วันนี้ฉันไม่ต้องการคุณแล้ว

"ลูก ๆ ของฉันมีความสุขดีอยู่แล้ว พวกเขาไม่ต้องการพ่อที่ไม่เคยมีตัวตนในชีวิตของพวกเขามาตลอดห้าปี" ณิชชาตอบโต้ทันที

"แต่พวกเขาควรจะมีพ่อ และผมต้องการที่จะเป็นพ่อคนนั้น ผมอยากจะชดเชยเวลาที่ผมเสียไป ผมอยากที่จะ..."

"มันสายเกินไปแล้วค่ะ ท่านประธาน มันสายเกินไปมากแล้ว" ณิชชาตอบเสียงเด็ดขาด

"ไม่สายเกินไปหรอก ถ้าคุณเปิดใจให้ผม ถ้าคุณให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเอง" รามิลยังคงยืนกราน

"ฉันไม่เชื่อใจคุณ" หญิงสาวตอบตรง ๆ

"ผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็น ผมสัญญา"

ทนายวรุตม์ก้าวเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงไปด้วยความกดดัน "คุณณิชชาครับ คุณรามิลต้องการที่จะพูดคุยถึงเรื่องการดูแลบุตรอย่างเป็นทางการ ท่านหวังว่าจะสามารถตกลงกันด้วยดีโดยไม่ต้องถึงศาล ท่านต้องการที่จะให้เด็ก ๆ ได้รับการเลี้ยงดูที่ดีที่สุด และท่านก็ยินดีที่จะให้คุณเป็นผู้ดูแลหลัก โดยที่คุณจะได้รับการสนับสนุนอย่างเต็มที่จากคุณรามิล"

"คุณหมายความว่ายังไง" ณิชชาถามด้วยความสับสนระคนสงสัย

"คุณรามิลต้องการที่จะสนับสนุนทางการเงินและการศึกษาของเด็ก ๆ อย่างเต็มที่ และท่านก็เคารพการตัดสินใจของคุณในการเลี้ยงดูพวกเขา ท่านเพียงแต่ต้องการที่จะเข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของพวกเขาในฐานะพ่อ และต้องการที่จะชดเชยความผิดพลาดในอดีต" ทนายวรุตม์อธิบายอย่างละเอียด

ณิชชามองหน้ารามิลด้วยความสับสน เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจเขาดีหรือไม่

"คุณแม่ฮับ คุณลุงคนนี้เป็นใครฮับ" เมฆาที่เกาะขาแม่แน่นได้เงยหน้าขึ้นถาม

"นั่น...เอ่อ" เธออึกอัก ไม่รู้จะตอบลูกอย่างไร

"พ่อของพวกหนู" รามิลเป็นฝ่ายตอบแทนด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

"พ่อ...?" วารินเลิกคิ้วด้วยความสงสัย "คุณพ่อไปไหนมาตั้งนานคะ ทำไมเพิ่งมา"

“คือพ่อไม่รู้ว่ามีพวกหนู” เขาตอบด้วยเสียงอึกอัก

“ผ่านมาตั้งนานหนูไม่เคยมีพ่อนะคะ”

ภูผามองหน้ารามิลด้วยความระมัดระวัง สังเกตทุกการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของชายแปลกหน้า "แล้วทำไมคุณพ่อถึงไม่เคยมาหาพวกเราเลยครับ บอกว่าไม่เคยรู้ พวกเราเองก็ไม่เคยรู้เหมือนกันครับว่ามีพ่อ" ท่าทางของภูผาเหมือนโตเกินวัย ทำตัวเป็นพี่ใหญ่ที่จริงจังไปเสียหมด

"พ่อขอโทษนะลูก ที่ผ่านมาพ่อไม่รู้ พ่อผิดไปแล้ว ต่อไปนี้พ่อจะมาหาพวกหนูบ่อย ๆ จะมาเล่นกับพวกหนู จะดูแลพวกหนู"

"จริงเหรอฮับ!" เมฆาตาโตด้วยความตื่นเต้น ปล่อยมือจากขาแม่แล้วค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้รามิลอย่างขี้อ้อน

"จริงสิ" ชายหนุ่มคุกเข่าลงตรงหน้าลูกชายคนเล็ก ยื่นมือไปลูบศีรษะนุ่มของเขาเบา ๆ

"แล้วคุณพ่อมีของเล่นให้พวกเราไหมคะ" วารินถามด้วยความคาดหวัง ดวงตาเป็นประกายวิบวับ

รามิลยิ้มบาง ๆ "แน่นอนสิลูก พ่อมีของเล่นสนุก ๆ เยอะแยะเลย อยากไปดูไหม"

เด็ก ๆ มองหน้ากันด้วยความลังเล ก่อนที่เมฆาจะพยักหน้าอย่างรวดเร็ว "อยากไปฮับ!"

วารินเองก็ยิ้มกว้าง "หนูก็อยากไปค่ะ"

ภูผายังคงยืนอยู่ที่เดิม มองรามิลด้วยสายตาที่ยังคงระแวง แต่ก็มีความอยากรู้อยากเห็นเจือปนอยู่เล็กน้อย

“เอาล่ะ คราวหน้าพ่อจะพาไปนะครับ พ่อจะเตรียมของเล่นไว้ให้เยอะๆ เลย ดีไหมเด็กๆ”

“เย่ๆ” เมฆากระโดดโลดเต้น ดวงตากลมใสเป็นประกายวาววับ

“หนูอยากได้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆ ค่ะ”

“ได้สิ พ่อจะเตรียมไว้ให้นะ”

“ขอรถบังคับด้วยนะฮับ ขอสีแดง” เมฆาตาวิบวับ “ขอเผื่อพี่ภูผาด้วยฮับ สีน้ำเงินนะฮับ” ยังอุตส่าห์มีน้ำใจนึกถึงพี่ชายคนโต

“ได้สิ ไม่ว่าต้องการอะไร พ่อสามารถจัดหาให้ได้หมดเลย”

“พ่อใจดีจังเลยฮับ”

“ใช่ค่ะ ใจดีที่ซู้ดดดเลย”

ณิชชามองภาพพ่อลูกคุยกันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือกังวลกับสถานการณ์ตรงหน้ากันแน่ แต่ที่แน่ๆ เธอเคยทำงานกับรามิล เธอรู้จักเขาดี...ผู้ชายคนนี้อันตราย ถึงเขาจะทำเหมือนอ่อนโยนกับลูก แต่เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่