ใช่ครับผมท้องกับคุณ แต่ผมไม่ได้อยากให้คุณมาเป็นพ่อของลูกผม
View Moreปลายฟ้าที่ได้รับอ้อมกอดจากคนที่เขารู้ตัวแล้วว่าเขารักอีกฝ่ายเข้าให้แล้ว มันก็ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเพราะอย่างน้อยลูกที่จะเกิดออกมาในอีกไม่กี่เดือนนี้ก็เกิดขึ้นจากความรักของเขา ทว่ายังไม่ทันที่พวกเขาจะได้เดินเข้าไปในลิฟท์เพื่อกลับห้องของตัวเอง ก็ดันพบกับคุณหญิงโรสสรินยืนกอดอกอยู่เบื้องหน้าของทั้งสองคน ปลายฟ้าที่พึ่งจะนึกออกตอนที่เห็นคนเบื้องหน้าอยู่ตรงหน้าของเขาแล้วในตอนนี้ เพราะก็คือผู้หญิงที่เคยแหกอกพี่เตอร์ไปเมื่อสองปีก่อนนั้นเอง แบบนี้เขาก็คงจะถูกแหกปากใส่หน้าเหมือนตอนรุ่นพี่ของเขาโดนแน่นอน “แม่มาทำอะไรที่นี่ครับ!?” ต้นหนาวเอ่ยถามพลางเอื้อมมือไปจับมือเล็กไว้แน่นเพื่อเป็นการปลอบใจ “แม่ก็ให้คนสืบนะสิ ว่าทำไมแกถึงกลับไทยก่อนกำหนด” เธอเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าลูกชายแอบซุกคนเอาไว้ “แล้วแม่มามีธุระอะไรครับ!?” เขายังคงถามต่อด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “ขึ้นไปคุยกันบนห้องเถอะ!” “ฟ้าจะถูกแม่พี่แหกอกก่อนไหม!?” ร่างเล็กกระชับถามคนร่างสูงให้ได้ยินกันแค่สองคนเมื่อเข้ามายืนในรถแล้วเรียบร้อย “มีพี่อยู่ แม่ไม่กล้าทำอะไรฟ้าหรอก” เขาพูดปลอบใจคนตัวเล็ก ทั้งสามคนที่เข้
ต้นหนาวที่ตอนนี้เข้ามานั่งในร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางเป็นที่เรียบร้อยก็ทำสีหน้าเอื้อมระอากับตัวเอง ที่แต่อีกฝ่ายอ้อนนิดเดียวเขาก็ทำตามอย่างว่าง่ายแล้ว แล้วแบบนี้เขาจะไม่กลายเป็นคนกลัวเมียไปแล้วหรือยังไงกันนะ “เดี๋ยวฟ้าสั่งให้เองครับรับรองอร่อยแน่นอน” “ฟ้าเคยมากินแล้วเหรอ?” ร่างสูงว่าขึ้นด้วยความสงสัย “ยังครับ แต่คิดว่าคนเยอะต้องอร่อยแน่นอน” ร่างเล็กยิ้มอ่อนพลางเกาหัวแก้เก้อเขิน “งั้นก็กินเถอะ จะได้รีบกลับห้องกัน” ร่างสูงว่าพลางขยับคอเสื้อเล็กน้อยเพราะอากาศที่ร้อนจนเขาเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าและตามตัว ปลายฟ้าที่เห็นเหงื่อบนหน้าหล่อเหลาของร่างสูงก็หยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นออกมาเช็ดเหงื่อที่หน้าให้ร่างสูงอย่างใจเย็น “คราวหลังสั่งไปกินบนห้องแทนแล้วกันครับ” ร่างเล็กเอ่ยขึ้นและเริ่มก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่คิดจะพูดอะไรอีก หลังจากทั้งสองทานอาหารกันจนเสร็จก็เดินข้ามถนนเพื่อกลับขึ้นคอนโดไปด้วยกัน เมื่อมาถึงในห้องทั้งสองก็เริ่มหาอะไรทำร่วมกันอย่างเช่นการนั่งดูซีรีย์ด้วยกันหนึ่งเรื่อง ก่อนที่ร่างสูงจะต้องไปเรียนในตอนบ่ายนี้ “วันนี้ฟ้าโดดเรียนอยู่เล่นกับพี่ไม่ได้เห
