5 | นัดดูตัว

"แกบอกฉันมาเลยนะแทนขวัญ" เจ้อลินชี้หน้าฉัน

"ไม่ใช่ๆ เขาอาจจะเข้าใจผิด"

"ไม่ผิดหรอก ดูนี่!" โป๊ะแตก เจ้อลินบีบแก้มฉันแล้วจ้องริมฝีปากอย่างจับผิด ฉันจึงรีบใช้หลังมือเช็ดทันที แต่ทว่าเจ้ซีลีนคว้าข้อมือไว้ก่อน

แล้วจากนั้นนางก็ขมวดคิ้วจ้องที่ริมฝีปากฉันอีกคน...

"เอ๊ะ ตอนแกไปห้องน้ำ ปากแกคงไม่ได้ไปถูกับชักโครกมาใช่ไหม? ตอนไปก็ปกติ แต่กลับมาลิปสติกเลอะเชียว"

นี่ฉันต้องสารภาพใช่ไหม?

ทำไมพี่สาวฉันต้องมาเค้นเอาความจริงตอนที่อยู่ในสายตาอีตาบ้านั่นด้วย เขามองฉันแล้วลอบยิ้มที่มุมปาก ราวกับตัวเองกำลังเอาชนะฉันได้ยังไงอย่างงั้น

ฉันจึงสบัดหน้าออกจากมือเจ้อลิน แล้วกระตุกข้อมือกลับจากเจ้ซีลีน ก่อนจะพยักหน้า

"อือ ฉันเอง"

"กรี๊ดดดดดดดดด! แทนขวัญเสียจูบแรกแล้วอ่ะ ทำไมฉันดีใจเหมือนถูกหวยเลย" เจ้อลิน!

เขามองอีกแล้ว

หยุดสร้างความอับอายให้ฉัน

หยุด!

"มันไม่ใช่จูบ แค่หมาเลียปาก!"

ในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหวว่าจบก็รีบลุกขึ้นทันที ก่อนที่จะคว้ากระเป๋าครัชของตัวเองเดินลงบันไดหนีกลับบ้านโดยที่บอดี้การ์ดรีบเดินนำทาง และยกแขนกันคนอื่นจนถึงรถ

ที่มึนๆฉันสร่างแล้ว มัวแต่หงุดหงิดใจอยู่หลังรถโรลส์รอยซ์พลางใช้หลังมือเช็ดปากตัวเอง ทำไมต้องเขา... ทำไมต้องจูบ การที่คนสองคนจะจูบกันได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ โดยเฉพาะคนแปลกหน้าที่เหม็นกันเหมือนขี้ขนาดนี้

"บ้าเอ้ย! อย่าได้พบได้เจอกันอีกนะ ถ้าเจอล่ะก็ฉันจะสับแกเป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้ไข่ขาวกินเลย"

ฉันบ่นอย่างหัวเสีย จนพี่บอดี้การ์ดที่เห็นความผิดปกติรีบถามขึ้นมา

"มีอะไรให้พวกผมช่วยไหมครับคุณแทนขวัญ"

"ไม่มี ช่างมันเถอะหลังจากนี้คงไม่ได้เจอแล้ว"

เมื่อคืนฉันตั้งใจลืมจูบนั้นรีบกลับมาอาบน้ำแปรงฟันกว่าครึ่งชั่วโมง แต่มันยังรู้สึกถึงความเป็นเขาตลอดเวลา ตอนนี้ก็เช่นกัน ฉันถึงกับสะดุ้งตื่นลุกขึ้นนั่งเพราะฝันถึงหน้าผู้ชายคนนั้น

'ครืนนนนน ครืนนนน'

ฉันหันมองตามเสียงแล้วคว้าโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะข้างหัวเตียงมารับ แม่โทรมาแบบนี้ต้องเป็นเรื่องฉันทะเลาะกับพ่อแน่ๆเลย

MOM | CALLING

"สวัสดีค่ะ แม่จะโทรมาเรื่องที่หนูทะเลาะกับพ่อใช่ไหม?"

(ใช่ ช่วยขังเสือของลูกด้วย แม่กับพ่อกำลังลงไป)

"เดี๋ยวค่ะ"

(มีอะไร)

"หนูเองก็อยากขอโทษพ่อเหมือนกันที่พูดแรงไป แม่มีวิธีขอโทษแบบไม่เสียฟอร์มไหมคะ"

ปลายสายถอนหายใจใส่ฉันทันที

(เฮ้อ กับพ่อยังกลัวเสียฟอร์ม ถ้ากับแฟนจะไปกันรอดมั้ย เรื่องบางเรื่องอ่อนบ้างก็ได้นะลูก ฟอร์มมันกินไม่ได้หรอก อย่าลืมขังเสือล่ะ แม่จะลงไปแล้ว)

