บทที่ 11

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “ถึงแล้ว ถ้านายอยู่นอกโรงยิม ก็น่าจะได้ยินเสียงของโดรน”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ได้ยินแล้วได้ยินแล้ว! อยู่เหนือศีรษะฉันเนี่ย รีบลงมาเร็ว!”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ: “อย่าเพิ่งรีบ บอกคำตอบฉันมาก่อน”

ขณะส่งข้อความ เสิ่นอี้มองไปที่สวีหว่านถิงที่อยู่ในอ้อมแขน แล้วพูดว่า : “ลดระดับโดรนลงมาหน่อย แต่อย่าต่ำเกินไป แค่ให้คนที่อยู่ใต้หมอกดำสามารถมองเห็นก็พอ”

“ได้...” แก้มของสวีหว่านถิงแดงระเรื่อ ริมฝีปากแดงหอบเบาๆ ขยับท่าทางเล็กน้อย แล้วเริ่มควบคุมโดรนให้ลดระดับลง

ท่ามกลางหมอกดำ

ชายหนุ่มร่างกำยำคนหนึ่งเลียริมฝีปากแห้งแตกไปด้วย พลางจ้องหมอกดำหนาทึบเหนือศีรษะอย่างไม่ละสายตา

เขาก็คือหม่าเทียนหมิง

การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ เขาเป็นคนติดต่อเสิ่นอี้เป็นการส่วนตัว โดยไม่ได้บอกจ้าวเทา

ไม่อย่างนั้นต้องแบ่งน้ำให้จ้าวเทาด้วย!

ยิ่งไปกว่านั้น จ้าวเทาเองก็ไม่ได้อยากที่จะบอกวิธีได้มาซึ่งพลังพิเศษให้ใครรู้ เพราะเขาไม่อยากให้คนอื่นได้รับพลังพิเศษเหมือนกัน

แต่หม่าเทียนหมิงไม่สนใจอะไร เขาจะกระหายน้ำจะตายอยู่แล้ว ใครยังจะช่วยเก็บความลับอยู่อีก!

ตัวเองก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร!

“เร็วเข้า! เร็วสิ!”

หม่าเทียนหมิงพึมพำ พลางหันกลับไปมองที่โรงยิมเป็นระยะ

ถ้าเกิดมีคนมาเห็นเข้า ต้องเป็นเรื่องแน่

อีกอย่าง ได้ยินจ้าวเทาพูดว่าภายในหมอกดำมีสัตว์ประหลาด ถ้าเกิดถูกสัตว์ประหลาดหมายตาไว้คงแย่แน่ ต้องรีบเอาน้ำมาให้ได้โดยเร็ว!

ไม่นาน

เงาของโดรนก็ปรากฎขึ้นมากลางอากาศ

ใต้โดรนนั้นยังมีขวดน้ำดื่มแร่ห้อยอยู่ 2-3 ขวด

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ฉันเห็นแล้ว! ลดระดับลงมาอีกหน่อย! ลดลงอีกหน่อย!!”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “คำตอบ”

หม่าเทียนหมิงยิ่งรีบร้อนเท่าไหร่ เสิ่นอี้ก็ยิ่งใจเย็นเท่านั้น

การแลกเปลี่ยนครั้งนี้ เสิ่นอี้เป็นฝ่ายได้เปรียบตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว

เพราะเขาไม่ได้ขาดแคลนน้ำ ถึงแม้จะเสียน้ำไปไม่กี่ขวดก็ไม่มีผลกระทบอะไร

ก่อนหน้านี้คำพูดส่วนใหญ่ของเขาก็แค่พูดเพื่อให้หม่าเทียนหมิงคิดว่าเขารีบมาก ไม่อย่างนั้นก็เค้นคำตอบออกมาไม่ได้

และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เหมาะที่จะบีบคั้นเขา

คนที่หิวกระหายจนแทบจะทนไม่ไหว พอเห็นน้ำก็จะยิ่งกระหายมากขึ้น อาจถึงขั้นสูญเสียความสามารถในการตัดสินใจอย่างมีสติได้

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “เอาน้ำมาให้ฉันก่อนสิ!! ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดนายเปลี่ยนใจขึ้นมาจะทำยังไง?”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “งั้นฉันก็จะพูดกับนายด้วยคำพูดเดียวกัน ถ้าฉันให้น้ำนาย แล้วนายเป็นฝ่ายเปลี่ยนใจขึ้นมาจะทำยังไง?”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ไอ้เวรเอ๊ย!!!”

