บทที่ 10

“เร็วเข้า หาว่าในห้องนี้มีของอะไรที่ใช้ได้ไหม ถ้าหาเจอก็เอาใส่กระเป๋าไปด้วย”

เสิ่นอี้พูด รีบเดินไปที่เตียงเป็นอันดับแรก และเริ่มพลิกหา

สวีหว่านถิงก็ตอบสนองเหมือนกัน รู้ว่าเสิ่นอี้มาหาเสบียง จึงเข้าไปที่เตียงใกล้ ๆ และรีบพลิกหา

เสิ่นอี้พลิกเปิดที่นอน พลางส่งข้อความไปหาหม่าเทียนหมิงว่าวางโดรนไว้ตรงไหน

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ใต้เตียง วางไว้ใต้เตียงแรกใกล้ประตู!”

เมื่อได้รับข้อความตอบกลับ ไม่นานเสิ่นอี้ก็หาโดรนที่บรรจุอยู่ในกล่องสีขาวกล่องหนึ่งเจอที่ใต้เตียง ดูเหมือนเป็นของใหม่

เป็นโดรนของบริษัทต้าเจียง และดูจากบรรจุภัณฑ์คงแพงทีเดียว

หยิบโดรนขึ้นมา และหาต่ออีกครู่หนึ่ง แต่ไม่เจอของที่มีประโยชน์เลย เสิ่นอี้กับสวีหว่านถิงจึงออกมา

เป้าหมายเดิมคือการมาเอาโดรน เมื่อไม่ได้ของสิ่งอื่นก็ไม่ถือว่าน่าผิดหวัง

ทันทีที่ทั้ง 2 คนเดินมาถึงบันได จู่ ๆ ชั้นล่างก็มีเสียง 'ปัง ๆ ๆ' ดังขึ้น เหมือนมีบางอย่างกระแทกผนังเกิดเป็นเสียงดังมาก

“นั่น นั่นมันเสียงอะไรน่ะ!?” สวีหว่านถิงตกใจกลัว จับแขนเสิ่นอี้แน่น เกือบจะส่งเสียงร้องออกมา

“ไม่รู้ ขึ้นไปชั้นบนก่อนเถอะ”

เสิ่นอี้ไม่ได้สงสัยใคร่รู้แม้แต่นิดเดียว เร่งฝีเท้าขึ้นไปชั้นบนทันที

เวลาแบบนี้ยังกล้าสงสัย เท่ากับรนหาที่ตายแล้ว!

มาถึงชั้น 6 เสิ่นอี้ก็ได้ยินเสียงแว่วจากในห้องบางห้อง เหมือนมีคนอยู่ข้างใน

เสิ่นอี้แอบจำห้องที่มีเสียงดังออกมา 2 ห้อง

สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่มีใครรู้ว่าผู้รอดชีวิตจะลอบโจมตีคนอื่นเพราะของกินหรือเปล่า

กลับมาที่ห้อง 606 อย่างรวดเร็ว หลังจากเสิ่นอี้ล็อกประตูห้อง จึงเพิ่งถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ต้องปลดล็อกเสบียงให้เร็วที่สุด ต้องปลดล็อกอาวุธด้วย!”

“และต้องหาวิธีปลุกพลังพิเศษโดยเร็ว!”

“มีแต่วิธีนี้ ถึงจะทำให้มีกำลังปกป้องตัวเองในวันสิ้นโลก!”

เสิ่นอี้แอบตัดสินใจ

ขอเพียงปลดล็อกอาวุธได้สักอย่าง ก็จะเพิ่มจำนวนขึ้นได้ไม่จำกัด ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีกำลังปกป้องตัวเองแล้ว

เมื่อเปิดกล่อง เสิ่นอี้หาคู่มือการใช้ของโดรนเจอก็พลิกอ่าน เมื่อก่อนเขาไม่เคยใช้โดรนมาก่อน จึงไม่ค่อยรู้วิธีใช้

อ่านครู่หนึ่ง ก็รู้สึกว่าเหมือนไม่ได้ซับซ้อนมากนัก

“นายอยากเล่นโดรนเหรอ?”

