ログイン"ไป!..." อดัมหันไปบอกทุกคนน้ำฟ้ายิ้มให้กับสามีและก้มมามองเอ็ดเวิร์ดที่จับมือเธอไว้ อนาสตาเซียซบใบหน้าลงบนไหล่พ่อและหันมามองเอ็ดเวิร์ดที่เดินตามหลังอดัมที่เดินนำหน้าทุกคน เจอาร์มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเพราะถ้าอดัมยืนยันกำหนดเดิมนั่นก็หมายความว่าคุณอลันไม่มีอะไรที่ต้องห่วง...
อลันกลับเข้ามาด้านในหลังจากที่เขาอยู่ด้านนอกนานกว่าชั่วโมง ด้านล่างว่างเปล่า อลันปิดประตูและเดินไปปิดไฟ และขึ้นไปด้านบนยังห้องนอนของเขา รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่อเห็นหนูมุกที่ระบบลมหายใจสม่ำเสมอ เธอหลับไปแล้ว
อลันปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมดสิ้น และขึ้นเตียงสอดตัวเองใต้ผ้าห่มพร้อมดึงผ้าห่มผืนเดียวกันคลุมร่างบางให้สูงขึ้น เขาดึงร่างเล็กเข้ามาในวงแขนอย่างอ่อนโยน มีเสียงครางออกมาเล็กน้อยเมื่อหนูมุกถูกรบกวนการนอนแต่ดวงตายังคงปิดดั่งเดิม เธอโอนอ่อนผ่อนตามให้เรือนร่างเข้าสู่อ้อมแขนอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนั้น อลันก้มจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากกลมนั้น พร้อมกับหลับตา...
"ไป!..." อดัมหันไปบอกทุกคนน้ำฟ้ายิ้มให้กับสามีและก้มมามองเอ็ดเวิร์ดที่จับมือเธอไว้ อนาสตาเซียซบใบหน้าลงบนไหล่พ่อและหันมามองเอ็ดเวิร์ดที่เดินตามหลังอดัมที่เดินนำหน้าทุกคน เจอาร์มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเพราะถ้าอดัมยืนยันกำหนดเดิมนั่นก็หมายความว่าคุณอลันไม่มีอะไรที่ต้องห่วง... อลันกลับเข้ามาด้านในหลังจากที่เขาอยู่ด้านนอกนานกว่าชั่วโมง ด้านล่างว่างเปล่า อลันปิดประตูและเดินไปปิดไฟ และขึ้นไปด้านบนยังห้องนอนของเขา รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่อเห็นหนูมุกที่ระบบลมหายใจสม่ำเสมอ เธอหลับไปแล้ว อลันปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างกายจนหมดสิ้น และขึ้นเตียงสอดตัวเองใต้ผ้าห่มพร้อมดึงผ้าห่มผืนเดียวกันคลุมร่างบางให้สูงขึ้น เขาดึงร่างเล็กเข้ามาในวงแขนอย่างอ่อนโยน มีเสียงครางออกมาเล็กน้อยเมื่อหนูมุกถูกรบกวนการนอนแต่ดวงตายังคงปิดดั่งเดิม เธอโอนอ่อนผ่อนตามให้เรือนร่างเข้าสู่อ้อมแขนอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนั้น อลันก้มจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากกลมนั้น พร้อมกับหลับตา...
