Share

บทที่ 8

Author: ทองประกาย
“พูดมาสิ ต้องการเงื่อนไขอะไร”

“ข้าต้องการเงินสามแสนต้าลึง” เจียงซุ่ยฮวนยิ้มตาโค้ง ยื่นมือออกไป “เงินสดหรือตั๋วเงินก็ได้”

ดวงตาของกู้จิ่นสว่างวาบขึ้นด้วยความดูแคลน ธิดาเอกของจวนอ๋องช่างคับแคบเสียจริง มีคนมากมายอยากขอความช่วยเหลือจากเขาแต่ก็ขอไม่ได้ นางกลับขอเพียงเงินสามแสนต้าลึง

เขาหยิบตั๋วเงินใบหนึ่งวางบนโต๊ะ “นี่คือตั๋วเงินห้าแสนต้าลึง เป็นค่าตอบแทนที่เจ้าช่วยชีวิตข้า”

องค์ชายเป่ยโม่ผู้นี้ช่างใจกว้างจริงๆ เจียงซุ่ยฮวนดีใจเก็บตั๋วเงิน แล้วเรียกกู้จิ่นที่กำลังจะจากไป “รอก่อน ท่านสนใจทำการค้ากับข้าอีกสักครั้งไหม?”

“โอ้?”

ไม่เคยมีใครกล้าทำการค้ากับเขามาก่อน กู้จิ่นพลันรู้สึกสนใจ “คุณหนูเจียงต้องการทำการค้าอะไรกับข้า?”

“เรื่องที่ท่านถูกลอบสังหารที่ป่าช้าร้างแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวงแล้ว แม้ข้าจะไม่รู้ว่าใครต้องการเอาชีวิตท่าน แต่เมื่อเขาส่งองครักษ์ลับยี่สิบสามสิบนายมาฆ่าท่าน แสดงว่าความแค้นระหว่างพวกท่านไม่เล็ก เมื่อเห็นท่านไม่ตาย เขาคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ”

กู้จิ่นหรี่ตา “คุณหนูเจียง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า เพื่อความปลอดภัยของเจ้าเอง ข้าแนะนำว่าอย่ายุ่งกับเรื่องที่ไม่ใช่ธุระ”

“ข้าไม่ได้ตั้งใจยุ่ง นี่เป็นเพียงการค้า” เจียงซุ่ยฮวนพูดพลางหยิบขวดกระเบื้องเล็กๆ ใบหนึ่งวางตรงหน้ากู้จิ่น “ข้างในมียาลูกกลอนบำรุงโลหิตสองเม็ด สามารถช่วยชีวิตท่านในยามคับขันได้”

กู้จิ่นหยิบขวดขึ้นมา เปิดดมที่ปลายจมูก กลิ่นสมุนไพรอ่อนๆ ลอยเข้าจมูก เขายิ้มกึ่งเยาะ “ยาเม็ดเล็กๆ แค่สองเม็ดนี้จะช่วยชีวิตข้าได้? เจ้าคิดว่าข้าเป็นเด็กสามขวบหรือ?”

“ท่านอาจสงสัยในคุณธรรมของข้า แต่อย่าสงสัยในวิชาแพทย์ของข้า” เจียงซุ่ยฮวนเชิดหน้าอย่างมั่นใจ “อย่าลืมว่าที่ป่าช้าร้างใครช่วยท่านไว้”

“ข้ารับยานี้ไว้ เจ้าต้องการแลกเปลี่ยนอะไร?”

กู้จิ่นก้มมองเจียงซุ่ยฮวน น้ำเสียงมีแววเยาะ “คงไม่ใช่เงินอีกกระมัง? หรือว่าจวนอ๋องยากจนถึงขนาดที่ธิดาเอกต้องขายยาหาเงิน?”