หม่าเทียนหมิงเลียริมฝีปากที่แห้งแตก กำโทรศัพท์แน่นด้วยความโมโห และรู้สึกลังเลขึ้นมา

เขากลัวจริงๆ ว่าไอ้หมอนี่จะผิดคำพูด!

แต่ตัวเองก็กระหายน้ำมากจริงๆ....

จากนั้นเงยหน้ามองแหล่งน้ำที่ราวกับอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขากัดฟันแล้วเริ่มพิมพ์ข้อความ

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา: “ฉันจะบอกคำตอบกับนายก่อนก็ได้ แต่นายห้ามผิดคำพูดเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกจ้าวเทา ให้จ้าวเทาพาคนไปจัดการนาย!”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “พวกเราที่นี่ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนกีฬา ต่อให้นายได้พลังพิเศษมาโดยบังเอิญ ก็ไม่มีทางรับมือกับนักเรียนหลายสิบคนได้แน่นอน!”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “วางใจเถอะ ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นศัตรูกับนาย”

แม้ปากจะพูดแบบนั้น แต่ในใจของเสิ่นอี้กลับเริ่มมีความคิดอยากจะฆ่าขึ้นมา

กล้าข่มขู่เขาแบบนี้ นั่นก็แสดงว่าต้องหาเรื่องวุ่นวายมาให้เขาแน่ๆ คนแบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาด!

โชคดีที่เขาไม่เคยบอกหมายเลขหอพักของตัวเองกับหม่าเทียนหมิง

หอพักใหญ่ขนาดนี้ ถึงเขาจะเข้ามาได้ ก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาเขาเจอ

แต่เพื่อความปลอดภัย เอาไว้ค่อยเปลี่ยนห้องอีกทีละกัน...

ถ้าไม่ใช่เพราะไม่มีความสามารถในการยิงระยะไกล เสิ่นอี้คงจัดการฆ่าหม่าเทียนหมิงไปแล้ว เพื่อตัดปัญหาที่จะตามมาภายหลัง!

แม้จะไม่เคยฆ่าใครมาก่อน แต่ถ้ามีใครมาคุกคามถึงความปลอดภัยในชีวิตของตัวเองจริงๆ เสิ่นอี้ก็จะไม่ลังเลที่จะฆ่าอีกฝ่ายทิ้ง!

นี่คือความเด็ดขาดที่ต้องมีเพื่อความอยู่รอดในวันสิ้นโลก!

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “มันคือผลไม้หลากสีชนิดหนึ่ง เติบโตอยู่บนพืชที่ยังไม่กลายพันธุ์”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ฉันไม่ได้โกหกนาย จ้าวเทาแค่กินผลไม้แบบนั้นเข้าไป จากนั้นผ่านไปไม่กี่สิบวินาที จู่ๆ ก็ได้พลังสายฟ้ามา!”

เสิ่นอี้ : “ดี หวังว่านายจะไม่หลอกฉันนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกจ้าวเทาเรื่องที่นายแลกเปลี่ยนกับฉัน เชื่อว่าจ้าวเทาคงไม่ปล่อยรูมเมทที่หักหลังเขาอย่างนายไว้หรอกนะ?”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “...”

เขาข่มขู่ได้ เสิ่นอี้ก็ข่มขู่ได้เช่นกัน

และ เป็นการขู่กลับได้แสบสันยิ่งกว่า!

