นกยูง

นกยูง...

สวัสดีค่ะฉันมีชื่อจริงว่าซอมพอนะคะชื่อเล่นว่านกยูงค่ะอายุสิบหกปีบริบูรณ์ในอีกไม่กี่วันนี้แล้วค่ะ ชื่อของฉันซอมพอก็มาจากดอกไม้ชนิดหนึ่งค่ะทางภาคเหนือจะเรียกว่าดอกซอมพอทางภาคกลางเรียกว่าดอกหางนกยูงนั่นเองชื่อนี้แม่เป็นคนตั้งให้ค่ะ ภูมิลำเนาของฉันฉันเป็นคนเชียงใหม่มาแต่กำเนิดค่ะ

ตั้งแต่ฉันจำความได้ก็ฉันอาศัยอยู่กับแม่แค่สองคน เราไม่มีบ้านอยู่หรอกนะคะเช่าเค้าอยู่มาตลอดแต่แม่เคยเล่าให้ฟังว่าอันที่จริงบ้านเราก็มีค่ะแม่บอกบ้านของแม่อยู่นอกเมืองซึ่งอากาศดีมากๆ ด้านหน้าติดแม่น้ำด้านหลังติดภูเขาเหมาะแก่การทำรีสอร์ทมากมีคนมาขอซื้อแม่ให้ราคาสูงมากๆ แต่แม่ไม่ยอมขายค่ะเพราะมันเป็นมรดกมาจากตากับยายแม้ว่าแม่จะไม่มีเงินแต่แม่ก็ไม่ยอมขายที่แม่ยอมทำงานหนักเพื่อรักษาบ้านหลังนี้เอาไว้

จนกระทั่งแม่ท้องฉันแล้วครรภ์เป็นพิษทำงานไม่ไหวไหนจะต้องใช้เงินรักษาเยอะแม่ไม่มีเงินไปหาหมอแม่ก็เลยจำใจต้องเอาบ้านไปจำนองไว้กับคนรู้จักพอแม่คลอดฉันออกมาแม่ก็เริ่มทำงานหาเงินไปไถ่บ้านคืนแต่คนที่แม่เอาบ้านไปจำนองพวกเค้าโกงแม่ค่ะจากที่ยืมมาไม่กี่หมื่นกลับกลายเป็นแม่ต้องหาเงินมาจ่ายหลักแสนบาทเพราะพวกเขาเอาสัญญาเงินกู้ไปเปลี่ยนค่ะ ตอนนั้นแม่ทำอะไรไม่ได้เพราะไม่มีความรู้แม่ก็เลยต้องจำใจทำงานเพื่อหาเงินไถ่บ้านคืนมาแต่ยิ่งจ่ายไปดอกเบี้ยก็ยิ่งเพิ่มขึ้นเงินต้นก็ไม่ลดเลยจนสุดท้ายพวกเขาก็หาทางไล่แม่ออกมาจากบ้านหาว่าแม่ผิดสัญญา สุดท้ายแม่ก็พาฉันออกมาจากบ้านแล้วเข้ากรุงเทพอีกครั้ง แม่หาเช่าห้องเล็กๆ อยู่กันสองคน ฉันเห็นแม่ลำบากมาตั้งแต่เด็ก ฉันเคยถามแม่ว่าพ่อไปไหนแม่ก็ร้องไห้แล้วแม่ก็บอกความจริงบางอย่างกับฉัน แต่ก่อนที่แม่จะเล่าแม่บอกว่าถ้าแม่เล่าแล้วฉันจะรังเกียจท่านท่านก็ไม่ว่าซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ถึงพูดแบบนี้

