ก่อนหน้าที่นิโคลัสจะมา เฉินเฟิงได้สำรวจด้านหลังห้องครัวมาแล้ว มีแปลงผักที่คุณแม่เมตตาและเด็ก ๆ ได้ลงมือขุดปลูกอยู่พอสมควร จึงคิดจะใช้ประโยชน์จากดินเหล่านี้ปลูกผักตระกูลหัวที่เหลืออยู่แล้วนำมาทำอาหารเจ้ากระต่ายนำหัวผักที่ถูกหั่นไปก่อนหน้านี้ฝังไว้ในดิน ปักเรียงไปทีละหัวจนครบ จากนั้นก็ใช้พลังเร่งให้มันเติบโต ผลผลิตที่ได้จากพลังนั้นทั้งอวบและใหญ่ หัวเดียวกินได้เกือบ 5 คนทำซ้ำไปซ้ำมาจนในที่สุดก็ได้หัวไชเท้ากับแครอทอย่างละ 10 หัว และมันฝรั่งอีกเกือบ 30 หัว“ใช้พลังเยอะเกินไปแล้ว” นิโคลัสเห็นเจ้ากระต่ายเดินโซเซเข้ามาในครัวก็รีบประคองให้มานั่งตรงเก้าอี้ก่อน ละสายตาไปแป๊บเดียวก็ทำอะไรเกินตัวอยู่เรื่อย“เพลินไปหน่อยน่ะครับ” เฉินเฟิงไม่ได้แก้ตัว แต่เขาแค่คิดว่าถ้าปลูกน้อยกว่านี้จะทำให้ไม่พอต่อกระเพาะของคนหมู่มาก ในเมื่อจะทำก็ต้องอิ่มหมีพีมันกันไปเลย เพราะสำหรับเชฟอย่างพวกเขาแล้ว ถ้าลูกค้าออกจากร้านไปแบบท้องหิวนั่นถือว่าทำให้ร้านเสียหน้า“นั่งพักไปก่อน จะให้ผมช่วยอะไรไหม” เห็นกองผักที่อีกฝ่ายหิ้วมานั้นมีจำนวนมากกว่าที่เขาคิดไว้“คงต้องล้างน้ำแล้วก็ปอกเปลือกก่อนครับ”“นั่งพักไปก่อน เดี๋ยวผมทำเอ
ผ่านไปตามเวลาที่เจ้ากระต่ายบอก ในที่สุดคุณหมอหมีก็สามารถหยุดการใช้ไฟกับหม้อต้มมันฝรั่งได้เมื่อคุณผู้ช่วยเชฟย้ำว่าพวกมันนิ่มดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องต้มต่อ แต่ยังเหลือหม้อจับฉ่ายที่ยังต้องใช้ไฟต่อไปอีก 15-20 นาทีเฉินเฟิงเทน้ำออกจากหม้อ ใช้กระบวยช่วยบดมันฝรั่งจนละเอียดเป็นเนื้อเดียวกัน เสียดายที่ไม่มีหมูบดต้มใส่ลงไปด้วย คงจะอร่อยมากกว่านี้แน่ มันบดถูกปล่อยพักไว้ให้เย็น หันไปเปิดฝาดูหม้อจับฉ่าย ดูจากสีและกลิ่นก็ถือใช้ได้แล้ว ผักเปื่อยกำลังน่าอร่อย“พอแล้วล่ะครับ”ราวกับได้รับการปลดปล่อย นิโคลัสทิ้งตัวลงนอนกับพื้นอย่างไม่เหลือมาดไม่ไหวแล้ว… วันนี้ใช้พลังไปเกือบจะถึงขีดจำกัดแล้วจริง ๆ ขืนใช้ต่อมีหวังหมดสติหลับไม่ตื่นไปเป็นวันแน่ ๆและถ้าเขาหลับก็จะอดกินอาหารของเจ้ากระต่าย… ใครจะยอม!!ผักต้มในหม้อดูน่ากินขนาดนี้ เขาจะพลาดได้ยังไง…เฉินเฟิงปล่อยให้คุณหมอหมีนอนพัก โดยที่ตัวเองเดินไปล้างมือก่อนทำอาหารเมนูถัดไป โลกยิ่งอยู่ยากเราก็ต้องยิ่งรักษาความสะอาดไม่ให้มีโรคอื่นแทรกซ้อนระหว่างนั่งปั้นมันฝรั่งให้เป็นก้อนกลม ๆ แล้วค่อยกดให้แบน เจ้ากระต่ายก็มานั่งวิเคราะห์ตนเอง ดูเหมือนว่ายิ่งเขาใช้พลังติดต่อก
