ตอนที่ 5 หนีกลับ

"โธ่เว้ย!" เขาตะโกนออกมาอย่างไม่รู้จะหาทางออกกับมันอย่างไร เพราะเขาล้ำเส้นก่อนเวลาอันควรมากเกินไปแล้ว อลันนั่งอยู่ที่โต๊ะในห้องสมุดนั้นจนเผลอหลับไป และคืนนั้นเขาก็ไม่ได้กลับไปนอนที่ห้อง เพราะจากการกระทำที่ล้ำเส้นมากเกินไปทำให้เขาตัดสินใจไม่ยับยั้งการเดินทางกลับก่อนกำหนดของหนูมุก และกลับเป็นคนที่คอยหลบหน้าหนูมุกเสียเองเสียอย่างนั้นและจากเหตุการณ์ครั้งนั้นเวลาผ่านไปสามปีหนูมุกก็ไม่ได้บินมาหาเขาอีกเลย และตัวเขาก็ไม่ได้ท้วงติงอะไร เพราะเขายอมรับกับตัวเองว่าถ้าเขาใกล้ชิดกับเธอในเวลาที่ไม่เหมาะสมนั้นอีก อาจทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว

            เฮ่ยยยย!  อลันถอนหายใจอีกครั้งเมื่อได้ย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อสามปีก่อน และจากวันนั้นทุกครั้งที่เขาโทรข้ามประเทศไปหาหนูมุก เธอก็ไม่ยอมคุยกับเขาอีกเลย "สามปีแล้วนะหนูมุกที่น้องไม่คุยกับพี่" อลันได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองในห้องทำงาน

'ประเทศไทย'     

            "มุก...นั่นลูกกำลังจะไปไหน" เอกวุฒิเรียกลูกสาวที่มีทีท่ารีบร้อนออกจากบ้าน

            "สวัสดีคะคุณพ่อ" หนูมุกทำความเคารพบิดาพร้อมเดินเข้าไปหา "คือมุกมีธุระด่วนนะคะ"

            "ธุระด่วน?" เอกวุฒิมองหน้าลูกสาวแบบจับพิรุธ

            "ค่ะ"

            "เลื่อนได้มั้ย?"

            "สำคัญค่ะคุณพ่อ"

            "มากกว่าพี่อลัน?"

            "แหม!...คุณพ่อมันไม่เกี่ยวกันเลยนะคะ"  เอกวุฒิมองหน้าลูกสาวและส่ายหน้าไปมา เมื่อวานตอนอาหารมื้อเย็นเขาได้บอกให้หนูมุกรู้ว่า "อลันจะเดินทางมาถึงประเทศไทยในวันพรุ่งนี้"  เขาบอกเพื่อให้เจ้าลูกสาวตัวแสบแสนงอน อยู่เพื่อได้เจอและเคลียร์กัน แต่นี้กลายเป็นว่าหาทางหลบเลี่ยงไม่เจอกันซะงั้น ทำให้เขาเหนื่อยใจจะให้บังคับก็ทำไม่ได้เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเขาใช้หลักเหตุและผลในการเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนลูกมาตลอด และปิ่นมุกไม่เคยสร้างปัญหาอะไรให้เขาเลย กลับตรงกันข้ามเธอนำพาแต่ความภาคภูมิใจมาให้ตลอด จะมีก็แต่เรื่องเดียวคือเรื่องของพี่อลันของเจ้าลูกสาวนี้แหละ ที่เธอไม่ยอมให้ใครเข้ามายุ่งเกี่ยวระหว่างปัญหาของพวกเขาทั้งสอง...นี่ก็สามปีแล้ว

            เอกวุฒิมองหน้าลูกสาวแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่ตัดสินใจให้เป็นปัญหาของอลันเองแล้วกัน ปิ่นมุกเมื่อเห็นว่าพ่อไม่ขวางเธอแล้ว ก็วิ่งเข้าไปหอมแก้มฟอดใหญ่และกล่าวลาเพื่อที่จะออกไปข้างนอก และเมื่อออกมาก็ล้วงโทรศัพท์โทร.ออก เพราะเพื่อนที่เธอโทรไปหาเมื่อคืนขอนัดกะทันหันเมื่อคืนนี้ยังมาไม่ถึงหน้าบ้านเธอเลย

