อดีตสามีใจร้าย !

หลังจากเหวี่ยงเธอเข้าไปในห้องแล้ว เขาก็ปิดประตูตามหลัง

ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องมองร่างบางที่เซถลาจนเกือบล้ม

“นี่คุณ...ทำไมต้องรุนแรงกันด้วย” เธอตวาด

“คุณเองก็ชอบไม่ใช่หรือไง ความรุนแรงน่ะ”

“หมายความว่ายังไง”

“เหอะ ! เมื่อกี้คุณตบสาทำไม”

“สา ?” คิ้วเรียวขมวด “อ๋อ คงหมายถึงผู้หญิงที่มาแว้ดๆ ใส่ เหมือนฉันเป็นแค่ขยะเปียกนั่นน่ะเหรอคะ”

“คุณพูดเกินไป สาไม่ได้พูดสักคำว่าคุณเป็นขยะ”

“ค่ะ ไม่พูด แต่ทั้งน้ำเสียงทั้งแววตา มันก็แปลว่าฉันกับลูกเป็นขยะนั่นแหละค่ะ”

“คุณคิดไปเอง สาเป็นคู่หมั้นผม ก็อาจจะมีบ้างที่ไม่พอใจที่อยู่ๆ ผมก็พาลูกกับผู้หญิงที่ผมเคยนอนด้วยมาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ไม่มีผู้หญิงคนไหนพอใจหรอกนะ แต่สาเป็นคนมีเหตุผล ถ้าให้เวลาเขาสักระยะ สาจะเข้าใจ”

“อ๋อค่ะ แฟนคุณเป็นแม่พระแสนดี ส่วนฉันเป็นนางมารร้ายสินะคะ” คำพูดของเธอแฝงแววเหยียดหยัน

“คุณนี่มีนิสัยชอบคิดไปเองจริงๆ นั่นแหละ” ชายหนุ่มสบถ ขบกรามจนขึ้นสัน

“เอาล่ะ เลิกยืดเยื้อเถอะค่ะ แล้วพูดมาตรงๆ จะบ่นจะว่าอะไรฉัน”

“คุณไม่ควรตบสา”

“แล้วการที่ผู้หญิงคนนั้นมาพูดจาเปรตๆ ต่อหน้าเด็ก มันเป็นเรื่องดีงั้นเหรอคะ ลูกฉันถึงจะยังเด็ก แต่เขาก็เริ่มรู้ความแล้ว เขารู้ค่ะว่าผู้ใหญ่คนไหนไม่ชอบเขาน่ะ แล้วดูแต่ละคำที่ทูนหัวทูนเกล้าของคุณพูดมาสิ เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้เด็กๆ ถ้าฉันไม่ตบก็คงไม่หยุดปากหรอกค่ะ”

รามิลตาลุกเป็นไฟ “แต่ถึงยังไงคุณก็ไม่ควรใช้กำลัง การที่คุณตบคนอื่นต่อหน้าลูก คิดว่าเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกนักหรือไง”

“เรื่องนั้นฉันจะบอกจะสอนลูกเองค่ะ คุณไม่ต้องห่วง”

“ณิชา” เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงต่ำลึก “ฟังนะ ต่อจากนี้ไป คุณอย่าทำอะไรที่ขัดหูขัดตาผม ใช้ชีวิตให้สงบเสงี่ยมซะ”

“ถ้างั้นฉันจะพาลูกกลับไปอยู่ในที่ของฉัน”

“เสียใจด้วยนะณิชา” เขากระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างเย็นชา “ตั้งแต่ตอนที่คุณตกลงที่จะพาลูกเข้ามาอยู่ที่นี่ คุณก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวเท้าออกไปอีกแล้ว”

หัวใจเธอกระตุกวูบ “มะ หมายความว่า คุณจะขังฉันกับลูกงั้นเหรอคะ”

“แค่บอกให้คุณรู้ไว้ ต่อให้คุณหนีไปได้ ผมก็จะตามไปลากคุณกลับมา”

“บะ บะ บ้านเมืองมีขื่อมีแป คุณจะทำอะไรตามใจชอบอย่างนี้ไม่ได้นะ” เสียงเธอเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

“งั้นก็ลองแจ้งความให้ตำรวจมาลากคอผมไปสิ...ถ้ามีปัญญาแจ้งก็แจ้งเลย” มือใหญ่จับคางเล็กแน่นจนเธอเจ็บ “คุณเคยทำงานกับผมมาก่อน คุณก็รู้ดีนี่ว่าผมเป็นคนยังไง ผมไม่เชื่อหรอกว่าแค่ห้าปี คุณจะลืมน่ะ เรื่องที่ผมจะพูดก็มีแค่นี้ ขอให้คุณรู้ไว้ซะด้วยว่าตัวเองอยู่ในสถานะอะไรในบ้านหลังนี้ อย่าทำตัวกร่างให้มากนัก เพราะคุณมันก็เป็นแค่ผู้อาศัย” พูดจบ ร่างสูงก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปทันที ในขณะที่ณิชาทรุดฮวบ ทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น แม้จะไม่มีน้ำตา แต่มือของเธอก็สั่นเทาเกินกว่าจะควบคุมได้

ทั้งที่รู้ดีว่าเขาเป็นผู้ชายอันตราย แต่เธอก็ยังมา...

เรื่องนี้คงโทษใครไม่ได้ นอกจากโทษตัวเองที่โง่ยอมเข้ามาในกับดักของเขาได้อย่างง่ายๆ !