“เป็นไงครับ” คนทำอาหารลุ้นจนตัวโก่ง ทุกวันนี้เวลาทำอาหารเฉินเฟิงมักไม่มั่นใจในรสชาติเลยสักครั้ง นั่นเพราะวัตถุดิบและเครื่องปรุงต่างก็ต้องใช้ทดแทนในส่วนที่ขาด บางครั้งก็ต้องมิกซ์ส่วนผสมขึ้นมาใหม่ บางอย่างก็ดี... แต่บางทีก็แย่“ถ้าเอาไปคลุกแป้งทอดน่าจะเหมือนอาหารญี่ปุ่นเลย แต่แบบนี้ก็อร่อยดี” ทั้งเค็ม มัน แล้วก็หวาน ขาดแค่เนื้อหมูและแครอทที่เป็นส่วนผสม“ใช่ไหมครับ ผมเองก็คิดว่ารสชาติคล้ายกัน” ค่อยโล่งใจหน่อย ถึงนิโคลัสจะบอกว่าอร่อย แต่สำหรับเฉินเฟิงตีความหมายว่ามันกินได้ ไม่ได้รสแย่มาก“งั้นเราไปเรียกคนมาช่วยยกเลยดีไหมครับ” เจ้ากระต่ายเสนอ ของกินเยอะขนาดนี้ให้ถือไปสองคนน่าจะงานหนักอยู่ ทั้งหม้อต้มจับฉ่ายกับถาดใส่มันจี่อีก“เดี๋ยวไปตามให้” นิโคลัสยันตัวลุกขึ้นจากพื้น แต่กลับถูกเฉินเฟิงยกเก้าอี้มาวางไว้ด้านหลัง พร้อมกับยันไหล่ของชายหนุ่มให้นั่งลงไป“ผมจะไปตามเองครับ ส่วนคุณนิคช่วยเฝ้าอาหารไว้ให้ก็พอ”“แต่…”“คุณใช้พลังไปเยอะแล้ว นั่งพักดีกว่า”“นายก็ใช้” นิโคลัสพยายามแย้ง“เอาเป็นว่าผมอยากไปเดินเล่น คุณช่วยเฝ้าไว้ให้ด้วยนะครับ” เจ้ากระต่ายไม่ฟัง ยืนยันว่าชายหนุ่มจะต้องนั่งพัก จากนั้นก็วิ่
มื้ออาหารกลางวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า เมื่อทุกคนได้ลิ้มรสชาติต้มจับฉ่ายแสนอร่อยก็ไม่มีใครกล้าตักกินอย่างรวดเร็วเพราะความหิวโหยเลยไม่ว่าจะเป็นหัวไชเท้าอ่อนนุ่มที่ถูกต้มจนเปื่อยกำลังดี เวลาตักเข้าปากแทบละลายหายไปในทันที ความหวานจากน้ำซุปผักแทรกซึมอยู่ทุกอณูจนแทบอยากจะเคี้ยวแล้วกลืนลิ้นลงไปพร้อมกันกี่เดือนแล้วนะที่ไม่ได้กินอาหารอร่อยขนาดนี้ แม้ในชามไม่มีเนื้อสักชิ้นแต่กระเพาะก็รู้สึกว่าได้รับการเติมเต็ม อีกทั้งยังมีมันจี่เนื้อเนียนละเอียดชิ้นใหญ่ พวกเขาได้รับมันถึงคนละ 2 ชิ้น แม้ผิวสัมผัสด้านนอกจะให้ความรู้สึกแปลกเพราะไม่เคยกินมันฝรั่งย่าง แต่พอกัดเข้าไปถึงเนื้อด้านในนั้นแทบไม่ต่างจากมันบดในร้านสเต๊กชื่อดังที่เคยกินเลยสักนิด“อร่อยมาก” ทุกคนต่างร้องเป็นเสียงเดียวกัน“อร่อยก็กินให้หมดนะครับ” เฉินเฟิงแสร้งดุเพราะเขาเพิ่งคิดได้ว่าหงส์ตักให้พวกเขาเยอะเกินไปหรือเปล่า ถึงจะพอดีกับจำนวนคน แต่ถ้าหากพวกเขากินไม่หมดก็คงน่าเสียดายหากต้องทิ้ง“แทบจะเลียจานแล้วครับ” ต่างจากกลุ่มเด็ก วิทย์และเพื่อนตักกินคำใหญ่ทำให้ทั้งมันจี่และต้มจับฉ่ายหมดภายในเวลาไม่นาน“ในครัวเหลือเสบียงเยอะไหม” โจเซฟกระซิบถามเจ้า
“ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็เลี่ยงไปหาที่อื่นเถอะ” ถึงจะอยากไปหาของในห้างสรรพสินค้า แต่ถ้ามีคนตั้งกลุ่มเก็บค่าผ่านทาง แสดงว่าด้านในก็คงไม่มีอะไรเหลือให้เก็บเกี่ยวมากนัก“เส้นทางนอกเมืองที่พวกเราผ่านมาละครับ” เฉินเฟิงกระซิบถามเสียงเบา ยังมีตู้รถคอนเทนเนอร์อีกหลายคันที่ถูกทิ้งร้างไว้ บางคันก็พลิกคว่ำตามไหล่ทาง“แต่นั้นเท่ากับว่าพวกเราต้องขับย้อนกลับไปนะ” หงส์ไม่เห็นด้วย