ตอนที่ 7 แต่งก็แต่ง

เมื่อมาถึงหน้าบ้าน ฉันกับอาทิตย์ก็แยกกันตรงทางเข้าด้านหลัง เขาหันมามองฉันราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเบา ๆ  

"ขอโทษนะ...เรื่องที่พูดไปก่อนหน้านี้ วีไม่ต้องคิดมากนะ"  

ฉันเลิกคิ้ว คงหมายถึงที่เขาบอกว่าชอบฉันก่อนหน้า   

“ไม่เป็นไรหรอก...ฉันแค่...ทำตัวไม่ถูกน่ะ” ฉันว่าพลางส่งยิ้มจาง ๆ  

อาทิตย์พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินแยกไป ฉันมองแผ่นหลังเขาที่ค่อยๆ ไกลออกไป แล้วก็หันกลับมาสูดลมหายใจเฮือกใหญ่  

อีกสองวัน...ฉันต้องไปกินข้าวดูตัวกับภูริ  

สามีในนามที่ยังไม่เคยเห็นหน้ากัน  

และถ้าโชคดี...ก็คงไม่ต้องเห็นกันนานนัก  

ฉันกลับเข้าบ้านอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินตรงไปยังห้องของพลอยไพลิน  

ไม่ใช่ว่าฉันอยากเข้าหาเธอหรอกนะ แต่ถ้าจะไปเจอคนระดับทายาททรัพย์ไพศาลอนันต์ ฉันก็จำเป็นต้องแต่งตัวให้ไม่อับอายใคร ถึงร่างวราลีจะหน้าตาดีอยู่แล้วก็เถอะ แต่เสื้อผ้าคนใช้ในตู้ฉันตอนนี้ไม่มีชุดไหนรอดเลยสักชุด  

"ขอใช้เวลาแค่สิบนาที พูดให้สุภาพหน่อยก็...ขอยืมชุดแพง ๆ ไปทำหน้าที่เจ้าสาวเธอแทนนั่นแหละ" ฉันพึมพำก่อนจะเคาะประตู   

พลอยไพลินเปิดประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าเป็นฉัน สีหน้าก็แปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว…เป็นหงุดหงิดขั้นสุด  

“แก...มีอะไร?”   

“ฉันต้องไปกินข้าวกับคุณภูริในวันมะรืน ขอชุดใส่หน่อย” ฉันพูดเข้าประเด็น   

“…เอ๊ะ?” เธอเลิกคิ้วเหมือนเพิ่งได้ยินคำพูดแปลกประหลาด  

แต่แล้วจู่ ๆ เธอก็ยิ้มกว้าง…แบบน่ากลัว  

“แน่ใจนะว่าจะใส่ของฉัน?”  

“ก็ถ้าไม่รังเกียจให้ฉันใส่ของเธอ” ฉันยักไหล่  

“งั้นเอาเลย เลือกไปเลย จะชุดไหนก็ได้”  

ฉันกำลังจะประหลาดใจอยู่แล้ว ถ้าเธอไม่พูดต่อ  

“เพราะแค่คิดว่าคนอย่างแกต้องไปนั่งร่วมโต๊ะกับผู้ชายหน้าตาเหมือนไจแอนท์ผสมปีศาจค้างคาวแทนฉัน ฉันก็สะใจจะตายแล้วล่ะ!”  

...โอเค อันนี้สิค่อยสมเป็นเธอหน่อย  

“แล้วนี่ นามบัตรของพี่ชิน ช่างแต่งหน้าประจำฉัน” เธอยื่นกระดาษเรียบหรูมาให้ “บอกชื่อฉันไป เดี๋ยวเขาลดให้...ไม่สิ เดี๋ยวฉันจ่ายให้เลย”  

“ขอบใจ” 

“ตามมาสิ ฉันจะให้ดูห้องเสื้อผ้าของฉัน”  

ห้องเสื้อผ้าของพลอยไพลินคือภาพสะท้อนของการช้อปปิงไร้สติบนบัตรเครดิตพ่อ ขนาดห้องไม่แพ้ห้องนอนใหญ่แต่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าระดับไฮเอนด์ เรียงเป็นแถวยาวจนคิดว่าเดินเข้าโชว์รูมแบรนด์หรูในปารีส  

“แกจะเลือกตัวไหนก็ได้นะ” พลอยไพลินกอดอก ยิ้มสะใจ “แต่อย่าเลือกตัวโปรดฉันล่ะ ถ้าแกใส่แล้วทำมันพัง จะต้องชดใช้ราคาตามจริง”  

ฉันกวาดตามองชั้นเสื้อผ้า มีชุดเดรสเปิดไหล่ ชุดกางเกงสูทเข้ารูป ชุดผ้าไหมอิตาลีที่ยาวจนลากพื้น เอาจริง ๆ ฉันไม่มั่นใจว่าใส่แล้วจะเดินยังไงไม่ให้สะดุดตายก่อนถึงโต๊ะกินข้าว  

“ชุดนี้เป็นไงบ้าง?” ฉันหยิบเดรสครีมเรียบ ๆ แต่มีลูกเล่นหน่อย ๆ ขึ้นมาดู มันไม่หวือหวาเกิน แต่ก็ไม่จืดจนเกินไป

