75

“บอสครับ” เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นทำให้หญิงสาวหันกลับไปมองยังประตูระเบียงห้องซึ่งชายในชุดสูทสองคนยืนอยู่ หนึ่งในนั้นก้าวเข้ามาข้าง ๆ เพื่อรายงานว่า

“เราส่งคนเข้าไปสืบหาข้อมูลรถที่เจ้าหน้าที่ของอุทยานพบในเหวลึกของแคนยอน แลนด์แล้วครับ...มันเป็นรถเอสยูวีป้ายทะเบียนที่เฟลรอฟพาไปยูทาห์เมื่อเกือบสัปดาห์ที่ผ่านมาครับ”

พอชายผู้นั้นรายงาน ดวงตาคู่คมบนใบหน้าสวยเฉี่ยวจึงเป็นสีเข้มขึ้น

“ฉันคาดอะไรไว้ไม่ผิด” โมนิกากล่าวออกมาอย่างคั่งแค้นขณะกำมือไว้แน่น เธอฟังเสียงของอีกฝ่ายรายงานต่ออย่างเยือกเย็น

“เจ้าหน้าที่ของทางการพบศพชายสองคนในซากรถที่ระเบิดและกำลังตรวจสอบว่าเป็นใคร ที่สำคัญมีข้อสงสัยเกี่ยวกับวัตถุระเบิดและอาวุธสงครามที่ติดอยู่ในรถด้วย”

“เฟลรอฟตายไปแล้ว! สิ่งที่เจ้าหน้าที่จะตรวจสอบได้ก็แค่รู้ว่าเป็นชายชาวรัสเซียขับรถตกเหว ส่วนอาวุธพวกนั้นก็ช่างมันปะไรเพราะถึงยังไงตำรวจก็ไม่มีวันสาวมาถึงพวกเราได้แน่”

“แล้วออโซลย่า ล่ะครับบอส?”

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้ทีหลัง เพราะตอนนี้ฉันมีเรื่องที่สำคัญมากกว่านั้น คนของเราเตรียมพร้อมหรือยัง วันนี้ฉันต้องไปพบ อลัน ทีทอน นักค้าอาวุธสงครามรายใหญ่ของยุโรป”

“ครับ...รถของเราเตรียมพร้อมอยู่ที่หน้าโรงแรมแล้ว เชิญ บอส ครับ”

โมนิกาลุกจากเก้าอี้และหยิบแว่นกันแดดสีชาอันโตขึ้นมาสวม หญิงสาวขบกรามเบา ๆ ก่อนพูด

“กำชับคนของเราว่าอย่าได้ทำอะไรรุ่มร่ามและหละหลวมเด็ดขาด นัดของฉันครั้งนี้สำคัญมาก ทีทอนเป็นพ่อค้าอาวุธสงครามที่เราต้องระมัดระวัง และการนัดพบกันครั้งนี้ก็เพื่อตกลงซื้อขายข้อมูล ถ้าการตกลงประสบความสำเร็จ ไซออนเนตก็จะได้รับค่าตอบแทนมูลค่ามหาศาลเลยทีเดียว”

“แต่เราไม่มีชิปที่ออโซลย่าโจรกรรมมานะครับบอส” เขาแย้งเบา ๆ

“ฉันจะต่อรองกับทีทอนอีกครั้ง” เธอยืนยันด้วยเสียงแน่วแน่และเหยียดมุมปาก “ฉันเคยขายข้อมูลการค้นพบวิธีผลิตอาวุธสงครามสมัยใหม่ให้เขาหลายหน ถึงครั้งนี้ออโซลย่ามันจะหักหลังฉัน แต่ไซออนเนตจะต้องได้ข้อมูลที่ไม่ว่าจะยังไงทีทอนก็จะไม่มีวันปฏิเสธ...ไปกันเถอะ เสร็จธุระแล้วฉันต้องรีบกลับลอสแองเจลิส”

ชายสองคนรีบเดินตามหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นนายใหญ่ขององค์กรเพื่อขึ้นรถโรลส์รอยด์ที่จอดรออยู่แล้วหน้าโรงแรมก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปโดยมีรถเอสยูวีคันใหญ่ติดตามไปอีกสามคัน

