บทที่ 306

"เจียงซุ่ยฮวน แม่เจ้าอุ้มท้องสิบเดือนคลอดเจ้ามาก็ยากลำบากแล้ว เมื่อครู่นางขอโทษเจ้าต่อหน้าผู้คนมากมาย เจ้ายังไม่ให้อภัย นี่คือความอกตัญญู!"

เจียงซุ่ยฮวนเอียงศีรษะ "หม่อมฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายของฮองเฮา"

"เราพูดชัดเจนถึงเพียงนี้ เจ้ายังมีอะไรไม่เข้าใจอีก?"

เจียงซุ่ยฮวนจ้องฮองเฮาตรง ๆ "พระองค์หมายความว่า ไม่ว่าใครจะทำผิดร้ายแรงเพียงใด เพียงแค่ขอโทษจริงใจก็ควรให้อภัยใช่หรือไม่?"

ฮองเฮารู้สึกว่าปฏิกิริยาของเจียงซุ่ยฮวนไม่ค่อยถูกต้อง แต่ก็ยังพยักหน้า "ถูกต้อง รู้ผิดแล้วแก้ไข ไม่มีสิ่งใดประเสริฐกว่านี้ คนเราควรมีจิตใจที่ให้อภัย"

"อ๋อ เข้าใจแล้ว" เจียงซุ่ยฮวนโบกมือเรียกนางกำนัลข้าง ๆ เมื่อนางกำนัลเดินมาใกล้ นางก็ยกมือขึ้นอย่างฉับพลัน ทำท่าจะตบหน้านางกำนัล

นางกำนัลหลับตาปี๋ด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ แต่มือของนางหยุดอยู่ข้างแก้มนางกำนัล นางลดมือลง หันไปถามฮองเฮา "ฮองเฮา หากหม่อมฉันตบหน้านางกำนัลไปจริง ๆ แล้วเพียงพูดคำว่าขอโทษ นางก็ต้องให้อภัยหม่อมฉันใช่หรือไม่?"

ฮองเฮานิ่งอึ้ง ผ่านไปครู่ใหญ่จึงตรัส "ก็แค่นางกำนัลเท่านั้น"

"นางกำนัลก็คน หม่อมฉันก็คน หม่อมฉันไม่ได้ตบลงไปจริง แต่ 'การ