ทางด้านปลายฟ้าที่เริ่มตั้งสติได้มากขึ้นก็เช็ดน้ำตาตัวเองออกจากใบหน้าสวยลวกๆ ก่อนจะปรายตามองคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “ถ้ามันเหนื่อยมากฟ้าก็แค่วางมันลง แล้วไม่ต้องคิดว่าฟ้ากับต้นหนาวจะรักกันได้นานแค่ไหนหรืออยู่ด้วนกันได้นานแค่ไหน!?” “พี่หมายความว่ายังไง!?” ปลายฟ้าถามออกไปอย่างไม่เข้าใจสิ่งที่คนพี่ต้องการจะสื่อ “ถึงสักวันนายสองคนอาจจะเลิกกัน แล้วนายคิดจะทิ้งลูกนายเหมือนที่แม่ทิ้งนายเหรอ?” ชัตเตอร์ลองพูดให้อีกฝ่ายเห็นภาพตาม ปลายฟ้าได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ เพราะเขาจะไม่มีวันทิ้งลูกตัวเองอย่างแน่นอน “ผมจะไม่มีวันทิ้งเขา” “เห็นไหม ฟ้าก็รู้คำตอบของตัวเองอยู่แล้ว แล้วฟ้ายังจะต้องกลัวอะไรอีก ทำตามที่ใจฟ้าอยากทำเถอะ” ชัตเตอร์พูดเตือนสติ เพราะถ้าคนน้องไม่ได้มีใจให้กับต้นหนาวจะยอมให้คนที่ตัวเองไม่ได้รักทำแบบนั้นได้ยังไง “แล้วผมจะผิดหวังไหม!?” “คนที่นายควรถามไม่ใช่พี่ แต่เป็นตัวนายและต้นหนาว” ชัตเตอร์ว่าจบก็ลุกขึ้นออกไปเมื่อเห็นว่าคนที่ควรจะคุยกันควรจะได้ใช้เวลาปรับความเข้าใจให้ตรงกัน “เรามาคุยเรื่องของเราสักหน่อยไหม!?” ต้นหนาวเอ่ยถามขึ้นเมื่ออยู่ด้วยกันเพียงลำพัง
ปลายฟ้าที่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไม่พบกับร่างสูงที่เล่นรังแกเขาเกือบทั้งคืน แต่ตอนนี้กับไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนอีกแล้ว “ทำหน้าตาแบบนั้นหมายความว่ายังไง!?” เขาที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง “เปล่าครับ” ร่างเล็กทำท่าจะลงจากเตียงแต่ถูกร่างสูงบังเอาไว้ไม่ให้ไปไหนเสียก่อน “คุยเรื่องของเราก่อน แล้วถึงจะไปได้” “แต่ผมว่ามันไม่มีเรื่องของเราตั้งแต่แรกแล้วนะครับ” ร่างเล็กว่าขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง “นายอย่าพูดอะไรให้ฉันอารมณ์เสียแต่เช้านะ” “แล้วคุณจะให้ผมพูดอะไรถึงคุณจะพอใจ” ร่างเล็กเถียงกลับทันควัน ไม่มีการโอนอ่อนให้กันแม้สักนิดเดียว “เล่าเรื่องครอบครัวนายให้ฟังหน่อยสิ” “ผมไม่มีอะไรจะเล่าครับ” เขาว่าด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “แต่เรากำลังจะมีลูกด้วยกันแล้วนะฟ้า นายควรให้โอกาสฉันได้ดูแลลูกและก็ดูแลนาย” แววตาของเขาสะท้อนถึงความจริงใจตอนพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะการที่ปลายฟ้าคิดว่าตัวเองไม่สามารถเป็นแม่ที่ดีได้มันย่อมมีเหตุผลรองรับ “เด็กในท้องเป็นลูกของคุณก็จริง แต่ผมไม่ได้อยากให้คุณต้องมารับผิดชอบชีวิตผมและลูก” ปลายฟ้าตวาดลั่