            "เติ้ล!....แกอยู่ไหนแล้วเนี่ย!...ทำไมช้าจัง" ปิ่นมุกแหวใส่เพื่อนทันทีที่รับสาย

            "ใกล้แล้วโว้ย!...วันนี้เป็นวันพระ...แวะไปส่งคุณแม่กับคุณย่าที่วัดเสร็จก็รีบมาหาแกแล้วนะเนี่ย!...พระเจ้าก็ไม่ได้ไหว้ขอบุญติดตัวเลย" สุพัฒน์เพื่อนชายที่สนิทที่เหลือให้ปิ่นมุกได้คบเป็นเพื่อนได้ โชคดีว่าเจ้าเติ้ลเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาลมาด้วยกัน และรู้จักครอบครัวของเธอดีทุกคนรวมถึงพี่ชายท้องชนกันของเธอด้วยจึงทำให้เธอยังมีเพื่อนที่เป็นเพศตรงข้ามเหลืออยู่บ้าง

            "เออเออ...เร็วๆ นะ...ยืนรอหน้าบ้านแล้ว..../...เฮ้ย!!!..." และไม่ทันที่ปิ่นมุกจะได้วางสายเธอก็เห็นรถของที่บ้านเลี้ยวเข้ามา และแน่นอนเธอรู้ทันทีว่าเป็นรถที่คุณพ่อให้เอาไปรับคนที่เธอกำลังหลบเลี่ยงที่จะเจออยู่

            หนูมุกหันซ้ายหันขวาตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร ระหว่างว่าจะกระโดดหลบเข้าข้างทางและมุดตัวกับกระถางต้นไม้หน้าบ้าน แต่คิดว่าคงไม่เป็นผลเพราะหน้าบ้านเธอเต็มไปด้วยไม้กระถางเล็กๆ ที่วางเรียงกันอย่างสวยงาม จึงตัดสินใจวิ่งกลับเข้าบ้านขึ้นไปห้องนอนทันที

            เอกวุฒิเห็นหลังลูกสาวแว๊บๆ กำลังจะถามว่าลืมอะไร ก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าประตูทางเข้าบ้านเสียก่อนจึงเลือกจะออกไปตามเสียงรถนั้น เพราะรู้เหตุผลในการวิ่งแบบนั้นของลูกสาวทันที เอกวุฒิเดินออกมาพร้อมกับที่ อลันลงมาจากรถ

            "สวัสดีครับคุณพ่อ" อลันยกมือไหว้และกล่าวสวัสดีพร้อมกับเข้าไปกอดชายตรงหน้าที่รักไม่ต่างไปจากพ่อแท้ๆ เลย

            "เดินทางเป็นไงบ้าง...คงเหนื่อยสินะ...ลงจากเครื่องที่สุวรรณภูมิ...ก็ต่อเครื่องมาที่ภูเก็ตทันที"

            "นิดหน่อยครับคุณพ่อ..."

            "ไปๆ...เข้าบ้านก่อน...แล้วคนของลูกละ"

            "ผมให้แยกเข้าที่พักเลยครับ...พี่แอลจัดการอยู่...สักครู่คงตามมาที่นี่ครับ" อลันตอบออกไปพร้อมกับสายตากวาดหา "เอ่อ...คุณแม่นีออนยังไม่กลับจากวัดเหรอครับ?"

            "เดี๋ยวคงจะกลับมาแล้วละ...เพราะเขาบ่นคิดถึงอลันมาก" อลันยิ้มพร้อมพยักหน้า เพราะตลอดเวลาสามปีไม่ใช่แค่หนูมุกที่เขาไม่ได้เจอ รวมถึงพ่อแม่ทูนหัวของเขาด้วย เพราะเมื่อหนูมุกโกรธเขา พาลไม่ไปหาเขา ทำให้ทั้งพ่อกับแม่ทูนหัวไม่ได้ไปเยี่ยมเขาที่อังกฤษเช่นกัน เพราะสงสารและเป็นห่วงหนูมุกซึ่งเขาก็เข้าใจดีและเห็นด้วยเพราะที่เหตุการณ์เป็นแบบนี้สาเหตุก็มาจากตัวเขาเอง