จบบริบูรณ์ไรท์ขอบคุณรี๊ดทุกคนที่ให้กำลังใจไรท์มาตลอดไว้เจอกันเรื่องหน้านะคะแต่ขอคิดดูก่อนว่าจะแต่งแนวไหนดีหรือจะแต่งรุ่นลูกของเรื่องนี้ดีขอคิดพล็อตเรื่องก่อนแต่......ก่อนจากกันไปมีตอนพิเศษเล็กๆน้อยมาฝากให้ได้อ่านกันชอบไม่ชอบบอกกันได้น๊าาาาา.........................................................
หมอพี..."พ่อขา""ครับลูก""ทำไมพ่อกับอาอาร์ตถึงไม่ค่อยถูกกันล่ะคะหนูเห็นเจอหน้ากันทีไรก็ทะเลาะกันตลอดเลย""เรื่องมันยาวลูกอย่าไปรู้เลยเนอะว่าแต่ตอนนี้ลูกสาวพ่อหิวหรือยังครับ""หิวแล้วค่า อืมมมไม่รู้พี่พีคไปไหนหนูไม่เจอเลย" น้องพั้นช์มองหาพี่ชายตัวเอง"น่าจะอยู่ข้างในบ้านมั้งลูกก็เราสองคนพากันเดินออ
อาร์ต...."ผมชอบพี่พั้นช์ผมอยากได้พี่พั้นช์เป็นแฟนครับปะป๊า^^""ห๊ะ!!! เตอร์บอกอยากได้พี่พั้นช์แฟน??""คร๊าบบบบบ""เตอร์ครับเตอร์เพิ่งเจ็ดขวบเองนะลูก" ผมบอกลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ"เจ็ดขวบก็มีหัวใจนี่ครับปะป๊า"ในเมื่อลูกชายสุดที่รักของผมพูดมาขนาดนี้แล้วคงต้องช่วยแล้วล่ะแต่..แต่มันติดตรงที่พ่อของน้องพ
8ปีต่อมาชมจันทร์...."แม่ขาาา แม่"ตุบ ตุบ ตุบ เสียงวิ่งพร้อมเสียงตะโกนเรียกมาแต่ไกลของลูกสาวของฉันนั่นก็คือน้องอบเชยทำให้ฉันต้องรีบวางมือจากสิ่งที่ทำแล้วหันไปถามลูกสาวที่เพิ่งเลิกเรียนมาน้องอบเชยตอนนี้อายุได้เก้าขวบกว่าแล้ว"ขาคนสวยของแม่ว่าไงคะลูก^^" ที่ฉันพูดไม่เกินจริงเลยลูกสาวของฉันทั้งสวยทั้ง
หลายเดือนต่อมา....อาร์ต...."ฮึก ฮึก ฮือออ ฮือออ" "เสียงอะไรวะ" ผมสะลึมสะลือแล้วก็บ่นพึมพำคนเดียวท่ามกลางความมืดภายในห้องนอนเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่ยังไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงใครแต่ทั้งห้องมันก็มีแค่ผมกับชมไหมถ้าไม่ใช่ชมแล้วจะใครวะจะว่าผีก็ไม่น่าจะใช่เพราะเพิ่งทำบุญบ้านกันไปหรือว่าชมร้องเ
ชมจันทร์....ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบินเพื่อมาส่งยัยพินกับหมอพีไปอเมริกาส่วนอาร์ตไม่ได้มาเพราะจู่ๆเขาก็รู้สึกเวียนหัวหน้ามืดฉันก็เลยต้องมาคนเดียวแล้วให้เขานอนพักอยู่ที่ห้อง"เดินทางปลอดภัยนะแก แกไม่อยู่ฉันคงเหงามากเลย""แกอย่ามาพูดว่าเหงายัยชมฉันเห็นแกที่ไหนที่นั่นก็ต้องมีคุณอาร์ตอยู่ด้วยตลอดเวลามีแฟนต