ต้องการสิทธิ์ความเป็นพ่อ

บทที่ 5

เช้าวันรุ่งขึ้น รามิลเดินทางไปยังร้าน ‘บ้านขนม ณิชชา’ อีกครั้ง ข้างกายเขามีทนายวรุตม์ยืนอยู่ด้วยท่าทีสุภาพ ราวกับเป็นเงาที่คอยสนับสนุนความต้องการของเจ้านาย

เมื่อรามิลก้าวเข้าไปในร้าน กลิ่นหอมหวานของขนมอบไม่ได้ทำให้บรรยากาศตึงเครียดลดลง ณิชชาก็ชะงักมือจากการจัดขนม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความระแวงและไม่พอใจที่เห็นใบหน้าของผู้ชายที่เธอพยายามลืมเลือน

 ภูผามองหน้าชายแปลกหน้าด้วยความระมัดระวัง วารินจ้องมองด้วยความขี้สงสัย ส่วนเมฆาเกาะขาแม่แน่นด้วยท่าทีงอแง

"ท่านประธาน คุณมาทำไมอีก หรือว่ายังอยากจะทำลายชีวิตของฉันอีกค " ณิชชาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา พยายามรักษาระยะห่างจากเขา

รามิลรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าด้วยคำพูดนั้น "ผมมาที่นี่เพื่อคุยกับคุณ...เรื่องลูกของเรา"

"ลูกของฉันค่ะ! พวกเขาเป็นชีวิตของฉัน เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันมี คุณไม่มีสิทธิ์มาเรียกพวกเขาว่า ลูกของเรา" ณิชชาตอบโต้ทันที น้ำเสียงของเธอแข็งกร้าว

"ณิชชา...ผมรู้ความจริงแล้ว" รามิลกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง "ผลตรวจ DNA ยืนยันแล้ว ผมคือพ่อของภูผา วาริน และเมฆา" ในเวลาที่พูด เขาได้หลุบตาลงมองเด็กๆ ทั้งสามคน...ไม่ใช่แค่เพียงภูผาที่หน้าตาคล้ายเขา แม้แต่วารินและเมฆาก็ยังเหมือนเขาเช่นกัน โดยเฉพาะดวงตาคมๆ นั่น

"คุณ...คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ ฉันไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลย  DNAอะไรกันคะ”" ณิชชาเสียงสั่น เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังหมุนคว้าง

“ผมสั่งคนให้สืบ และก็หาทางพิสูจน์DNAของเด็กๆ”

“คุณทำแบบนี้ได้ยังไงกันคะ ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้ยินยอม แบบนี้มันเข้าข่าย...” คำพูดของเธอชะงักลงเพียงเท่านั้น เมื่อสานสบกับดวงตาคมดุของเขา

“เข้าข่ายอะไรงั้นเหรอ ในเมื่อคุณทำทีเหมือนอยากปิดบังความจริง ผมก็แค่อยากพิสูจน์ ถ้าคุณบอกผมดีๆ ตั้งแต่แรก ผมคงไม่ต้องทำถึงขั้นนี้”

“เพราะฉันไม่ต้องการเกี่ยวข้องอะไรกับคุณแล้วน่ะสิคะ คุณลืมแล้วหรือไงว่าตอนนั้นคุณทำอะไรกับฉันไว้บ้าง คุณทำฉันเจ็บแค่ไหน เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ”

"ผมรู้ว่าผมทำผิดกับคุณไว้มากในอดีต...คืนนั้น ผมใจร้ายและรุนแรงมากเกินไป ผมเสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ผมไม่เคยรู้ว่า..." เขาเงียบไปครู่หนึ่ง พยายามควบคุมอารมณ์ที่ปั่นป่วน "ผมไม่เคยรู้ว่าผมมีลูกถึงสามคน...ลูกที่ผมควรจะดูแลทะนุถนอม"

หญิงสาวยังคงยืนนิ่ง มองหน้ารามิลด้วยความสับสนและความไม่ไว้วางใจ คำว่า 'เสียใจ' จากปากของเขา มันช่างดูจอมปลอมและไร้ความหมายสำหรับความเจ็บปวดที่เธอต้องเผชิญมาตลอดห้าปี

"แล้วคุณต้องการอะไรจากฉันกันแน่คะ ในเมื่อคุณรู้แล้ว..." ณิชชาถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย

"ผมต้องการที่จะรับผิดชอบ...ในฐานะพ่อของพวกเขา ผมรู้ว่าผมไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรจากคุณในตอนนี้ แต่ผมขอโอกาส...ขอโอกาสให้ผมได้เข้ามาในชีวิตของลูก ๆ ผมอยากชดเชย..."

"ชดเชย?" หญิงสาวหัวเราะเยาะออกมาอย่างขมขื่น "คุณคิดว่าคำว่าชดเชย มันจะลบล้างความเจ็บปวดและความยากลำบากที่ฉันต้องเผชิญมาตลอดห้าปีได้งั้นเหรอคะ คุณคิดว่าเงินของคุณมันจะสามารถทดแทนความรักและความอบอุ่นที่ลูก ๆ ของฉันควรจะได้รับจากพ่อได้งั้นเหรอ"

"ผมรู้ว่ามันไม่ง่าย ผมไม่ได้โง่" ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงที่เริ่มร้อนรน "แต่ผมจะไม่ยอมแพ้ ผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าผมเปลี่ยนไปแล้ว...ว่าผมสมควรที่จะเป็นพ่อของพวกเขา"

"การกระทำสำคัญกว่าคำพูดค่ะ ท่านประธาน คำพูดของคุณมันไม่มีค่าอะไรสำหรับฉันอีกแล้ว"

"ผมเข้าใจ...ผมถึงได้มาพร้อมกับทนายวรุตม์ในวันนี้" รามิลหันไปมองทนายความข้างกาย "ผมต้องการที่จะดำเนินการเรื่องการรับรองบุตรอย่างถูกต้องตามกฎหมาย และผมต้องการที่จะให้คุณและลูก ๆ ได้รับการดูแลที่ดีที่สุดในฐานะครอบครัวของเรา"

"ครอบครัว?" ณิชชาเค้นเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด "คุณกล้าพูดคำว่าครอบครัวกับฉันงั้นเหรอคะ? ในวันที่ฉันอุ้มท้องลูกของคุณอยู่คนเดียว คุณอยู่ที่ไหน ในวันที่ลูก ๆ ของฉันป่วยหนัก คุณเคยแม้แต่จะรู้เรื่องของพวกเขาบ้างไหม?"

"นั่นเพราะคุณไม่เคยบอกผมว่ามีลูก”

“เหอะ ดูจากความใจร้ายของคุณในคืนนั้นแล้ว ถ้าคุณรู้ว่าฉันท้อง คุณอาจจะบังคับให้ฉันเอาออกก็ได้ค่ะ”

ใบหน้าคมซีดเผือด พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

"คุณคิดว่าเงินของคุณจะสามารถชดเชยทุกสิ่งทุกอย่างได้งั้นเหรอคะ ความรัก ความผูกพัน เวลา...สิ่งเหล่านี้มันซื้อขายกันไม่ได้"

"ผมรู้...ผมรู้ดี แต่ผมต้องการที่จะเริ่มต้นใหม่...เพื่อลูก ๆ ของเรา และถ้าเป็นไปได้ก็เพื่อคุณด้วย"