน

          ราฟาเอลทำให้เธอสนุก ที่นี่มันน่าเบื่อสำหรับเธอ การได้กวนเขาเล็กๆ น้อย ถือเป็นการฆ่าเวลาที่ดี

          เอี๊ยดดด!!

          "ว้าย!"

          พรึ่บ!

          ไม่ทันที่จะได้เอาอะไรต่อ รถที่วิ่งอยู่ก็เบรกกะทันหัน คนตัวเล็กหน้าคะมำไปด้านหน้า และโชคดีที่มีมือหนาของใครบางคนกางรับตัวเธอเอาไว้ก่อนที่หน้าจะกระแทกกับเบาะ

          เป็นมือของคนตัวโตอย่างไม่ต้องสงสัย เขาเองก็ไม่ได้อยากช่วย มือมันยื่นไปตามสัญชาตญาณ

          ก้มมองมือสากของตนเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ก่อนจะพบว่ามันกำลังกางแปะอยู่บนหน้าอกอวบอิ่มของหญิงสาว และความนุ่มนิ่มนั้นทำให้เขาเผลอเกร็งมือบีบเบาๆ อย่างลืมตัว

          "อ๊ะ!"

          "เอ่อ..."

          "นายครับ ขอโทษครับ พอดีหมาแม่ลูกมันพากันวิ่งตัดหน้า..." บอดี้การ์ดที่หันมารายงานสถานการณ์หุบปากฉับ เมื่อเห็นตำแหน่งมือของผู้เป็นนายกับสีหน้าของหญิงสาวผมบลอนด์

          "ฉันไม่..."

          "ยังไม่เอามือกลับไปอีก!!"

          เพียะ!

          ฝ่ามือสวยฟาดลงที่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงด้วยความโกรธ เธอรู้ว่าการที่มือโดนหน้าอกมันเป็นอุบัติเหตุ

          แต่ไอ้เรื่องที่บีบนมเมื่อกี้มันไม่ใช่!

✦•·············•✦•·············•✦