3 ทำตัวพิลึก

3 ทำตัวพิลึก

โดย : wasin

×××××

 

 

 

วันนั้นเองเพื่อน ๆ ได้นัดกันมาทำงานกลุ่มที่ห้องของซัน ก่อนมายังไม่ได้กินอะไรก็เลยรู้สึกหิว พอเห็นจานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าประมาณสองสามเมนูทั้งสามก็ตาลุกวาว แจ็คจึงเอ่ยขึ้นว่า

“โห ! ลาภปากของพวกกูแท้ ๆ มาถึงก็ได้กินพอดี พวกกูยังไม่ได้ยัดเหี้ยไรใส่ท้องเลย”

“ใช่ ๆ กูโคตรจะหิว งั้นอาหารพวกนี้กูขอกินละกัน” ตาต้าจะเอื้อมมือไปจับจานอาหาร ทว่าโดนซันตีมืออย่างแรง

“ไม่ได้ กูเป็นคนซื้อมากูยังไม่ได้แดกเลย เพราะฉะนั้นพวกมึงก็ยังแดกไม่ได้”

“กูก็หิวนะเว้ยไอ้ซัน” อองตวนเอามือกุมท้อง

“แล้วทำไมมึง มึง แล้วก็มึงไม่แดกอะไรก่อนมาทำงานกลุ่มวะ แล้วก็มานั่งบ่นว่าหิว อาหารพวกนี้อะกูยังไม่ได้แตะเลยสักนิด”

“มึงก็แบ่งพวกกูกินหน่อยดิ สัส !” แจ็คว่า

“มึงอย่าใจไม้ไส้ระกำกับพวกกูนักเลย นะไอ้ซัน” ตาต้าบอกอย่างขอร้อง

อองตวนรีบคว้าจานข้าวมาตักกินอย่างไว ปล่อยให้เพื่อนทั้งสามเถียงกันต่อไป แต่ตอนนี้ตัวเองหิวมากกว่า

“เฮ้ย ! ไอ้เชี้ยอองตวน นั่นมันข้าวของกูนะเว้ย” ซันรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

“เหอะน่า แบ่งเพื่อนกินหน่อยจะเป็นไรไป ว่าแต่กับข้าวแม่งโคตรอร่อยเลยว่ะ มึงซื้อมาจากร้านไหนวะไอ้ซัน”

“กูไม่บอกมึงหรอก”

“อ้าว ไอ้นี่ ทำไมต้องทำเหมือนเป็นความลับด้วยวะ”

“…” อีกฝ่ายไม่ตอบ

แจ็คหันไปต่อว่าอองตวน

“ไอ้เชี้ยนี่ก็ มือไวจริง ๆ นะมึง”

“เป็นธรรมดา ไม่มีใครทันกูหรอก” เขายักไหล่พลางยิ้มน้อย ๆ

“บางทีมึงก็ไวเกิ้น” ตาต้ากล่าวอย่างหมั่นไส้นิด ๆ

“เออ ๆ กูยกข้าวให้มึงกินก็ได้ ท่าทางเหมือนมึงไม่ได้แดกข้าวมาเป็นสิบปี แดกเบา ๆ หน่อยไอ้อองตวน” สุดท้ายซันก็ยอมยกข้าวให้เพื่อนกิน อองตวนกินยังกับสวาปาม

ซันนั่งมองเพื่อนกินข้าวพลางส่ายหน้าเบา ๆ แอบเสียดายอาหารที่มีคนให้มา แถมเป็นคนที่ ‘สำคัญ’ กับตัวเองมากด้วย โดยที่เขายังไม่ได้แตะต้องเลย

“มึงแดกไปคนเดียวเหอะไอ้อองตวน ข้าวจานเดียวจะกินสามคนได้ไงวะ” แจ็คส่ายหัว

“เออ นั่นดิ เชิญมึงฟาดข้าวไปคนเดียวเลย” ตาต้าเห็นด้วย

ท่าทางอองตวนหิวมากแหละดูออก !

“โอ๊ย ! อาหารมื้อเที่ยงวันนี้ช่างอร่อยจังเลยเว้ย ไม่ต้องเสียเงินซื้อสักบาท ประหยัดไปอีกมื้อ” อองตวนตบท้องตัวเองเบา ๆ หลังจากกินข้าวเสร็จ พร้อมกับหัวเราะ

“มึงประหยัด แต่กูเปลือง สัส !” ซันค้อนขวับ

อีกฝ่ายตบไหล่ “เอาน่า นาน ๆ ทีกูจะมาฝากท้องกับมึง ไม่ได้มาทุกวันซะหน่อย บ่นเป็นหมีกินผึ้งไปได้ หัวก็ยังไม่ทันล้าน”

