Home / โรแมนติก / วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม / ตอนที่ 17 งานเล็กๆ...แน่นะวิ?

Share

ตอนที่ 17 งานเล็กๆ...แน่นะวิ?

Author: MoonDust
last update Last Updated: 2025-05-31 19:00:03

หลังจากผ่านหนึ่งเดือนเต็มกับการฝึกงานสุดโหด ฉันก็กลับมารับบทเดิม

สาวใช้ที่พ่วงตำแหน่งนักแก้ปัญหาประจำโรงสี

แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิม

การฝึกงานกับภูริกลายเป็นบทเรียนที่มีค่ากว่าที่คาด ฉันมองเห็นปัญหาได้ชัดขึ้น วิเคราะห์ได้ลึกขึ้น และวางแนวทางรับมือได้อย่างเป็นระบบมากขึ้น ทุกอย่างที่เรียนรู้ ฉันนำมาปรับใช้จนงานราบรื่นกว่าที่เคย

แม้แต่คุณพิชิตยังเอ่ยปากชมออกมาด้วยตัวเอง

ก็ต้องขอบคุณเขาล่ะนะ...

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ฉันควรได้หยุดพักผ่อนจากการตรากตรำทำงานหนักมาทั้งสัปดาห์ ขลุกอยู่ในห้องสมุด อ่านหนังสือที่รัก

แต่กลับกลายเป็นวันรวมญาติระดับชาติที่ฉันต้องทำใจล่วงหน้ามาหลายวันแล้ว วันนี้ไม่ใช่แค่งานเลี้ยงธรรมดา แต่เป็นการรวมตัวของสองตระกูล ‘ทรัพย์ไพศาลอนันต์’ และ ‘พาณิชย์วงศ์’ เพื่อร่วมโต๊ะอาหารในนาม ‘ครอบครัว’ เป็นครั้งแรก

ความจริงแล้ว มันเหมือนการแถลงข่าวภายในมากกว่า วันนี้คือวันเปิดตัวอย่างไม่เป็นทางการของฉันในฐานะว่าที่คู่หมั้นของภูริ ทรัพย์ไพศาลอนันต์ หลานชายคนเล็กของคุณหญิงสมศรี แล

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม   ตอนที่ 19 ช่วงเวลาเตรียมตัว

    หลังจากงานมื้อกลางวันระหว่างสองตระกูลสิ้นสุดลง บรรยากาศดูผ่อนคลายลงไปไม่น้อย แต่สำหรับฉัน...สิ่งที่รออยู่ข้างหน้ายังคงหนักหนาไม่ต่างจากสนามรบอีกเกือบ ๆ สองเดือน...คือช่วงเวลาที่ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับ ‘งานเปิดตัว’ อย่างเป็นทางการ ในฐานะลูกสาวคนโตของคุณพิชิต และผู้บริหารคนใหม่ของโรงสีพาณิชย์วงศ์ฟังดูง่าย แต่ความจริงกลับไม่ง่ายเลยสักนิดโรงสีของบ้านฉันตั้งอยู่ติดกับคฤหาสน์ใหญ่ แบ่งเขตอย่างชัดเจนด้วยกำแพงอิฐสีเทาเตี้ย ๆ และต้นไทรตัดแต่งอย่างเรียบร้อยตลอดแนวพื้นที่ด้านในถูกจัดโซนอย่างมีระบบ ฝั่งหนึ่งเป็นโกดังเก็บข้าว เครื่องสี และสายพานลำเลียง อีกฝั่งเป็นออฟฟิศสองชั้นแบบเรียบง่าย มีห้องประชุม ห้องบัญชี และห้องทำงานของผู้บริหารเรียงราย รวมไปถึงห้องทำงานใหม่ของฉันที่ถูกจัดและตกแต่งไว้ด้วยคุณพิชิตเริ่มพาฉันไปแนะนำตัวกับบอร์ดบริหารภายในบริษัทอย่างเป็นทางการ พวกเขาแสดงออก ‘เหมือนจะ’ ต้อนรับ แต่ฉันจับได้ไม่ยากเลยว่า...แววตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความสงสัย ไม่ไว้ใจ และตั้งแง่“เธอคือคนที่ช่วยวิเคราะห์ต

  • วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม   ตอนที่ 18 เหนื่อยก็นอนค่ะ

