ใต้ชายคาไร้ใจ

ณิชชานั่งกุมมือตัวเองแน่น ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความสับสนและความกังวล เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใจคำพูดของรามิลได้มากน้อยแค่ไหน แต่สิ่งที่ทนายพูดถึงเรื่องกฎหมายก็ทำให้เธออดหวั่นใจไม่ได้

"คุณณิชชาครับ คุณรามิลต้องการที่จะให้โอกาสเด็ก ๆ ได้เติบโตในสภาพแวดล้อมที่ดีที่สุด ท่านสามารถมอบทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการได้ ทั้งการศึกษาที่ดี สังคมที่ดี และชีวิตที่สุขสบาย ดังนั้นพาลูกๆ ไปอยู่ที่บ้านพ่อของพวกเขาเถอะนะครับ" ทนายวรุตม์โน้มน้าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบตากับรามิล แววตาของเขาในตอนนี้ไม่ได้แข็งกระด้างเหมือนเช่นเคย กลับฉายแววของความจริงจังและความปรารถนาบางอย่างที่เธออ่านไม่ออก

"แล้วฉันล่ะคะ?" ณิชชาถามเสียงเบา "ฉันต้องอยู่ที่นั่นในฐานะอะไร?"

"คุณก็คือแม่ของลูก ๆ ของผม" รามิลตอบด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "คุณจะได้รับการเคารพและดูแลอย่างดีที่สุด ผมจะไม่ก้าวก่ายเรื่องการเลี้ยงดูเด็ก ๆ ของคุณ"

"คำพูดของคุณ ฉันจะเชื่อได้แค่ไหน" ณิชชาถามด้วยความไม่ไว้วางใจ

"ผมรู้ว่าผมเคยทำลายความเชื่อใจของคุณ" รามิลตอบอย่างตรงไปตรงมา "แต่ผมหวังว่าเวลาและการกระทำของผมจะสามารถทำให้คุณเห็นความจริงใจของผมได้"

ณิชชาถอนหายใจยาว เธอเหลือบมองไปยังลูกแฝดที่กำลังเล่นกันอยู่มุมหนึ่งของร้าน ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะทำให้ความลังเลในใจของเธอเพิ่มมากขึ้น

เพื่อลูก ๆ...ฉันควรจะลองดูสักครั้งไหม?

"ฉันต้องการเวลาคิดค่ะ"

"ผมเข้าใจ ผมจะให้เวลาคุณถึงพรุ่งนี้เช้า ผมหวังว่าคุณจะตัดสินใจในสิ่งที่คิดว่าดีที่สุดสำหรับลูก ๆ ของเรา"

หลังจากรามิลและทนายความกลับไปแล้ว ณิชชานั่งจมอยู่ในความคิดตลอดทั้งคืน มะปรางมาหาเธอที่ร้านด้วยความเป็นห่วง และพยายามให้กำลังใจเพื่อนสนิท

"แกจะทำยังไงต่อไปณิชชา ฉันไม่ไว้ใจผู้ชายคนนั้นเลย" มะปรางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวล

"ฉันก็ไม่ไว้ใจเขาหรอกมะปราง แต่ฉันกลัวว่าถ้าฉันไม่ยอม เขาจะพรากลูกไปจากฉันจริง ๆ" ณิชชาตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักอึ้ง

"แต่การไปอยู่ในบ้านของเขามันอาจจะอันตรายนะ" มะปรางเตือน

"ฉันรู้ แต่ฉันต้องปกป้องลูก ๆ ของฉัน" ณิชชาตอบด้วยความเด็ดเดี่ยว "ฉันจะอยู่ที่นั่นแค่ในฐานะแม่ของพวกเขาเท่านั้น ถ้าเขามีท่าทีไม่ดี ฉันจะพาลูก ๆ หนีไปทันที"

ในที่สุด ณิชชาก็ตัดสินใจ เธอโทรศัพท์หารามิลในเช้าวันรุ่งขึ้น แจ้งความประสงค์ที่จะย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์ตามข้อเสนอของเขา

เมื่อณิชชาพาลูก ๆ มาถึงคฤหาสน์หลังใหญ่ บรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด รามิลออกมาต้อนรับด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"ผมให้คนเตรียมห้องพักไว้ให้พวกคุณแล้ว"

หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย พาเด็ก ๆ เดินตามคนรับใช้ไปยังห้องพักที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้ ห้องกว้างขวางและหรูหรา แต่กลับให้ความรู้สึกเย็นชาและแปลกแยก

ตลอดวันแรกที่อยู่ในคฤหาสน์ ณิชชาพยายามที่จะรักษาระยะห่างจากรามิลให้มากที่สุด เธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับลูก ๆ ในห้องพัก

แต่ถึงกระนั้น เธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมองมาเป็นครั้งคราวจากรามิล และจากคนรับใช้บางคนที่มองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยและไม่เป็นมิตร

ค่ำคืนแรกในคฤหาสน์ ณิชชานอนไม่หลับ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองและลูก ๆ กำลังก้าวเข้าไปอยู่ในรังของศัตรู ที่เธอไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับอะไรบ้างในวันพรุ่งนี้...

แสงจันทร์สาดส่องลอดหน้าต่างบานใหญ่ ทาบทาทุกสิ่งให้ดูราวกับภาพวาดที่ไร้ชีวิตจิตใจ ณิชชานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียง เด็กแฝดสามหลับใหลอยู่บนเตียงอีกฝั่งของห้อง หลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการสำรวจสถานที่ใหม่ตลอดทั้งวัน

เสียงเคาะประตูเบา ๆ ทำให้ณิชชารีบเช็ดน้ำตาที่คลอหน่วย

"คุณณิชชาขอรับ ไม่ทราบว่าหลับหรือยังครับ” เสียงคนรับใช้ดังลอดเข้ามา

“ยังค่ะ” เธอตอบเหมือนกระซิบเพราะกลัวว่าลูกจะตื่น

 “ท่านประธานให้มาเรียนเชิญไปพบที่ห้องทำงานครับ"

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เธอไม่อยากเผชิญหน้ากับรามิล แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้