ep3 งอแง 2

แวบหนึ่งที่หญิงสาวปรายตามองผู้ที่รุกล้ำเข้ามาในห้องนอน


เธอไม่ได้อยากมอง ไม่อยากคุยกับเขา หากสิ่งที่เห็นไม่ใช่ภาพที่เขากำลังยื่นโทรศัพท์ให้เธอพร้อมกลับกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ


"โทรศัพท์จากซานย์" ซาเฟียร์ดีดตัวลุก คว้าโทรศัพท์เครื่องหรูมากุมไว้ ใช้มือข้างที่ว่างเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะกรอกเสียงไปตามสายพร้อมน้ำตาที่ไหลและหยดออกมา


"เฮียซานย์ ฮึก...หนูคิดถึง"


[ ซาเฟียร์...นี่ร้องไห้เหรอ ]


"หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว หนูคิดถึงบ้าน"


[ ขี้แยเอ๊ย ว่าแล้วเชียวว่าต้องร้องไห้ขี้มูกโป่งแบบนี้ ]


"มารับหนูกลับที หนูไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วหนูไม่กลัวอันตรายอะไรทั้งนั้น ขอแค่เราได้อยู่ด้วยกันได้ไหมคะ"


[ โกรธเพื่อนเฮียเหรอ อย่าโกรธมันเลย ทุกอย่างที่มันทำมันก็ล้วนมาจากคำขอของเฮียทั้งนั้น ซาเฟียร์...เฮียมีน้องคนเดียวนะ เธอเป็นทุกอย่าง เฮียพร้อมทำทุกอย่างเพื่อปกป้องและให้เธอมีความสุขที่สุด เฮียไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเธอได้อย่างแน่นอน ]


"แต่ว่าหนู..."


[ ภพนิพิฐเป็นผู้ชายที่อ่อนโยน เนื้อแท้มันเป็นคนแบบนั้น หมอนั่นเป็นคนดี ] ดวงตากลมสวยที่ถูกโอบล้อมด้วยขนตางามงอนตวัดหันมองไปที่ด้านนอกซึ่งมีคนตัวโตเคลื่อนไหวอยู่


เจ้าของคอนโดหรูไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้เพื่อรับฟังเธอคุยโทรศัพท์ แต่เขาเดินออกไปทิ้งตัวนั่งอยู่ทางด้านนอก ไม่แม้จะปรายตามามองที่เธอ


แต่สิ่งที่หนูเห็นมันไม่ได้เป็นแบบนั้น เขาไม่เคยรับฟังหรือพูดดีๆ กับหนูเอง ถ้าเขารำคาญหนูมาก หนูอยู่คนเดียวก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีเขาคอยดูแล หนูพร้อมที่จะอยู่ประเทศไทยตามคำแนะนำของเฮียซานย์ แต่หนูขอแค่ได้อยู่ในที่ที่ทำให้หนูรู้สึกสบายใจ"


[ แต่การที่เธอทำแบบนั้น มันจะทำให้เฮียไม่สบายใจ แล้วเฮียจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ เพื่อไม่ให้ใครเข้ามาแย่งของที่เป็นของของเรา ] คนฟังฟุบหน้าลงกับหมอนพลางหลุดเสียงสะอื้น


มันไม่มีหนทางอื่นเลยเหรอ ทำไมในชีวิตเธอต้องมีเขา เขาที่แสดงออกชัดเจนว่ารำคาญเธอ!


[ เอาเป็นว่าเธออยู่กับเพื่อนเฮียไปก่อน เฮียจะขอให้นายภพเปิดซิมการ์ดให้เธอใหม่ และถ้าเมื่อไหร่ที่สะดวกเฮียจะโทรกลับไปหาเธอบ่อยๆ แบบนั้นดีไหม ] น้ำเสียงของซานย์ช่างอ่อนโยน อ่อนโยนจนคนตัวเล็กรู้สึกโหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่นและแข็งแรง


"เมื่อไหร่ล่ะคะ เมื่อไหร่เราจะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน"