เสิ่นอี้หันไปมองสวีหว่านถิง แล้วพูดว่า “ให้โดรนลดระดับลงไป ส่งน้ำแร่ให้เขา...ส่วนโดรน ถ้าเก็บคืนมาได้ก็เอากลับมา ถ้าไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ”

เขาเองก็คิดจะผิดสัญญา

แต่พอคิดอีกที ถ้าหม่าเทียนหมิงเอาเรื่องการแลกเปลี่ยนนี้ไปบอกจ้าวเทา จ้าวเทาอาจจะตามมาหาเรื่องเขา เพื่อเค้นความลับในการได้มาซึ่งพลังพิเศษก็ได้

ดูจากพฤติกรรมการเก็บตัวของจ้าวเทาแล้ว เขาคงไม่อยากให้ใครล่วงรู้วิธีได้รับพลังวิเศษแน่

เป็นคนที่โลภมากจริงๆ

“ได้!”

สวีหว่านถิงเริ่มค่อยๆ บังคับโดรนลดระดับลงอย่างช้าๆ

แต่ยังไม่ทันที่โดรนจะแตะพื้น หม่าเทียนหมิงที่หิวกระหายก็พุ่งเข้ามาคว้าขวดน้ำแร่ไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้น

เปิดขวดน้ำตรงนั้นแล้วยกขึ้นมาดื่มทันทีอึกอึกอึกอึกกลืนลงไป

ท่าทางหิวกระหายนั้น ราวกับคนที่กระหายน้ำจนเสียสติ!

ก็ไม่แปลกใจที่เขาจะระแวดระวังตัวตลอด แต่พอถึงนาทีสุดท้ายของการแลกเปลี่ยน กลับไม่มีการระแวดระวังเลย

เพราะเขากระหายน้ำจนแทบไม่เหลือสติพอจะต่อรองกับเสิ่นอี้แล้ว!

เมื่อเห็นภาพเช่นนั้น แม้แต่สวีหว่านถิงก็ยังอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา

นี่คงเป็นชีวิตประจำวันของผู้รอดชีวิตส่วนใหญ่สินะ...

คนที่ไม่ขาดอาหารไม่ขาดน้ำดื่มอย่างเสิ่นอี้ มีน้อยมาก

พอคิดได้อย่างนั้น สวีหว่านถิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโชคดีขึ้นมาในใจ

อย่างน้อยตอนนี้เธออยู่กับเสิ่นอี้ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารและน้ำดื่ม แค่รอรับการช่วยเหลืออย่างสบายใจก็พอแล้ว

แม้ว่าเสิ่นอี้จะชอบลูบขากับจับหน้าอกของเธอ....

แต่เอาเข้าจริงสัมผัสแบบนั้นก็ออกจะรู้สึกดีด้วยซ้ำ!

“ว้าย!”

จู่ๆ สวีหว่านถิงก็กรีดร้องขึ้นมา จนทำให้เสิ่นอี้ที่กำลังจดจ่ออยู่กับการสำรวจเรือนร่างของเธอถึงกับสะดุ้งตกใจ

“เสิ่นอี้ นะ นายดูเร็ว!”

เสิ่นอี้รีบหันไปมองที่หน้าจอโดรนทันที

เห็นเพียง

ภายในหมอกสีดำจู่ๆ ก็มีเถาวัลย์เส้นใหญ่หลายเส้นพุ่งพรวดออกมา รัดตัวหม่าเทียนหมิงไว้แน่น แน่นราวกับการมัดขนมบะจ่างอย่างไงอย่างงั้น จากนั้นก็ลากร่างเขาเข้าไปในหมอกดำ!

“นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ย้อนกลับไปเมื่อ 2 นาทีก่อน

หม่าเทียนหมิงกระดกน้ำดื่มจนหมดขวดในรวดเดียว เขารู้สึกสดชื่นจนแทบจะเผลอร้องออกมา

มองดูขวดน้ำอีกสองขวดที่เหลือ เขาแอบคิดอยากจะซ่อนไว้ จะให้จ้าวเทาเห็นมันไม่ได้

นอกจากนี้

เขายังคิดหาทางเอาน้ำดื่มจากเสิ่นอี้มาเพิ่มอีกด้วย!

