ความเย็นชาที่เธอได้รับ

เช้าวันใหม่มาพร้อมกับอากาศเย็นสบาย หากแต่ในความรู้สึกของณิชชา กลับเหมือนต้องเดินอยู่ท่ามกลางหมอกหนา ความอึดอัดที่เกาะกุมหัวใจยังคงหนักอึ้ง เธอตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมนมกล่องและอาหารเช้าสำหรับลูก ๆ ด้วยความใส่ใจ แม้ในใจจะตระหนักดีถึงสถานะของตนเองในบ้านหลังนี้

เสียงฝีเท้าหนักๆ ก้าวเข้ามาในห้องอาหาร รามิลปรากฏตัวในชุดสูทสีเทาเข้ม ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งราวกับรูปสลักหินอ่อน

"เด็ก ๆ ยังไม่ลงมาอีกหรือไง" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบขณะทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะ

"กำลังล้างมือกันอยู่ค่ะ เดี๋ยวก็มาแล้ว" ณิชชาตอบกลับด้วยน้ำเสียงสุภาพ

รามิลกวาดสายตาไปทั่วโต๊ะอาหาร ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "นมต้องอุ่นให้ได้อุณหภูมิพอดี ไม่เกิน 38 องศาเซลเซียส อาหารว่างควรมีผลไม้สดเพื่อเพิ่มวิตามิน ไม่ใช่แค่ขนมปังอย่างเดียว นี่เป็นสิ่งที่คนเป็นแม่ควรใส่ใจ หากคิดจะทำหน้าที่แม่ของลูก ๆ ผม"

ณิชชากล้ำกลืนความรู้สึกขุ่นเคืองลงไป พยักหน้ารับอย่างสงบเสงี่ยม เธอรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะโต้แย้งใด ๆ

เด็ก ๆ วิ่งกรูเข้ามาในห้องอาหารด้วยท่าทีร่าเริง เมฆาเป็นคนแรกที่ส่งเสียงใส "คุณพ่ออออ"

รามิลยกมือขึ้นลูบศีรษะลูกชายคนเล็ก "กินให้อิ่ม อย่าซน"

วารินส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นพ่อ ส่วนภูผาเพียงพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะนั่งลงอย่างเงียบ ๆ ท่าทีของเขายังคงระมัดระวังและไม่ไว้ใจชายตรงหน้า

"คุณณิชชา" รามิลเอ่ยเรียกขึ้น ขณะที่เด็ก ๆ กำลังทานอาหารเช้ากันอย่างเอร็ดอร่อย

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาสงบ "คะ?"

"หลังจากนี้ หากต้องการพาเด็ก ๆ ออกไปข้างนอก ต้องแจ้งให้ผมทราบก่อนทุกครั้ง ผมไม่อนุญาตให้พาพวกเขาไปเดินเตร็ดเตร่โดยพลการ ไม่ใช่ว่าพอมีลูกแล้ว คุณจะใช้พวกเขาเป็นเครื่องมือเพื่อสร้างความประทับใจให้กับคนรอบข้าง"

คำพูดของเขาทำให้หัวใจของณิชชาหล่นวูบ หากแต่เธอก็ยังคงรักษาท่าทีสงบและพยักหน้ารับ "ค่ะ ฉันจะระมัดระวัง"

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ แม่บ้านเปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทีนอบน้อม ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มๆ

"คุณธัญรสามาเยี่ยมค่ะ บอกว่าอยากจะมาทักทายเด็ก ๆ"

ณิชชาเม้มปากแน่น มือที่ถือผ้ากันเปื้อนไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ร่างระหงในชุดเดรสสีครีมจะก้าวเข้ามาในห้องอาหาร พร้อมรอยยิ้มหวานฉ่ำที่งดงามบาดตา หากแต่แฝงไว้ด้วยพิษสง

"สวัสดีค่ะ คุณรามิล~ เด็ก ๆ อยู่ไหนกันคะ? พี่สาเอาของเล่นมาฝากเยอะแยะเลยนะคะ"

