บทที่ 7

หยิ่งเถาพยักหน้า: “รู้จักเจ้าค่ะ องค์ชายเป่ยโม่เป็นพระอนุชาแท้ๆ เพียงพระองค์เดียวของฮ่องเต้ ได้รับความไว้วางพระทัยอย่างมาก ได้ยินว่าผู้คนในเมืองหลวงต่างเกรงกลัวพระองค์”

เจียงซุ่ยฮวนสงสัย “เหตุใดจึงกลัวพระองค์?”

หยิ่งเถาเกาศีรษะ “ได้ยินว่าองค์ชายเป่ยโม่มีรูปโฉมงดงาม แต่พระอุปนิสัยเปลี่ยนแปลงง่าย วิธีการโหดเหี้ยม ผู้ใดที่ทำให้พระองค์ไม่พอใจล้วนจบไม่ดี ดังนั้นผู้คนในเมืองหลวงจึงเกรงกลัวพระองค์”

เป็นคนที่มีนิสัยเช่นนี้หรือ? จะให้เขาตอบแทนบุญคุณดีหรือไม่? เจียงซุ่ยฮวนจมอยู่ในภวังค์ความคิด

ยามค่ำ หยิ่งเถานำอ่างน้ำมา “คุณหนู ถึงเวลาเปลี่ยนยาแล้วเจ้าค่ะ”

แม้แผลบนใบหน้าของเจียงซุ่ยฮวนจะหายสนิทแล้ว แต่แผลจากดาบบนร่างกายลึกเกินไป ยังต้องเปลี่ยนยาอีกสองครั้งจึงจะหายสนิท

“ข้าเปลี่ยนเอง เจ้าไปช่วยข้าทำอย่างหนึ่ง” เจียงซุ่ยฮวนหยิบกำไลที่ได้มาจากเมิ่งเซียวส่งให้หยิ่งเถา “พรุ่งนี้หาโรงรับจำนำเอากำไลนี้ไปจำนำ แลกเป็นตั๋วเงินนำมาให้ข้า”

หยิ่งเถาถามอย่างไม่เข้าใจ: “หากคุณหนูต้องการเงิน ขอจากฮูหยินก็ได้ เหตุใดต้องเอากำไลไปจำนำ?”

เจียงซุ่ยฮวนอธิบาย: “แม้ข้าจะเป็นธิดาเอกของจวนอ๋อง แต่ก็เป็นคนที่แต่งงานมาแล้ว จะไปขอเงินจากท่านแม่ได้อย่างไร อีกอย่าง ข้าตั้งใจจะย้ายออกจากจวนอ๋องในอีกไม่นาน ต้องใช้เงินหลายที่ อีกอย่างกำไลนี้ก็ไม่ใช่ของข้า เจ้าเอาไปจำนำเถิด”

หยิ่งเถาน้ำตาคลอทันที “เหตุใดคุณหนูจึงต้องย้ายออกจากจวนอ๋อง? เช่นนั้นบ่าวก็จะไม่ได้รับใช้คุณหนูแล้ว”

“วางใจเถิด ตอนนั้นข้าจะพาเจ้าไปด้วย”

ได้ยินเช่นนั้น หยิ่งเถาจึงเช็ดน้ำตาแล้วออกไปอย่างมีความสุข

เจียงซุ่ยฮวนมองหน้าต่างและประตูที่ปิดสนิท ก้มหน้าค่อยๆ ถอดเสื้อผ้า ตั้งใจจะเปลี่ยนยาให้แผล

ชุดครึ่งบนค่อยๆ หลุดลง เผยให้เห็นไหล่ขาวผ่องนวล ขณะที่นางกำลังจะถอดผ้าพันแผลที่หน้าอก จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่ว: “ชายาองค์ชายหนานหมิงช่างตลกจริง ถึงกับบอกผู้คนว่าป่าช้าร้างเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”

เจียงซุ่ยฮวนตกใจ รีบสวมเสื้อผ้ากลับเงยหน้าขึ้น เห็นบุรุษรูปงามยืนอยู่ข้างหน้าต่างที่เปิดอยู่ สวมชุดสีดำ สวมมงกุฎหยกสีม่วง ก้มหน้าเล่นปิ่นอันหนึ่ง นิ้วมือเรียวยาว ข้อนิ้วชัดเจน

สายลมราตรีพัดเบาๆ ดอกเถาวัลย์สีแดงข้างหน้าต่างแกว่งไหวตามลม แสงจันทร์อ่อนๆ สาดส่องลงบนเส้นผมดำขลับของบุรุษผู้นั้น ราวกับภาพวาดอันวิจิตรงดงาม

แต่เจียงซุ่ยฮวนไม่มีเวลาชื่นชม นางถามเสียงเฉียบ: “ท่านเป็นผู้ใด? กล้าบุกรุกจวนอ๋องเช่นนี้!”

