๐๖ สายธารแห่งปัญญา หล่อเลี้ยงจิตใจอันบริสุทธิ์

เดือนสี่ ปีวสันต์ รัชศกเทียนเหอปีที่เจ็ดสิบเจ็ด

ยามอรุณรุ่งสาดส่องลงมายังหมู่บ้านซีหลิน ดุจแพรไหมสีทองที่คลี่คลุมผืนปฐพี เสียงระฆังจากวัดท้ายหมู่บ้านดังกังวานแผ่วเบา ดุจเสียงเรียกจากสรวงสวรรค์

ตู้เยี่ยนอวี่ตื่นขึ้นจากห้วงนิทราด้วยจิตใจที่สงบและปลอดโปร่ง ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมานางมิเพียงแค่ร่ำเรียนวิชาการแพทย์และกำลังภายในเท่านั้น หากแต่ยังใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายกลมกลืนกับผู้คนในหมู่บ้าน

วันนี้นางมีนัดกับท่านผู้เฒ่าหลี่ หมอประจำหมู่บ้านที่เคยประจักษ์ในฝีมือของนางเมื่อคราวก่อน แม้จะเป็นผู้เฒ่า แต่ท่านผู้เฒ่าหลี่ก็เป็นผู้ที่มีจิตใจเปิดกว้าง ยินดีที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ และมิได้ยึดติดกับความรู้เก่า ๆ เลย

“คุณหนูตู้เยี่ยนอวี่ มาแต่เช้าเลยนะ” ท่านผู้เฒ่าหลี่เอ่ยทักทายด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ยามเห็นเยี่ยนอวี่ก้าวเข้ามาในเรือนยาของเขา

“คารวะท่านผู้เฒ่าหลี่เจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่โค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ข้าเพียงอยากมาขอคำชี้แนะจากท่านผู้เฒ่าเจ้าค่ะ”

“เชิญนั่งก่อนเถิด” ท่านผู้เฒ่าหลี่ผายมือเชิญไปยังที่นั่งว่าง “มิรู้ว่าวันนี้แม่นางมีข้อสงสัยอันใดหรือ ?”

ตู้เยี่ยนอวี่นั่งลงอย่างเรียบร้อย

“ข้ากำลังศึกษาตำราว่าด้วยการบำบัดรักษาโรคด้วยวิชาธาตุและเส้นลมปราณ แต่ยังมีบางส่วนที่ยังมิเข้าใจกระจ่างนัก โดยเฉพาะเรื่องการควบคุมลมปราณให้ไหลเวียนในกายได้อย่างสมบูรณ์แบบเจ้าค่ะ”

ท่านผู้เฒ่าหลี่พยักหน้าช้า ๆ “วิชาธาตุและเส้นลมปราณนั้นลึกซึ้งยิ่งนัก การควบคุมลมปราณให้ไหลเวียนได้นั้นต้องอาศัยทั้งการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง และความเข้าใจในหลักแห่งธรรมชาติ”

เขาอธิบายถึงหลักการพื้นฐานของลมปราณ การไหลเวียนในเส้นชีพจรต่าง ๆ และความสัมพันธ์กับธาตุทั้งห้าในร่างกาย ตู้เยี่ยนอวี่รับฟังอย่างตั้งใจ บางครั้งก็ซักถามข้อสงสัย บางครั้งก็ยกตัวอย่างจากตำราที่นางได้ศึกษามา เพื่อให้ท่านผู้เฒ่าหลี่อธิบายเพิ่มเติม

“หากเราสามารถควบคุมลมปราณได้ดุจสายน้ำที่ไหลเชี่ยว แต่มิได้ล้นหลาก ย่อมสามารถบำบัดรักษาโรคได้หลายหลาก” ท่านผู้เฒ่าหลี่กล่าว “แต่หากลมปราณติดขัด ดุจสายน้ำที่ถูกกั้น ย่อมก่อให้เกิดโรคภัยได้”

บทสนทนาระหว่างตู้เยี่ยนอวี่และท่านผู้เฒ่าหลี่ดำเนินไปอย่างยาวนาน ท่านผู้เฒ่าหลี่ถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ที่สั่งสมมาทั้งชีวิตให้แก่นางอย่างไม่ปิดบัง ส่วนตู้เยี่ยนอวี่ก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว

“ขอบคุณท่านผู้เฒ่าหลี่ยิ่งนักเจ้าค่ะ คำชี้แนะของท่านช่วยให้ข้าเข้าใจหลักการต่าง ๆ ได้กระจ่างแจ้งยิ่งนัก” เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยความซาบซึ้งใจ

“แม่นางตู้มิต้องกล่าวเช่นนั้นหรอก” ท่านผู้เฒ่าหลี่ยิ้มอย่างอบอุ่น “ข้าต่างหากที่ต้องขอบคุณแม่นาง ที่ทำให้ข้าได้ทบทวนความรู้และเข้าใจวิชาเหล่านี้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น”

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ตู้เยี่ยนอวี่และท่านผู้เฒ่าหลี่ก็กลายเป็นดุจอาจารย์และศิษย์

ช่วยเหลือเกื้อกูลกันในการศึกษาค้นคว้าวิชาการแพทย์ นางมักจะไปเยี่ยมเยียนเรือนยาของท่านผู้เฒ่าหลี่เป็นประจำ เพื่อแลกเปลี่ยนความรู้และปรึกษาหารือเกี่ยวกับกรณีผู้ป่วยต่าง ๆ

ยามสายฝนโปรยปรายลงมา ชะล้างความร้อนระอุจากผืนปฐพี

ตู้เยี่ยนอวี่ฝึกฝนกำลังภายในในห้องของตนเองอย่างเคร่งครัดยิ่งขึ้น ดุจนักรบที่ลับคมกระบี่ให้แกร่งกล้า นางมิเพียงแค่ฝึกตามตำราเท่านั้น หากแต่ยังนำคำชี้แนะจากท่านผู้เฒ่าหลี่มาปรับใช้ด้วย

‘ลมปราณต้องเป็นหนึ่งเดียวกับจิตใจ’ เสียงท่านผู้เฒ่าหลี่ดังก้องในห้วงความคิดของนาง ‘เมื่อจิตสงบ ลมปราณย่อมไหลเวียนโดยไร้สิ่งกีดขวาง’

นางนั่งขัดสมาธิอย่างสงบนิ่ง ปิดเปลือกตาลงช้า ๆ หายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ พยายามควบคุมลมปราณให้ไหลเวียนไปทั่วร่างกายอย่างราบรื่น จากจุดตันเถียนไปยังเส้นชีพจรต่าง ๆ

ครู่หนึ่ง ร่างกายของนางก็รู้สึกเบาสบายดุจปุยเมฆ พลังงานภายในไหลเวียนไปทั่วทุกอณู นางรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ ดุจรากไม้ที่หยั่งลึกลงสู่พื้นดิน

“นี่คือความก้าวหน้าจากการฝึกฝน”

นางพึมพำกับตนเองด้วยความยินดี พลางลองยกมือขึ้น สัมผัสได้ถึงพลังงานที่แผ่ออกมาจากฝ่ามือเล็กน้อย

นอกจากนี้ ตู้เยี่ยนอวี่ยังคงใช้ความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่ที่ตนมี มาปรับใช้ในการช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านอย่างต่อเนื่อง นางแนะนำให้ชาวบ้านรู้จักการต้มน้ำเพื่อฆ่าเชื้อโรค การรักษาความสะอาดของบาดแผลอย่างถูกวิธี และการดูแลสุขอนามัยในครัวเรือน เพื่อป้องกันโรคระบาดที่มักจะเกิดขึ้นในช่วงฤดูฝน

“ท่านป้าโจว ข้าแนะนำให้ท่านนำน้ำที่ใช้ดื่มไปต้มให้เดือดก่อนนะเจ้าคะ จะได้มั่นใจว่าน้ำสะอาดปราศจากเชื้อโรค” เยี่ยนอวี่กล่าวแนะนำหญิงชราคนหนึ่ง

ท่านป้าโจวพยักหน้า “คุณหนูเยี่ยนอวี่ ช่างคิดได้ละเอียดรอบคอบยิ่งนัก ข้าจะทำตามที่ท่านแนะนำทุกอย่างเจ้าค่ะ”

คำแนะนำของตู้เยี่ยนอวี่แม้จะดูเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่กลับมีผลอย่างยิ่งในการลดอัตราการเจ็บป่วยของชาวบ้าน โดยเฉพาะโรคที่เกิดจากน้ำและอาหารที่ไม่สะอาด 