วารินหันไปมองหน้ามารดา ก่อนจะหันกลับมามองธัญรสาด้วยท่าทีลังเลเล็กน้อย ส่วนเมฆาวิ่งเข้าไปหาเธออย่างไม่ประสีประสา

"พ่อ คนนี้ใครฮะ เหมือนเมื่อวานจะโดนแม่ตบไปใช่ไหมฮะ"

ธัญรสาตาขุ่น แต่ก็กลบเกลื่อนไว้ด้วยรอยยิ้ม พร้อมย่อตัวลง ลูบศีรษะเด็กชายเบา ๆ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มหวานให้ณิชชา ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น "ป้าสาไงคะคนเก่ง  เพื่อนของคุณพ่อค่ะ เราเคยเจอกันแล้ว เมื่อวานนี้ป้าเข้าใจผิดกับแม่ของหนูนิดหน่อยเลยทะเลาะกัน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะจ้ะ”

“จริงหรอฮับ ป้าสาไม่โกรธแม่ของเมฆหรอฮับ”

“ไม่โกรธจ้ะไม่โกรธ” พูดพลางเงยหน้ามองณิชชา “ขอโทษนะคะคุณณิชชา เมื่อวานฉันพูดจาไม่ดีเลย เพราะฉันร้อนใจที่รู้ว่าคุณรามิลพาผู้หญิงเข้ามาอยู่ในบ้าน เลยเผลออารมณ์ร้อนใส่ ที่คุณตบหน้าฉันก็สมควรแล้วล่ะค่ะ”

ณิชชาเหลือบตามองรามิลที่ยังคงนั่งเฉย ก่อนจะเหลือบมองธัญรสา แล้วพูดเสียงเรียบ

“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”

ภูผานั่งนิ่ง สีหน้าของเขาฉายแววไม่ไว้วางใจอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาคมกริบจับจ้องมองธัญรสาอย่างระมัดระวัง

ธัญรสายิ้มหวาน เดินตรงเข้าไปหาวารินพร้อมกับกล่องของขวัญในมือ “นี่เป็นของขวัญจ้ะสาวน้อยของป้า รับไปสิจ๊ะ เป็นขนมอร่อยๆ ไปแบ่งกันกินกับน้องเมฆ พี่ภูนะคะ”

"คุณแม่ขา" เด็กหญิงหันไปหาณิชชา ส่งสายตาเว้าวอนขออนุญาตจากมารดา

"ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคะ" ณิชชากล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะหันไปส่งยิ้มจาง ๆ ให้ลูกสาว "รับไว้สิลูก แล้วอย่าลืมขอบคุณป้าสาด้วยนะคะ"

“ขอบคุณค่ะป้าสา วาจะทานให้อร่อยเลยค่ะ” เด็กหญิงย่อตัวไหว้จนเข่าถึงพื้นแล้วรับกล่องมาด้วยรอยยิ้ม

ธัญรสาหัวเราะเบา ๆ อย่างเสแสร้ง เธอรู้ตัวดีว่าเมื่อนี้ทำผิดพลาดไปมาก...เธอไม่ควรแสดงท่าทางเกรี้ยวกราดชัดเจนจนดูเหมือนนางร้าย วันนี้เธอจึงแก้ไขใหม่ ด้วยการทำเหมือนเป็นคนรักเด็ก และเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอโทษณิชชาก่อน เธอมั่นใจว่าหากทำแบบนี้แล้วจะช่วยกู้คืนภาพลักษณ์นางฟ้าแสนดีในสายตาของรามิลได้สำเร็จ

"ดีจังเลยนะคะที่คุณณิชชายังอยู่ที่นี่ได้โดยไม่รู้สึกอึดอัด ดูเหมือนคุณจะปรับตัวได้แล้วสินะคะ ใช่ไหมคะคุณรามิล"