บุรุษผู้นั้นเงยหน้ามองนาง ริมฝีปากบางยกยิ้ม: “ชายาองค์ชายหนานหมิงจำข้าไม่ได้หรือ?”

เจียงซุ่ยฮวนมองใบหน้าของบุรุษผู้นั้นอย่างเหม่อลอย บุรุษผู้นี้หล่อเหลางดงามยิ่ง คิ้วคมดุจดาบ ดวงตาดุจดวงดาว จมูกโด่ง โครงหน้าคมชัด ราวกับถูกแกะสลักมาอย่างประณีต สะดุดตายิ่งนัก

มองอยู่นาน นางจึงพบว่าบุรุษตรงหน้าหน้าตาคล้ายคลึงกับชายที่นางช่วยชีวิตไว้ที่ป่าช้าร้าง จึงเอ่ยปากอย่างระมัดระวัง: “ท่านคือองค์ชายเป่ยโม่ กู้จิ่น?”

วันนั้นคนที่นอนอยู่บนพื้นหน้าซีดเผือด เต็มไปด้วยเลือด แตกต่างจากท่าทีสง่างามในวันนี้ราวฟ้ากับดิน นางจึงไม่ได้จำได้ในทันที

ดูเหมือนบุรุษผู้นั้นจะได้ยินคำตอบที่พอใจ รอยยิ้มที่มุมปากทำให้ผู้คนหลงใหล: “ดูเหมือนชายาองค์ชายหนานหมิงจะจำข้าได้แล้ว ตามลำดับอาวุโส เจ้าควรเรียกข้าว่าอาเขย”

แสงเทียนสลัว ตรงหน้าปรากฏบุรุษงามเช่นนี้ บรรยากาศในห้องพลันดูครึ้มๆ

เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกอึดอัด ขยับตัวเล็กน้อย “เช่นนั้น เหตุใดอาเขยจึงบุกเข้ามาในห้องนอนข้ายามดึก ช่างไม่สมควรยิ่งนัก”

กู้จิ่นเก็บรอยยิ้ม ในชั่วพริบตา อากาศรอบข้างราวกับถูกแช่แข็ง หนาวจนเจียงซุ่ยฮวนสะท้าน

นางทำเป็นไม่แสดงอาการ มือซ้ายแอบไว้ด้านหลัง หยิบมีดผ่าตัดออกมาจากห้องทดลองที่พกติดตัว กำไว้แน่น

กู้จิ่นไม่ทันสังเกต เขาเดินมาหน้าเจียงซุ่ยฮวน เสียงเย็นเยียบ “ก่อนหน้านี้ข้าถูกช่วยชีวิตที่ป่าช้าร้าง ผู้นั้นทิ้งปิ่นไว้ให้ข้าตามหาเพื่อตอบแทนบุญคุณ แต่เมื่อข้าตามปิ่นมา กลับพบเจ้า”

วินาทีถัดมา เขาเอาปิ่นในมือจ่อที่คอของเจียงซุ่ยฮวน พูดเสียงเย็น: “หากชายาองค์ชายหนานหมิงมีเวลา ลองอธิบายให้ข้าฟังว่านี่เรื่องอะไรกัน”

คำเล่าลือไม่ผิดจริงๆ คนผู้นี้อารมณ์เปลี่ยนแปลงง่ายเหลือเกิน!

ไม่มีเวลาคิดมาก เจียงซุ่ยฮวนพลันเงื้อมือซ้าย ใช้มีดผ่าตัดแทงใส่กู้จิ่น มืออีกข้างแย่งปิ่นโยนทิ้งไป

แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจคือ กู้จิ่นกลับระวังตัวไว้ก่อนแล้ว หลบได้อย่างง่ายดาย

เพียงชั่วพริบตา มีดผ่าตัดในมือเจียงซุ่ยฮวนก็ปรากฏอยู่ในมือกู้จิ่น

กู้จิ่นมือหนึ่งถือมีดผ่าตัด อีกมือบีบคอเจียงซุ่ยฮวน ดวงตาเต็มไปด้วยแววลึกล้ำ: “มีดเล่มนี้แปลกดี ไม่ทราบว่าหากกรีดลงบนใบหน้าชายา จะทำให้พระชายาว่าง่ายขึ้นหรือไม่?”

เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกงุนงง นางฝึกวิชายุทธ์มาตั้งแต่เด็ก บุรุษทั่วไปไม่มีทางสู้นางได้ ครั้งหนึ่งต่อสู้กับคนห้าคนพร้อมกันยังไม่เสียเปรียบ แต่ครั้งนี้กลับแพ้ภายในไม่ถึงวินาที วิชาของคนตรงหน้าลึกล้ำเพียงใด?