“แดกเสร็จก็ล้างจานให้กูด้วยละ แล้วก็มานั่งทำงานซะ”

“รับทราบคร้าบ ไอ้คุณซัน เดี๋ยวกูจะล้างจานให้นะครับ ล้างแบบสะอาดเอี่ยมไปเลย” พูดประชด

“มึงนี่ก็ประชดเก่งซะเหลือเกิน” ตาต้าว่า

“ไป ๆ เก็บจานไปล้างซะ” เจ้าของห้องไล่

แล้วอองตวนก็รีบเก็บเอาจานชามไปล้างที่ห้องครัวทันที ส่วนซันกับเพื่อนอีกสองคนก็ได้แต่นั่งรอที่ห้องนั่งเล่น กดไถเฟซบุ๊กและอินสตาแกรมวนไป ชายหนุ่มทำหน้าหงุดหงิดเมื่อไม่เห็น ‘ใครบางคน’ ออนเฟซในตอนนี้

“มึงทำอะไรอยู่วะ” เขาบ่นพึมพำ

แจ็คได้ยินเข้าเลยคิดว่าอีกฝ่ายพูดกับตัวเองจึงตอบ

“ก็นั่งอยู่กับมึงตรงนี้ไง”

“เออ ใช่” ตาต้าผงกหัว

“เอาเงินมาสามร้อย ค่าล้างจาน” อองตวนออกมาจากห้องครัวก็แบมือ

“หน็อย ! ทีมึงกินข้าวกูหมด กูยังไม่คิดเงินเลย แล้วแบบนี้ยังมีหน้ามาทวงค่าล้างจานอีกเหรอวะ” ซันค้อนเข้าให้

“กูล้อเล่นน่า” ส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้เพื่อน

ซันหันไปทางแจ็ค

“อ้อ แล้วที่กูพูดเมื่อกี้อะ กูไม่ได้ถามมึง กูแค่พูดลอย ๆ”

“ไอ้ซัน มึงนี่ท่าจะเพี้ยนแฮะ พูดคนเดียวก็เป็น”

“กูไม่ได้พูดคนเดียว แต่กูพูดกับ…”

เกือบไปแล้ว ! เกือบพูดบางอย่างออกมา

“กับใคร? มึงพูดกับใครฮึ” ตาต้าสงสัย

“เอ่อ พวกมึงไม่ต้องรู้หรอก ทำงานกลุ่มได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันส่งอาจารย์ในวันจันทร์” ซันทำเป็นเฉไฉ คว้าโน๊ตบุ๊กมาเปิดทำรายงาน

อองตวนแอบกระซิบกับเพื่อนทั้งสอง

“กูว่าไอ้ซันมันมีพิรุธว่ะ ท่าทางแปลก ๆ เหมือนมีความลับบางอย่างกับพวกเรา มึงสองคนว่ามั้ย”

“เออจริง” แจ็คพยักหน้าเห็นด้วย

แต่ตาต้าบอกว่า

“พวกมึงหยุดสงสัยได้แล้ว ช่วยกันทำงานกลุ่มเถอะ” ก่อนจะหันไปพูดกับซัน “มะ ช่วยกันทำดีกว่า”

“เดี๋ยวพวกเรามาช่วยกันคิด ว่าจะทำรายงานออกมาในรูปแบบใด ให้ถูกใจอาจารย์ จะได้ผ่านฉลุยไง” ซันเอ่ยยิ้ม ๆ แล้วทำท่าคิด

“หัวข้อที่อาจารย์ให้ทำคือ ให้นักศึกษาทุกคนจับกลุ่มกัน แล้วช่วยกันคิดเรื่อง…” อองตวนเดินไปมาอย่างใช้ความคิด

แต่ละคนสีหน้าเคร่งเครียดมาก เพราะต้องช่วยกันคิดว่าจะทำรายงานออกมาในรูปแบบใดให้เป็นที่สนใจของอาจารย์ในคณะ ซึ่งมันก็ยาก แต่ก็ต้องทำให้ได้เหมือนกัน

ไม่มีอะไรยากเกินความสามารถ สำหรับเด็กนักศึกษาคณะวิศวกรรมคอมพิวเตอร์อย่างพวกเขา สี่หัวช่วยกันเดี๋ยวก็ได้ไอเดียเองแหละ

 

เมื่อวายุได้เห็นภาพบางอย่างที่คุ้นตาในเฟซบุ๊ก ทำให้ชายหนุ่มหน้าเปลี่ยนสีขึ้นมา ก่อนจะกดส่งข้อความหา ‘ใครคนหนึ่ง’ สักพักก็ตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซค์ออกไปเพื่อนสนิทซึ่งอาศัยอยู่ที่อพาร์ทเมนท์อีกแห่ง