ตู้เยี่ยนอวี่มักจะใช้เวลาในยามบ่ายไปเยี่ยมเยียนโรงเรียนสอนหนังสือเล็ก ๆ ในหมู่บ้าน โรงเรียนแห่งนี้สอนวิชาการอ่านเขียนและจริยธรรมให้แก่เด็ก ๆ ในหมู่บ้าน

“ท่านอาจารย์หลิว ข้าขออนุญาตมาช่วยงานท่านนะเจ้าคะ” เยี่ยนอวี่เอ่ยขึ้นกับชายชราผู้หนึ่งผู้เป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียน

ท่านอาจารย์หลิวเป็นบัณฑิตผู้ทรงความรู้ แต่ก็เป็นผู้ที่เปิดกว้างและยินดีที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ เช่นเดียวกับท่านผู้เฒ่าหลี่

“เชิญเถิดแม่นางตู้ การมาของท่านเป็นดุจสายลมที่พัดพาความสดชื่นมาสู่โรงเรียนแห่งนี้” ท่านอาจารย์หลิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้ไปสอนหนังสือวิชาใดโดยตรง หากแต่ไปเพื่อสังเกตการณ์วิธีการสอน และนำเสนอแนวคิดใหม่ ๆ ในการเรียนรู้ นางคอยแนะนำให้ท่านอาจารย์หลิวเพิ่มกิจกรรมการเรียนรู้แบบลงมือปฏิบัติจริง เช่น การนำพืชสมุนไพรมาให้เด็ก ๆ สังเกตและจดจำ หรือการเล่านิทานที่สอดแทรกคุณธรรมและจริยธรรม

“หากเด็ก ๆ ได้สัมผัสกับสิ่งต่าง ๆ ด้วยตนเอง ข้าคิดว่าพวกเขาก็คงจะสามารถจดจำได้ดีขึ้น” เยี่ยนอวี่กล่าวแนะนำ

ท่านอาจารย์หลิวรับฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย

“แนวคิดของแม่นางตู้ช่างล้ำลึกยิ่งนัก เอาไว้ข้าจะลองนำไปปรับใช้ดู”

นอกจากนี้ ตู้เยี่ยนอวี่ยังเริ่มสอนให้เด็ก ๆ ได้รู้จักวิธีการปฐมพยาบาลเบื้องต้นอย่างง่าย ๆ เช่น การห้ามเลือด การทำแผลเล็กน้อย หรือการปฐมพยาบาลเมื่อถูกแมลงกัดต่อย

“หากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เด็ก ๆ ก็จะได้รู้จักวิธีช่วยเหลือตนเองและผู้อื่นได้ในเบื้องต้น” นางอธิบายให้ท่านอาจารย์หลิวฟัง

ท่านอาจารย์หลิวรู้สึกประทับใจในความรอบรู้และความเมตตาของตู้เยี่ยนอวี่เป็นอย่างมาก

“แม่นางตู้ ท่านช่างเป็นสตรีที่เปี่ยมด้วยปัญญาและคุณธรรมยิ่งนัก หากบุตรสาวของข้าได้ครึ่งหนึ่งของแม่นาง ก็คงจะเป็นบุญของข้าแล้ว” ท่านอาจารย์หลิวกล่าวสรรเสริญ

ตู้เยี่ยนอวี่เพียงยิ้มตอบอย่างถ่อมตน นางมิได้ปรารถนาคำสรรเสริญเยินยอใด ๆ หากแต่ปรารถนาเพียงการได้เห็นผู้คนรอบข้างมีชีวิตที่ดีขึ้น และได้ใช้ความรู้ความสามารถของตนให้เกิดประโยชน์สูงสุด

ยามราตรี ดุจม่านไหมสีดำที่คลี่คลุมโลกหล้า

ตู้เยี่ยนอวี่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง จ้องมองดวงจันทร์ที่ทอแสงนวลผ่อง ความสุขสงบที่ได้รับจากการช่วยเหลือผู้อื่น และการได้เห็นผู้คนรอบข้างมีชีวิตที่ดีขึ้นนั้น เปรียบดุจน้ำทิพย์ที่หล่อเลี้ยงจิตใจของนางให้เปี่ยมสุข

“ชีวิตมิได้อยู่เพียงเพื่อตนเองเท่านั้น” นางรำพึงรำพันกับตนเอง “แต่ชีวิตที่เปี่ยมด้วยคุณค่า คือชีวิตที่ได้สร้างประโยชน์ให้แก่ผู้อื่น”