“ไม่ใช่เงิน ข้าอยากให้ท่านช่วยตามหาของสิ่งหนึ่ง” เจียงซุ่ยฮวนตั้งใจจะหยิบแผ่นหยกที่ชายปริศนาให้ในความทรงจำ ให้กู้จิ่นตามหาชายปริศนา

นางค้นตัวดู แต่กลับพบว่าแผ่นหยกหายไป

ในตอนนั้น เสียงนกร้องสั้นๆ ดังขึ้นนอกหน้าต่าง ดวงตาของกู้จิ่นวาบขึ้นด้วยแววเฉียบคม บรรยากาศรอบกายเปลี่ยนเป็นเต็มไปด้วยสังหาร พูดเสียงต่ำ “คืนนี้ข้ามีธุระสำคัญ เมื่อคุณหนูเจียงหาของสิ่งนั้นเจอแล้ว ค่อยมาหาข้าที่วังเป่ยโม่”

ก่อนที่เจียงซุ่ยฮวนจะทันตั้งตัว กู้จิ่นก็พลันหายวับไป

เจียงซุ่ยฮวนนั่งลงจิบชา ก็แค่แผ่นหยก หายก็หายไป

แต่เดิมนางตั้งใจจะให้กู้จิ่นตามหาชายปริศนา เมื่อพบแล้วจะเรียกร้องค่าเลี้ยงดู แต่คิดอีกที แผ่นหยกหายก็เป็นเรื่องดี ใครจะรู้ว่าชายปริศนาผู้นั้นดีหรือร้าย?

บัดนี้นางได้เงินจากองค์ชายเป่ยโม่มากพอแล้ว สามารถซื้อบ้านย้ายเข้าไปอยู่ได้

มิเช่นนั้นหากท่านอ๋องและฮูหยินเห็นท้องนางใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้วเข้าใจผิดว่าเป็นลูกของฉู่เจวี๋ย ก็จะยิ่งยุ่งยาก

ส่วนการค้าที่ยังไม่เสร็จกับองค์ชายเป่ยโม่... ช่างเถอะ สักวันต้องได้ใช้แน่

ในเวลาเดียวกัน ในห้องขององค์ชายหนานหมิงฉู่เจวี๋ย เจียงเม่ยเอ๋อร์ไล่บ่าวไพร่ออกไปหมด หยิบแผ่นหยกออกมาจากอก เมื่อเห็นตัวอักษร “กู่” บนนั้น นางก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา

วันนั้นที่จวนอ๋อง ตอนที่นางล้มทับเจียงซุ่ยฮวน ตาไวเห็นแผ่นหยกนี้หล่นจากตัวเจียงซุ่ยฮวน

ตอนนั้นเจียงซุ่ยฮวนเจ็บจนหลับตาแน่น นางฉวยโอกาสนั้นแอบเอาแผ่นหยกใส่แขนเสื้อ แม้จะถูกถีบกระเด็นออกไปทันที แต่ก็คุ้มค่า

เจียงเม่ยเอ๋อร์เคยเห็นแผ่นหยกนี้มาก่อน และรู้จักเจ้าของแผ่นหยก คนผู้นั้นมีฐานะสูงส่ง ในต้าหยวนมีเพียงคนเดียวที่อยู่เหนือเขา นอกนั้นล้วนอยู่ใต้เขา

ไม่รู้ว่าเจียงซุ่ยฮวนเก็บแผ่นหยกนี้ได้จากที่ไหน แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้แผ่นหยกอยู่ในมือนางแล้ว! ต่อไปต้องมีประโยชน์กับนางแน่...

ประตูห้องเปิดออกด้วยเสียง “เอี๊ยด” เจียงเม่ยเอ๋อร์รีบเก็บแผ่นหยก แล้วส่ายร่างอรชรไปต้อนรับ “องค์ชายกลับมาแล้ว วันนี้เหนื่อยไหมเพคะ? หม่อมฉันจะนวดไหล่ให้”

ฉู่เจวี๋ยโอบเอวเจียงเม่ยเอ๋อร์อย่างอ่อนโยน “ยังเป็นเม่ยเอ๋อร์ที่รู้จักเห็นใจคน เจียงซุ่ยฮวนนางร้ายนั่นเทียบนิ้วเดียวของเจ้าก็ไม่ได้”

เจียงเม่ยเอ๋อร์ถอนหายใจ “พี่สาวเติบโตที่ชนบท ย่อมติดนิสัยไม่ดีบ้าง เฮ้อ ล้วนเป็นความผิดของหม่อมฉัน”