จากถนนเส้นนั้นมาถึงตรงนี้ไม่ใช่ระยะทางใกล้ ๆนิโคลัสได้แต่ฟังและเก็บมาคิด เขามีความรู้เรื่องเส้นทางนอกเมืองน้อย แต่ถ้าเป็นไอเดียละก็มีอยู่…“ถ้าอย่างนั้นทำไมเราไม่เคลียร์ทางให้ที่นี่ไปเชื่อมต่อกับหมู่บ้านล่ะ”“จริงด้วย!” โจเซฟดีดนิ้วเสียงดังถ้าคุณแม่ของเขาไม่อยากเข้าไปอยู่ในค่ายพันธมิตร ทำไมเขาไม่หาทางลำเลียงทรัพยากรที่มีอยู่แค่ที่นี่ไปแลกกับธัญพืชหรืออาหารในหมู่บ้านของเฉินเฟิงแทนล่ะสิ่งที่หมู่บ้านไม่ขาดคืออาหาร และสิ่งที่นี่ไม่ขาดก็คือร้านขายของใช้จำเป็นในชีวิตประจำวันและห้างสรรพสินค้าขนาดย่อม ต้องมีสักอย่างสองอย่างที่ชาวบ้านอยากแลกเปลี่ยนแน่นอน“นั่นก็เป็นการย้อนกลับไปเส้นทางเดิมเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” หงส์เอียงคองง เธอเพิ่ง
จนกว่าจะมีความช่วยเหลืออย่างเป็นทางการ พวกเขาต้องมีอาหารตุนอยู่ในบ้านให้มากที่สุด ต้องมียาสามัญติดตัวไว้ด้วยเผื่อเจ็บไข้ ต้องมีอุปกรณ์ร้องขอความช่วยเหลือ ต้องชาร์จแบตโทรศัพท์เผื่อติดต่อกับส่วนให้ความช่วยเหลือได้ ฯลฯดังนั้นในเมืองใหญ่วันแรกจึงเต็มไปด้วยผู้คนที่ออกมานอกบ้านเพื่อหยิบฉวยสิ่งของจากร้านสะดวกซื้อหรือห้างสรรพสินค้าชั้นนำขนาดใหญ่แต่คนธรรมดาที่ไม่เคยจับดาบถือปืน เมื่อถึงคราวต้องสังหารสิ่งมีชีวิตที่ไร้สติปัญญาแต่มีรูปลักษณ์ไม่ต่างจากตน ใครเล่าจะกล้าลงมือ บางคนฆ่าได้แต่ก็เป็นลมล้มหมดสติตรงนั้น กลายเป็นอาหารซอมบี้ตัวถัดไปในเวลาต่อมา และบางคนก็คล้ายจะเสียสติไปหลังจากเห็นคนรักหรือเพื่อนถูกพวกมันสังหารไปต่อหน้าต่อตาความโกลาหลขนาดใหญ่นี้ส่งผลให้มีผู้ติดเชื้อมากขึ้นเรื่อย ๆ คนที่เหลืออยู่จึงลงความเห็นว่าควรออกไปนอกเมืองจะปลอดภัยกว่า แต่นั่นกลับกลายเป็นการส่งต่อเชื้อให้กับจังหวัดข้างเคียงในเวลาต่อมาแม้จะมีการจัดตั้งค่ายพันธมิตรขึ้นอย่างเป็นทางการ แต่ก็กินพื้นที่เพียงรอบทำเนียบรัฐบาลและกองทัพบกของทหารประจำการอยู่ในเมืองหลวงเท่านั้น หลายแห่งในเมืองยังคงเต็มไปด้วยซอมบี้เดินเพ่นพ่านไปมา
“คืนนี้จะพักที่ไหน” นอกจากเรื่องรถที่ต้องหาแล้ว ที่พักก็จำเป็นเช่นกัน เพราะไม่รู้ว่าที่นี่จะมีห้องนอนเพียงพอให้พวกเขาหรือเปล่า ให้นอนกลางดินกินกลางทรายน่ะได้ แต่ในเมื่ออยู่ในเมืองก็อยากหาที่นอนเป็นเตียงมากกว่า“หาจากบ้านว่าง ๆ แถวนี้ก็แล้วกันครับ” เฉินเฟิงให้คำตอบ อีกอย่างแถวนี้ก็ถูกกลุ่มของวิทย์เคลียร์ซอมบี้จนหมด คงไม่ยากนักในการหาบ้านว่างสักหลังสำหรับพักผ่อน“เอ่อ คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าผมอยากจะขอแบ่งผลไม้แห้งให้กับที่นี่” นอกจากสารอาหารแล้ว เด็ก ๆ เองก็ควรได้รับวิตามินบ้าง“ตามใจคุณครับ” นิโคลัสยิ้ม