“อ้าว ! ไอ้วายุ” ตุลย์เอ่ยทักเมื่อเห็นอีกฝ่ายมาหา

“ไอ้เพื่อนรัก วันนี้ลมอะไรหอบมึงมาหากูสองคนได้วะ” หาญทำหน้าแปลกใจ

วายุนั่งลงบนโซฟาข้าง ๆ เพื่อนแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“วันนี้กูอยากจะมาชวนพวกมึงเล่นเกมเว้ย เราสามคนไม่ได้ดวลเกมด้วยกันนานแล้ว”

“จู่ ๆ ก็เกิดอยากเล่นเกมซะงั้น” ตุลย์ขำ

“มึงขำเชี้ยไรวะ แปลกตรงไหน กูแค่อยากเล่นเกมเท่านั้นเอง”

“ก็ไม่แปลกหรอก”

“เออ แล้วมึงกินอะไรมาหรือยัง” หาญถาม

คนถูกถามพยักหน้า

“เรียบร้อยแล้วละ แต่กูว่าสั่งขนมมาไว้กินระหว่างเล่นเกมหน่อยก็ดี”

“ได้ !” อีกฝ่ายตอบก่อนจะกดสั่งขนมผ่านแอพ

“เล่นเกมไรดีวะ” ตุลย์ถามเพื่อน ๆ

“Rov เป็นไงวะ” วายุออกความคิดเห็น

“ก็ดีนะ” หาญเห็นด้วย

“เอ้า เริ่ม !!”

แล้วจากนั้นทั้งสามก็เล่นเกมด้วยกันอย่างสนุกสนาน วายุทำท่าประกอบราวกับเมามันมาก เดี๋ยวลุกเดี๋ยวนั่งสลับกันอยู่แบบนั้น

“ไอ้เชี้ย ฝั่งนั้นแม่งโหดว่ะ ยิงใส่พวกเรารัว ๆ เลย”

“เออ นั่นดิวะ”

“เชี้ยเอ๊ย อีกฝั่งกำลังบุกชาร์จพวกเราแล้ว เฮ้ย หลบเร็ว ๆ”

“ไอ้วายุ ไอ้ตุลย์ ไปหลบอยู่ข้างกำแพง กูจะเป็นคนรับหน้าฝั่งนั้นเอง”

“โอเค ๆ ได้ ๆ” ตุลย์บอก

แค่ฟังเสียงของพวกเขาก็รู้เลยว่าเกมนี้สนุกและดุเดือดแค่ไหน แทบจะทะลุเข้าไปอยู่ในจอมือถือเลยทีเดียว ยิ่งเล่นก็ยิ่งมันส์ พอชนะก็กระโดด เรียกได้ว่าเข้าถึงอารมณ์สุด ๆ

ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงมือถือของหาญก็ดังขึ้น เขารีบกดรับสายทันที

“สวัสดีครับ อ๋อ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะลงไปนะครับ”

“ใครวะ” วายุถาม

“แกร๊บโทร. มาให้ลงไปรับเอาของน่ะ พวกมึงเล่นเกมไปก่อนละกัน เดี๋ยวกูจะลงไปข้างล่างแป๊บ” หาญรีบลุกไปทันที

ส่วนวายุกับตุลย์ก็เล่นเกมรอ ไม่นานนักหาญก็เดินกลับมาพร้อมกับถุงใบใหญ่ที่มีขนมอยู่ในนั้นมากมาย แล้ววางไว้บนโต๊ะกระจก

“ขนมมาแล้ว”

“โห ไอ้หาญ มึงสั่งอะไรมาเยอะแยะวะเนี่ย แล้วทั้งหมดนี้กี่บาท” วายุถามอย่างอึ้ง ๆ

“ก็ไม่หมดเยอะเท่าไหร่หรอก แค่สามใบแดงเท่านั้นเอง”

“เนี่ยนะที่มึงว่าไม่หมดเยอะ”

“ไม่เป็นไรหรอกไอ้วายุ ไอ้หาญอะใจป้ำ เลี้ยงคนทั้งอพาร์ทเมนท์ยังได้เลย” ตุลย์พูดพลางหัวเราะเบา ๆ แล้วก้มหน้าเล่นเกมต่อ

“ใจป้ำเชี้ยไร” หาญส่งค้อนวงโตให้เพื่อน “เอ้า ๆ หยุดเล่นเกมก่อน มากินขนมก่อนเร็ว”

“มึงสองคนกินไปก่อนเลย กูกำลังเล่นเกมสนุก ๆ” ปากพูดทว่าตากลับจ้องแต่หน้าจอมือถือ ใจจดใจจ่ออยู่กับเกมอย่างเดียว และไม่สนใจสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น

“ไอ้วายุ วันนี้ทำไมมึงเล่นเกมโหดจังวะ” อีกฝ่ายสงสัย

“ช่วงนี้เรียนหนักกูก็อยากปลดปล่อยบ้างดิวะ” ชายหนุ่มตอบปัด

แต่ความจริงคือเขากำลังน้อยใจ กำลังงอน ‘ใครบางคน’ อยู่ ที่เอาของกินที่ตัวเองให้เอาไปให้คนอื่นต่อ ทั้ง ๆ ที่เคยสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่ให้ใครกินด้วย

แต่สุดท้ายก็ผิดสัญญา !

