เพื่อให้มาตอบสนองความต้องการของเธอและเขาเอง ก็ไม่โง่ที่จะเอาเรื่องของเธอไปป่าวประกาศ เพราะถ้าเขาหาวิธีจัดการกับเธอถูกวิธีก็เป็นการเดินหน้าทางธุรกิจได้อีกมาก "พี่ไม่ห้ามอดัมหรอกเรื่องของคริสติน่า...เพราะพี่รู้ว่าอดัมสามารถจัดการได้อยู่แล้ว...ข้อดีของคริสติน่าคือเธอจะไม่ติดตามนายแน่นอน..." อลันวางสายหลังจากที่คุยกับอดัมเป็นที่เข้าใจ และเขาก็ไม่คิดว่าจะต้องมีปัญหา เพราะอดัมมีอะไรในตัวมากมายเกินกว่าที่คนวัยเดียวกันจะมีสาเหตุและเหตุผลในความสามารถของอดัมนั้นคนในครอบครัวทุกคนจะรู้ดี ไม่งั้นอายุเพียงยี่สิบปีอดัมสามารถเข้ารับตำแหน่งเป็นหัวหน้าแก้งมาเฟียคุมคนที่อยู่วงการนี้มานานกว่าอายุเขากับอดัมรวมกันเสียอีก
ณ สนามบิน ภูเก็ต :
"สวัสดีครับคุณอาวุฒิ" เอกวุฒิหันไปตามเสียงทักทาย
"อ้าว...คุณเขตต์...เป็นไงมาไงครับ" เอกวุฒิทักกลับผู้ที่อ่อนวัยกว่า
"ผมมาท
"โอ้ย!...มุกไม่สู้แล้ว...คนบ้า!...ปล่อยเค้านะ" หนูมุกร้องโวยวายอย่างโมโห เพราะเธอรู้ว่าการแข่งขันครั้งนี้ไม่มีทางจบอย่างสวยงามแน่นอน และถ้าขืนเธอยังดันทุรันสู้ต่อไปก็มีแต่จะขาดทุน "ยอมแพ้ก่อนสิ...พี่ถึงจะปล่อย" อลันที่ยังคงรัดวงแขนไม่ยอมปล่อย หนูมุกให้เป็นอิสระ และยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้กับแก้มใสที่แดงขึ้นเรื่อยๆ "เอาหน้าออกไปเลยนะ!..." หนูมุกพยายามหลบใบหน้าที่หวังจะเข้ามาหอมแก้มเธออีกครั้งต่อหน้าสายตาหลายคู่ของคนทั้งห้องนอกจากแอลแล้วไม่มีใครฟังบทสนทนาของหนูมุกกับอลันรู้เรื่อง เพราะตลอดเวลาทั้งคู่พูดคุยกันด้วยภาษาไทย "หืม?..." อลันย้ำถามด้วยเสียงในคอ "ก็ได้!...มุกแพ้แล้ว...ปล่อยได้แล้ว" หนูมุกพูดและขยับตัวเพื่อต้องการอิสระ อลันยิ้มอย่างพึงพอใจและกำลังจะปล่อยร่างเล็กให้เป็
"ไม่ได้" อลันตอบกลับพร้อมกับคว้าแขนหนูมุกทันที "อุ้ย!...ปล่อยนะ..." หนูมุกที่ตั้งรับไม่ทันกับการจู่โจมของอลัน เธอพยายามขัดขืนดึงแขนออกจากมือใหญ่พร้อมกับร้องโวยวาย และเมื่อสายตามองหาตัวช่วย เธอกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของใครเลย อลันที่เริ่มรำคาญกับความพยศของหนูมุกเขาช้อนตัวหนูมุกกลายเป็นว่าหนูมุกอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็ว "หยุดดิ้นได้แล้ว...เดี๋ยวก็ได้ตกบันได...แข้งขาหักกันทั้งคู่หรอก" อลันที่อุ้มตัวหนูมุกเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง "ก็ปล่อยมุกสิ..." "เรานี้นะ...มันน่าจับกดให้จมเตียงสักสองวันสองคืน...อยากรู้นักว่ายังจะมีแรงแผลงฤทธิ์ได้อีกมั้ย" "บ้า!...คนลามก...อย่าคิดทำอะไรมุกนะ...มุกจะฟ้องคุณแม่หนูนาด้วย" หนูมุกรู้ดีคนที่
"พอดีผมมาทำธุระด่วนนะครับ" "ธุระด่วน!...อะไรคะ...บอกฉัตรได้มั้ย?" "ผมมารับเจ้าสาวของผมนะครับ" อลันตอบด้วยเสียงราบเรียบ แต่ทำให้คนฟังตรงหน้าเขาถึงกับอึ้ง! นิ่งไปแล้วและรวมถึงคนที่หลบอยู่ด้านหลังเขาด้วยที่ตกใจไม่แพ้กันกับคำตอบของพี่ชายท้องชนกัน "เอ่อ!...นะ...ไหนคะ?" ปกฉัตรที่เข้าสู่ภาวะช็อคก็ยังมีกำลังที่พยายามจะถามออกไปด้วยความอยากรู้ "นี่ครับ!" อลันพูดพร้อมกับคว้าร่างบางที่อยู่ในอาการตกใจเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเบียดสีข้างของทั้งคู่ไว้แน่น หนูมุกที่ยังอยู่ในภาวะอึ้งๆ งงๆ ก็หันไปมองผู้หญิงตรงหน้าที่มองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแต่ก่อนที่คนที่สำรวจเธอจะได้ทันพูดอะไร... "ขอตัวก่อนครับ!" อลันพูดตัดบทและเดินต่อไปโดยที่มีหนูมุกขยับเด