[ ไม่นานหรอกซาเฟียร์ เฮียสัญญาว่าจะจบทุกอย่างให้เร็วที่สุด จำคำของเฮียให้ดี ภพนิพิฐคือผู้ชายที่ดีที่สุด แม้น้องสาวของเฮียจะหลงรักเพื่อนเฮียเพราะความใกล้ชิด เฮียก็จะไม่ห้ามเลยสักนิด ] ซาเฟียร์คาดไม่ถึงกับความเชื่อมั่นและไว้ใจในตัวของเพื่อนคนนี้ของเฮียซานย์


ตัวเธอเอง และมั่นใจว่าใครหลายๆ คนคงไม่ชอบเวลาที่ถูกมองว่าเป็นตัวน่ารำคาญ หากเขาใจดีกว่านี้เธอจะไม่งอแง


[ เอาล่ะ เฮียต้องวางสายแล้ว อยู่ที่นั่น ฟังเฮียนะซาเฟียร์ ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเพื่อนของเฮียอาจจะยังเป็นคนแปลกหน้าสำหรับกันและกัน แต่ถ้าเธอมีโอกาสเข้าถึงตัวตนที่แท้จริงของภพนิพิฐ เธอจะเห็นความจริงใจที่หมอนั่นมี ]


ซาเฟียร์ทบทวนคำพูดของพี่ชายวนไปวนมาซ้ำๆ ในเมื่อเฮียซานย์เลือกแบบนี้ให้ นั่นหมายความว่าเธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้เลย


สิ่งเดียวที่ควรทำนั่นคือการยอมรับความจริง!


จริงสิ! พี่ชายของเธอรับปากแล้วว่าจะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยโดยเร็วและจะกลับมารับเธอให้เร็วที่สุด เธอจะรอวันนั้น ต่อให้คนบางคนที่เธอต้องพึ่งพาเขาจะใจร้ายกับเธอมากแค่ไหนก็ตาม


ซาเฟียร์ยกมือตบแก้มตัวเองเบาๆ ขณะที่หยัดตัวลุกจากเตียงกว้าง ความสบายใจที่ได้รับโทรศัพท์จากพี่ชายส่งผลให้น้ำตาหยุดไหล ขาสวยก้าวออกไปนอกห้อง ยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนสนิทของพี่ชายตามเดิม


"เฮียซานย์บอกว่าจะให้คุณเปิดซิมการ์ดใหม่ให้หนู" คนฟังกดปลายลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มพลางปรายตาขึ้นมอง


หน้าหยิ่งๆ เชิดๆ จมูกรั้นๆ ที่เห็นแวบเดียวก็รู้ว่ายัยเด็กนี่โกรธเขา แม้กระทั่งสรรพนามที่ใช้เรียกก็ยังเปลี่ยนไป หนุ่มหล่อเค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ


"พรุ่งนี้จะเอามือถือเครื่องใหม่มาให้"


"ขอบคุณค่ะ" ซาเฟียร์หมุนตัวกลับทันที เพราะเธอคิดว่าไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องคุยกันต่อจากนี้


"เดี๋ยว" เสียงมีเสน่ห์หยุดคนตัวเล็ก ใบหน้าจิ้มลิ้มเพียงแต่เอี้ยวกลับมามอง


"ไหนบอกว่าหิวข้าว"


"...หนูทำไม่เป็น ที่นู่นมีคนคอยดูแลทุกอย่าง ถ้าคุณไม่อนุญาตให้หนูออกไปกินข้างนอก หนูก็จะรอกินพรุ่งนี้ทีเดียว"


"ไม่ต้องประชดประชัน ไปนั่ง" หนุ่มหล่อตวัดสายตาไปยังโต๊ะอาหาร หญิงสาวที่ถูกสั่งมองตามอย่างไม่เข้าใจ


"หมายความว่ายังไง"


"หมายความว่าฉันจะหาข้าวให้เด็กขี้แยกิน"


"หนูไม่ใช่เด็กขี้แย ตอนอยู่ที่นู่นหนูไม่ร้องไห้ด้วยซ้ำ" คนฟังหยัดตัวลุกจนเต็มความสูง


ละเลยเสียงหวานที่บางครั้งฟังดูเหมือนเป็นการออดอ้อนจนเขารู้สึกหงุดหงิด เพื่อไปหาข้าวให้น้องสาวของเพื่อนได้กิน


รีบกิน จะได้เลิกงอแง!





-------