    ย้อนกลับไปไม่นานมานี้ ฉันเคยช่วยหญิงชราคนหนึ่งไว้จากการถูกโจรวิ่งราวกระเป๋า เธอแต่งกายภูมิฐาน มีบอดี้การ์ดตามติดไม่ห่าง ดูชัดเจนว่าไม่ใช่คนธรรมดา แต่ตอนนั้นเธอไม่ได้แนะนำตัวเองสักนิด...กลับถามชื่อฉันแทน พร้อมหัวเราะร่าเมื่อได้ยิน ก่อนจะจากไปพร้อมประโยคปริศนาสั้น ๆ“เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันอีก"ตอนนั้น ฉันยังคิดเล่น ๆ ว่าเธออาจหมายถึงการเจอกันในตลาดหรือห้างสักแห่งแต่วันนี้...ฉันเข้าใจถ่องแท้แล้วว่าเธอหมายถึงอะไรคุณยายใจดีที่ฉันช่วยไว้...คือคุณหญิงสมศรี ประมุขของตระกูลทรัพย์ไพศาลอนันต์หรือคุณย่าของภูริ ว่าที่สามีของฉันเอง“คุณหญิงอะไรล่ะ เรียกย่าเถอะลูก เดี๋ยวก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว”หญิงชรายิ้มกว้างอย่างเมตตา ขณะเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้แน่นฉันเหลือบมองภูริที่ยืนข้าง ๆ เขาพยักหน้ายืนยันพร้อมรอยยิ้มบาง"ค่ะ...คุณย่า" ฉันตอบรับในที่สุด“เอาล่ะ หนูวราลีไปนั่งกับย่านะ กินข้าวกันดีกว่า”แล้วภาพที่เกิดขึ้นก็คือ ฉันถูกควงแขนเดินนำเข้า

  • วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม   ตอนที่ 17 งานเล็กๆ...แน่นะวิ?

    หลังจากผ่านหนึ่งเดือนเต็มกับการฝึกงานสุดโหด ฉันก็กลับมารับบทเดิมสาวใช้ที่พ่วงตำแหน่งนักแก้ปัญหาประจำโรงสีแต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมการฝึกงานกับภูริกลายเป็นบทเรียนที่มีค่ากว่าที่คาด ฉันมองเห็นปัญหาได้ชัดขึ้น วิเคราะห์ได้ลึกขึ้น และวางแนวทางรับมือได้อย่างเป็นระบบมากขึ้น ทุกอย่างที่เรียนรู้ ฉันนำมาปรับใช้จนงานราบรื่นกว่าที่เคยแม้แต่คุณพิชิตยังเอ่ยปากชมออกมาด้วยตัวเองก็ต้องขอบคุณเขาล่ะนะ...วันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ฉันควรได้หยุดพักผ่อนจากการตรากตรำทำงานหนักมาทั้งสัปดาห์ ขลุกอยู่ในห้องสมุด อ่านหนังสือที่รักแต่กลับกลายเป็นวันรวมญาติระดับชาติที่ฉันต้องทำใจล่วงหน้ามาหลายวันแล้ว วันนี้ไม่ใช่แค่งานเลี้ยงธรรมดา แต่เป็นการรวมตัวของสองตระกูล ‘ทรัพย์ไพศาลอนันต์’ และ ‘พาณิชย์วงศ์’ เพื่อร่วมโต๊ะอาหารในนาม ‘ครอบครัว’ เป็นครั้งแรกความจริงแล้ว มันเหมือนการแถลงข่าวภายในมากกว่า วันนี้คือวันเปิดตัวอย่างไม่เป็นทางการของฉันในฐานะว่าที่คู่หมั้นของภูริ ทรัพย์ไพศาลอนันต์ หลานชายคนเล็กของคุณหญิงสมศรี แล

  • วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม   ตอนที่ 16 อำลาเด็กฝึกงาน

    สิบกว่านาทีต่อมา รถจอดหน้าร้านไอศกรีมเล็ก ๆ ในซอยเงียบ ๆ บรรยากาศเหมือนหลุดจากกลางเมืองวุ่นวายร้านตกแต่งเรียบง่าย โทนสีน้ำตาลอบอุ่น มีกลิ่นวานิลลาอ่อน ๆ ลอยอยู่เต็มร้าน โต๊ะไม้นั่งสบาย ๆ แอร์เย็นกำลังดี“เลือกเลยครับ” เขาผายมือให้ฉันยืนเลือกหน้าตู้ไอศกรีมฉันเลือกรสชาไทย ในขณะที่เขาเลือกรสนมฮอกไกโดราดซอสกาแฟเรานั่งตรงมุมหน้าต่างที่มองเห็นต้นไม้เขียว ๆ เล็ก ๆ ข้างร้านฉันนั่งจิ้มไอศกรีมในถ้วยไปเรื่อย ๆ แต่มือมันไม่ค่อยจะเชื่อฟังเท่าไหร่เพราะหัวฉันมัวแต่คิดเรื่องเมื่อกี้...คุณไอรีน...กับคุณภูริพวกเขารู้จักกันมานานแค่ไหน? เคยร่วมงานกันมากี่โครงการแล้ว?หรือเคย...ใกล้ชิดกันมากกว่าที่ฉันคิด?ทำไมเธอดูรู้ทันเขาไปหมดทุกมุมขนาดนั้น?ดูมั่นใจ ดูเคยชินกับการเข้าไปในระยะที่ฉันเองยังไม่เคยกล้าฉันกัดช้อนเบา ๆ...แล้วฉันจะอยากรู้ไปทำไม?ก็แค่คู่ค้าทางธุรกิจของเขานี่ จะรู้จักกันนานแค่ไหน มันก็ไม่เกี่ยวกับฉันเลยใช่...ไม่เกี่ยวเลยฉันเลยตัดปัญหาโดยการตักไอศกรีมเข้าปากแ

  • วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม   ตอนที่ 15 คุณไอรีน

    เสียงเคาะประตูดังขึ้นในตอนที่ฉันกำลังนอนงง ๆ อยู่บนเตียง หัวตึ้บ ร่างปวกเปียก และโลกทั้งใบหมุนวนเบา ๆ แบบไม่จบไม่สิ้น“วี ตื่นหรือยังลูก แม่เอาซุปแก้แฮงค์มาให้”“อื้อ...เข้ามาเลยค่ะ…”ประตูเปิดออก พร้อมกับกลิ่นหอมของซุปขิงลอยมาแตะจมูก แม่วางถาดไว้ข้างเตียง ฉันยันตัวลุกนั่งอย่างยากลำบาก“เมื่อคืน...วีกลับมาที่นี่ได้ยังไงคะ?” ฉันถามพลางขมวดคิ้ว “วี...จำไม่ค่อยได้เลย”“ก็คุณภูริน่ะสิ เป็นคนอุ้มวีมาส่ง” แม่พูดเรียบ ๆ พลางยกถ้วยซุปมาให้“หา?” ฉันแทบสำลักอากาศ“ใช่ อุ้มเข้ามาส่งถึงห้องนอนเลยล่ะ” แม่ส่ายหัวเบา ๆ “ดื่มน่ะแม่ไม่ว่าหรอกนะ แต่ต้องรู้จักพอประมาณเข้าใจไหมลูก”ฉันพึมพำอะไรไม่เป็นภาษาก่อนจะยกซุปขึ้นซด ในหัวเริ่มมีภาพบางอย่างแวบกลับมา…ฉัน...อยู่ในอ้อมแขนของเขาลืมตาขึ้นเบา ๆ เห็นใบหน้าเขาใกล้แค่คืบตอนนั้นฉัน...เอื้อมมือไปแตะหน้าเขา แล้วพูดว่า…“หล่อจัง… เห

  • วราลีคนนี้ไม่เหมือนเดิม   ตอนที่ 14 ฉลองดีลร้อยล้าน

    วันถัดมา พี่พรมาบอกฉันแต่เช้าถึงเรื่องงานเลี้ยงบริษัทที่จะจัดเย็นนี้ ไม่ใช่งานสังสรรค์ของพนักงานทั่วไป แต่มันคืองานฉลองปิดดีลโครงการร่วมทุนมูลค่าหลายร้อยล้านบาท ที่บริษัทเพิ่งเซ็นสัญญาได้สำเร็จเมื่อไม่นานดีลใหญ่นี้หมายถึงการพัฒนาโครงการอสังหาริมทรัพย์ระดับพรีเมียมใจกลางกรุงเทพฯ ที่จะกลายเป็นอีกหนึ่งหมุดหมายสำคัญของบริษัทในปีหน้า และที่สำคัญ เป็นดีลที่ภูริเป็นคนเจรจาด้วยตัวเองตั้งแต่ต้นจนจบช่วงเย็น ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บของลงกระเป๋า ภูริพูดกับฉันก่อนออกจากออฟฟิศว่า“คุณไปงานเลี้ยงกับผมนะ ถือว่าตอนนี้คุณก็เป็นส่วนหนึ่งของบริษัทแล้ว”ฉันพยักหน้ารับ แต่รีบบอกต่อ“แต่ขอไม่ไปกับคุณดีกว่าค่ะ เดี๋ยวคนจะสงสัย ฉันไปกับพี่พรได้ไหม?”เขานิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเรียบ ๆ “ครับ ตามสบาย”เมื่อมาถึงร้าน ฉันนั่งกับพนักงานฝ่ายการตลาดกับแผนกบุคคล บรรยากาศสนุกและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ ต่างจากโต๊ะของภูริที่ดูสุขุมเรียบร้อยแบบชนิดที่ฝ่ายบริหารทุกคนตรงนั้นนั่งตัวตรง พูดกันเบาๆ ราวกับกำลังนั่งอยู่ในห้องสัมภาษณ์ ไม่ใช่

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status