“เจ้ามีความผิดอะไร?” ฉู่เจวี๋ยแค่นเสียง “หากไม่ใช่เจียงซุ่ยฮวนกลับมา คนที่แต่งงานกับข้าตั้งแต่แรกก็คือเจ้า”

“ที่หม่อมฉันได้เป็นอนุภรรยาขององค์ชาย ก็พอใจแล้วเพคะ” เจียงเม่ยเอ๋อร์โอบคอฉู่เจวี๋ย พูดเสียงอ่อนหวาน

ฉู่เจวี๋ยรู้สึกคันคอ อุ้มเจียงเม่ยเอ๋อร์เดินไปที่เตียง “เม่ยเอ๋อร์ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องเสียเปรียบ ไม่เพียงจะแต่งตั้งเจ้าเป็นชายาเอก ยังจะจัดพิธีแต่งงานใหม่ตามธรรมเนียมชายาเอกด้วย”

เสียงสนทนาของทั้งสองค่อยๆ จางหายไปในม่านเตียง

ครึ่งเดือนต่อมา ในร้านสุราอันดับหนึ่งในเมืองหลวง เยว่ฟางโหลว แขกกำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน

“พวกท่านได้ยินหรือไม่? อีกสามวันองค์ชายหนานหมิงจะรับชายาเอกเข้าวัง ต้องมีขุนนางผู้ใหญ่มากมาย พวกเราไปร่วมสนุกกันเถอะ”

“อะไรนะ? องค์ชายหนานหมิงไม่มีชายาเอกอยู่แล้วหรือ? จะแต่งงานอีกได้อย่างไร?”

“ท่านเพิ่งกลับเมืองหลวงหรือ? แม้แต่เรื่องนี้ก็ไม่รู้ องค์ชายหนานหมิงหย่าขาดกับชายาเอกคนก่อนแล้ว บัดนี้จะจัดพิธีแต่งงานใหม่กับอนุภรรยาตามธรรมเนียมชายาเอก ได้ยินว่าอนุภรรยาผู้นี้เป็นคู่หมายมาแต่เยาว์กับองค์ชายหนานหมิง เป็นเพราะชายาเอกคนก่อนแทรกกลางเข้ามา”

“ช่างน่าประทับใจ ไม่คิดว่าองค์ชายหนานหมิงจะเป็นคนรักมั่นคงเช่นนี้”

“รักมั่นคงบ้าบออะไร!” จู่ๆ มีคนตะโกนขึ้นจากมุมหนึ่ง

ร้านสุราเงียบลง แขกทั้งหลายมองไปทางต้นเสียง เห็นชายหนุ่มรูปงามนั่งอยู่ที่โต๊ะ สีหน้าดูแคลน ข้างกายมีชายหนุ่มหน้ากลมคนหนึ่งกำลังรีบปิดปากเขาอย่างทุลักทุเล

สองคนนี้คือเจียงซุ่ยฮวนและหยิ่งเถาที่ปลอมตัวออกมาเที่ยว เจียงซุ่ยฮวนเดินเหนื่อยจึงตั้งใจจะเข้ามากินอะไรสักหน่อย ใครจะรู้ว่าพอเข้ามาก็ได้ยินคนพวกนี้คุยเรื่องฉู่เจวี๋ยกับเจียงเม่ยเอ๋อร์ ฟังไปฟังมาก็อดไม่ไหวต้องเยาะเย้ยออกมา

เมื่อสังเกตว่าแขกทั้งหลายกำลังมองตน นางจึงกระแอมแล้วอธิบาย: “เข้าใจผิดแล้ว เข้าใจผิด พวกเรากำลังคุยถึงคนอื่น”

แขกทั้งหลายจึงละสายตาไป

เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจโล่งอก กัดฟันพูดเสียงต่ำ: “ฉู่เจวี๋ยกับเจียงเม่ยเอ๋อร์ไม่ใช่คู่หมายมาแต่เยาว์อะไร ที่จริงเป็นเพราะข้ามีคำมั่นสัญญาจะแต่งงานกับฉู่เจวี๋ย เจียงเม่ยเอ๋อร์อิจฉาจึงจงใจยั่วยวนฉู่เจวี๋ย ถึงได้ลับหลังตกลงแต่งงานกัน!”

