ตอนที่6 ดื่มยา

     หลังจากถูกไท่ชินอ๋องปลุกและประคองให้นั่งขึ้นดื่มยากลางดึก ต่อจากนั้นหลี่ชิงก็นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวจนกระทั่งถึงเวลาสายของอีกวันหนึ่ง พอเขาตื่นขึ้นมาก็รู้ว่ายังคงนอนอยู่ในห้องนอนของไท่ชินอ๋อง มีสาวใช้ยืนคอยเพื่อปรนนิบัติ และหลิวกงกงยืนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง

พอเห็นเด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้น…หลิวกงกงที่หน้าติดจะเรียบตึงอยู่ตลอดเวลาก็แย้มยิ้มประจบจนตาแทบปิด

     “คุณชาย ท่านตื่นแล้วหรือ? อยากจะนอนต่ออีกสักหน่อยหรือไม่ขอรับ?”

น้ำเสียงที่กล่าวก็นุ่มนวลอ่อนโยนผิดจากเมื่อวานที่ราบเรียบเย็นชาราวฟ้ากับก้นเหว

     “ข้านอนพอแล้ว” หลี่ชิงรู้สึกว่าอาการของตนเองดีขึ้นกว่าเมื่อเย็นวานหลายส่วน แม้จะยังไม่หายสนิทก็ตาม

     สาวใช้ก็เข้ามาปรนนิบัติให้เด็กหนุ่มแปรงฟัน บ้วนปากล้างหน้า แล้วหลิวกงกงก็สั่งให้พวกนางนำกาละมังทองคำใส่น้ำอุ่นมาให้ เขาจะช่วยเช็คตัวให้เด็กหนุ่มเอง

     “คุณชายยังป่วยอยู่ คงจะอาบน้ำมิได้ ให้บ่าวเช็ดตัวให้จะดีกว่า แล้วค่อยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่นะขอรับ”

ที่หลิวกงกงเปลี่ยนมาใช้ถ้อยคำอ่อนน้อมถ่อมตนกับหลี่ชิงก็เพราะว่า…ไท่ชินอ๋องไม่เคยอนุญาตให้ใครมานอนค้างคืนที่ตำหนักใหญ่เลย อี๋เหนียงนางใดโชคดีถูกเรียกตัวให้มาปรนนิบัติรับใช้ ก็จะอยู่เพียงหนึ่งชั่วยามถึงหนึ่งชั่วยามกว่า(สองถึงสามชั่วโมง)เท่านั้นแล้วก็ถูกส่งตัวกลับ แต่หลี่ชิงคนนี้ ไท่ชินอ๋องนอนกอดทั้งคืน ซ้ำเมื่อเช้ายังสั่งว่า ไม่ให้ใครรบกวนการนอนหลับพักผ่อนของเขา หากเขาตื่นก็ให้ปรนนิบัติดูแล จัดยาจัดอาหารอย่างดีให้

     หลิวกงกงไล่เหล่าสาวใช้ให้ออกไปจากห้องนอนใหญ่ เพื่อเขาจะได้ถอดเสื้อผ้าชั้นในของหลี่ชิงออกเช็ดตัว

     หลี่ชิงอดรู้สึกไม่คุ้นชินไม่ได้…คนที่เคยเช็ดตัวให้เขาคือมารดา แต่พอเขาอายุสิบปีก็ไม่เคยให้มารดาช่วยเช็ดตัวอีกเลย จึงออกปากกับหลิวกงกงว่า “ขอบคุณกงกง แต่ขอข้าทำเองดีกว่า”

     หลิวกงกงยิ้มอย่างมีเลสนัย “คุณชายเกรงบ่าวจะเห็นร่องรอยอะไรใช่หรือไม่? ท่านมิต้องเขินอายไปหรอก เป็นธรรมดาของบุรุษเข้มแข็งที่มักจะฝากรอยรักไว้บนตัวภรรยา”

     ทำเอาหลี่ชิงสะดุ้งวาบ…เมื่อเป็นเช่นนี้เขายิ่งให้หลิวกงกงเช็ดตัวให้ไม่ได้ เพราะบนตัวของเขาไม่มีร่องรอยฝากรักใดใดทั้งสิ้น

     ทว่าเด็กหนุ่มไม่ได้เห็นต้นคอใกล้ติ่งหูของตนเอง ที่นั้นมีรอยถูกดูดเม้มเป็นรอยแดงปื้นใหญ่

     “เอ้อ…ข้ารู้สึกไม่อยากเช็ดตัวแล้ว”

     หลิวกงกงก็ไม่ขัดใจ จัดการช่วยเด็กหนุ่มสวมใส่เสื้อผ้าอย่างดีชุดใหม่ โดยสวมทับชุดตัวในแต่โดยดี

     แล้วสั่งให้ยกสำรับอาหารเช้ามาให้ถึงในห้องนอนใหญ่…

     กินอาหารเช้าเสร็จ…หลี่ชิงก็ขอกลับเรือนเล็ก

     หลิวกงกงได้รับคำสั่งจากไท่ชินอ๋องเพียงแค่ว่า…ดูแลเด็กหนุ่มให้ดี แต่ไท่ชินอ๋องมิได้สั่งว่าให้เด็กหนุ่มรออยู่ที่ตำหนักใหญ่หรือให้กลับไปเรือนเล็ก

