ตอนที่52 อนาคตช่างมันเถอะ

หลี่ชิงยืนมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า แล้วเม้มปากสนิท...เมื่อเช้า เขากับอาเฟยนั่งรถม้าของจวนไท่ชินอ๋องไปรับมารดาที่บ้าน แล้วออกทางประตูเมืองทิศตะวันออกไปยังสวนป่า ระหว่างที่ทำทีเป็นเที่ยวชมดอกไม้ของฤดูใบไม้ร่วง ก็หลบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องส้วม ก่อนจะสลัดเหล่าขันทีที่ติดตามมาและบรรดาเพื่อนๆ ของอาเฟย พากันไปขึ้นรถม้าที่ว่าจ้างไว้ ซึ่งเป็นรถม้าที่ดูธรรมดาอย่างยิ่ง

คนขับรถม้าเป็นชายวัยสามสิบ หน้าตาไม่มีอะไรโดดเด่น เสื้อผ้าสีเทาเนื้อหยาบ เป็นคนไม่พูดมาก หลี่ชิงสั่งให้ไปทางไหนก็ไปทางนั้น

หลี่ชิงสั่งให้รถม้ากลับเข้าเมืองก่อนจะไปออกทางประตูเมืองทิศใต้ จนกระทั่งดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ จึงให้หยุดพัก เพื่อกินอาหาร

อาเฟยนั่งอยู่บนพื้นกำลังกินหมั่นโถวอย่างหิวจัด

หลี่ชิงยืนมองดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า

ซูไห่ถังจับไหล่บอบบางของบุตรชาย แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา "อาชิง...ถ้าลูกอยากจะกลับไปหาไท่ชินอ๋อง แม่ก็ไม่ว่านะ...อนาคตช่างมันเถอะ...รอให้เกิดขึ้นเสียก่อน ค่อยแก้ไขก็ได้"

"แม่...จะอย่างไรในที่สุดก็ต้องจากกัน พวกเราไปเสียตอนนี้ดีกว่า ดีกว่าเกิดเรื่องก่อนแล้วค่อยจาก ตอนนี้อาจจ