หยิ่งเถาส่งน้ำชาให้อย่างเป็นห่วง พูดเสียงเบา: “คุณหนู อดทนหน่อยเจ้าค่ะ อย่าทำให้ตัวเองป่วยเพราะคนพวกนี้เลย”

“อดทนแล้วเป็นมะเร็งเต้านม ข้าไม่อดทนหรอก! หย่าขาดกันแล้วยังมาทำลายชื่อเสียงข้าข้างนอก ไอ้พวกเต่าร้ายนี่!” เจียงซุ่ยฮวนลุกพรวดขึ้น “หมดอารมณ์กินแล้ว กลับจวนกันเถอะ”

ยังไม่ทันถึงจวน เจียงซุ่ยฮวนก็เห็นแต่ไกลว่าที่ประตูจวนอ๋องแขวนโคมไฟสีแดงใหญ่สองดวง บนประตูติดตัวอักษรมงคล ในลานจวนก็แขวนโคมแดงเต็มไปหมด ดูคึกคักยิ่งนัก

ฮูหยินยืนอยู่กลางลาน กำลังสั่งบ่าวแขวนโคมไฟ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในสายตาของเจียงซุ่ยฮวนกลับดูแสบตา

เจียงซุ่ยฮวนยืนนิ่ง ดูท่าทางของฮูหยิน ดูเหมือนเจียงเม่ยเอ๋อร์จะเป็นธิดาแท้ๆ ของนาง เอาใจใส่มากกว่าตอนร่างเดิมแต่งงานเสียอีก

แม้แต่หยิ่งเถาที่เป็นสาวใช้ยังทนดูไม่ได้ ดึงแขนเสื้อเจียงซุ่ยฮวน “คุณหนู พวกเราไปเที่ยวกันต่อเถอะเจ้าค่ะ ท่านไม่ได้ชอบขนมของร้านไหวหยางหรอกหรือ? พวกเราไปซื้อกลับมากินกัน”

“จะกินลงได้อย่างไร?”

เจียงซุ่ยฮวนขมวดคิ้ว ก้าวยาวๆ ไปหาฮูหยิน: “ท่านแม่ ท่านกำลังทำอะไรอยู่?”
Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App
Mga Comments (1)
goodnovel comment avatar
Inukoya55 Inukoya55
เบื่อจริงไอ้บทที่แบบมีของแทนใจแต่นางร้ายฉวยหยิบไปได้ คือ เอือม
Tignan lahat ng Komento

Pinakabagong kabanata

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 820

    พลันแลเห็นเด็กหญิงน้อยผู้หนึ่งขดตัวอยู่ในหีบ มือทั้งสองประคองหมั่นโถวแห้งก้อนหนึ่งไว้แน่น ข้างกายยังมีถุงผ้าใบใหญ่ตั้งอยู่ใบหนึ่งนางมองไปยังลิ่วลู่ด้วยแววตาว่างเปล่า ใบหน้าน้อยแลดูไร้เดียงสา กะพริบตาปริบ ๆ อย่างน่าสงสารลิ่วลู่ร้องอุทานเสียงหลง ชี้ไปยังนางพลางกล่าวเสียงดังว่า “เจ้า...มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”เหล่าผู้คนที่เหลือต่างตกตะลึงกับปฏิกิริยาของเขา พากันขมวดคิ้วมองมาอย่างสงสัยฉู่เฉินยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ ก่อนจะตะลึงอุทานว่า “ถังซาซา เจ้าแอบเข้ามาในหีบตั้งแต่เมื่อไรกัน”ถังซาซากอดหมั่นโถวแน่น กล่าวเสียงแผ่วว่า “ตอนที่พวกท่านร่ำลาคราวก่อน ข้าแอบย่องเข้ามาตอนที่พวกท่านเผลอเจ้าค่ะ”บรรดาทหารองครักษ์ต่างมองหน้ากันไปมา พลางคิดในใจว่า เด็กน้อยผู้นี้สามารถเล็ดลอดสายตาพวกเขาเข้ามาได้ ร่างกายเช่นนี้เห็นทีจะเหมาะแก่การฝึกวิชาตัวเบายิ่งนัก!นับเป็นต้นกล้าที่หาได้ยากยิ่งเจียงซุ่ยฮวนถึงกับปวดหัว เดินเข้าไปพลางถามว่า “แม่นมของเจ้า กับพี่ชายเถี่ยหนิว ทราบเรื่องนี้หรือไม่”ถังซาซาแลบลิ้นทำหน้าทะเล้น “ข้าเขียนข้อความทิ้งไว้ให้พวกเขา พวกเขาต้องเห็นแน่ ๆ”“เช่นนี้มิได้” เจียงซุ่ยฮวนโน้