“ก็จริงของมึง ช่วงนี้พวกเราเรียนหนัก เพราะใกล้จะจบแล้ว หนักก็ตรงโปรเจคจบนี่แหละ” ตุลย์ว่า

“เออ ใช่” หาญเห็นด้วย “เพราะฉะนั้นวันนี้เราต้องปลดปล่อยมันออกมาบ้าง หลังจากเครียดมาเยอะแล้ว เราจงระบายกับเกมให้เต็มที่”

“มะ มาเล่นต่อกันเถอะ” วายุชวนเพื่อน

เวลาต่อจากนั้นทั้งสามก็ทุ่มเทให้กับการเล่นเกม ปลดปล่อยอารมณ์ในเกมยังกับเอาเป็นเอาตายทีเดียว คนที่ดูท่าจะมันส์กว่าเพื่อนก็เห็นจะเป็นวายุ เพราะเล่นโหดสุด ๆ

เพียงเห็นหน้าตาก็รู้แล้วว่าโหดระดับไหน แล้วยังเติมเงินในเกมเพื่อซื้อปืนยี่ห้อใหม่เอาไปต่อสู้กับอีกฝั่ง และซื้ออาวุธอื่น ๆ ไว้สลับกันใช้ ต่างหากหาญและตุลย์ที่แทบไม่ยอมลงทุนอะไรเลย แต่ก็ยังดีที่มีปืนและลูกกระสุนอยู่

ระหว่างที่วายุเล่นเกมติดต่อกันหลายชั่วโมงไม่หยุดก็มีแชทเข้ารัว ๆ แต่เจ้าตัวก็ไม่สนใจ เล่นเกมต่อไปอย่างสบายใจเฉิบ สักพักก็มีสายโทร. เข้า แต่เขาก็ยังไม่ยอมกดรับอยู่ดี

“เฮ้ย ! ไอ้วายุ ทำไมมึงไม่รับสายวะ” หาญถามขึ้น

“กูไม่ว่างรับสายใคร เพราะกูกำลังเล่นเกมอยู่” เขาตอบ แล้วสายก็ตัดไป

พอต้นสายเห็นว่าโทร. แล้ววายุไม่รับเลยส่งแชทมาอีก คราวนี้ชายหนุ่มรีบกดดู เขายิ้มเมื่อเห็นข้อความของ ‘ใครบางคน’ แล้วลุกขึ้นพร้อมบอกกับเพื่อนว่า

“กูขอตัวก่อนนะเว้ย พวกมึงเล่นเกมกันสองคนไปเหอะ บาย !” แล้วเดินออกไปจากห้องของเพื่อนทันที

ทำเอาหาญกับตุลย์มองตามอย่างงง ๆ ก่อนที่ฝ่ายแรกจะเอ่ยขึ้นว่า

“ไอ้วายุนี่แปลก นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป ทำตัวพิลึก”

“ใครแชทมาหามันวะ มันถึงรีบไปแบบปัจจุบันทันด่วน” ตุลย์สงสัยมาก

“ก็คงจะเป็นแฟนมันแหละ”

“แล้วแฟนมันเป็นใคร”

“มึงถามกู แล้วกูจะรู้มั้ย หรือจะให้กูไปถามป้ามึงเหรอ”

“ป้ากูตายเมื่อปีที่แล้ว”

“สัส ! กูประชด” หาญว่าพลางส่ายหน้า

ทั้งสองก็ทำได้แค่สงสัยเท่านั้น ว่าแฟนของวายุเป็นใคร เพราะไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเลย เนื่องจากอีกฝ่ายยังไม่พามาเปิดตัวให้รู้จักสักที ชอบเก็บใครคนนั้นอยู่ใน ‘ความลับ’ ตลอด และแสดงพิรุธให้เห็นทีละนิด

ทว่าก็ยังคาดเดาใจของวายุไม่ได้เลยสักครั้ง เพราะเจ้าตัวมักจะหาเรื่องเบี่ยงเบนความสนใจอยู่เสมอนั่นเอง !