แม่เล่าให้ฉันฟังว่าแต่ก่อนแม่มีคนรักอยู่คนหนึ่งเขาเป็นคนดีมากๆ ไม่เคยล่วงเกินอะไรแม่เลยเขาเป็นคนกรุงเทพมาทำงานที่เชียงใหม่แล้วก็มาจีบแม่นานอยู่เป็นปีจนสุดท้ายแม่ก็ใจอ่อนยอมเป็นแฟนกับเขาพอเป็นแฟนกันแล้วเขาก็มาขอแม่กับตากับยายซึ่งตากับยายตอนนั้นก็แก่มากแล้วท่านทั้งสองก็คิดว่าถ้าแม่ได้แต่งงานมีครอบครัวก็คงจะดีแม่จะได้มีคนดูแลแทนตากับยาย ตากับยายเห็นว่าเป็นคนดีก็เลยยอมให้แม่แต่งงานกับผู้ชายคนนั้น หลังจากแต่งงานกันตามพิธีทางภาคเหนือนั่นก็คือผูกข้อไม้ข้อมือเสร็จผู้ชายคนนั้นก็พาแม่มาอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพ แต่ใครจะคิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักแม่จริงๆ ตอนแรกๆ เขาก็ดีขยันทำงานจนกระทั่งเขาติดการพนันไม่มีเงินจ่ายหนี้เขาก็เลยเอาแม่ไปขายแลกหนี้แม่เล่าด้วยความเจ็บปวดเพราะมันเหมือนตกนรกเหมือนตายทั้งเป็นแม่จำใจยอมรับสภาพนั้นเพราะไปไหนไม่ได้แม่ถูกขังอยู่แบบนั้นพวกนั้นบังคับให้แม่ทำอาชีพขายบริการ แม่เล่าไปน้ำตาก็ไหลไปแม่อยู่แบบนั้นมานานหลายปีจนกระทั่งแม่ตั้งท้องฉันส่วนพ่อของฉันเป็นใครแม่ก็ไม่รู้ พอเจ้าของซ่องรู้ว่าแม่ท้องพวกเขาก็บังคับให้แม่ไปทำแท้ง ซึ่งตอนนั้นแม่ก็คิดแผนที่จะหนี พอพวกนั้นพาแม่ไปที่คลีนิคเพื่อทำแท้งแม่ก็แอบหนีออกมาแล้วก็กลับมาที่บ้านที่เชียงใหม่และพอแม่กลับมาตากับยายก็ไม่อยู่แล้วมีแค่รูปตากับยายที่ตั้งวางไว้ข้างบนบ้านแม่วิ่งไปถามคนข้างบ้านว่าตากับยายเสียไปตั้งแต่เมื่อไหร่ชาวบ้านพอเห็นหน้าแม่ทุกคนก็รุมด่าแม่หาว่าแม่เป็นลูกอกตัญญูได้ดีแล้วทิ้งพ่อทิ้งแม่ไม่กลับมาดูแลตอนนั้นใจแม่แทบสลายแม่อยากตายเพื่อชดใช้ความผิดที่ทิ้งตากับยายไปแต่พอแม่คิดได้ว่ามีฉันอยู่ในท้องแม่ก็ตั้งสติแล้วกลับมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่เหมือนเคราะห์กรรมมันยังไม่หมดทำให้แม่ต้องเสียบ้านหลังนี้ไปอีก

ฉันนั่งฟังแม่เล่าด้วยความสงสารฉันร้องไห้แล้วก็กอดแม่ด้วยความรักและเข้าใจ

"นกยูงไม่รังเกียจแม่ใช่มั้ยลูกที่แม่เคย.."

"ไม่ค่ะนกยูงไม่มีวันรังเกียจแม่ของนกยูงเป็นอันขาด ถึงแม่จะเป็นยังไงนกยูงก็รักแม่ แม่จ๋านกยูงอยากให้แม่ลืมเรื่องราวพวกนั้นไปให้หมดเลยนะจ๊ะนกยูงไม่อยากให้แม่เจ็บปวดเพราะมันอีกแล้ว"

"แม่จะพยายามนะจ๊ะ"