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 819

    นางอาศัยพระนามฝ่าบาทข่มขู่เจ้าเมือง เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าเจ้าเมืองตำแหน่งต่ำต้อย มิอาจพบฝ่าบาทได้โดยง่าย ต่อให้ได้พบ ก็มิกล้าเอ่ยเรื่องในวันนี้ออกไปเป็นแน่ส่วนนางนั้น ยิ่งไม่มีวันไปกราบทูลต่อฝ่าบาทเป็นอันขาด“ท่านพูดถูกต้องแล้ว!” เจ้าเมืองลูบมือตัวเองพลางกล่าว “ไม่ทราบว่าท่านจะโปรดให้ข้ามีโอกาสไถ่โทษ ได้รับใช้ท่านสักสองวันหรือไม่”“ไม่จำเป็น” เจียงซุ่ยฮวนกล่าวปฏิเสธด้วยเสียงเย็นชา “ข้ายังต้องรีบรุดเดินทางต่อ”“ถ้าเช่นนั้นก็ได้” เจ้าเมืองกล่าวประจบอีกสองสามคำ ครั้นจะจากไป เจียงซุ่ยฮวนก็เอ่ยขึ้นว่า “จำไว้ว่าอย่าได้เอนเอียงเข้าข้างคนผิด ข้าจะให้คนไปตรวจดู”“โปรดวางใจ ข้ามิกล้าทำเช่นนั้นเป็นอันขาด!”เมื่อเจ้าเมืองจากไปแล้ว ปาฟางจึงถามว่า “นายหญิง ท่านจะส่งคนไปตรวจดูเมื่อใดหรือ”“ก็แค่ขู่เขาเล่นเท่านั้น อย่าได้ใส่ใจจริงจังไปเลย” เจียงซุ่ยฮวนหันหน้ากลับ แล้วเริ่มตรวจดูของที่พวกเขาซื้อมาวางไว้เถ้าแก่ยิ่งมีท่าทีเอาอกเอาใจยิ่งกว่าเดิม “คุณหนู ตอนค่ำอยากทานสิ่งใดหรือไม่ ข้าจะให้พวกในครัวจัดทำให้ท่าน”“ไม่ต้อง ข้าได้สั่งอาหารไว้แล้ว” เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้าปฏิเสธ“เช่นนั้นข้าจะให้พวกในครั

