อดีตสามีใจร้าย !

หลังจากเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็ปิดประตูตามหลัง

ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องมองร่างบางที่เซถลาจนเกือบล้ม

“นี่คุณ...ทำไมต้องรุนแรงกันด้วย” เธอตวาด

“คุณเองก็ชอบไม่ใช่หรือไง ความรุนแรงน่ะ”

“หมายความว่ายังไง”

“เหอะ ! เมื่อกี้คุณตบสาทำไม”

“สา ?” คิ้วเรียวขมวด “อ๋อ คงหมายถึงผู้หญิงที่มาแว้ดๆ ใส่ เหมือนฉันเป็นแค่ขยะเปียกนั่นน่ะเหรอคะ”

“คุณพูดเกินไป สาไม่ได้พูดสักคำว่าคุณเป็นขยะ”

“ค่ะ ไม่พูด แต่ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา มันก็แปลว่าฉันกับลูกเป็นขยะนั่นแหละค่ะ”

“คุณคิดไปเอง สาเป็นคู่หมั้นผม ก็อาจจะมีบ้างที่ไม่พอใจที่อยู่ๆ ผมก็พาลูกกับผู้หญิงที่ผมเคยนอนด้วยมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ไม่มีผู้หญิงคนไหนพอใจหรอกนะ แต่สาเป็นคนมีเหตุผล ถ้าให้เวลาเขาสักระยะ สาจะเข้าใจ”

“อ๋อค่ะ แฟนคุณเป็นแม่พระแสนดี ส่วนฉันเป็นนางมารร้ายสินะคะ” คำพูดของเธอแฝงแววเหยียดหยัน

“คุณนี่มีนิสัยชอบคิดไปเองจริงๆ นั่นแหละ” ชายหนุ่มสบถ ขบกรามจนขึ้นสัน

“เอาล่ะ เลิกยืดเยื้อเถอะค่ะ แล้วพูดมาตรงๆ จะบ่นจะว่าอะไรฉัน”

“คุณไม่ควรตบสา”

“แล้วการที่ผู้หญิงคนนั้นมาพูดจาเปรตๆ ต่อหน้าเด็ก มันเป็นเรื่องดีงั้นเหรอคะ ลูกฉันถึงจะยังเด็ก แต่เขาก็เริ่มรู้ความแล้ว เขารู้ค่ะว่าผู้ใหญ่คนไหนไม่ชอบเขาน่ะ แล้วดูแต่ละคำที่ทูนหัวทูนเกล้าของคุณพูดมาสิ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้เด็กๆ ถ้าฉันไม่ตบก็คงไม่หยุดปากหรอกค่ะ”

รามิลตาลุกเป็นไฟ “แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่ควรใช้กำลัง การที่คุณตบคนอื่นต่อหน้าลูก คิดว่าเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกนักหรือไง”

“เรื่องนั้นฉันจะบอกจะสอนลูกเองค่ะ คุณไม่ต้องห่วง”

“ณิชา” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงต่ำลึก “ฟังนะ ต่อจากนี้ไป คุณอย่าทำอะไรที่ขัดหูขัดตาผม ใช้ชีวิตให้สงบเสงี่ยมซะ”

“ถ้างั้นฉันจะพาลูกกลับไปอยู่ในที่ของฉัน”

“เสียใจด้วยนะณิชา” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา “ตั้งแต่ตอนที่คุณตกลงที่จะพาลูกเข้ามาอยู่ที่นี่ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวเท้าออกไปอีกแล้ว”

หัวใจเธอกระตุกวูบ “มะ หมายความว่า คุณจะขังฉันกับลูกงั้นเหรอคะ”

“แค่บอกให้คุณรู้ไว้ ต่อให้คุณหนีไปได้ ผมก็จะตามไปลากคุณกลับมา จำไว้ว่าหน้าที่ของคุณคือดูแลลูก ๆ ให้ดีที่สุดก็พอ เรื่องอื่น ๆ ในบ้านนี้ ไม่จำเป็นต้องก้าวก่าย หากต้องการสิ่งใด ก็บอกแม่บ้านของผม อย่าได้คิดที่จะเดินสำรวจที่นี่โดยไม่ได้รับอนุญาต"

“บะ บะ บ้านเมืองมีขื่อมีแป คุณจะทำอะไรตามใจชอบอย่างนี้ไม่ได้นะ” เสียงเธอเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“งั้นก็ลองแจ้งความให้ตำรวจมาลากคอผมไปสิ...ถ้ามีปัญญาแจ้งก็แจ้งเลย” มือใหญ่จับคางเล็กแน่นจนเธอเจ็บ “คุณเคยทำงานกับผมมาก่อน คุณก็รู้ดีนี่ว่าผมเป็นคนยังไง ผมไม่เชื่อหรอกว่าแค่ห้าปี คุณจะลืมน่ะ เรื่องที่ผมจะพูดก็มีแค่นี้ ขอให้คุณรู้ไว้ซะด้วยว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไรในบ้านหลังนี้ อย่าทำตัวกร่างให้มากนัก เพราะคุณมันก็เป็นแค่ผู้อาศัย” พูดจบ ร่างสูงก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที ในขณะที่ณิชาทรุดฮวบ ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น แม้จะไม่มีน้ำตา แต่มือของเธอก็สั่นเทาเกินกว่าจะควบคุมได้

ทั้งที่รู้ดีว่าเขาเป็นผู้ชายอันตราย แต่เธอก็ยังมา...

เรื่องนี้คงโทษใครไม่ได้ นอกจากโทษตัวเองที่โง่ยอมเข้ามาในกับดักของเขาได้อย่างง่ายๆ !

