42

ร่างบอบบางค่อย ๆ ย่างขึ้นไปตามขั้นบันใดอย่างเงียบกริบ เธอรู้สึกคุ้นเหลือเกินกับเสียงทุ้มต่ำที่ดังอยู่ท่ามกลางความเงียบนั้น กระทั่งก้าวไปถึงด้านหลังของตู้เครื่องดื่มจารชนสาวก็แทบจะหยุดหายใจเมื่อเห็นชัด ๆ ว่าเจ้าของร่างสูงใหญ่นั้นเป็นใครจากแสงไฟที่ส่องลงตกกระทบบนใบหน้าเหี้ยมเกรียม

                เฟลรอฟ!! นี่เขายังไม่ตาย เจ้าวายร้ายรัสเซียนมหาภัยที่ฆ่าทุกคนได้ไม่มีละเว้น อลินทิราค่อย ๆ ลดตัวลงนั่งในมุมมืดหลังตู้ของบาร์เครื่องดื่มและลอบมองเหตุการณ์เบื้องหน้าที่เธอไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง คนที่เธอรัวยิงและคิดว่าตายไปแล้วที่ร้านอาหารในนิวยอร์คเมื่อวันก่อนยังดูสบายดีในชุดหนังสีดำสนิทและกางเกงเดนิมบนร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม เขายืนคู่กันกับชายผิวขาวอีกคนที่เธอไม่คุ้นเคยซึ่งแต่งกายในลักษณะเดียวกัน คนพวกนี้ดูคล้ายกันไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าและจิตใจอำมหิตผิดมนุษย์ซึ่งหญิงสาวรู้จักนักฆ่าในองค์กรเป็นอย่างดี เธอกำลังถูกตลบหลังหรือนี่

จารชนสาวพยายามกลั้นลมหายใจตัวเองเมื่อเธอเห็นร่างระหงเพรียวบางของใครคนหนึ่งในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงเข้ารูปที่ยืนหันเสี้ยวหน้าด้านข้างและกำลังพูดคุยด้วยอารมณ์เคร่งเครียด

“จนป่านนี้พวกแกยังไม่พบร่องรอยอะไรเลยหรือว่าออโซลย่าไปกบดานอยู่ที่ไหน?”

เสียงหวานที่เปลี่ยนเป็นดุดันเกรี้ยวกราดขึ้นขณะชายร่างสูงใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้ายืนประสานมือในท่าสงบและรับฟัง

“เรารู้จากสายที่รายงานแต่เพียงว่าออโซลย่ามุ่งหน้าไปยูทาห์หลังจากที่มันหักหลังเราแล้วเอาข้อมูลสำคัญกับเช็คเงินสดยี่สิบล้านดอลล่าห์ติดตัวไปด้วยครับ”

เฟลรอฟเป็นผู้รายงานและทำจมูกย่นเหมือนยังติดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่หาย

“ออโซลย่ามันฉลาด” เขากล่าวต่อสีหน้าเคร่งเครียด “มันไหวตัวทันว่าพวกเราไม่ต้องการเก็บมันไว้ โชคดีที่ผมสวมเสื้อเกราะอ่อน ไม่อย่างนั้นก็คงเป็นศพอยู่ในร้านที่นัดพบกับมันไปแล้ว”

“ฉันเตือนพวกแกแล้วยังไงว่านังนี่มันไม่ธรรมดา! ถึงฉันจะไม่เคยเห็นหน้าและพูดคุยกับสายลับมือหนึ่งของไซออนเนตโดยตรงแต่ฉันก็รู้ว่าจะประมาทมันไม่ได้”

“แต่...บอสครับ ออโซลย่าไม่ได้มีฝีมือการต่อสู้เหมือนสายลับคนอื่น ๆ นะครับ”

“แต่แกก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะมัน เฟลรอฟ!”