     แต่ในเมื่อเด็กหนุ่มเป็นผู้ออกปากขอกลับเรือนเล็กเอง หลิวกงกงก็จัดเกี้ยวนำเขากลับเรือนเล็กตามที่เขาต้องการ

*

*

ที่เรือนเล็ก…

     อาเฟยนั่งชะเง้อชะแง้คอรอคอย จนหมั่นโถวในมือยังลืมกิน…พอเห็นหลี่ชิงกลับมาอย่างปลอดภัย อาเฟยก็ยิ้มแก้มปริ รอยลักยิ้มบุ๋มลึก

     “คุณชาย ท่านกลับมาแล้ว”

     หลี่ชิงที่ลงจากเกี้ยว มองหมั่นโถวในมือของอีกฝ่าย ก็คาดเดาได้ว่า “อาเฟย เจ้ายังไม่ได้กินอาหารเช้าละสิ?”

     อาเฟยเม้มปากนิดหนึ่ง...เขากินอาหารเช้าไปแล้วส่วนหนึ่ง แต่ยังไม่อิ่ม ก็รีบคว้าหมั่นโถวมานั่งรอคอยเจ้านายน้อยของตนด้วยความเป็นห่วงกระวนกระวาย...กล่าวว่า “ข้าเป็นห่วงคุณชาย…”

     “ขอบใจเจ้ามาก” หลี่ชิงกล่าว

  แล้วเด็กหนุ่มทั้งสองก็พากันเข้าไปคุยกันต่อในห้อง…หลิวกงกงจึงขอตัวลากลับ

     อาเฟยมองหน้าคุณชายแล้วร้องเอ๊ะ

     “มีอะไรหรือ?” หลี่ชิงถามเพราะเห็นสีหน้าอีกฝ่ายเหมือนตกใจอย่างมาก

     “ที่ต้นคอของท่าน…”

     “ต้นคอของข้ามีอะไรหรือ?”

     “มีรอยแดงเป็นปื้น”

     “ตรงไหน?”

     อาเฟยจูงมือหลี่ชิงไปที่หน้ากระจกทองเหลืองที่ถูกขัดจนเงาวับ พลางชี้ให้ดู

     หลี่ชิงเห็นแล้วได้แต่กะพริบตาปริบๆ

     “ท่านไปโดนอะไรกัดมา?” อาเฟยถามอย่างเป็นห่วง

     หลี่ชิงนึกถึงสีหน้ายิ้มแย้มของหลิวกงกงแล้ว ก็พอจะคาดเดาได้ว่า น่าจะเป็นร่องรอยที่ไท่ชินอ๋องทำไว้ เลยเผลอตอบอาเฟยตรงๆ ว่า “น่าจะเป็นรอยที่ท่านอ๋องทำ”

     เท่านั้นแหละ…อาเฟยก็น้ำหูน้ำตาร่วงคิดไปเองว่า อีกฝ่ายคงถูกไท่ชินอ๋องทำทารุณกรรม “คุณชาย ท่านคงลำบากมาก ท่านอ๋องลงโทษท่านหนักขนาดนี้เชียวหรือ?”

     “เอ้อ…” หลี่ชิงพูดไม่ออก ก่อนจะหาทางอธิบายว่า “ท่านอ๋องไม่ได้ลงโทษข้า”

     “แล้วรอยนั่น”

     “ข้าคงถูกแมลงกัดน่ะ”

     “แมลงต้องตัวใหญ่มากแน่ๆ”

     “อืม” หลี่ชิงเออออห่อหมกเพื่อให้จบเรื่อง แล้วบอกเรื่องน่ายินดีของตน “ท่านอ๋องเป็นคนดีมาก ท่านรับปากจะช่วยข้าแล้วละ อาเฟย”

     ทันใด…ประตูห้องก็ถูกกระแทกเปิด

     ปัง…!

    มีบ่าวรับใช้ชายรูปร่างสูงใหญ่สี่คนเดินเข้ามาในห้องด้วยทีท่ามุ่งร้ายสีหน้าดุดัน

     “พระชายาสั่งให้ผู้แซ่หลี่ไปพบ” บ่าวรับใช้คนหนึ่งเอ่ยเสียงแหบห้าว

     “คุณชายไม่สบาย ไปไม่ได้” อาเฟยรีบก้าวมายืนบังเบื้องหน้าหลี่ชิงด้วยทีท่าปกป้อง

     ก็เลยถูกบ่าวรับใช้วัยฉกรรจ์คนหนึ่งผลักกระเด็น

     อาเฟยร้องหวี๊ด เพราะหน้าผากกระแทกกับโต๊ะ จนแตกเลือดออกพลั่กๆ

     “อาเฟย…” หลี่ชิงร้องอย่างตกใจ ถลาเข้าไปจะดูแผลของอาเฟย

     แต่ถูกมือแข็งแรงหลายมือคว้าตัวไว้เสียก่อน

     “ในเมื่อไม่ยอมไปดีๆ ก็ลากตัวไป” เสียงแหบห้าวออกคำสั่ง

     ร่างบอบบางจึงถูกฉุดกระชากลากพาไป ต่อหน้าต่อตาอาเฟยที่เจ็บแผลจนน้ำตาร่วง