ต้นหนาวที่มาถึงไทยก็รีบตรงไปที่บ้านของผู้เป็นพี่ชายทันที เขาไม่คิดจะเอ่ยทักทายใครทั้งนั้น เพราะคนที่เขาต้องลงโทษต้องนอนอยู่ที่ห้องไหนสักห้อง “คุณหนาว มาซะดึกเลยนะครับ” ชัตเตอร์เอ่ยทักทายอีกฝ่ายเพราะถ้าได้เห็นหน้ากันตอนนี้บ้านของเขาคงได้ลุกเป็นไฟกันพอดี “ฟ้าอยู่ห้องไหนครับ” เขากดเสียงถาม “ไม่เห็นจะต้องดุเมียฉันเลย อยู่ชั้นบนห้องทางซ้ายมือห้องแรก” ต้นลมว่าด้วยรอยยิ้มพลางโอบเอวผู้เป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ “คุณจะเข้าไปในห้องปลายฟ้าทำไม!?” ชัตเตอร์ที่ไม่อยากให้ใครทำร้ายจิตใจน้องชายเขาอีก “ฉันเคยทำเป็นไม่เห็นตอนที่นายหนีพี่ชายฉันนะ” เขาเริ่มขุดเรื่องตอนที่ชัตเตอร์หนีพี่ชายเขาไป “อ๋อ นายนี่เองผู้สมรู้ร่วมคิด” ต้นลมพูดคาดโทษคนทั้งสอง “อึก นายจะคุยหรือเคลียร์อะไรกันก็แล้วแต่นาย” ชัตเตอร์ที่ยังไม่อยากต้องปวดเอวไปมากกว่านี้รีบไล่ให้ต้นหนาวเข้าไปในห้องของปลายฟ้าได้เลย “ส่วนนายมานี่ชัตเตอร์” ต้นลมว่าพร้อมกับดึงร่างเล็กเข้าไปในห้องของตัวเองและนับว่าโชคดีที่ช่วงนี้ลูกของเขาไปนอนกับแม่เขาบ่อยๆ จึงให้การทำอะไรมาก็สะดวก แกไม่รอดแน่ไอ้เตอร์เอ้ย!! ทางด้านต้นหนาวที่รู้ว่
ปลายฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณคนทั้งสองที่เป็นธุระมาส่งเขา ก่อนที่เขาจะแยกตัวไปหารุ่นพี่ที่เขาเคารพด้วยสีหน้าซีดเซียว “ไม่สบายหรือเปล่าฟ้า แล้วมาหาพี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ชัตเตอร์ที่เป็นห่วงอีกฝ่ายรัวคำถามออกมาอีกหลายคำถาม แต่ทว่าคนตัวเล็กก็ยังเอาแต่นั่งนิ่ง “พี่เตอร์ ตอนที่พี่รู้ว่าตัวเองท้องพี่เคยคิดจะเอาออกบ้างไหม” ปลายฟ้ากลั้นใจถามออกไป เพราะในหัวเขาตอนนี้ตีกันไปหมด ว่าเขาควรจะทำยังไงกับเด็กที่อยู่ในท้องดี “ฟ้าพูดแบบนี้หมายความว่าไง ฟ้าท้องเหรอ” ชัตเตอร์ยังคงถามต่อ เพราะเขาไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอีกฝ่ายไปมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ “ผมท้อง แต่ผมไม่อยากมีลูก ผมไม่รู้ว่าผมจะเลี้ยงเขาออกมาได้ดีหรือเปล่า แล้วผมจะทำหน้าที่แม่ได้ดีไหม!?” ปลายฟ้าเริ่มพูดพรั่งพรูออกมาไม่หยุด ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่เรื่องน่าปวดหัวเต็มหัวไปหมดแล้ว “ฟ้า ใจเย็นๆ แล้วฟังพี่” ชัตเตอร์เรียกเตือนสติ “….” “พี่ไม่รู้ว่าเราเจออะไรมา หรือเจอคนแบบไหนมา แต่พี่เชื่อว่านายจะเลี้ยงเขาออกมาได้ดีแน่นอน” “แต่ผมไม่ได้อยากที่จะให้พ่อของลูก ต้องมารับผิดชอบชีวิตผมและลูก” ร่างเล็กงึมงำ เขาไม่อยากที่จะต้องฝืน
Comments