ไม่ว่าจะเจอเรื่องร้ายมาเท่าไร คุณอดีตผู้ช่วยเชฟก็ยังคงความเป็นมนุษย์ไว้ได้เสมอนี่อาจเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขาชอบอีกฝ่ายมากขึ้นทุกวันอยากเป็นแฟนกันเร็ว ๆ จังเลยน้าาา~นั่งพักกันเกือบ 20 นาที วิทย์ก็พาเพื่อน ๆ ของตนบางส่วนออกมาสมทบ“มาแล้วครับ ขอโทษที่ให้รอนาน” วิทย์กลับมาพร้อมกับเพื่อนที่ถูกลดจำนวนลงจากสิบกว่าคนเหลือเพียงทีมที่มี 5 คน“คนอื่น ๆ ผมให้เขาอยู่เฝ้าที่นี่ครับ อีกอย่างเขาก็โดนพวกคุณซ้อมเสียน่วมเลยไม่มีแรงจะไปตบตีกับซอมบี้ไหวแล้ว” อันที่จริงตัวเขาเองก็ปวดแผลที่บวมปูดบนศีรษะเห
“ชู่ว!” นิโคลัสยกนิ้วชี้ทาบริมฝีปาก ตอนแรกเขายังได้ยินเสียงบางอย่างค่อย ๆ ย่างกรายข้ามา แต่เมื่อพวกเขาเริ่มพูดคุยกัน เสียงนั้นก็เงียบหายไปความวังเวงที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันพลอยทำให้กลุ่มของวิทย์เกิดความวิตกกังวลตามไปด้วย“พวกคุณค่อย ๆ ถอยกลับไปที่ประตู” นิโคลัสออกคำสั่งเสียงเบาลูกทีมของวิทย์คนที่อยู่หลังสุดพยายามถอยฝีเท้าให้เบาที่สุด สายตาก็กวาดมองไปด้านหน้า เมื่อเห็นว่าข้างหน้าตนยังคงเป็นเพื่อนพ้องที่มาด้วยกันและมีทหารรับจ้างอย่างนิโคลัสคอยป้องกันไว้ก็คิดว่าตนต้องรีบออกไปจากที่แห่งนี้ให้เร็วที่สุด...แกรก แกรก“!!!”เสียงที่กลับมาอย่างกะทันหันทำให้ทั้งกลุ่มยิ่งระแวดระวังตัวมากกว่าเดิม เฉินเฟิงพยายามอย่างมากที่จะฟังว่าเสียงนั้นมาจากที่ไหน แต่เพราะโชว์รูมรถแห่งนี้มีกำแพงเป็นกระจกรอบทิศ และพื้นเองก็ถูกปูด้วยหินอ่อน ทำให้เสียงที่เกิดขึ้นนั้นสะท้อนกันไปมา ยากจะแยกว่าสิ่งที่เขากำลังได้ยินนั้นแท้จริงแล้วอยู่ตรงไหนกันแน่“ทะ... ทุกคน” ชายคนที่อยู่ด้านหลังสุดส่งเสียงออกมา แต่เสียงนั้นสั่นเครือจนนิโคลัสต้องเหลียวหลังหันกลับไปมอง“!!!” นัยน์คมดุสว่างวาบ เมื่อในที่สุดเขาก็หาต้นตอของเสียงที่ได้
หนึ่งชั่วโมงต่อมาทุกคนก็ไปรวมกันที่มินิมาร์ตอีกครั้ง หงส์กลับมาพร้อมกับคริสตัลซอมบี้สีใสจำนวน 12 เม็ด พวกมันถูกล้างทำความสะอาดมาเป็นอย่างดีแล้ว“แถวนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านมาเลยเหรอเนี่ย” การที่มีคริสตัลเกิดขึ้นในสมองของซอมบี้ได้นั้น หมายความว่าเจ้าพวกนี้ไม่ใช่ซอมบี้ที่เพิ่งเกิดในเร็ว ๆ นี้“คนน่าจะไปกระจุกตัวอยู่ในเมืองกันหมดแล้วล่ะค่ะ” หงส์ให้ความเห็นอาหารเย็นวันนี้เป็นปลากระป๋องกับแครกเกอร์ที่เฉินเฟิงใช้มันฝรั่งบดผสมรวมกับแป้งแล้วนำไปอบ ใช้เป็นอาหารฉุกเฉินยามออกเดินทางเพราะมีน้ำหนักน้อยและไม่ต้องยุ่งยากกับการประกอบอาหารนอกบ้านสำหรับทหารที่ผ่านความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน พวกเขากินกันไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจ มีเพียงดาริณีและพิมพาที่ต้องพยายามกินให้มากหน่อย แม้รสชาติจะแปลกแปร่งเพราะไม่เคยกินแครกเกอร์กับปลากระป๋องมาก่อน ก็ต้องฝืนกินเข้าไปอีกหลายคำ วันนี้ใช้พลังไปเยอะต้องชดเชยสภาพความเป็นอยู่หลังออกจากเซฟโซนนั้นต้องรัดกุมทุกด้าน พวกเธอขอติดตามมาด้วยจะต้องอดทนและเรียนรู้ที่จะยอมรับและผ่านมันไปให้ได้ในสักวันหนึ่ง“กินน้ำให้พอดีนะคะ” หงส์แนะนำ “เกิดปวดห้องน้ำตอนกลางคืนจะลำบาก”“ถ้
“ใจร้อนอะไรครับเนี่ย” เฉินเฟิงตำหนิ“ใครใช้ให้เลียเจ้านี่ล่ะ” เขาไม่ของขึ้นจนลากคนรักไปทำกิจกรรมบนเตียงให้ถึงที่สุดก็นับว่าอดทนมากแล้ว มีอย่างที่ไหนยกมือข้างที่เลอะน้ำกามของเขาขึ้นดม หรี่ตาสีแดงลงคล้ายครุ่นคิดแล้วใช้ลิ้นสีแดงสดเลียเบา ๆ เป็นใครจะไปทนไหวเล่นเอาสติขาดผึงเลยทีเดียวซึ่งเจ้ากระต่ายน่าตีก้นก็ไม่ได้สำนึก ยกมือข้างที่ว่าขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตา เพราะเมื่อกี้เผลอใช้มือข้างนี้ผลักอกคนรัก จึงมีบางส่วนที่ถูกเช็ดออกไปแล้ว“ก็ผมสงสัยนี่…” เฉินเฟิงคิดถึงการกระทำของตนเองเมื่อครู่ก็หน้าร้อนผ่าว แค่จินตนาการก็รู้สึกว่ามันต้องอีโรติกมากแน่ แต่จะให้ถอยก็ดูไม่เป็นตัวเขาสักเท่าไร “เลยอยากลองชิมว่ารสชาติเป็นยังไง” ช้อนดวงตากลมโตสีทับทิมเป็นประกายออดอ้อนคุณหมอหมีตัวโตที่ยังคงคร่อมอยู่ด้านบน“...” นี่กำลังพยายามแก้ตัวหรือยั่วเขาอยู่กันแน่ หือ “ที่รักทำแบบนี้พี่ของขึ้นอีกแล้วเห็นไหม” นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนก้มมองกลางกายของตนที่กลับมาแข็งตัวอีกครั้ง“ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ เป็นปฏิกิริยาตามธรรมชาติอยู่แล้ว” เฉินเฟิงยิ้มตอบพร้อมกับกระถดตัวลงไปอยู่ในระดับเดียวกับอาวุธของคุณหมอ“...”“เดี๋ยวผมปลอบให้มั
เฉินเฟิงนอนโรงพยาบาลเป็นคืนที่ห้าแล้วหลังจากฟื้นขึ้นมา เขายังคงกินนอนอยู่ที่นี่เพราะต้องทำกายภาพบำบัดให้ร่างกายกลับมาใช้งานได้ดังเดิมเมื่อเห็นว่าเจ้ากระต่ายปลอดภัยหายห่วง คนอื่น ๆ จึงเริ่มออกไปทำภารกิจกันถี่ขึ้น แม้แต่ทีโอเองก็ไม่ได้มานอนเฝ้าที่ห้องอีกแล้ว ภายในห้องจึงเหลือแค่ชายหนุ่มผมขาวและคนรักผู้มีใบหูหมีสีน้ำตาล กับคุณสิงหาที่จะแวะเวียนมาตรวจอาการทุกเช้าวันนี้ก็เช่นกัน หลังจากทำกายภาพในตอนเช้าเสร็จ แพทย์เจ้าของคนไข้ดันบอกว่าตอนนี้สภาพร่างกายของเขาดีขึ้นมาแล้ว หากจะทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับคนรักก็ไม่มีปัญหามีสิครับหมอ!!