5/B สุสานมรณะ

ยูเมะและเทนชิยืนประจันหน้ากัน กุมมือกันแน่นราวกับยึดเหนี่ยวชีวิตของอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะก้าวข้ามผ่านประตูมิติที่เรืองแสงสีม่วงอย่างไม่ลังเล ทันทีที่เท้าของพวกเขาสัมผัสพื้นแข็ง ร่างกายก็ถูกดึงดูดเข้าสู่สุสานต้องสาปแห่งหนึ่งที่กว้างใหญ่ไพศาลและถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด

ลมเย็นยะเยือกที่พัดพามาปะทะร่าง ทำให้ขนแขนของยูเมะลุกชัน เธอกระชับมือเทนชิแน่นขึ้นอีก ดวงตากลมโตของเธอกวาดมองไปรอบๆ สุสานเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยหลุมศพเก่าแก่ผุพังเรียงรายเป็นทิวแถวจนสุดลูกหูลูกตา บรรจบกับป่าไม้หนาทึบที่ดูราวกับถูกกลืนกินโดยเงามืดมิด

"ที่นี่มัน...หลอนชะมัด" ยูเมะเอ่ยเสียงสั่นพร่าขณะลูบแขนตัวเองเบาๆ เพื่อไล่ความรู้สึกขนลุก

เทนชิไม่ตอบ แต่หยิบกล้องส่องทางไกลคู่ใจขึ้นมาแนบตา ส่องไปรอบๆ อย่างใจเย็น แม้ใจจริงเขาจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่น่าไว้วางใจไม่ต่างกัน "มันไปซ่อนอยู่ที่ไหนกันนะ" เขาพึมพำกับตัวเอง พยายามมองหาเบาะแสของเงาปีศาจ แต่ก็ไร้วี่แวว

"งั้นเราไปดูที่โบสถ์ตรงนั้นไหม? เผื่อมีคนอยู่" ยูเมะชี้ไปยังโบสถ์เก่าแก่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลนัก แสงไฟสีเหลืองนวลลิบหรี่ลอดออกมาจากหน้าต่างบานเล็กๆ อย่างน่าประหลาดใจ

เทนชิหรี่ตามอง "ที่แบบนี้มีคนด้วยเหรอ? ไม่เคยได้ยินว่ามีใครอาศัยอยู่ในสุสานนะ" เขาตั้งข้อสังเกตอย่างสงสัย

"มีไฟก็ต้องมีคนแหละน่า" ยูเมะยักไหล่ เธอไม่ได้ใส่ใจกับความสงสัยของเทนชิมากนัก เพราะความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจทำให้เธออยากเจอสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ที่ไม่ใช่แค่ซากศพ

เทนชิถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ว่าถ้าขัดใจยูเมะตอนนี้ คงโดนงอนไปอีกนาน "ก็ได้...งั้นลองไปดูแล้วกัน" เขาเอ่ยอย่างไม่เต็มใจนัก ก่อนจะกระชับมือยูเมะให้แน่นขึ้น และเริ่มก้าวเดินไปตามทางเดินแคบๆ ที่ทอดยาวไปยังโบสถ์แห่งนั้น

ระหว่างทางที่ทั้งคู่เดินไป เสียงลมก็เริ่มพัดแรงขึ้นอย่างผิดปกติ มันพัดโหมกระหน่ำจนรู้สึกราวกับมีพลังงานบางอย่างกำลังพยายามผลักไสไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้โบสถ์ เหมือนมีกำแพงล่องหนพยายามกั้นขวางทุกย่างก้าว กิ่งไม้แห้งเสียดสีกันเป็นเสียงแหลมบาดหู ราวกับเสียงร้องของวิญญาณที่ถูกทรมาน

ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!

จู่ๆ เสียงนาฬิกาอาคมที่ข้อมือของยูเมะก็ดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง สัญญาณเตือนรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ เธอเงยหน้าขึ้นมองด้วยความตกใจ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเงาดำทะมึนหลายสิบตัวพุ่งทะยานขึ้นมาจากหลุมศพที่อยู่รอบตัวพวกเขาราวกับน้ำพุปีศาจ พวกมันพุ่งตรงมายังพวกเขาทั้งคู่ด้วยความเร็วที่น่าสะพรุงกลัว

"พวกมันมาแล้ว!!" ยูเมะตะโกนเตือนเสียงหลง ร่างกายแข็งทื่อด้วยความตกใจ

"ยูเมะ หลบไป!!" เทนชิไม่รอช้า เขาดันร่างเล็กของยูเมะไปไว้ด้านหลังอย่างรวดเร็ว พร้อมกับชักมีดอาคมสีเงินวาววับออกมาจากซองหนังข้างเอว และแทงเข้ากลางหัวของเงาปีศาจตัวแรกที่พุ่งเข้ามาใกล้ที่สุด ร่างของมันแตกสลายกลายเป็นละอองดำมืดในพริบตา

ยูเมะตั้งสติได้ รีบร่ายคาถาป้องกันพร้อมกับเปิดขวดกักเก็บวิญญาณขนาดเท่าฝ่ามือ ทันทีที่เงาปีศาจแตกสลาย ดวงวิญญาณสีเทาหม่นก็ลอยออกมา เธอบังคับให้มันพุ่งเข้าสู่ขวดอย่างรวดเร็ว