เวลาห้าโมงเย็น เด็ก ๆ สามคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนานทั่วสนามหญ้า เสียงหัวเราะใส ๆ เหล่านั้นได้เติมชีวิตชีวาให้บ้านหลังนี้

หากแต่ภายในใจของใครคนหนึ่งกลับรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน

ณิชชายืนอยู่ที่เฉลียงหน้าบ้าน ทอดสายตาไปยังลูก ๆ ที่กำลังเล่นฟุตบอลกันอย่างออกรส รอยยิ้มบาง ๆ ประดับอยู่บนใบหน้า หากแต่แววตากลับฉายความอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

"หน้าที่ของคุณคือดูแลลูก ๆ ให้ดีที่สุดก็พอ เรื่องอื่น ๆ ในบ้านนี้ ไม่จำเป็นต้องก้าวก่าย หากต้องการสิ่งใด ก็บอกแม่บ้านของผม อย่าได้คิดที่จะเดินสำรวจที่นี่โดยไม่ได้รับอนุญาต"

ถ้อยคำของรามิลยังคงก้องอยู่ในห้วงความคิด แม้จะไม่หยาบคาย แต่ทุกคำพูดล้วนเย็นชาและไร้เยื่อใย นัยน์ตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องมาที่เธอราวกับกำลังตอกย้ำว่าเธอเป็นเพียงคนนอก ไร้ซึ่งความอบอุ่นหรือแม้แต่ความเห็นใจเจือปน

แม้จะเป็นมารดาของลูก ๆ แต่ในสายตาของเขา เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงที่เขาไม่เคยคิดจะไว้ใจ และไม่มีวันที่จะเป็นอื่นไปได้

เสียงใสของเมฆาดึงเธอออกจากภวังค์ "คุณแม่ฮะ! ดูพวกเราเตะบอลด้วยสิฮับ" เด็กชายตัวเล็กวิ่งนำหน้าพี่ชายและน้องสาวไปยังแปลงดอกไม้ริมสนาม

"อย่าเข้าไปในพุ่มไม้ลึกนะลูก เดี๋ยวจะเจองู"

"ฮับบบ~" เมฆารับคำเสียงยานคาง หากแต่ก็ยังคงวิ่งต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะชะลอฝีเท้าลงเลยแม้แต่น้อย

ณิชชาอดขำไม่ได้กับความซุกซนของลูกชายคนเล็ก หากแต่ก็เป็นความสดใสของเจ้าตัวที่ช่วยเติมเต็มบรรยากาศรอบกายให้มีชีวิตชีวาขึ้นมาได้เสมอ

"วาริน อย่าเหยียบดอกไม้นะลูก"

"ค่า คุณแม่~" เด็กหญิงตอบรับเสียงหวาน ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสเหมือนกับเธอไม่มีผิดเพี้ยน

แม้จะเหนื่อยล้า... แม้จะอึดอัดกับบรรยากาศในบ้านหลังนี้เพียงใด แต่เพียงได้เห็นรอยยิ้มของลูก ๆ เธอก็ยังมีแรงที่จะอดทนต่อไปได้เสมอ

เสียงฝีเท้าหนักๆ ของใครบางคนใกล้เข้ามา รามิลยืนกอดอกอยู่ไม่ไกลนัก ทอดสายตาไปยังลูก ๆ ด้วยแววตาเรียบนิ่ง หากแต่แฝงไว้ด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

"เด็ก ๆ ได้ดื่มนมช่วงบ่ายกันแล้วหรือยัง" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ยังค่ะ กำลังจะให้หลังจากที่พวกเขาเล่นกันเสร็จ" ณิชชาตอบกลับ

"อย่าปล่อยให้เล่นนานเกินไปนัก เด็ก ๆ ต้องการสารอาหารและเวลาพักผ่อนที่เพียงพอ ไม่ใช่ปล่อยให้วิ่งเล่นอย่างไร้จุดหมายเหมือนอยู่ในสวนสัตว์" รามิลย้ำเสียงหนัก

ถ้อยคำนั้นทำให้ณิชชาขบกรามแน่น หากแต่ก็ทำเพียงพยักหน้ารับอย่างสงบ

"ทราบแล้วค่ะ"

เขาไม่แม้แต่จะชายตามองเธอ เดินผ่านไปราวกับเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ ไร้ตัวตน และไร้ความหมายใด ๆ ในสายตาของเขา

เธอเป็นเพียง 'แม่ของลูก' เท่านั้น ไม่ใช่ภรรยา ไม่ใช่คนรัก และไม่ใช่คนที่เขาปรารถนาจะใส่ใจแม้แต่น้อย

ลูก ๆ วิ่งกลับมาหาเธออีกครั้ง วารินยื่นดอกไม้สีขาวดอกเล็ก ๆ ให้เธอด้วยรอยยิ้มสดใส "คุณแม่ขา วาเด็ดมาให้ค่ะ~"

"วารินจ๋า ดอกไม้ในสวน ห้ามเด็ดนะลูก" ณิชชารับดอกไม้มาด้วยความอ่อนโยน ลูบผมนุ่ม ๆ ของลูกสาวเบา ๆ หากแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบสายตาไปยังรามิล

เขาไปหยุดยืนดูอยู่ห่างๆ นัยน์ตาคมกริบจับจ้องมายังเธอราวกับต้องการจะเอ่ยอะไรบางอย่าง... หากแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

หญิงสาวหันกลับไปส่งยิ้มให้ลูก ๆ พยายามฝืนความรู้สึกเจ็บปวดในใจ และบอกตัวเองให้มองว่าบ้านหลังนี้เป็นสถานที่ปลอดภัยสำหรับเด็ก ๆ ให้ได้

ทว่าเธอรู้ดี... ว่าคฤหาสน์หลังนี้เต็มไปด้วยความน่าอึดอัดแค่ไหน !