"ไม่มี...ไม่มี...ได้ยินชัดมั้ยคะ...ถ้าไม่ชัดมุกจะพูดให้ฟังอีกรอบก็ได้...ว่าไม่มี!!!!!" อลันขบกรามแน่นดวงตาจับจ้องมองหนูมุกที่ลุกยืน และตะโกนใส่หน้าเขาเสียงดังขึ้น "คนบ้า!!!..." หนูมุกเสียใจบวกกับความน้อยใจ ที่อลันไม่เชื่อใจเธอก็เรื่องหนึ่งและไหนที่หลบหน้าไปอีกกว่าครึ่งค่อนปีนั่นก็อีกเรื่องหนึ่ง ทำไมถึงไม่คิดถึงเธอบ้างว่าเธอจะเป็นยังไงในเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันโดยที่เธอไม่มีเขาข้างกายยามที่เธอต้องการกำลังใจจากเขามากที่สุดแต่เธอกลับไม่ได้มันมาเลย เธอต้องการมันจากเขามากกว่าใคร กำลังใจอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น เธออยากจะร้องไห้เพื่อได้ระบายความทุกข์ที่เกิดขึ้นในอ้อมกอดเขา แต่เขาหายไปไหน? เขาจะรู้บ้างมั้ยว่าเธออยากจะร้องไห้กับเรื่องที่เกิดขึ้นมากเพียงไหน ทำไม ทำไมเขาไม่อยู่กับเธอ เขาทิ้งเธอไว้เธอยังไม่เอ่ยถามเขาสักคำว่าทำไมต้องทิ้งเธอไว้... "หนูมุก!!!..." อลันขบกรามแน่นครางเสียงเรียกออกมาพร้อมกับมือใหญ่ที่กอบกุมไหล่บางไว้ หนูมุกเม้มปากเข้าหากันทันทีเมื่อไหล่ทั้งสองข้างเหมือนมันกำลังแหลกเพราะมือใหญ่ที่กอบกุมอยู่บีบมันแน่น แ
"นั่งสิ!..." อลันใช้เสียงเข้มหนูมุกซึ่งเงียบอยู่ก็เดินไปนั่งตามคำสั่งนั้นอย่างว่าง่าย กับข้าวสองอย่างนำมาวางไว้แล้วไข่เจียวหมูสับกับบล็อคคารี่ผัดน้ำมันหอย หนูมุกเห็นแล้วถึงกับกลืนน้ำลายลงคอในทันที เมื่ออาหารตรงหน้าเร่งน้ำย่อยในกระเพาะของเธอให้ทำงานอย่างกะทันหันและความสามารถในการทำอาหารของอลันก็ไม่สร้างความแปลกใจให้กับเธอเพราะอลันสามารถทำอาหารไทยได้หลายอย่างที่เป็นอาหารง่ายๆ และไม่มีรสเผ็ด อลันกลับมานั่งโดยที่มือถือจานข้าวที่ตักใส่เรียบร้อยแล้วทั้งสองจาน เขาวางไว้ตรงหน้าเธอหนึ่งจานและอีกจานสำหรับตัวเองที่นั่งลงตรงข้าม หนูมุกมองหน้าอลันแต่อลันก็ทำเพียงตักกับข้าวใส่จานตัวเองและกินอย่างไม่สนใจเธอ อลันเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อหนูมุกลุกจากเก้าอี้เขาไม่เคยลืมว่าหนูมุกต้องมีซอสแม็กกี้ทุกครั้งถ้ามีเมนูไข่เจียว และเป็นไปตามคาดหนูมุกเดินไปยังที่วางเครื่องปรุงรอยยิ้มเกิดขึ้นเมื่อเธอเห็นสิ่งที่ต้องการและเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ 
อลันค่อยๆ ผละออกจากร่างเล็กพร้อมกับถอดถอนตัวตนออกมาจากโพรงสาวและขยับกายไปนอนหงายหอบหายอยู่ข้างๆ มือใหญ่พาดมาทับร่างเล็กไว้เมื่อหนูมุกที่ยังคงหอบหายใจอยู่กำลังขยับอกจากตรงนั้นไร้ซึ่งการใช้ภาษาพูดแต่ภาษากายที่อลันแสดงออกมาคือการห้ามยับยั้งการกระทำนั้น หนูมุกทำเพียงนิ่งไม่ขยับเรือนกายตามความต้องการนั้น เพราะตอนนี้เธอเองก็หมดสิ้นเรี่ยวแรงที่จะต่อกรกับร่างใหญ่มือเล็กที่ยังคงถูกพันธนาการข้อมือนั้นพาดวางอยู่บนความอวบอูมของตัวเอง อลันยังคงนอนนิ่งๆ สายตามองกิ่งไม้ใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ด้านบน ปล่อยให้แสงยามบ่ายที่ค่อยๆ เข้มขึ้นจนถูกแทนที่ด้วยความมือมิด เมื่อแสงของดวงตะวันลาลับขอบฟ้าดวงไฟที่ติดตั้งระบบไว้เมื่อไร้ซึ่งแสงอาทิตย์ก็ทยอยสว่างขึ้นทีละดวงสองดวงทำให้เพลิดเพลินในการมองความสวยงามตรงนั้นยิ่งนัก อลันมองตามดวงไฟที่ทยอยติดจนครบทุกดวงซึ่งมันไม่ใช่ครั้งแรกของเขา แต่ทุกครั้งที่ได้เห็นอลันก็ต้องยอมรับว่ายังคงสวยงามทุกครั้ง เพราะดวงไฟเหล่านี้ก็คล้ายๆ กับชีวิตของคนที่มีทั้งช่วงเวลาสว่างและช่วงเวลามืดมิด ไม่มีใ
อลันเองก็เหมือนจะควบคุมความต้องการของตัวเองต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เพราะตลอดเวลาห้าหกเดือนที่ผ่านมา เขาไม่แม้แต่จะปลดปล่อยตัวเองด้วยตัวเองเลยสักครั้ง แต่วันนี้ตอนนี้ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา และความต้องการตอนนี้ก็แข็งขืนขยายตัวอย่างต้องการหาที่ปลดปล่อย ร่างใหญ่ขยับไปอยู่ระหว่างขาเล็กที่ถูกมือใหญ่ขยับให้เปิดทาง หนูมุกปรือตามองเรือนร่างที่ยังคงอุดมสมบูรณ์ไปด้วยกล้ามเนื้อที่ช่องระหว่างขาตนที่เธอขยับขาชันเข่าขึ้นพร้อมเปิดทางให้กับร่างใหญ่...อลันก้มมองความงามตรงหน้า นิ้วใหญ่เข้ากรีดกรายลูบไล้ให้ธารน้ำที่ไหลออกมาจากโพรงสาวกระจายไปทั่วๆ เพื่อสร้างความคุ้นเคยให้กับร่างบาง "อ้าร์ส!....." หนูมุกครางออกมาเมื่อนิ้วใหญ่ของอลันหายเข้าสู่โพรงสาวกรามหนาขบเข้าหากันแน่น เมื่อนิ้วกลางของตนเองพานพบกับความคับแคบอันคุ้นเคยอีกครั้งอลันต้องเปิดทางให้กับตัวเองอีกครั้ง เพราะหนูมุกคับแคบเหลือเกินเพียงแค่ห่างกับเขาเพียงไม่กี่เดือน.... "อ๊ะ!!!...." หน
"ฮืออออ..." หนูมุกปล่อยเสียงโฮออกมา เมื่ออลันขยับร่างพร้อมกับร่างบางนอนลงเบาะนอนที่ปูไว้ พร้อมกับกระชากชุดที่กระดุมแยกจากกันแล้วออกไปให้พ้นจากร่างบางอย่างรวดเร็ว อลันยิ้มหยามเหยียดกับเสียงร้องไห้นั้น สำหรับเขาตอนนี้หนูมุกก็คือผู้หญิงอีกคนที่ห่างจากชายคนหนึ่งเธอก็สามารถโผเข้าหาชายอีกคนได้ นั่นคือสิ่งที่อลันคิดตอนนี้เพราะสภาพแวดล้อมที่เกิดขึ้นรอบตัวเขาและเธอมันไม่อาจคิดแบบอื่นได้เลย ซึ่งถือว่าไม่แปลกที่ความคิดแบบนี้จะเกิดขึ้นกับอลัน ไหนจะที่อดัมสร้างเรื่องตอกสีตีไข่ให้อลันต้องเข้าใจผิดโดยที่ อลันไม่อาจรู้ได้เลย "พี่อลันใจเย็นก่อนครับ...เก็บภาพตรงหน้าไว้!...เมื่อถึงเวลาที่ต้องจัดการพี่ก็ปลดปล่อยมันออกมา...ให้หนูมุกรู้ว่าถ้าได้เข้ามาแล้วอย่าหวังว่าจะออกไปได้ง่ายๆ...เราไม่ใช่ทางผ่านของผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น...รวมถึงหนูมุกด้วย " คำพูดของอดัมที่กรอกใส่หูเพื่อยับยั้งการกระทำที่จะทำลายแผนที่วางไว้ อลันที่ตอนนั้นดวงตามัวแต่จับจ้องมองภาพหนูมุกกับนายโรม ระยะที่พวกอลันนั่งอยู่ทำให้ไม่สามารถได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน และ