5/B สุสานมรณะ

ยูเมะและเทนชิยืนประจันหน้ากัน กุมมือกันแน่นราวกับยึดเหนี่ยวชีวิตของอีกฝ่ายไว้ ก่อนจะก้าวข้ามผ่านประตูมิติที่เรืองแสงสีม่วงอย่างไม่ลังเล ทันทีที่เท้าของพวกเขาสัมผัสพื้นแข็ง ร่างกายก็ถูกดึงดูดเข้าสู่สุสานต้องสาปแห่งหนึ่งที่กว้างใหญ่ไพศาลและถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดลมเย็นยะเยือกที่พัดพามาปะทะร่าง ทำให้ขนแขนของยูเมะลุกชัน เธอกระชับมือเทนชิแน่นขึ้นอีก ดวงตากลมโตของเธอกวาดมองไปรอบๆ สุสานเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยหลุมศพเก่าแก่ผุพังเรียงรายเป็นทิวแถวจนสุดลูกหูลูกตา บรรจบกับป่าไม้หนาทึบที่ดูราวกับถูกกลืนกินโดยเงามืดมิด"ที่นี่มัน...หลอนชะมัด" ยูเมะเอ่ยเสียงสั่นพร่าขณะลูบแขนตัวเองเบาๆ เพื่อไล่ความรู้สึกขนลุกเทนชิไม่ตอบ แต่หยิบกล้องส่องทางไกลคู่ใจขึ้นมาแนบตา ส่องไปรอบๆ อย่างใจเย็น แม้ใจจริงเขาจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่ไม่น่าไว้วางใจไม่ต่างกัน "มันไปซ่อนอยู่ที่ไหนกันนะ" เขาพึมพำกับตัวเอง พยายามมองหาเบาะแสของเงาปีศาจ แต่ก็ไร้วี่แวว"งั้นเราไปดูที่โบสถ์ตรงนั้นไหม? เผื่อมีคนอยู่" ยูเมะชี้ไปยังโบสถ์เก่าแก่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลนัก แสงไฟสีเหลืองนวลลิบหรี่ลอดออกมาจากหน้าต่างบานเล็กๆ อย่างน่าประหลาดใจเทน

แสงสลัวๆ จากตะเกียงน้ำมันส่องสว่างนำทางยูเมะและเทนชิขณะก้าวลงสู่ห้องใต้ดินที่มืดมิดและชื้นแฉะ อากาศอับชื้นปะทะเข้ากับใบหน้า พร้อมกลิ่นดินและกลิ่นอับจางๆ ที่ลอยคละคลุ้ง เมื่อลงไปถึงพื้นห้องใต้ดินที่กว้างขวาง ยูเมะและเทนชิแทบหยุดหายใจ ภาพเบื้องหน้าที่เห็นทำเอาพวกเขาตกตะลึงห้องใต้ดินไม่ได้เป็นเพียงที่หลบภัย แต่กลับเต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมากที่เบียดเสียดกันอยู่ท่ามกลางความมืดมิด พวกเขาซ่อนตัวอยู่หลังสิ่งของต่างๆ เช่น กล่องไม้, ผ้าห่มเก่าๆ หรือแม้แต่ก้อนหินขนาดใหญ่ สายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวจับจ้องมายังสองนักเรียนแปลกหน้า เสียงกระซิบกระซาบดังขึ้นแผ่วเบา ราวกับกระแสไฟฟ้าที่ไหลเวียนอยู่ในอากาศแห่งความตึงเครียด"นี่คือผู้คนที่รอดชีวิตจ้ะ" แม่ชีเอ่ยเสียงอ่อนโยน ราวกับจะคลายความตึงเครียด แต่สายตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย "พวกเขากลัว...กลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัว""มีคนเยอะขนาดนี้เลยเหรอคะ?" ยูเมะพึมพำ เธอไม่เคยเห็นความหวาดกลัวที่รุนแรงถึงขนาดนี้มาก่อนเทนชิกวาดสายตาไปรอบๆ เขาเห็นเด็กเล็กๆ กอดแม่แน่น ผู้ชายวัยกลางคนตัวสั่นระริกอยู่มุมห้อง ทุกคนอยู่ในสภาพอ่อนล้าและหวาดผวา "พวกเขาอยู่ที่นี

