บทที่ 561

เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยด้วยความสงสัย “มาหาข้ารึ ใครกัน?”

“ออกไปดูก็รู้เอง” กู้จิ่นยื่นถุงน้ำอุ่นให้ในมือ “ด้านนอกหนาว เจ้าถือเอาไว้ให้มืออุ่น”

ทั้งสองออกเดินไปด้วยกัน เจียงซุ่ยฮวนแอบสังเกตกู้จิ่นระหว่างทาง เห็นว่าหลังจากได้กินยาแล้ว สีหน้าดูดีขึ้นมาก ไอแห้งก็หายไป นางจึงวางใจลง

เมื่อเดินออกมาถึงลาน ก็เห็นว่านเมิ่งเยียนและเสวียหลิงยืนอยู่ พร้อมกล่องขนาดใหญ่หลายใบวางอยู่ข้างตัว

เนื่องด้วยพิษกู่ในกายเสวียหลิงถูกถอนเรียบร้อย เขาจึงดูสง่างามมีชีวิตชีวาขึ้นมาก ไม่ใช่บุรุษเสียสติคนเดิมอีกต่อไป

น่าสังเกตว่า เสวียหลิงที่เคยวางท่าเย็นชาเมื่ออยู่ต่อหน้าว่านเมิ่งเยียน บัดนี้กลับเผยสีหน้านุ่มนวลอย่างหาได้ยาก

ส่วนว่านเมิ่งเยียนก็หมดสิ้นความเคอะเขินที่เคยมี ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มละมุน ชวนให้รู้สึกถึงความสุขในห้วงแห่งรัก

คนหนึ่งเป็นบุตรชายอธิบดีกรมอาญา อีกคนคือธิดาเศรษฐีใหญ่แห่งเมืองหลวง ยามยืนเคียงกันแล้วช่างเหมาะสมดั่งฟ้าประทาน

เจียงซุ่ยฮวนพยักหน้าด้วยความพอใจ พลางคิดในใจว่า...คู่นี้เหมาะสมดั่งบุพเพสันนิวาส

นางกอดถุงน้ำอุ่นไว้แน่น ถามว่า “เหตุใดพวกเจ้ามาที่นี่เล่า?”

ว่านเมิ่งเยียนตอบยิ้ม ๆ “ข้ากับเส