เพราะเขากับนิโคลัสไม่เคยเกินเลยถึงขั้นนั้น ที่ผ่านมาก็มีแค่กอดกับจูบ ส่วนเรื่องเมคเลิฟอะไรนั่นตัดไปได้เลย ถ้าไม่ใช่นิโคลัสนอนเป็นผัก ก็มีภารกิจโหดหินรออยู่ พอรอดตายมาได้ก็กลายเป็นเขาที่นอนติดเตียงต่อ จะเอาเวลาไหนไปจู๋จี๋กันถามหน่อยไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิด แต่สถานการณ์มันไม่เอื้ออำนวยให้คิดต่างหาก แม้จะไม่รู้ว่าระหว่างเขากับคนรักจะดำเนินขั้นสุดท้ายของการเมคเลิฟแล้วจะเป็นยังไง แต่ถ้าค่อยเป็นค่อยไปโดยเริ่มจากบทรักสุดเบสิกได้ละก็… บอกเลยเขาสู้ตาย‘พี่นิค’ เจ้ากระต่ายมองค
ขนาดที่ค่ายพันธมิตรยังมีคนที่มีหูสัตว์เกลื่อนกลาด เรียกได้ว่ามีประชากรที่เป็นทั้งมนุษย์ธรรมดาและมนุษย์กลายพันธุ์อย่างละครึ่งเลยล่ะ ส่วนผู้มีพลังพิเศษไม่ว่าที่ไหนก็ยังมีจำนวนน้อยนิดเหมือนกันหมด“งั้นผมขอไปกักตัวที่บ้านก่อนนะ” การกักตัวกลายเป็นสิ่งที่ทุกคนต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดไปแล้ว เมื่อไหร่ที่ออกไปด้านนอกจะต้องกักตัวเป็นเวลา 3 วัน ป้องกันไม่ให้นำเชื้อที่ติดตัวมาไปแพร่ใส่คนอื่นทั้งทางตรงและทางอ้อม“ครับผม” กลุ่มหน้าประตูสองคนเดินไปส่งเฉินเฟิงและนิโคลัสที่บ้าน ถ้าเกิดชายหนุ่มกลายเป็นซอมบี้ระหว่างทางก่อนถึงบ้านขึ้นมาคงเป็นเรื่องใหญ่ปังหลังประตูรั้วบ้านและประตูหน้าบ้านถูกปิด เฉินเฟิงก็มองสภาพบ้านที่ยังคงสะอาดสะอ้านไม่มีร่องรอยของคราบฝุ่นเป็นไปได้ยังไง?หรือว่าในตอนที่พวกเขาไม่อยู่มีคนเข้ามาอาศัย?“อ้อ พวกผมลืมบอกไป กลุ่มแม่บ้านเขาช่วยกันผลัดเปลี่ยนมาทำความสะอาดบ้านให้นะครับ พวกป้า ๆ เขาอยากตอบแทนเรื่องเสบียงสำรองที่ให้มา” เป็นกรที่ตะโกนมาจากนอกบ้านช่วยไขข้อข้องใจให้เจ้ากระต่ายพอดิบพอดี เกือบได้ระเบิดโทสะแล้วไหมล่ะ“ฝากขอบคุณด้วยนะ” เฉินเฟิงตะโกนกลับไป“ครับผม!” และได้รับการตะโกน
ลงมาถึงตีนเขาเฉินเฟิงก็แยกกับกลุ่มของโจเซฟ ชายหนุ่มยืนมองแก๊งจักรยานพากันปั่นเรียงแถวออกไปยังถนนเส้นใหญ่ที่เชื่อมติดกับทางเข้าหมู่บ้าน ยังดีที่บริเวณนี้ไม่มีซอมบี้เพ่นพ่านเพราะถูกกำจัดไปเยอะ อีกทั้งยังอยู่ห่างจากตัวเมืองที่มีประชากรมากก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะปลอดภัยกลับมาอย่างสวัสดิภาพไม่สิต้องกลับมาปลอดภัยอย่างแน่นอน!“เอาไปกี่กล่องดี” นิโคลัสยกกล่องยาสมุนไพรออกมาจากหลังรถ“เอาไปสัก 3 กล่องก่อนก็แล้วกันครับ” ถือไปเยอะเดี๋ยวจะเด่นสะดุดตาเกินไป“โอเค” คุณหมอหมีพยักหน้าเข้าใจ ถือติดมือไปน้อยก็ดูไม่สมกับค่าครู แต่ถ้าเอาไปไปเยอะก็อาจทำให้บางคนเกิดความคิดไม่ดีขึ้นมาได้สมุนไพรแห้งเหล่านี้พวกเขาขนกลับมารวมแล้วมีมากกว่า 10 กล่อง นำขึ้นไปเก็บไว้บนภูเขาแล้ว 10 กล่อง ที่อยู่ตรงนี้จึงเป็นส่วนที่กันเอาไว้แบ่งปันให้คนในหมู่บ้านด้านล่างตั้งแต่ต้น แต่จะทยอยให้ทีละไม่มากไม่ให้ผิดสังเกต“ไม่รู้กลับหมู่บ้านครั้งนี้จะได้เจอกับป้ากิ่งแก้วอีกหรือเปล่านะครับ” เฉินเฟิงเอ่ยกลั้วหัวเราะ พวกเขาเจอกันทีไรมีแต่เรื่องชวนปวดหัวทุกทีถ้าให้เขาพูดแบบเห็นแก่ตัวหน่อยเขาอยากจะบอกเหลือเกินว่าถ้าหมู่บ้านนี้ขาดกิ่งแก้ว