เสียงกราดเกรี้ยวที่แย้งขึ้นทำเอาอีกฝ่ายนิ่งไปและเพียงก้มหน้ารับฟังคำพูดต่อจากนั้น

“แกเป็นนักฆ่ามือหนึ่งขององค์กรก็จริง แต่แก...ไม่มีวันตามทันความคิดของออโซลย่า ผู้หญิงไม่จำเป็นต้องมีฝีมือเก่งกาจหรือต่อสู้ได้เยี่ยมยอดอย่างผู้ชาย แค่มีตรงนี้” บุคคลผู้ถูกเรียกว่า บอส ชี้ไปที่ขมับตัวเองก่อนกล่าวต่อ “มันก็ทำให้พวกแกหมดลมหายใจได้แทบไม่ทันรู้ตัว”

“บอสครับ”

ชายอีกคนแทรกขึ้นขณะร่างเพรียวระหงหย่อนตัวลงนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้อาบแดด

“ตอนนี้ออโซลย่าหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย จากการตรวจสอบกับทางธนาคารก็ไม่มีการเคลื่อนไหวในบัญชี มันคงยังไม่กล้าทำอะไรกับเช็คยี่สิบล้านดอลล่าห์นั่น”

“มันอาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าข้อมูลที่มันได้ไปมีมูลค่าสูงยิ่งกว่านั้นก็ในเมื่อพวกผลิตอาวุธสงครามมันเสนอให้เรามากกว่าหนึ่งร้อยล้านดอลล่าห์!”

บอส แสดงท่าทีฉุนเฉียวในขณะที่คนทั้งสองก็ยังคงรับฟังด้วยอาการสงบเช่นเดิม

“ตอนที่แดเนียล ไพรซ์กับทีมวิจัยค้นพบธาตุหนักชนิดใหม่ มีคนแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ เขาพยายามปิดมันไว้เป็นความลับซึ่งฉันก็ได้แต่สงสัย กระทั่งฉันแน่ใจว่ามันเป็นเรื่องจริงจากการติดเครื่องดักฟังที่ตัวของหนึ่งในนักนิวเคลียร์ฟิสิกส์ของทีมวิจัย ฉันรอคอยสิ่งนี้มานานมากเท่า ๆ กับที่แดเนียลรอคอยผลงานของเขา แต่ฉันก็ใจร้อนมากเกินกว่าจะทนรอให้เขาจดลิขสิทธิ์การค้นพบธาตุชนิดใหม่ของโลก ฉันเลยวางใจให้ออโซลย่าซึ่งฉันคิดว่าหล่อนทำงานไม่เคยพลาดเข้าไปโจรกรรมข้อมูลในห้องทดลองของเขาได้โดยสะดวก ฉันมีแผนที่ในคฤหาสน์ รู้ทางหนีทีไล่ทุกซอกทุกมุมในที่แห่งนั้น ฉันมีรหัสการเข้าออกของประตูทุกบานในห้องปฏิบัติการไซโคลตรอนที่มีระบบความปลอดภัยแน่นหนา ออโซลย่าแทบไม่ต้องใช้ความพยายามอะไร แค่เข้าไปแล้วหยิบชิปเก็บข้อมูลออกมาให้ ฉันเกือบจะได้ครอบครองทุกอย่างอยู่แล้ว แต่มันก็ทำทุกอย่างพัง! มันเอาข้อมูลนั่นไป...ฉันไม่เก็บมันไว้แน่ เฟลรอฟ!”

“บอสครับ...แต่ก็มีเบาะแสบางอย่างที่ทำให้เราเข้าใกล้ออโซลย่ามากขึ้นในตอนนี้ ตอนที่มันเดินทางไปยูทาห์ มันเปลี่ยนชื่อกับนามสกุลและซื้อรถคาดิลแล็คเก่า ๆ จากอู่ขายรถมือสอง มีคนพบรถคันนั้นจอดทิ้งไว้ที่แคนยอนแลนด์ มันคงต้องการไปหาใครสักคนแต่เราไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมมันทิ้งรถกับสัมภาระไว้ที่นั่น