พลอยไพลินเหลือบมองแวบหนึ่งแล้วพยักหน้าเบื่อ ๆ

“เอาตัวนั้นก็ได้ อย่าลืมรีดให้เรียบก่อนใส่ล่ะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าบ้านเราจน”  

ฉันยิ้มบาง ๆ แล้วเก็บชุดใส่ถุงอย่างเบามือ  

"จะคืนให้สภาพสมบูรณ์ค่ะ รับรองไม่มีรอยคราบน้ำปลาหรือกลิ่นปลาทูติดมาแน่นอน" ฉันว่า พลางยิ้มหวาน  

พลอยไพลินชะงักมองฉันนิดหน่อย ก่อนจะเบือนหน้าหนีอย่างหงุดหงิด  

คืนก่อนวันนัดดูตัว ฉันนั่งอยู่กับโน้ตบุ๊กตัวเก่าที่ยังเก่งอยู่  พยายามเสิร์ชข้อมูลของ ภูริ ทรัพย์ไพศาลอนันต์เป็นรอบที่ร้อย  

ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม...บทสัมภาษณ์เชิงธุรกิจแบบยาวเหยียด ข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์เกี่ยวกับโปรเจกต์อสังหาฯ ใหญ่ระดับประเทศ และ...ไม่มีรูปถ่ายปัจจุบันแม้แต่ใบเดียว  

นี่เขาเป็นมนุษย์จริง ๆ ไหม หรือมีพลังล่องหนในกล้อง?  

รูปที่มีอยู่ก็...คือเด็กชายตัวกลมยืนถือลูกชิ้นปิ้งสามไม้เมื่อสิบกว่าปีก่อน   

เอาเถอะ...ฉันปลงแล้ว หน้าตาไม่ใช่สาระสำคัญของชีวิต   

“แต่งงานงั้นเหรอ…” ฉันพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พลางทอดสายตามองออกไปยังหน้าต่างที่มืดสนิท  

คำว่า “แต่งงาน” สำหรับผู้หญิงส่วนใหญ่ อาจมาพร้อมกับความฝันสีชมพู ความรัก การเริ่มต้นชีวิตครอบครัว หรืออะไรสักอย่างที่ดูฟู ๆ ละมุน ๆ  

สำหรับฉัน...มันคือหมากตัวหนึ่ง  

ฉันไม่ได้แต่งงานเพราะรัก และไม่คิดฝันจะรักตั้งแต่ต้นด้วยซ้ำ  

มันคือดีล  

ข้อตกลง  

การแต่งงานทางการเมืองที่อีกฝ่ายคือทายาทมหาเศรษฐี ส่วนฉันคือผู้หญิงที่ไม่มีแม้แต่ตัวตนในบ้าน  

ฟังดูไม่แฟร์  

แต่นี่แหละคือโลกแห่งความจริง  

ถ้าฉันสามารถใช้การแต่งงานครั้งนี้เป็นสะพานเพื่อช่วยให้ธุรกิจของบ้านวราลีรอดพ้นวิกฤต  

ถ้าฉันสามารถใช้โอกาสนี้ทำให้มีเงินพอจะออกไปสร้างชีวิตของตัวเองจริง ๆ  

งั้น…แต่งก็แต่ง  

แล้วพอทุกอย่างเข้าที่ กิจการมั่นคง แน่ใจว่าแม่ได้อยู่อย่างสุขสบายและปลอดภัย ฉันจะขอลาออกจากตำแหน่ง ‘ภรรยาในนาม’ นั่นทันทีโดยไม่มีดราม่าให้เหนื่อยใจ  

หย่าเงียบ ๆ เก็บเงินเล็กน้อยเป็นค่าเหนื่อย แล้วหายไปจากบ้านนี้...จากเมืองนี้  

ใช้ชีวิตใหม่...แบบที่อลิสาไม่เคยมีโอกาสได้ใช้  

และแบบที่วราลีคนเก่าเคยฝันไว้  

ชีวิตธรรมดา ที่ไม่มีใครจ้องเหยียบ  

ไม่มีปืนจ่อหัว  

ไม่มีคำดูถูกจากใคร

นั่นแหละ...คือเป้าหมาย  

ฉันถอนหายใจเบา ๆ   

อย่างไรก็ตาม ฉันเจอข้อมูลที่น่าสนใจกว่า ‘ภูริ’ เขาเป็นหนึ่งในผู้บริหารที่อายุน้อยที่สุดของกลุ่มทรัพย์ไพศาลอนันต์ เป็นคนที่คนในวงการธุรกิจพากันยกนิ้วให้ และได้รับฉายาว่า...  

‘จิ้งจอก’  

ชื่อเล่นที่ไม่ใช่เพราะเขาน่ารัก แต่เพราะเขาเจ้าเล่ห์ ฉลาดหลักแหลม และอ่านเกมขาด  

…พูดง่าย ๆ ว่า ถ้าฉันหลุดอะไรสักอย่างให้เขาจับได้ ก็คงโดนเขากินเรียบโดยไม่ทันรู้ตัว  

เอาเถอะ...เจอกันพรุ่งนี้ คุณภูริ