สวีหว่านถิงพูดอย่างสงสัย

“อืม แต่ฉันไม่รู้ว่าโดรนตัวนี้จะแขวนน้ำ 3 ขวดได้ไหม”

หากโดรนทำไม่ได้ งั้นก็ทำได้เพียงให้สวีหว่านถิงลงไปชั้นล่างเพื่อทำการแลกเปลี่ยนให้สำเร็จ

แม้จะมีความเสี่ยง แต่ก็ดีกว่าไปเสี่ยงอันตรายด้วยตัวเอง

“ได้สิ โดรนตัวนี้สามารถรับน้ำหนักได้ประมาณ 5 กิโลกรัม ขวดน้ำแร่ 3 ขวดอย่างมากก็ 1.5 กิโลกรัม” สวีหว่านถิงตอบ

“จริงเหรอ? เธอเคยเล่นโดรนเหรอ?” เสิ่นอี้มองไปทางสวีหว่านถิง

“อืม ๆ เมื่อก่อนฉันเคยใช้ถ่ายวิวกับวิดีโอสั้น ฉันมีผู้ติดตามในบัญชีติ๊กต็อกเกินแสนคนเลยนะ!”

เสิ่นอี้ดวงตาเป็นประกาย

ถ้างั้นก็สามารถให้สวีหว่านถิงควบคุมโดรนได้ เพื่อหลีกเลี่ยงการที่ตัวเองควบคุมไม่ดี หากชนกำแพงเข้าคงน่าอายแย่

“ถ้างั้นเธอมาควบคุม ช่วยฉันส่งน้ำให้เพื่อนคนหนึ่ง” เสิ่นอี้ยื่นรีโมทควบคุมส่งให้สวีหว่านถิง

“ส่งน้ำเหรอ? ได้ ฉันขอดูแบตเตอรี่ก่อนว่าพอไหม” แม้สวีหว่านถิงจะสงสัยว่าเสิ่นอี้อยากส่งน้ำให้เพื่อนคนไหน แต่ก็ไม่ได้ถามมากความ เริ่มปรับและลองอุปกรณ์ทันที

จากที่ดูการใช้งานของเธอ ค่อนข้างเชี่ยวชาญทีเดียว

เสิ่นอี้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ส่งข้อความหาหม่าเทียนหมิง ให้เขาเลือกสถานที่แลกเปลี่ยน

แน่นอน

เสิ่นอี้จะไม่ให้น้ำเขาก่อน

ไม่อย่างนั้นถ้าเจ้าหมอนี่หลอกเขา ถ้างั้นเขาจะไม่ขาดทุนเหรอ?

แม้น้ำแร่ 3 ขวดจะไม่ได้สำคัญสำหรับเสิ่นอี้ แต่เขาก็ไม่อยากถูกเอาเปรียบ และยิ่งไม่อยากถูกหลอกด้วย

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “เตรียมโดรนไว้แล้ว แค่ตอนนี้ฉันมีแค่น้ำแร่ 3 ขวด นายต้องทำให้ฉันแน่ใจก่อนว่าคำพูดของนายเป็นความจริง ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่อาจเอาน้ำที่ช่วยรักษาชีวิตฉันมอบให้นายหมดได้”

ประมาณ 2-3 นาที อีกฝ่ายก็ตอบกลับ

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “วิธีที่จะได้รับพลังพิเศษ คือการกินของสิ่ง...ส่วนกินอะไร ตอนนี้ฉันยังบอกนายไม่ได้ นอกจากนายจะให้ฉันเห็นน้ำก่อน!”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “แน่นอนว่า นายก็อย่าคิดจะหลอกฉันเหมือนกัน ถ้าฉันไม่บอกว่าของสิ่งนั้นคืออะไร นายก็หาไม่เจอแน่นอน! อย่าคิดจะทำลายสัญญาเชียว!”

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “เหอะ ๆ ของสิ่งนั้นที่นายพูดถึงคงหายากสินะ? ไม่อย่างนั้นนายคงกินเองไปนานแล้ว ไม่เอามาใช้แลกเปลี่ยนกับฉันหรอก”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “เอ่อ...นั่นก็จริง แต่ฉันรับรองได้ว่าฉันไม่ได้โกหกนาย”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “ข้อมูลนี้ของฉันตอนนี้มีค่ามากจริง ๆ แม้แต่รัฐก็ยังไม่ประกาศออกมา ดังนั้นนายสามารถเอาไปใช้แลกเปลี่ยนของกับคนอื่นได้เหมือนกัน! นายไม่ขาดทุนแน่!”