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 818

    ทันทีที่เจ้าเมืองเห็นแผ่นป้ายทองอร่ามในมือของนาง เดิมทีก็ยังมิทราบว่าเป็นสิ่งใด จนกระทั่งได้ยินนางเอ่ยคำว่า “ฝ่าบาท” ออกมาเจ้าเมืองพลันรู้สึกว่าเข่าอ่อน แทบทรุดลงไปกับพื้นเจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจยาว “เฮ้อ หากฝ่าบาทพิโรธขึ้นมา เกรงว่าทุกผู้คนในที่นี้ คงไม่มีผู้ใดหลบหนีรอด”เจ้าเมืองผู้นี้ ปกติก็มิเคยได้พบหน้าฝ่าบาท แต่มีความเคารพยำเกรงเป็นล้นพ้น เพียงได้ยินคำว่า “ฝ่าบาท” ก็ขาแข้งสั่นระริกเขากลืนน้ำลายอึกหนึ่ง เอ่ยถามด้วยเสียงสั่น “ท่านคือผู้ใดกันแน่”เจียงซุ่ยฮวนแย้มยิ้ม “หญิงผู้นี้ไร้ความสามารถนัก เมื่อไม่กี่เดือนก่อน พึ่งได้รับราชโองการโปรดเกล้าฯ แต่งตั้งเป็นหมอหลวงจากฝ่าบาทโดยตรง”เจ้าเมืองมีท่าทีลนลานอย่างเห็นได้ชัด หมอหลวงที่ได้รับแต่งตั้งโดยฝ่าบาท มีคุณค่าไม่น้อยไปกว่าท่านจองหงวนระดับสูงหมอหลวงทำหน้าที่รักษาฝ่าบาทและพระสนม หากมีใครไปกล่าวร้ายต่อหน้าฝ่าบาท ไม่เพียงแต่จะเสียตำแหน่ง แม้แต่ชีวิตก็อาจรักษาไว้ไม่ได้ในใจยังมีความหวังริบหรี่ เอ่ยถามว่า “เจ้าบอกว่าเป็นหมอหลวง แล้วมีหลักฐานหรือไม่”เจียงซุ่ยฮวนโยนแผ่นป้ายทองให้เขา “ดูให้ดีเถิด”เขาพลิกดูซ้ายขวา แต่ก็มิอาจแยกแยะว่

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 817

    เจียงซุ่ยฮวนนั่งเท้าคาง เหลียวมองอย่างไม่ใส่ใจ ก็เห็นเจ้าเมืองพุงพลุ้ย เดินอุ้ยอ้ายเข้ามาเจ้าเมืองหรี่ตา ไว้หนวดบนริมฝีปาก มุมปากห้อยตกดูแล้วเหมือนผู้มีอารมณ์ขุ่นเคืองเขาไขว้มือไว้ด้านหลัง เหลียวมองรอบทิศ แล้วกระแอมขึ้นสองครั้ง “แค่ก! แค่ก!”เจียงซุ่ยฮวนหัวเราะเบาๆ ในใจ เจ้าเมืองตัวกระจ้อยร่อย ความเย่อหยิ่งกลับสูงลิบ”เถ้าแก่รีบเข้ามาคำนับ “ท่านเจ้าเมือง ไม่รู้ว่าท่านจะมาถึงที่นี่ ข้าน้อยเสียมารยาทยิ่งนัก!”ขุนนางขมวดคิ้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงต่ำ “ได้ยินมาว่ามีผู้ก่อเรื่องที่นี่ คนผู้นั้นคือผู้ใดกัน”“เอ่อ…” เถ้าแก่เหลือบมองเจียงซุ่ยฮวน แล้วมองพวกที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้น มิรู้จะชี้มือไปทางใด“ข้าถามเจ้าอยู่นะ!” เจ้าเมืองเริ่มหงุดหงิดชายร่างใหญ่ผู้หนึ่งคลานไปกอดขาขุนนาง ร่ำไห้พลางร้องว่า “ท่านน้า! เป็นนางผู้นั้นที่ทำหน้าหยิ่งยะโส!”“นางใช้กาน้ำชาฟาดหัวข้า ยังขู่จะเชือดลิ้นข้าด้วย!”ครั้นได้ยินคำว่า ‘หยิ่งยะโส’ ทุกสายตาต่างหันไปมองเจียงซุ่ยฮวน"?"หน้าข้าดูหยิ่งยะโสถึงเพียงนั้นหรือเจียงซุ่ยฮวนนั่งตัวตรง เก็บสีหน้าไม่สบอารมณ์แล้วกล่าวเรียบ ๆ ว่า “ใช่ ข้าคือคนที่ลงมือ”“ท่านน้