งั้นคงต้องง้อพ่อวิธีเดิม

"ก็ได้ค่ะ"

พอรับปาก ฉันก็วางสายแล้วลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เห็นเป็นแบบนี้แต่ฉันชอบใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นนอนมากๆ มันเป็นการเสพติดไปแล้ว ฉันเลือกชุดนอนยากกว่าเสื้อผ้าที่ใส่ไปข้างนอกซะอีก

ซีทรู ลูกไม้ และส่วนมากเป็นชุดนอนที่ใส่แล้วไม่ได้นอน ไม่ต้องห่วงว่าใครจะเข้ามาเห็น เพราะฉันไม่เคยขังเสือตัวเองเลย น้องไข่ขาวเดินรอบเพนส์เฮาส์อย่างอิสระ ขนาดแม่ยังต้องโทรมาขอให้ฉันขังเสือก่อน เพราะท่านเคยมาไม่บอกกล่าว และโดนขู่มาแล้ว

"ไปๆ ไข่ขาว อยู่ในห้องนี้ก่อนนะ" ฉันดึงสายจูงเสือขาวตัวโตเข้าห้อง ก่อนจะเดินไปหยิบไก่ที่แช่ไว้ในตู้อาหารของมันโยนเข้าไป

'งับ!'

ไข่ขาวกระโดดงับไก่ทั้งตัวเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย แล้วเมื่อเสือตัวโตได้อาหารและไม่เครียดที่ถูกขังในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ฉันก็รีบปิดประตูล็อกไว้อย่างแน่นหนา แล้วเดินไปเปิดไพรเวตลิฟต์รอพ่อแม่ลงมา

ซึ่งสัญญาณจะถูกส่งขึ้นไปเพนส์เฮาส์ห้องบนสุดให้ท่านรู้

'ติ๊ง~'

ทันทีที่ประตูลิฟต์สีโรสโกลด์เปิดออกแล้วพ่อแม่ฉันเดินออกมา ฉันก็รีบปรับอารมณ์โผไปกอดพ่อทันที

"เมื่อวานมีคนตีหนูด้วยค่ะแม่" ฉันแกล้งฟ้องแม่ แล้วก็เดินตามกอดพ่อจนถึงโซฟา

"พ่อลูกคู่นี้ยังไงกัน แม่เบื่อจะเป็นศาลเตี้ยแล้วนะ สรุปเรื่องนี้ใครผิด? จะได้เคลียร์กันสักที"

"หนูเอง/ ฉันเอง" ฉันกับพ่อตอบพร้อมกัน ก่อนที่จะนั่งลงแล้วฉันขยับไปกอดแขนออดอ้อน

จนพ่อพูดขึ้นมาต่อ

"เมื่อวานกับวันนี้เหมือนคนละคนกันเลยนะ"

"ก็เวลาทำให้หนูนึกได้นี่คะ"

"เวลา หรือ สุรา"

ฉันชะงักแล้วมองหน้าพ่อทันที รู้อีกแล้ว รู้ไปหมด! ซึ่งการไปผับหรือเที่ยวกลางคืนต่อให้มีบอดี้การ์ดคุ้มกันแน่นหนาแค่ไหน พ่อฉันก็ไม่ปลื้มสักเท่าไหร่ หลายครั้งที่เราทะเลาะกันแล้วก็ดีกันวนลูบเป็นวงกลม และคนที่คอยไกล่เกลี่ยก็มักจะเป็นแม่

"สะ...สุราส่วนนึงค่ะ เมื่อวานขอโทษนะคะที่พูดจาไม่ดีกับคุณพ่อ" ฉันยกมือไหว้กราบแทบอก ซึ่งพ่อก็รีบยกมือลูบหัวเบาๆ

"พ่อก็ขอโทษที่ตีลูก" ฉันรู้ว่าพ่อไม่ได้ตั้งใจ แต่อารมณ์และความรู้สึกตอนนั้นก็ทำให้ฉันฟีลขาดเช่นกัน จนแม่เบ้ปากแล้วพูดประชดขึ้นมา

"รู้ไหมว่าพ่อนอนไม่หลับทั้งคืน เสียใจมากกกกก"

ฉันยิ้มกว้าง แน่นอน...ด่าได้แต่อย่าตีฉัน ความผิดนี้เป็นความผิดแรกของพ่อฉะนั้นถือว่าหายกัน ฉันไม่ถือสา ฉันจึงกอดพ่อแน่นๆแล้วหอมแก้มท่านฟอดใหญ่ แล้วหลังจากนั้นฉันก็โดนบ่นยาวเลยค่ะ

"มันจะดีมากถ้าลูกรู้จักควบคุมอารมณ์ตัวเอง จะได้ไม่มาสำนึกผิดทีหลังแบบนี้"

"ค่าาาา"

