ตอนที่ 10 ไวเหมือนแมว [1/2]

ฉันมองลอดม่านหน้าต่างของห้องตัวเองในเช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนๆ ย้อมท้องฟ้าเป็นสีส้มอุ่น แต่ในใจกลับไม่ได้อบอุ่นตาม

เมื่อคืน...

ฉันมั่นใจว่าเห็นเงาคนในมุมมืดตรงระเบียงหลังบ้าน สายตานั้นจ้องมาทางฉัน…จ้องแบบไม่ใช่แค่บังเอิญเดินผ่าน

ฉันเคยผ่านการฝึกจับสังเกต เปรียบการเคลื่อนไหวได้แม่นยำเกินกว่าที่จะคิดไปเอง

และนั่นยิ่งทำให้ฉันมั่นใจว่าคนที่พยายามฆ่าวราลี ยังอยู่ไม่ไกลนัก

บางที…อาจอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ได้

ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะเริ่มต้นกิจวัตรประจำวันทุกเช้าอย่างที่เคยทำทุกวัน

หลังจากวิ่งและฝึกร่างกายเสร็จ ฉันยังไม่ทันได้จิบกาแฟคำแรกด้วยซ้ำ เสียงตะโกนแหลมของป้าแป้นก็ดังขึ้นจากหน้าบ้าน

“หนูวีเอ้ย! ลงมานี่หน่อยสิ ไปซื้อของให้ป้าหน่อย!”

ฉันวางแก้วลงอย่างจำยอม เดินมาหาป้าแป้นท่าทางเรียบเฉย ไม่แสดงความหงุดหงิดแม้ในใจจะอยากกรอกกาแฟลงคอรวดเดียวแล้ววิ่งหนีออกจากบ้านไปให้รู้แล้วรู้รอด

“วันนี้ไปตลาดให้ป้าทีนะ ยังเจ็บขาอยู่เลยเนี่ย รายการอยู่ในกระดาษนี่ ส่วนคุณหนูพลอยไพลินเธอฝากซื้อของที่ห้าง ตามที่เขียนในใบนี้เลย อย่าลืมเอาใบเสร็จมาด้วยล่ะ” ป้าแป้นยื่นกระดาษโน้ต กับเงินปึกหนึ่งใส่มือฉันโดยไม่ถามฉ