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 816

    เพียงพริบตาเดียว เหล่าคนชั่วที่เคยท่าทางดุดันล้วนล้มระเนระนาด ครวญครางด้วยความเจ็บปวดแขกเหรื่อคนอื่นต่างพากันหนีออกจากโรงเตี๊ยมไปหมดแล้ว ภายในโรงเตี๊ยมเหลือเพียงความโกลาหล โต๊ะเก้าอี้ระเนระนาดไร้ระเบียบแม้แต่ขนมเปี๊ยะที่เพิ่งทอดเสร็จใหม่ ๆ ยังกลิ้งกระจายอยู่เต็มพื้นนับสิบชิ้นเสี่ยวเอ้อโผล่หัวออกมาจากหลังแท่นต้อนรับ เศษผักยังติดอยู่บนหน้าผาก ถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณหนู โปรดเมตตาเถิด ข้าวของเสียหายปานนี้…”เจียงซุ่ยฮวนหลุบตาลง มองเห็นถุงเงินของพวกอันธพาลที่หล่นเกลื่อนอยู่กับพื้นจากการต่อสู้เมื่อครู่นางหยิบถุงเงินใบหนึ่งขึ้นมาด้วยท่าทีสบายใจ แล้วแย้มยิ้มบางเบา เอ่ยถามเสียงเรียบ “ข้าวของพวกนี้ ใครเป็นคนทุบทำลาย”เสี่ยวเอ้อหัวไว ตอบพลันทันทีว่า “เป็นฝีมือของบุรุษเหล่านี้ขอรับ!”เจียงซุ่ยฮวนถามกลับ “ในเมื่อเป็นพวกเขาทำลาย เช่นนั้นก็ควรให้พวกเขาชดใช้ ใช่หรือไม่”“ถูกแล้วขอรับ!” เสี่ยวเอ้อพยักหน้าอย่างแรงเจียงซุ่ยฮวนโยนถุงเงินให้ “เอาไป”เสี่ยวเอ้อรับถุงเงินมา แล้วรีบนำไปให้เจ้าของโรงเตี๊ยมที่เพิ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเจ้าของโรงเตี๊ยมเห็นภาพเบื้องหน้า ถึงกับหน้าซีดเผือด ตะโกน

  • วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี   บทที่ 815

    “ชิ้นละสิบอีแปะ ห้าสิบอีแปะได้หกชิ้น ท่านอยากได้กี่ชิ้นเล่า” แม่ค้าเอ่ยถามพลางนวดแป้ง มือไม่หยุดหน้าไม่เงยราคาแลดูย่อมเยากว่าเมืองหลวงนัก เจียงซุ่ยฮวนล้วงเอาเงินออกมา “ข้าขอเอาหนึ่งตำลึงพอ”แม่ค้าถึงกับเงยหน้าขึ้น “หนึ่งตำลึงได้กว่าร้อยชิ้น ท่านจะซื้อมากถึงเพียงนี้ มีงานที่บ้านหรือ”“ไม่ใช่ ข้าจะเอาไว้เป็นเสบียงระหว่างเดินทาง”“ได้ ข้าจะย่างให้กรอบนอกนุ่มใน เก็บไว้นานก็ยังอร่อย”“ขอบใจมาก ข้าพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมข้างๆ เสร็จแล้วร้องเรียกข้าด้วย”เจียงซุ่ยฮวนหันหลังกลับเข้าที่พัก เอ่ยกับลิ่วลู่และพรรคพวกที่ตามมาด้านหลัง “กินแต่ขนมเปี๊ยะคงไม่พออิ่ม พวกเจ้าออกไปหาซื้อของกินอย่างอื่นมาด้วย เผื่อไว้กินระหว่างทาง”“เวลามีจำกัด พวกเราไม่อาจกินอยู่แต่ในโรงเตี๊ยมได้ทุกมื้อ”แม้ในห้องทดลองของนางจะมีของกินมากมาย แต่ไม่อาจหยิบออกมาให้ประจักษ์แก่สายตาผู้คนได้ จำต้องออกไปจัดซื้อไว้บ้างจากนั้น เจียงซุ่ยฮวนก็กลับขึ้นห้อง เข้าไปในห้องทดลองของนางนางหยิบกระถางใบหนึ่งออกมา ใช้ดินที่เพาะขึ้นเองปลูกบัวหิมะลงไป รอให้บานสะพรั่ง ครานั้นก็จะได้นำมาทำเป็นยาครั้นเมื่อท้องฟ้าเปลี่ยนเป็นสีหมึก เจียงซุ่ย

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status