“จักรยานมีทั้งหมด 5 คัน คนที่จะออกไปสำรวจก็คือ พี่ดา พี่พิม ตุ่น หงส์ และหัวหน้า ถูกต้องไหมคะ” หงส์ทวน พอดาริณียกมือขอไปด้วย โจเซฟก็ไม่รีรอรีบออกตัวว่าจะไปด้วยเช่นกันทันทีแหม… ไม่ค่อยออกนอกหน้าเลยนะหัวหน้า“อะไร… ก็แค่เห็นว่ายังมีจักรยานอยู่อีกหลายคัน” คนร้อนตัวรีบพูด“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” หงส์หันไปหัวเราะคิกคัก ล้อเลียนคู่คนคุยที่หน้าแดงซ่านไปหมดแล้ว“แม่หน้าแดงมากเลย” ขนาดเด็กชายดลยังอดแซวแม่ตัวเองไม่ได้ตกลงเรื่องจำนวนคนกันเสร็จสรรพ ก็ออกไปจัดเตรียมแพ็กกระเป๋าบ้านใครบ้านมัน เฉินเฟิงเองก็เตรียมเก็บของเช่นกัน เพราะเขากับคนรักมีแพลนจะลงไปนอนที่บ้านของตนในหมู่บ้าน และถือโอกาสสอบถามหมอยาสมุนไพรว่าจะสามารถสอนความรู้ให้ตนได้หรือไม่หรือถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้นิโคลัสได้เรียนด้วย“เดี๋ยวนะครับ จะไปกันหมดวันนี้เลยเหรอ” ทีโอคิดว่าจะออกเดินทางในอีกวันหรือสองวันข้างหน้า ใครจะไปคิดว่าพอตัดสินใจเสร็จปุ๊บก็เก็บของปั๊บ“จะช้าอยู่ทำไมล่ะ ขืนมัวแต่โอ้เอ้คงมีคนอื่นตัดหน้าไปก่อน” หงส์“ตามใจ” ทีโอถอนหายใจ ดูท่าเย็นนี้คงต้องให้เด็ก ๆ กินปลากระป๋องแล้วล่ะ “ระวังตัวกันด้วยนะครับ”“คราวนี้ไม่ประมาทอีกแน่”
“ก็ดีนะ” นิโคลัสพยักหน้าเห็นด้วย“แต่น้ำมันรถที่มีจะไม่พอให้เราตะลอนหาของได้ตามใจชอบน่ะสิ” โจเซฟส่ายหน้าเห็นต่าง พวกเขาไม่มีถังน้ำมันสำรองกักตุนไว้ในปริมาณมาก ดังนั้นจึงค่อนข้างเป็นกังวลหากต้องนำรถออกไปตระเวนหาของอย่างไม่รู้ทิศทาง“ขี่จักรยานไปไง” หงส์เสนอ“ไหวหรือ?” โจเซฟไม่ได้มีเจตนาดูถูก แต่ขี่จักรยานไปในสถานการณ์ที่ไม่ปกติแบบนี้ค่อนข้างเสี่ยงเอาการ ไหนจะอากาศประเทศ T ที่ไม่ค่อยปกตินัก บางวันก็ร้อนจนอยากจะนั่งแช่น้ำทั้งวัน บางวันก็ฝนตกหวิดจะเกิดโรคระบาดจากน้ำอีกรอบ“ถ้ารู้เส้นทางเข้าเมืองก็ไม่น่าจะยากไม่ใช่เหรอคะ” อีกอย่างจักรยานที่เอามาก็เป็นจักรยานเสือภูเขา มีไว้สำหรับเร่งความเร็วอยู่แล้วถ้าเจอซอมบี้ก็แค่ใช้พลังสู้กับมัน“ถ้าไม่ออกไปหาของตอนนี้ อีกหน่อยก็ไม่เหลืออะไรให้หาแล้วล่ะค่ะ” พอมนุษย์ที่เคยเอาแต่หวาดกลัวเริ่มปรับตัวได้ พวกเขาจะสามารถเรียกความกล้าและออกไปผจญอันตรายเหมือนกับเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอเชื่อว่าอย่างนั้นไม่มีใครเอาแต่สั่นกลัวอยู่แต่ในบ้านได้หรอก“ถ้าอย่างนั้นพิมขอไปด้วยได้ไหมคะ” หญิงสาวยกมือ“แม่!” พลอยใสตกใจตาโต “ถ้าแม่ไปพลอยก็จะไปด้วย” เด็กสาวรีบยกมือตาม ก่อนจะ