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงที่โมนิกานั่งอย่างสงบภายในรถหรูกระทั่งคนขับจอดมันลงวบริเวณใกล้ตึกร้างในเขตบรูคลิน ร่างเพรียวระหงในชุดสูทสีขาวและรองเท้าส้นเข็มสูงสี่นิ้วก้าวลงจากรถ ด้านหน้าเป็นตึกเก่าขนาดสิบห้าชั้นซึ่งมีร่องรอยฉีดพ่นสเปรย์สีหรือกราฟฟิตี้บนผนังเต็มไปหมด

หญิงสาวก้าวด้วยความสงบเข้าไปด้านในพร้อมชายในชุดสูทที่ติดตามมานับสิบคน แต่ก่อนจะพ้นประตูเหล็กเก่า ๆ ก็มีชายร่างยักษ์สามคนเข้ามาพูดคุยและส่งสัญญาณเป็นรหัสผ่าน

“วีนัส วี ทีทอน” โมนิกากล่าวสั้น ๆ ก่อนได้รับการยินยอมให้ผ่านเข้าไปแต่โดยดี แต่ชายที่เฝ้าอยู่ยอมให้มีผู้ติดตามเธอเข้าไปได้แค่สองคน ชายร่างยักษ์คนหนึ่งเป็นผู้นำหญิงสาวขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นที่สิบของตึกเก่า ภายในนั้นอับทึบและมีกลิ่นไม่น่าพิศมัยของตึกร้างอบอวล

“ยูเรก้า! วีนัส ผมรอคุณอยู่นานแล้วนะ”

เสียงของชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทภูมิฐานบนเก้าอี้รับแขกดังขึ้นทันทีที่ประตูลิอฟท์เปิดออก โมนิกาก้าวออกมาพร้อมคนทั้งหมดและเห็นว่าเจ้าพ่อค้าอาวุธสงครามนั่งเอกเขนกอยู่ท่ามกลางคนของเขาที่รายล้อมรอบ ๆ บนชั้นนั้นโล่งกว้างและไม่ได้ถูกกั้นผนังเป็นห้องเล็กห้องน้อย แสงแดดที่ลอดเข้ามาทำให้อากาศโล่งสบายน่าหายใจกว่าชั้นอื่น ๆ ร่างเพรียวระหงปราศจากท่าทีหวาดหวั่นก้าวไปหยุดตรงหน้าบุรุษใบหน้าคมเข้มแม้เลยวัยกลางคน บนตัวของเขาพราวพรายไปด้วยสร้อยคอและสร้อยข้อมือรวมทั้งแหวนเพชรเม็ดเขื่อง ทีทอนดูดซิก้าก่อนวางมันลงและพูด

“นั่งซี...วีนัส ผมคิดว่าคุณจะไม่มาตามนัดแล้วเสียอีก”

ร่างบางนั่งลงตรงข้ามตามคำเชิญชวน โมนิกายกขาไขว่ห้างและวางมือทั้งสองประสานกันบนตักราวกับนางพญา

“ฉันไม่เคยผิดนัดนะคะ ทีทอน...และนัดครั้งนี้ก็สำคัญกว่าทุกครั้ง”

คนพูดประสานสายตากับบุรุษผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าพ่ออาวุธสงครามตัวเอ้ของยุโรป เขาอยู่ในชุดสูทอย่างนักธุรกิจ ดูภูมิฐานแต่แววตานั้นคล้ายซ่อนนัยบนใบหน้าดุดัน ทีทอนดูสุขุมแต่โมนิการู้ดีว่าเขาไม่ต่างจากเสือร้ายซ่อนคมเล็บ

“ไหนล่ะ วีนัส...ที่คุณบอกผมว่ามีข้อมูลธาตุชนิดใหม่ที่ถูกสังเคราะห์ได้จะเอามาให้ ผมน่ะแทบจะรอคอยมันไม่ไหวเลยเชียวนะ”