กินของบางอย่างเพื่อให้ได้พลังพิเศษ?

เสิ่นอี้ขมวดคิ้ว

จะเป็นของอะไรกัน?

“เสิ่นอี้ ปรับแต่งเสร็จแล้ว แบตเตอรี่ของโดรนยังมีมากกว่าครึ่ง น่าจะพอใช้” เสียงของสวีหว่านถิงดังขึ้น

“แต่ตอนนี้หมอกดำด้านนอกหนามาก ทำให้ทัศนวิสัยต่ำมาก ถ้าไปไกลเกินไป ฉันไม่รู้ว่าจะเอาน้ำไปส่งได้ไหม”

“อืม ลองพยายามดูก็พอ ส่งไม่ได้ก็ไม่เป็นไร”

เสิ่นอี้ไม่สนใจว่าจะเอาน้ำไปส่งถึงมือหม่าเทียนหมิงได้หรือไม่

ถึงอย่างไรเขาก็ได้รับข้อมูลส่วนใหญ่มาแล้ว

“บินไปโรงยิม”

“ได้!” สวีหว่านถิงเดินมาถึงระเบียง ปล่อยโดรนที่ใช้ผ้าขนหนูแขวนน้ำแร่ 3 ขวดให้บินไป

เสิ่นอี้หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป ส่งให้หม่าเทียนหมิง

เสิ่นอี้สาขาภาษาต่างประเทศ : “อย่างมากอีกไม่กี่นาทีก็เอาน้ำไปส่งถึง ตอนนี้นายบอกคำตอบฉันได้แล้ว”

หม่าเทียนหมิงสาขาพลศึกษา : “รออีกหน่อยสิ อย่างน้อยก็รอให้ฉันเห็นโดรนก่อนถึงจะบอก!”

เสิ่นอี้มองสวีหว่านถิงที่กำลังใช้รีโมทควบคุมโดรน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เม้มริมฝีปาก แสดงท่าทีจริงจัง

“เป็นยังไงบ้าง? บินไปถึงโรงยิมได้ไหม?”

“ได้ เพียงแต่ฉันไม่นึกว่าหมอกดำจะหนาขนาดนี้...”

เสิ่นอี้เข้ามาใกล้ มองหน้าจอรีโมทควบคุม ภาพของกล้องโดรนฉายกลับมา

มองลงไปจากมุมมองของโดรน ทั้งโลกถูกปกคลุมด้วยหมอกดำที่อบอวลอยู่หลายชั้น

อย่างน้อยหมอกดำก็สูงถึง 14-15 เมตร ปกคลุมอาคารเตี้ยส่วนใหญ่

“เป็นภาพที่ทำให้คนตกใจจริง ๆ” สวีหว่านถิงถอนหายใจเบา ๆ

ถ้านี่ไม่ใช่ภัยพิบัติอย่างหนึ่ง กลับมีความเป็นศิลปะมาก ซึ่งถ่ายภาพออกมาได้งดงามน่าดู

ทว่า

ภายใต้หมอกดำหนาทึบ ไม่รู้ซ่อนสัตว์ประหลาดกลายพันธุ์ไว้มากแค่ไหน!

เสิ่นอี้มองใบหน้าด้านข้างแสนประณีตของสวีหว่านถิง ซึ่งแสดงท่าทีจริงจัง ก็อดไม่ได้ที่จะจูบเธอทีหนึ่ง

ก็ได้

เขายอมรับ เขาก็ชอบของสวย ๆ งาม ๆ มากเหมือนกัน!

โดยเฉพาะการทำลายของสวยงามอย่างโหดร้าย!

เช่นใบหน้าประณีตนี้

เมื่อก่อนเป็นความงามที่ไม่อาจแตะต้องได้ ตอนนี้อยากจะเล่นอย่างไรก็เล่นได้

พูดในอีกมุมมองหนึ่ง วันสิ้นโลกสุดยอดจริง ๆ!

สวีหว่านถิงใบหน้าแดงเรื่อ มองเสิ่นอี้ หลังจากนั้นก็ตั้งใจควบคุมโดรนต่อ

มือของเสิ่นอี้ก็ไม่ได้อยู่เฉย

ขณะเดียวกันก็ส่งข้อความไปหาหม่าเทียนหมิงด้วย