“อร่อย! อร่อยมาก!!” เขาไม่เคยกินอาหารรสชาติแบบนี้มาก่อนเลย“อร่อยก็ดีแล้วครับ ปะ พวกเรายกไปที่โต๊ะเลยดีกว่า” เห็นคนรักไม่บาดเจ็บในปากก็โล่งอก ยิ้มกว้างให้กับเมนูอาหารในวันนี้ ดีที่ตอนนั้นหลังจากได้ชิมต้มหมูชะมวงของเชฟในครัวเขาก็ไปค้นหาสูตรอาหารชนิดนี้ในอินเทอร์เน็ตต่อ ทำพลาดอยู่ 4-5 จานก็ได้รสชาติคล้ายคลึงที่สุดเท่าที่จะทำได้อืม… เขาก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย //ยืดหลังอาหารทยอยเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ ภาพบรรยากาศแสนสุขก็กลับมาอีกครั้ง เด็ก ๆ ตักแกงกินกับข้าวคำโต ผู้ใหญ่พูดคุยกันเรื่องสัพเพเหระ นั่งปรึกษากันว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร มีตรงไหนต้องปรับปรุง พอของคาวหมดก็ต่อด้วยเมนูผลไม้ล้างปาก เป็นส้มโอที่ถูกบิเนื้อออกเป็นเส้น ๆ แล้วนำไปคลุกเคล้ากับน้ำตาลและน้ำปลา ได้รสชาติหวานเค็มตัดกับความเปรี้ยวอมหวานของส้มโอเมื่อไม่เหลืออาหารให้จัดการอีก ตุ่น หงส์ และทีโอก็อาสานำภาชนะทุกชิ้นไปล้างโดยมีเด็กซน 3 คนออกตัวว่าอยากไปช่วยล้างด้วย ไม่รู้ว่าไปช่วยหรือไปป่วนกันแน่ฟากมังคุดก็นั่งเลียปากเลียมือ นอนตีพุงอย่างสุขใจ มันเพิ่งเคยกินอาหารที่ชายหนุ่มทำแบบเต็มที่ เครื่องแน่น ๆ เน้น ๆ แบบนี้เป็นครั้งแรกอร่อยมาก… อร่อยจนไ
อีกสาเหตุหนึ่งที่เฉินเฟิงเลือกเมนูนี้ขึ้นมาก็เพราะตอนอยู่ในค่ายเขาได้ไปแลกบางสิ่งบางอย่างมาจากตลาดนัดในค่ายพันธมิตร ราคาของมันเรียกได้ว่าแพงหูฉี่ กระปุกหนึ่งราคา 8 แต้ม กว่าจะต่อรองมาได้ก็เปลืองน้ำลายไปเยอะ แต่พอแม่ค้าเห็นว่าโจเซฟยืนอยู่ด้านหลังกลุ่มก็ลดราคาให้อย่างเร็วเหลือเพียง 6 แต้ม สมกับเป็นเทพเดินดินของคนในค่ายพันธมิตรจริง ๆซึ่งเจ้าสิ่งนั้นก็คือ… กะปิและน้ำมันพืชนั่นเอง!ผู้คนส่วนมากในค่ายไม่นิยมทำอาหารกินเองเพราะใช้แต้มคะแนนไปแลกอาหารที่โรงอาหารได้หลากหลายกว่าเฉินเฟิงแทบจะใช้แต้มคะแนนที่มีทั้งหมดแลกมันมาให้ได้มากที่สุด มีน้ำปลากับซีอิ๊วหวานอีกอย่างที่ขาดไม่ได้เลย พอเห็นว่าตรงไหนมีวางขายก็อยากจะซื้อมาให้หมดเชฟใหญ่ประจำบ้านตระเตรียมวัตถุดิบประกอบอาหาร มองข้าวของบนโต๊ะที่มีครบอย่างที่อาหารจานหนึ่งควรจะเป็นด้วยสีหน้าอิ่มเอิบอา… มีเครื่องปรุงพร้อมนี่มันสวรรค์ชัด ๆอิ่มเอมกับบรรยากาศเครื่องปรุงและวัตถุดิบรอบตัวเรียบร้อยแล้วก็เริ่มจากทำเครื่องแกงก่อนเป็นอันดับแรก โดยคนที่รับหน้าที่นี้คือเฉินเฟิง ส่วนสองสาวจะนั่งฉีกใบชะมวงและหั่นเนื้อตะโขงแดดเดียว ก่อนจะนำไปล้างน้ำเพื่อล้างความเค็ม