บทที่ 621

ครั้นเมื่อลุงจ้าวออกไป ก็มิได้ปิดประตูให้สนิท ประตูจึงแง้มอยู่ องค์หญิงจิ่นอวี๋เดินไปปิดประตูแน่นหนา แล้วยังสอดกลอนด้วย

เสวียหลิงมองการกระทำนางด้วยแววตาเยาะเย้ย “เรื่องที่เจ้าจะบอกมันน่าอับอายถึงเพียงนี้เลยหรือ”

องค์หญิงจิ่นอวี๋ค่อย ๆ ก้มลงข้างเตียง คล้ายจัดหมอนอย่างอ่อนโยน แต่แท้จริงแล้วกระซิบที่ข้างหูเสวียหลิงว่า “ท่านพี่เสวียหลิง นี่คือการหมั้นหมายครั้งที่สองของเราแล้วนะ”

“เสด็จพ่อรับสั่งไว้ว่า เมื่อราชโองการสมรสประกาศแล้ว ข้าย่อมไม่อาจถอนหมั้น และข้าก็ได้ให้สัตย์ยินยอมแล้ว”

องค์หญิงจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเขา รอยยิ้มในแววตาทำให้ผู้คนขนลุก “แต่เสด็จพ่อก็ว่าไว้ หากท่านม้วยมรณาเสีย การหมั้นหมายนี้จึงจะถือเป็นโมฆะ”

“ท่านพี่เสวียหลิง ข้าไม่อยากให้เจ้าตาย แต่ข้ายิ่งไม่อยากเป็นแม่หม้าย ดังนั้นท่านจงหายดีโดยเร็วเถิดนะ”

ดวงตาเสวียหลิงสั่นระริก มือทั้งสองที่วางข้างตัวกำแน่น เขาเข้าใจนัยที่องค์หญิงจิ่นอวี๋ต้องการสื่อ

หากเขาตายหลังสมรสกับนาง นางก็จักเป็นแม่หม้าย ดังนั้นเขามีเพียงสองหนทาง คือหายดี หรือก็ม้วยมรณาก่อนวันวิวาห์

“ไฉนพระองค์จึงต้องทำถึงเพียงนี้” เสวียหลิงหัวเราะเย็นเยียบ “วิงวอน