ชายหนุ่มตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าใคร "ตราบใดที่คุณณิชชายังเป็นแม่ของลูก ๆ ผม ผมก็ไม่มีเหตุผลที่จะไล่ไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณณิชชาจะมีสิทธิ์มีเสียงในทุกเรื่อง"

ประโยคนั้นเป็นเหมือนค้อนหนักที่ทุบลงบนหัวใจของณิชชาอีกครั้ง แต่เธอก็ยังคงสภาพใบหน้าเรียบเฉยไว้ ก่อนจะหันไปบอกลูก ๆ "ทานอาหารให้หมดนะคะ เดี๋ยวแม่จะไปล้างจานในครัว"

“อุ๊ย ! ล้างจานนั่นเป็นหน้าที่ของคนรับใช้ไม่ใช่หรือคะ” ธัญรสาเบิกกว้าง ทำท่าตกใจจนโอเวอร์ “คุณรามิลใช้งานคุณหนักเกินไปหรือเปล่าคะ”

“พอดีว่าฉันว่างน่ะค่ะเลยอยากทำ”

“ไม่จำเป็น” เสียงทุ้มตะคอกกลับ “อย่าทำให้ผมเสียหน้านะณิชชา เด็กๆ จะคิดยังไง หากคุณไปล้างจานงกๆ ในขณะที่เด็กๆ นั่งกินข้าวอยู่กับผม”

“ฉันอยู่ที่นี่ในฐานะแม่ของลูกเท่านั้นนี่คะ...”

“ใช่ ดังนั้นคุณควรรู้ด้วยว่าเวลาไหนควรทำอะไร นั่งลงแล้วกินข้าวซะ” เขาสั่งเหมือนเธอเป็นแค่มนุษย์ที่ไม่มีความรู้สึก

“นั่งสิฮับแม่ นั่งใกล้ๆ เมฆนี่” เมฆารีบลุกมาเลื่อนเก้าอี้ให้ผู้เป็นแม่ วารินตักชิ้นกุ้งทอดใส่จานให้แม่

“กินเยอะๆ นะคะแม่ แม่ชอบกินกุ้งมาก แต่กุ้งแพงเลยไม่ค่อยได้ซื้อกิน วายกกุ้งทั้งถ้วยนี้ให้แม่เลยค่ะ”

แม้ว่าหนูน้อยจะพูดด้วยความไร้เดียงสาและรักแม่ แต่ณิชชาก็ยังหน้าร้อนวูบด้วยความอาย เมื่อเหลือบไปเห็นสายตาขบขันของธัญรสา สัญชาตญาณความเป็นผู้หญิงด้วยกันทำให้เธอพอจะเดาออกว่าธัญรสาไม่ชอบเธอ และก็ไม่ชอบลูกของเธอด้วย ที่วันนี้มาทำดีด้วยก็คงเป็นเพราะเสแสร้งทั้งนั้น

“กินข้าวด้วยกันสิคุณสา” รามิลบอกกับคู่หมั้น

“อุ๊ย ไม่เป็นไรค่ะ พอดีสามีธุระด่วน แต่ผ่านบ้านคุณพอดี เลยเอาขนมมาให้เด็กๆ แล้วก็ขอโทษคุณณิชชาน่ะค่ะ เดี๋ยวฉันก็จะไปแล้ว”

“โอเค งั้นขับรถดีๆ ล่ะ”

“ค่ะ แล้วเจอกันใหม่นะคะ” ธัญรสายิ้มสดใส แต่เมื่อเดินออกมาที่ห้องโถง เจอแม่บ้านชื่อนารี เธอก็กระซิบบอกด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

"อย่าลืมสิ่งที่ฉันเคยสั่งไว้ล่ะ หากมีโอกาสก็ช่วยทำให้คุณรามิลเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เหมาะสมที่จะดูแลเด็ก ๆ"

นารีก้มหน้ารับคำอย่างเงียบ ๆ

“เข้าใจแล้วค่ะคุณสา หากมีอะไรเดี๋ยวดิฉันจะโทรรายงานนะคะ”