เขาไม่เชื่อว่าเสิ่นอี้จะมีน้ำแต่ไม่กี่ขวดนี้ ลองนึกกลับกันดู ถ้าเขามีน้ำอยู่แค่สามขวด เขาไม่มีทางให้คนอื่นแน่นอน

เขามั่นใจมากว่า เสิ่นอี้ยังต้องมีน้ำอีกมาก!

แต่ว่าจะทำยังไงถึงจะเอาน้ำของเสิ่นอี้มาได้ล่ะ?

บางที อาจจะลองไปคุยกับจ้าวเทาดู แล้วแอบบอกข้อมูลบางอย่างเป็นนัยกับเขา ด้วยนิสัยของจ้าวเทาแล้ว ไม่แน่ว่าอาจจะทนต่อสิ่งล่อใจไม่ไหว แล้วไปหาเรื่องเสิ่นอี้ก็เป็นได้

ถึงตอนนั้นค่อยแกล้งทำเป็นอยู่ข้างเสิ่นอี้ หลอกล่อให้เขาเอาน้ำมาให้ตัวเอง...จากนั้นก็ฉวยโอกาสกำจัดเสิ่นอี้ซะ เพื่อไม่ให้เสิ่นอี้พูดเรื่องที่เขาตกลงแลกเปลี่ยน

ใช่แล้ว! เอาแบบนี้แหละ!

สุดยอด!!

เรานี่มันฉลาดจริงๆ!!

หม่าเทียนหมิงกำลังคิดอย่างตื่นเต้น โดยไม่ทันสังเกตเลยว่า ในหมอกดำด้านหลัง จะมีเส้นเถาวัลย์หลายเส้นเหมือนมีชีวิต ค่อยๆ เลื้อยคืบคลานออกมา ถึงด้านหลังเขาอย่างเงียบๆ

เมื่อเขารู้สึกว่าด้านหลังเย็นวาบขึ้นมาอย่างน่าประหลาด จึงหันไปมองโดยสัญชาตญาณ ทันใดนั้นดวงตาก็เบิกกว้างทันที

จากเงาสะท้อนในดวงตาของหม่าเทียนหมิง มีเถาวัลย์นับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาทันที และพันรัดร่างของเขาเอาไว้

คิดจะหนีตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!!!”

“โอ้ยเจ็บ! เจ็บมากโอ้ย!!!”

หม่าเทียนหมิงกรีดร้องสุดเสียง พร้อมกับดิ้นรนอย่างรุนแรง

แต่เถาวัลย์เหล่านั้นมีพลังมหาศาล เขายิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่ เถาวัลย์ก็ยิ่งรัดแน่นมากขึ้นเท่านั้น จนผิวหนังของหม่าเทียนหมิงเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง ใบหน้าแดงก่ำ แทบจะหายใจไม่ออก

แม้เขาจะยังพยายามดิ้นรนอย่างสุดแรง แต่ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

ร่างของเขาถูกเถาวัลย์รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากเลือดไหลเวียนไม่สะดวก ใบหน้าเริ่มแดงก่ำ และกลายเป็นสีม่วง

ผิวหนังทั่วร่างก็ถูกเถาวัลย์ที่แหลมคมบาดจนฉีกขาด เลือดสีแดงสดไหลทะลักออกมา เปื้อนเต็มเสื้อผ้า และหยดลงบนเถาวัลย์...

สิ่งที่น่าขนลุกยิ่งกว่าก็คือ เลือดของเขาเพิ่งหยดลงบนเถาวัลย์ ก็ถูกเถาวัลย์ดูดกลืนเข้าไปทันที หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

เถาวัลย์พวกนั้นดูคลุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิมเมื่อได้ลิ้มรสของเลือด มันรัดร่างของหม่าเทียนหมิงแน่นขึ้นทุกขณะ จนเนื้อหนังของเขาเริ่มค่อยๆ ฉีกขาด เลือดสดพร้อมเศษเนื้อและกระดูกพุ่งกระเซ็นกระจัดกระจายไปทั่ว...