นึกถึงภาพที่เห็นที่ป่าช้าร้างวันนั้น นางพลันสงบลง “วันนั้นที่ป่าช้าร้าง ข้าเป็นคนช่วยท่าน ปิ่นก็เป็นข้าทิ้งไว้”

แต่กู้จิ่นไม่เชื่อ: “คนที่ช่วยข้าวันนั้นมีวิชาแพทย์เลิศล้ำ แต่ตามที่ข้ารู้มา ชายาองค์ชายหนานหมิงไม่มีความรู้ด้านการแพทย์”

เขามองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเจียงซุ่ยฮวน เสียงยิ่งเย็นลง: “คนผู้นั้นใบหน้าเต็มไปด้วยแผล แต่ผิวพรรณของชายาเนียนละเอียดเช่นนี้ ดูไม่เหมือนเลย”

มือของเขาออกแรงมากขึ้น เจียงซุ่ยฮวนหายใจไม่ออก กัดฟันพูด: “ข้าคือคนที่ช่วยท่านจริงๆ หากท่านไม่เชื่อก็ลองออกไปสืบดู วันที่ท่านบาดเจ็บ ข้าปรากฏตัวกลางถนนด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยแผลหรือไม่!”

“ส่วนแผลบนใบหน้าข้า ในเมื่อข้ารักษาแผลของท่านได้ ก็ย่อมรักษาแผลตัวเองได้!” เจียงซุ่ยฮวนจ้องกู้จิ่นอย่างโกรธ “วันนั้นตอนช่วยท่าน ก็ถูกท่านเข้าใจผิดว่าเป็นศัตรูจะฟันข้าด้วยดาบ วันนี้ก็คิดว่าข้าแอบอ้างเป็นผู้มีพระคุณของท่าน สองครั้งที่ท่านเนรคุณ ข้าช่างโชคร้ายจริงๆ!”

“อีกอย่าง ข้าไม่ใช่ชายาองค์ชายหนานหมิงแล้ว! เรียกข้าว่าคุณหนูเจียงเถิด!”

กู้จิ่นชะงักเล็กน้อย แล้วปล่อยมือ: “ข้าเคยสืบเรื่องของเจ้า เจ้าพลัดพรากจากบ้านตั้งแต่เด็ก กว่าจะได้กลับจวนอ๋องก็อายุสิบขวบ ไม่ว่าก่อนหรือหลังอายุสิบขวบ เจ้าก็ไม่เคยเรียนวิชาแพทย์”

“อีกอย่าง คุณหนูเจียงคนเดิมมีนิสัยอ่อนแอใจดี แต่ตอนนี้...” กู้จิ่นมองเจียงซุ่ยฮวนตั้งแต่หัวจรดเท้า ในใจเสริมประโยคที่ไม่ได้พูดออกมา: ดูเหมือนสัตว์ร้ายตัวเล็กๆ ที่จดจำความแค้นไว้เสมอ

เจียงซุ่ยฮวนหอบหายใจ แต่ในใจกลับกังวล นี่เป็นครั้งแรกหลังจากข้ามเวลามาที่มีคนสังเกตเห็นว่านางแตกต่างจากร่างเดิมโดยสิ้นเชิง

นางปิดบังความกังวลในใจ พูดเสียงเย็นชา: “ที่ข้ารู้วิชาแพทย์ เพราะเคยเก็บตำราแพทย์ได้ เพียงแต่ไม่เคยรักษาใครมาก่อน ส่วนนิสัยที่เปลี่ยนไปก็เพราะข้าเกือบตายจึงเข้าใจอะไรหลายอย่าง เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่?”

กู้จิ่นจ้องนางไม่วางตา ราวกับจะมองทะลุถึงก้นบึ้งหัวใจ จนนางรู้สึกประหม่าอย่างไร้สาเหตุ

ครู่หนึ่ง กู้จิ่นยกมุมปาก: “ข้าไม่สนใจเรื่องของเจ้า ในเมื่อเจ้าคือผู้มีพระคุณของข้าจริง ข้าจะให้เจ้าขอเงื่อนไขหนึ่งอย่าง เจ้าต้องการอะไร?”

“เงื่อนไขอะไรก็ได้หรือ?” ดวงตาเจียงซุ่ยฮวนเป็นประกาย

“อืม” กู้จิ่นพยักหน้า กลัวนางจะเรียกร้องมากเกินไปจึงเสริม “แค่อยู่ในขอบเขตความสามารถของข้า”

เจียงซุ่ยฮวนลำบากใจ ดูจากสถานการณ์ปัจจุบัน สิ่งที่นางต้องการมากที่สุดคือเงิน แต่เด็กในท้องก็ไม่อาจปล่อยปละละเลย นางยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อของเด็กคือใคร หากต้องตามหาเอง ไม่รู้ว่าจะถึงเมื่อไหร่

ราตรีเริ่มดึก สีหน้าของกู้จิ่นเริ่มแสดงความไม่พอใจ “เมื่อคิดออกแล้วก็ถือปิ่นไปหาข้าที่วังเป่ยโม่”

พูดจบกู้จิ่นหมุนตัวจะเดินจากไป เจียงซุ่ยฮวนรีบคว้าแขนเสื้อเขาไว้: “ข้าคิดออกแล้ว!”