EP : 5 ซานตานร้ายพ่ายใจ

                บทที่ 5 

ใบหน้าน้อยส่ายไปมาเธอดิ้นทุรนทุรายยกเท้าถีบผ้าปูที่นอนไขว้ขว้าหนี ทว่าเธอนั้นไม่สามารถยับยั้งคนตัวโตได้ เสื้อตัวบางถูกจับกระชากจนฉีกขาดดเวยมือของเขา

"อย่าทำแบบนี้" เรือนร่างบางสวยงามเผยเนินนมขาวอมชมพูเด้งชูชันสู้กับสายตาอันร้ายกาจของเหมราช เนินอกถูกบีบขยำทั้งสองข้าง 

เสียงร้องไห้สะอื้นพยายามผลักเขาออกทั้งทุบตีหลายครั้ง ทว่าคนตัวโตไม่สะทบสะท้านทั้งกัดและดูดหัวนมของเธอ จู่โจมกระทำหนักจนร่างบางไม่สามารถต่อสู้เขาได้ ร่างบางยอมแพ้พ่ายปล่อยทุกอย่างลงคือมทอที่ผลัดปล่อยลงดั่งว่าไร้เรี่ยวแรง

 เหมราชหยุดการกระทำ เขาแปลกใจ ทำไมเรือนร่างบางถึงหยุดชะงักไม่ดิ้นทุรนทุรายขัดขืนหนีออกจากเขา เหมราชจ้องมองอันนาเผยรอยยิ้มร้าย เขารีบดีดตัวเองออกจากเธอมองด้วยร่างบางด้วยความสมเพช

"เธอก็คงพร้อมพลีกายให้กับผู้ชายทุกคน แต่เสียใจด้วยนะผู้หญิงแบบเธอมันไร้ค่า และน่าขยะแขยงจนฉันไม่กล้าเปื้อนสิ่งสกปรกของเธอ" ข้อมือน้อยถูกกระชากด้วยมือหนาจับเหวี่ยงลงจากเตียงนอนทำร่างบางร่วงหล่นลงไปยังพื้น อันน่ายกมือทั้งสองข้างโอบกอดหน้าอกของตัวเองเพื่อปกปิดไว้ 

สายตาคู่น้อยมองเขาด้วยความแค้น เหมราชไม่พอใจที่เห็นสายตาแบบนั้นเขาพุ่งตรงมาหาเธอมือหนารีบคว้าบีบปลายคางน้อยเฉยขึ้นด้วยแรงกระชาก

"มองแบบนี้เกลียดกูเหรอ! นี่มันแค่เริ่มต้นนะอันนาสิ่งที่เธอควรชดใช้คือชีวิต! ได้ยินไหมว่ามันต้องชดใช้ด้วยชีวิต ชีวิตเธอที่เหมือนขยะนั่นแหละ" เขาใช้อารมณ์ด่าเธอด้วยน้ำเสียงตะคอก มือหนาทั้งสองข้างคว้าจับต้นไหล่ของอันนาเขย่า ดึงขึ้นให้ลุกขึ้นเพียงไม่นานเขากระชากเธอเข้ามาในห้องน้ำ 

"ฉันเจ็บ!! พอเถอะนะขอร้อง" ต้นคอน้อยถูกจับกดในอ่างล้างหน้าที่มีน้ำ เธอหายใจลำบากและหืดหอบสำลักน้ำเป็นบางจังหวะที่เขากดลงและยกขึ้น

"ถ้าคุณจะฆ่าฉัน คุณฆ่าฉันเลยอย่าทรมานฉันแบบนี้การกระทำคุณมันเลวยิ่งกว่าสัตว์" อันนาหันมาด้วยแววตาที่แค้นการกระทำของเขา ร่างบางเปล่งเสียงบอกให้เขานั้นฆ่าตัวเองดีซะกว่า

"กูบอกแล้วไงว่าการตายมันง่ายเกินไปสำหรับเธอ!!”

อุ้งมือหนาข้างขวาจับใบหน้าน้อยขยับเข้าใกล้ๆ เสียงขบกรามดั่งขึ้นกรวดๆเขาเกลียดหญิงสาวตรงหน้าอยากจะฆ่าให้ตายทว่ายังไม่พอใจกับการทรมานเธอ

สายตาที่เกลียดมากนั้นจ้องใบหน้าเพียงไม่นานเขามองลงต่ำจนเห็นเนื้อนมด้านล่าง ที่มันชั่งยั่วยวนความคิดฟุ้งซ่านนั้นกลับเข้ามาอีกครั้ง ไม่มีวันที่เขาจะแตะต้องผู้หญิงคนนี้ ทว่าทำไมยิ่งเห็นแล้วเขายิ่งรู้สึกใจสั่นเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะเอาสะเลย

"ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้น้องสาวของคุณตายแต่มัน…”

อันนาไม่มีคำที่จะแก้ตัว เธอต้องยอมรับผิดมือน้อยพนมมือไหว้ นิตาเองเธอก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้เพลงพิณตายเพียงจะตบสั่งสอน ทว่าเพลงพิณนั้นมีโรคประจำตัวและทำให้เกิดอาการช็อกขึ้นมา 

"หุบปาก!!”