เพื่อให้มาตอบสนองความต้องการของเธอและเขาเอง ก็ไม่โง่ที่จะเอาเรื่องของเธอไปป่าวประกาศ เพราะถ้าเขาหาวิธีจัดการกับเธอถูกวิธีก็เป็นการเดินหน้าทางธุรกิจได้อีกมาก "พี่ไม่ห้ามอดัมหรอกเรื่องของคริสติน่า...เพราะพี่รู้ว่าอดัมสามารถจัดการได้อยู่แล้ว...ข้อดีของคริสติน่าคือเธอจะไม่ติดตามนายแน่นอน..." อลันวางสายหลังจากที่คุยกับอดัมเป็นที่เข้าใจ และเขาก็ไม่คิดว่าจะต้องมีปัญหา เพราะอดัมมีอะไรในตัวมากมายเกินกว่าที่คนวัยเดียวกันจะมีสาเหตุและเหตุผลในความสามารถของอดัมนั้นคนในครอบครัวทุกคนจะรู้ดี ไม่งั้นอายุเพียงยี่สิบปีอดัมสามารถเข้ารับตำแหน่งเป็นหัวหน้าแก้งมาเฟียคุมคนที่อยู่วงการนี้มานานกว่าอายุเขากับอดัมรวมกันเสียอีกณ สนามบิน ภูเก็ต : "สวัสดีครับคุณอาวุฒิ" เอกวุฒิหันไปตามเสียงทักทาย "อ้าว...คุณเขตต์...เป็นไงมาไงครับ" เอกวุฒิทักกลับผู้ที่อ่อนวัยกว่า "ผมมาท
หนูมุกกับความรู้สึกจะเรียกว่าใหม่ก็คงจะไม่ใช่ แต่ทุกครั้งที่ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นมันทำให้หัวใจของเธอพองโตร่างกายของเธอเรียกร้องหามัน และเมื่อลิ้นของอลันเข้ามาอยู่ในโพรงปากเธอ มันกลับทำให้เธอรู้สึกอยากจะกักเก็บลิ้นของเขาไว้และให้เขาหยอกล้อเธอแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้มันจบลงเลย อลันรู้สึกถึงการตอบสนองกลับของหนูมุก ใจหนึ่งเขาอยากจะหยุดเพราะเส้นแบ่งของเวลาที่คอยแต่จะร้องเตือนเขาขยายวงกว้างมากขึ้นว่ายังไม่ใช่เวลานี้ แต่อีกความรู้สึกที่ตีตื้นเข้ามาคือเรียกร้องให้เขา 'อย่า'หยุด แม้แต่หนูมุกเองตอนนี้เธอจะรู้ตัวมั้ยว่าเธอกำลังเรียกร้องว่า 'อย่า'หยุดเช่นกัน เพราะร่างกายเธอตอบสนองเขาอย่างอัตโนมัติ แขนเล็กที่โอบคอเขานั้นรัดแน่นดั่งกับว่าถ้าเธอเผลอหรือคลายอ้อมแขนแล้วเขาจะหายไป จึงทำให้อดัมยังคงสานต่อการดื่มกลืนกิน น้ำผึ้งในโพรงปากหวานละมุนอย่างต่อเนื่อง สองมือใหญ่ของอลันเลื่อนลงมาเรื่อยๆ เขาล้วงมือเข้าไปในเสื้อ เพื่อต้องการพบเจอกับบาง
"เชิญสุภาพสตรีก่อนครับ" อลันตอบกลับมาพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หนูมุกมองรอยยิ้มนั้นแล้วทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ อย่างไงไม่รู้ อลันยืนกอดอกมองหนูมุกเตรียมพร้อม ใส่ผ้ากันไฟและหมวกกันน๊อคและเข้าไปในรถรอสัญญาณ เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นเรื่อยๆ และเมื่อสัญญาณออกตัว รถคันดังกล่าวก็พุ่งตัวอย่างรวดเร็ว การแข่งครั้งนี้จะวิ่งเพียงแค่สามรอบและใครทำเวลาได้ดีที่สุดและแน่นอนหนูมุกจะต้องมีเวลาต่ำกว่าอลันมากกว่าสองนาทีเธอถึงจะชนะ อลันเมื่อเห็นว่ารถของหนูมุกใกล้มาถึงจะครบรอบ เขาขยับเดินไปใกล้ให้อยู่ในระยะที่หนูมุกขับผ่านและจะต้องเห็นเขา "พี่อลัน!...เป็นอะไรครับ" นายเติ้ลเพื่อนของปิ่นมุกเสียงดังขึ้นมา เมื่อจู่ๆ อลันก็ล้มลงเข่าชันกับพื้นข้างหนึ่งฝ่ามือข้างหนึ่งยันพื้นไว้ส่วนมืออีกข้างก็กดเข้ากับหน้าท้องของตัวเอง แอลเองก็รีบเข้าไปพยุงอลันแต่ก็ยังช้ากว่าอลันที่เข่าเขาลงถึงพื้นแล้ว