"ก็ไม่เห็นเท่าไหร่เลยนี่หว่า" เทนชิเอ่ยอย่างประมาทเล็กน้อย เขาปักมีดเข้ากลางหัวเงาปีศาจอีกตัวที่เข้ามาใกล้ ก่อนจะถอนมีดออกมาอย่างคล่องแคล่ว

แต่เทนชิยังไม่ทันเอ่ยจบประโยค ยูเมะก็ตะโกนขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเธอเบิกกว้างกว่าเดิมเมื่อมองไปยังหลุมศพนับร้อยที่รายล้อมพวกเขา รอบข้างกลายเป็นทะเลแห่งเงาปีศาจที่ผุดขึ้นมาจากพื้นดินไม่หยุดหย่อน พวกมันมีจำนวนมหาศาลจนแทบมองไม่เห็นพื้นดิน

"เทนชิ!! มันมาอีกแล้ว! คราวนี้เป็นร้อยๆ เลย!!"

"ให้ตายสิ! ทำไมมันเยอะแบบนี้วะ!!" เทนชิสบถออกมาด้วยความตกใจ เขาเริ่มออกแรงไล่แทงเงาปีศาจตัวแล้วตัวเล่าอย่างบ้าคลั่ง มีดอาคมในมือของเขาสะบัดไปมาอย่างรวดเร็ว แต่ไม่ว่าเขาจะแทงไปกี่ตัว เงาปีศาจก็ยังคงพุ่งเข้ามาไม่หยุดหย่อนจากทุกทิศทุกทาง จนเขาเริ่มรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าที่กัดกินพลังกาย

ยูเมะเองก็ไม่ต่างกัน เธอต้องร่ายคาถาไม่หยุดหย่อน ดวงวิญญาณของเงาปีศาจถูกดูดเข้าสู่ขวดกักเก็บวิญญาณอย่างต่อเนื่องจนมันเริ่มหนักอึ้ง เธอรู้สึกเหมือนพลังเวทของเธอกำลังถูกดูดกลืนไปอย่างรวดเร็ว

"เราไม่ไหวแน่แบบนี้...ไม่หมดสักที!" ยูเมะร้องออกมาเสียงสั่น เธอพยายามกวาดตาหาทางหนี แต่ดูเหมือนจะไม่มีทางออก

"เมื่อไหร่จะหมดสักที!" เทนชิเองก็เอ่ยอย่างอ่อนแรง ใบหน้าเขาซีดเผือดจากการต่อสู้ที่ไม่จบสิ้น และในจังหวะที่ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ ทำให้เขาลดความระมัดระวังลง เงาปีศาจตัวหนึ่งอาศัยจังหวะนั้น พุ่งเข้าใส่เขาจากทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว กรงเล็บแหลมคมของมันจ้องจะฉีกกระชากร่างของเทนชิ

"ระวัง เทนชิ!!" เสียงตะโกนของยูเมะดังขึ้นอย่างสิ้นหวัง

ปัก!

แต่ก่อนที่เงาปีศาจจะเข้าถึงตัวเทนชิ ลูกคันธนูสีเงินบริสุทธิ์ก็พุ่งทะลุความมืดเข้ามา ปักเข้ากลางหัวของเงาปีศาจตัวนั้นอย่างแม่นยำ ร่างของมันสลายไปในทันที พร้อมกับแสงสว่างสีขาวนวลที่ส่องวาบไปทั่วบริเวณ แสงนั้นเจิดจ้าเสียจนเหล่าเงาปีศาจที่เหลืออยู่ต่างพากันส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนและถอยร่นไปด้านหลังราวกับถูกเผาไหม้

ยูเมะและเทนชิที่รอดมาได้อย่างหวุดหวิด หันมองหน้ากันด้วยความงุนงง

"คันธนูมาจากไหนน่ะ?" เทนชิพึมพำ

"แล้วแสงสว่างนั่นอีก...มาจากไหนกัน?" ยูเมะมองไปรอบๆ พยายามหาที่มาของแสง

ขณะที่พวกเขากำลังสับสน ประตูไม้เก่าแก่ของโบสถ์ที่อยู่ไม่ไกลก็เปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นร่างของแม่ชีสูงวัยคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงนั้น ในมือของเธอนั้นถือคันธนูสีเงินอันงดงามที่กำลังเรืองแสงจางๆ

"มาทางนี้เถอะเด็กๆ ก่อนที่พวกมันจะฟื้นตัว!" แม่ชีเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เด็ดเดี่ยว แต่แฝงไว้ด้วยความเมตตา

ยูเมะและเทนชิมองเห็นเงาปีศาจที่กำลังค่อยๆ ฟื้นตัวและเริ่มรวมกลุ่มกันอีกครั้งเมื่อแสงสว่างค่อยๆ หายไป พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อใจแม่ชีคนนั้น เทนชิกระชับมือยูเมะแน่นขึ้นอีกครั้ง และทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปยังโบสถ์ทันทีโดยไม่ลังเล แม้จะยังคงเต็มไปด้วยคำถามมากมายในใจ