공유

บทที่ 430

ลูน่ากัดริมฝีปากตัวเอง เธอหันไปมองลุค

“เธอเศร้าพอแล้ว หยุดเสียดสีทีเถอะค่ะ”

ลุคหัวเราะเยาะ “มันไม่คุ้มเลยที่ต้องมาเสียใจให้คนหลอกลวงแบบนั้น ทำไมเธอต้องสนใจคำพูดเหน็บแนมของคนอื่นด้วยล่ะ?”

ลูน่าขมวดคิ้ว

เธอรู้สึกขอบคุณที่ลุคส่งคนมาช่วยเหลือเกว็น แต่คำพูดของลุค…ฟังดูแสลงหูอยู่ดี

“ลูน่า”

หลังจากนั้นไม่นาน เกว็นก็พูดในขณะที่เธอยังคงหลับตาอยู่ “พวกคุณทุกคนช่วยออกไปได้ไหม ฉันอยากอยู่คนเดียว”

ลูน่ากัดริมฝีปากของเธอ “แต่…”

“กรุณาออกไปค่ะ” เกว็นหัวเราะอย่างขมขื่น “ฉันรู้สึกละอายใจและเศร้ามากพอแล้ว ขอพื้นที่ให้ฉันอยู่คนเดียวหน่อยเถอะนะ”

ลูน่าสูดหายใจเข้าลึก เธอเดินไปหาเกว็นแล้วห่มผ้าห่มให้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันขอโทษ”

จากนั้นลูน่าก็หันหลังและออกจากห้องไป

ลับหลังเธอ เกว็นก็เริ่มร้องไห้อีกครั้งเพราะคำขอโทษของลูน่า

ลูน่าออกมาจากวอร์ดของผู้ป่วยด้วยความหมดอาลัยตายอยาก

หลังจากแน่ใจว่าเกว็นปลอดภัยแล้ว โจชัวก็พาลูคัสจากไป เขาบอกว่าเขามีเรื่องต้องจัดการ

อลิซเป็นคนเดียวที่กำลังนั่งอยู่บนม้านั่งริมทางเดิน

เมื่อเห็นลูน่าออกมา อลิซก็ต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้มทันที “ลูน่า เกว็นสบายดีไหม?”

잠긴 챕터
앱에서 이 책을 계속 읽으세요.

관련 챕터

최신 챕터

DMCA.com Protection Status