ดวงตาคู่น้อยหลับตาลงสะดุ้งผวาในน้ำด้วยเสียงตะคอกของเขา

"ไม่ได้ตั้งใจแล้วมันเอาน้องสาวกูกลับคืนมาได้หรือเปล่า เอาเพลงพิณกลับคืนมาได้ไหมแค่ผู้ชายคนเดียวทำให้ต้องฆ่ากัน จะฆ่าใครก็ได้แต่ไม่ใช่น้องสาวของกู!!” 

เหมราชเดินออกมาจากห้องน้ำนั่งกุมมืออยู่ที่เตียงเขาโกรธจนใบหน้านั้นแดงก่ำเจ้าของเรือนร่างบางนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่ในห้องน้ำไม่เธอกล้าแม้แต่จะออกมา 

"ทำไมต้องเป็นเธอด้วย" เขาส่ายหน้าไปมากุมขมับตัวเองพร้อมทั้งเอ่ยพูดถึงอันนาคนที่ฆ่าน้องสาวของเขา ทำไมต้องเป็นผู้หญิงคนนี้ เขาได้เพียงแต่ครวญคิดทว่ากลับยิ่งเครียดและโกรธขึ้นมากกว่าเดิม

เหมราชลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง สายตามองไปที่เรือนร่างบางนั่งกอดตนเองร้องไห้เนื้อตัวสั่น

"อย่ามาเสแสร้งสิ่งที่ทำกับน้องสาวของกูมันมากกว่านี้!! รีบเก็บข้าวของและลงไปห้องของเธอซะ ก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ" 

"ถ้ามันจะทำให้คุณสบายใจขึ้น แล้วมันต้องการแลกด้วยชีวิต คุณก็จัดการและฆ่าฉันเลยสิ! ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อให้คุณทรมานหรอกคุณเหมราช" สายตากวาดมองจ้องเขาด้วยความโกรธ ร่างกายของเธอเจ็บจนไม่อยากอยู่บนโลคใบนี้แล้ว

คำเอ่ยเถียงของอันนายิ่งทำให้เขาโกรธ เหมราชขยับเข้าไปใกล้ๆ นั่งลงและคว้าจับปลายคางบีบกระชากใบหน้าเข้าหาตัวเอง

"มองทำไม!! ฉันฆ่าน้องสาวของคุณ คุณก็ฆ่าฉันเลยทุกอย่างก็ได้จบกันไป!”

อันนาเอ่ยย้ำคำพูดเมื่อสักครู่ ให้เหมราชนั้นทำตัวเองทุกคนล้วนกลัวตาย ทว่าถ้าต้องทุกข์ทรมานในทุกๆ เวลา เธอขอตายให้มันจบๆ ดีกว่าถูกทรมานแบบนี้

"การตายมันง่ายเกินไป! แต่ถ้าการมีผัวหลายคนในเวลาเดียวกันแล้วตายไปด้วยมันอาจจะดีกว่านี้!” เหมราชลุกขึ้นมองร่างบางและหัวเราะเบาๆ

คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันในขณะที่ร้องไห้สะอื้นในคำพูดของเขาหมายความว่า เธอต้องทุกข์ทรมานกับการที่เขาให้ผู้ชายหลายคนมาเป็นผัวเธออย่างนั้นเหรอ

"อย่านะ…อย่าทำแบบนั้นได้โปรด" 

"เวลาน้องสาวของกูอ้อนวอน ขอชีวิตก็คงจะเป็นแบบนี้สินะ! แต่เสียใจด้วยกูเอาคืนให้กับน้องสาวกูทุกอย่าง ไอ้ซันอยู่ข้างนอกใช่ไหม มึงเข้ามาเอาตัวผู้หญิงคนนี้ไปให้ลูกน้องหื่นกามมันระบายความสุขสิ!!”

อันนารีบยกมือจับแขนของเหมราชเธอส่ายหน้าไปมาด้วยสายตาอ้อนวอนขอ

"อย่าทำแบบนั้นอย่า ฮื่อๆ ถ้าคุณไม่ฆ่าฉันเดี๋ยวฉันทำเอง อันนายอมตายเองฮื่อๆไม่ยากอยู่แล้ว" !! สายตาคู่น้อยหันมองซ้ายและขวาเธอกลัวในสิ่งที่เหมราชเนั้นจะมำต่อเธอ ดวงตาอันเจ็บช้ำกวาดมองไปเห็นขวดน้ำยาล้างห้องน้ำอยู่ด้านข้าง เธอจึงคว้าหยิบจับมาเปิดเพื่อจะกรอกใส่ปากตนเอง

"ฉันจะชดใช้ให้น้องสาวของคุณ! ฮื่อๆ”

เหมราชไม่คิดว่าเธอนั้นจะกล้ายกขวดน้ำยาล้างห้องน้ำกรอกปากตนเองจริงๆ เพียงฝามันหมุนออกอันนายกขึ้นเหมือนกระดกขวดน้ำดื่ม

"ฮื่อๆ พ่อจ๋าแม่จ๋ามารับอันนาด้วยนะ....” กัวใจดวงน้อยในเพียงคิดถึงแค่พ่อและแม่ที่เสียไปแล้ว