เทนชิและยูเมะพุ่งทะยานออกจากประตูโบสถ์ทันทีที่แม่ชีเปิดมันออก เสียงกรีดร้องของชาวบ้านในห้องใต้ดินยังคงดังก้องอยู่ในหูของพวกเขา เป็นแรงผลักดันให้ต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ พื้นดินในสุสานเต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ และเงาปีศาจขนาดยักษ์ที่เคยปรากฏตัวเมื่อครู่ได้ล่าถอยไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงทัพหน้าของพวกมันที่ถูกปลุกขึ้นมาเพื่อทำลายโบสถ์แสงสีเขียวมรกตที่แผ่ออกมาจากคริสตัลของโบสถ์ได้สร้างอาณาเขตศักดิ์สิทธิ์ที่มองไม่เห็น ทำให้เงาปีศาจไม่สามารถก้าวเท้าเข้ามาในระยะนั้นได้ พวกมันจึงได้แต่ยืนอยู่รอบนอกและใช้ท่อนไม้ขนาดใหญ่โจมตีใส่ผนังโบสถ์อย่างบ้าคลั่ง"หยุดอยู่ตรงนั้นแหละพวกแก!" เทนชิตะโกนก้อง มือขวาของเขากำมีดอาคมแน่นจนขึ้นข้อขาว พลังวิญญาณของเขาที่เพิ่งถูกปลุกโดยยูเมะ ทำให้เขารู้สึกได้ถึงความว่องไวและพละกำลังที่เพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน"พวกมันไม่กลัวเราเลยค่ะเทนชิ! พวกมันกำลังบ้าคลั่ง!" ยูเมะมองไปยังเงาปีศาจที่กำลังเตรียมเหวี่ยงท่อนซุงอีกครั้งเงาปีศาจตนที่ 1 และ 2: "แฝดพละกำลัง" (The Twin Brutes)เงาปีศาจสองตนที่อยู่ใกล้ที่สุด หันมาสนใจการปรากฏตัวของพวกเขา พวกมันมีรูปร่างใหญ่โต ผิวเป็นเงาดำขลับแต่เต็

หลังจากชัยชนะที่แลกมาด้วยความเหนื่อยล้าถึงขีดสุด ยูเมะและเทนชิก็ถูกพาตัวกลับเข้ามาในโบสถ์ แม่ชีดูแลพวกเขาอย่างใกล้ชิดด้วยสมุนไพรโบราณและอาหารอ่อนๆ ที่ทำจากเสบียงที่เหลืออยู่ของชาวบ้าน พวกเขาได้รับอนุญาตให้อยู่ในห้องเล็กๆ ข้างแท่นบูชา ซึ่งเป็นจุดที่พลังงานจากคริสตัลสีมรกตแผ่ซ่านออกมามากที่สุดวันที่ 1: ร่างกายและจิตวิญญาณที่ว่างเปล่ายูเมะตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอรู้สึกเหมือนร่างกายเป็นเพียงเปลือกหอยที่ไร้พลังงาน เวทมนตร์ทุกหยดในตัวเธอถูกใช้ไปจนหมดสิ้นเทนชิเดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าเขายังคงซีดเซียว แต่แววตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "ตื่นแล้วเหรอ ยูเมะ?""อืม...ฉันไม่รู้สึกถึงพลังเวทของตัวเองเลยค่ะเทนชิ...เหมือนมันหายไปหมดแล้ว" ยูเมะพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา พร้อมกับยกมือข้อมือที่มีนาฬิกาอาคมขึ้นดู นาฬิกายังคงทำงาน แต่แสงสว่างที่เคยออกมาดูหรี่ลงมาก"ไม่เป็นไรน่า" เทนชิเอื้อมมือมาแตะไหล่เธอเบาๆ "อย่างน้อยเธอก็ช่วยพวกเราทุกคนไว้ได้ และพลังของฉันก็รู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่ถูกเธอใช้ดึงออกมา...พลังของเธอมันเหมือนได้ปลดล็อกศักยภาพบางอย่างในตัวฉัน"แม่ชีเดินเข้ามาพร้

หลังจากได้ผ้ายันต์แห่งการเบิกเนตรมา ยูเมะและเทนชิก็กลับไปที่โบสถ์เพื่อแจ้งข่าวดีให้แม่ชีทราบ ผ้ายันต์ผืนแรกที่ถูกนำมาวางคู่กับคริสตัลมรกต ทำให้พลังป้องกันของโบสถ์แข็งแกร่งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด> แม่ชี: "ผ้ายันต์แห่งการเบิกเนตรจะช่วยเปิดทางให้พวกเจ้ามองเห็นสิ่งที่ถูกซ่อนเร้นได้ แต่ผ้ายันต์ผืนที่สอง...คือผ้ายันต์แห่งการรวมจิต มันมีพลังในการเชื่อมโยงจิตวิญญาณของผู้ใช้ และทำลายพลังงานที่แบ่งแยก ตำนานกล่าวว่ามันถูกซ่อนไว้ในป่าหลังสุสาน ซึ่งเป็นสถานที่ที่พลังงานมืดและพลังงานวิญญาณปะปนกันมากที่สุด และมันถูกปกป้องโดยจอมแบ่งแยก (The Separator Shade)"> ยูเมะ: "พลังที่แบ่งแยก...หมายถึงพลังที่ทำให้คนเห็นภาพลวงตาหรือแตกคอกันใช่ไหมคะ?"> แม่ชี: "มากกว่านั้นจ้ะ มันคือพลังที่ทำให้ทุกอย่างแยกออกจากกัน รวมถึงความเชื่อใจระหว่างพวกเจ้าด้วย จงระวังการถูกแบ่งแยกออกจากกัน หรือการถูกโจมตีด้วยความกลัวของอีกฝ่าย"> เทนชิ: "เราจะไม่ปล่อยให้มันแบ่งแยกเราได้หรอกครับแม่ชี! เราเพิ่งฝึกฝนการทำงานเป็นทีมมา!"> ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังป่าหลังสุสานตามที่แผนที่ระบุ เมื่อก้าวเข้าสู่เขตป่า บรรยากาศก็เปลี่ยนไปทันที อากาศเย็นยะ