บทที่ 303

"ดี!" ท่านอ๋องตกลง

การแต่งเพลงต่อหน้า ยากกว่าเขียนบทกวีและวาดภาพ ท่านอ๋องแทบจะแน่ใจว่าสาวใช้คนนี้แต่งไม่ได้

หลิวกงกงนำกระดาษและพู่กันมาให้ชุ่ยชิง แต่ชุ่ยชิงโบกมือปฏิเสธ "บ่าวเพียงต้องเขียนโน้ตลงกระดาษเมื่อแต่งเพลงให้คุณหนู แต่เมื่อบรรเลงเอง ไม่จำเป็นต้องใช้"

หลิวกงกงจึงเก็บกระดาษและพู่กัน นำพิณมาให้ชุ่ยชิง

ชุ่ยชิงอุ้มพิณนั่งลงบนพื้น ใช้เวลาครุ่นคิดไม่ถึงสิบห้านาที ก็เริ่มบรรเลงพิณ

เสียงพิณไพเราะก้องในพระที่นั่ง หลายคนหลงใหล แม้แต่เจียงซุ่ยฮวนยังรู้สึกประทับใจ คิดในใจว่าหากชุ่ยชิงเกิดในโลกก่อนของนาง คงเป็นนักดนตรีระดับนานาชาติชั้นยอด

เพลงของชุ่ยชิงสั้นมาก ไม่ถึงเวลาดื่มชาหนึ่งถ้วย นางก็วางพิณในอ้อมอก คุกเข่าลง "บ่าวบรรเลงเสร็จแล้วเพคะ"

ทุกคนยังจมอยู่ในบทเพลง แม้แต่ฮองเฮายังลืมความเศร้าโศกที่สูญเสียลูก หลงใหลในบทเพลง

มีเพียงท่านอ๋อง ฮูหยินอ๋อง เจียงเม่ยเอ๋อร์ และฉู่เจวี๋ยที่สีหน้าบึ้งตึงยิ่งกว่ากัน

ท่านอ๋องและฮูหยินอ๋องคิดไม่ถึงว่า เจียงเม่ยเอ๋อร์ที่พวกเขาภาคภูมิใจ จะเป็นคนหลอกลวง! ผลงานทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของสาวใช้

ฝ่าบาททรงปรบพระหัตถ์ก่อน "ดีมาก!"

ต่อมา ทุกคนก็ปรบ