"แล้วเรื่องที่ยิงบอดี้การ์ดเพราะเขาไม่ได้ดั่งใจตัวเอง เรื่องนี้ไม่ควรทำ บอดี้การ์ดทำตามหน้าที่ที่พ่อสั่ง ไปขอโทษเขาด้วย"

"ค่าาาาา" แม่ฉันเบ้ปากใส่อีกครั้ง ดูเหมือนว่ารับปากส่งๆแต่ฉันเข้าใจนะ ถึงจะดื้อด้านแต่ก็เป็นคนมีสมองมีสำนึก (ทีหลัง) ตอนนั้นฉันแค่ไม่ชอบให้ใครขัดใจในสิ่งที่ตัวเองรักเท่านั้น

รถบิ๊กไบค์ฉันจ้องอยากขับมานาน แต่ไม่มีโอกาสเลย ฉันทำได้แค่นั่งดูวีดีโอคนอื่นซ้ำๆ ทั้งที่ตัวเองมีเงินมากพอจะซื้อมาขับ และตอนที่ไปไหนโดยไม่มีบอดี้การ์ดมันเป็นอะไรที่อิสระมาก

เพราะพวกนั้นฟังคำสั่งพ่อมากกว่าคำสั่งฉัน อะไรที่พ่อห้าม บอดี้การ์ดก็ห้ามเช่นกัน

'ทำแบบนั้นไม่ได้ครับคุณแทนขวัญ'

'วางลงครับคุณแทนขวัญ'

เมื่อก่อนประโยคนี้ได้ฟังทุกวัน แต่ถ้าแต่งงานกับมาเฟียอีกกลุ่มคงไม่มีใครกล้าพูดกับฉันแบบนี้

ดูอย่างแม่ฉันสิ ปัจจุบันท่านอำนาจเยอะกว่าพ่อแล้ว การแต่งงานของลูกชายมาเฟีย คือการสละอำนาจอย่างหนึ่ง พ่อพี่องศาคงวางมือ และมอบตำแหน่งที่ใหญ่ที่สุดให้เขา

แล้วเมื่อฉันแต่งงานไป... ฉันก็จะกลายเป็นควีนที่นั่นทันที มันหมายถึง 'อิสระ' และ 'อำนาจ' ที่ฉันจะมีมากกว่าที่นี่ อย่างน้อยๆก็ทำได้ทุกอย่าง

"เจอองศารึยัง?" ฉันถอนกอดออกมาแล้วมองหน้าพ่องุนงง เหมือนพ่อรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ถึงถามคำถามนั้น

"เจอ... ที่ไหนคะ?"

"ผับที่ลูกไป เมื่อคืนองศาก็อยู่ที่นั่น" หา? คนไหน ทำไมฉันไม่รู้เลย

"อ้าวเหรอคะ ทำไมเขาไม่มาทักหนูล่ะ จะแต่งงานกันแล้วแท้ๆ"

"ไม่เจอก็ไม่เป็นไร ยังไงเย็นนี้เขาก็จะมาสู่ขอเราแล้ว ทางนั้นเขายึดถือเรื่องฤกษ์สละตำแหน่ง และฤกษ์แต่งงานสำคัญ อาจจะฉุกละหุกหน่อยนะลูก"

ไม่หน่อยเลยค่ะ ฉันพึ่งรู้ว่าตัวเองต้องแต่งงานเมื่อวานนี้แถมเป็นคนถามพ่อเอง แล้ววันนี้ผู้ชายก็จะมาขอ ไม่หน่อยเลยค่ะแม่!

"เมื่อวานพ่อเร่งเอง ทางนั้นเลยหาฤกษ์กระชั้นเข้ามา เตรียมตัวด้วยล่ะ หกโมงครึ่งพ่อจะให้คนมารับ"

"ขังเสือของลูกไว้ดีๆนะ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงช่างแต่งหน้าทำผมจะมาด้วย"

ฉันมองพ่อแม่ที่พูดไม่เว้นช่วงสลับไปมา โดยที่ไม่มีโอกาสได้ถามหรือปฏิเสธเลย... แล้วหลังจากนั้นพ่อก็หอมหัวฉันก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาไปเฉยๆ ตามด้วยแม่ที่ลุกขึ้นจากโซฟาอีกฝั่งเดินมาหอมแก้มฉันด้วย

ท่านหอมแล้วหอมอีก หอมจนแก้มฉันติดจมูก

"สู้ๆนะลูกสาวสุดที่รักของแม่ แม่กับพ่อรักลูกจ้ะ"

ให้ฉันสู้กับอะไร

ไข่พี่องศาเหรอ?

แววตาแม่และคำพูดท่านเหมือนจะส่งลูกไปโรงเรียนดัดสันดานอ่ะ รู้สึกไม่ดีเลยแหะ...ใจหวิวๆ ตะหงิดๆ และแอบขนลุก