๐๕ ลมพัดใบไผ่ สู่ห้วงสมาธิอันล้ำลึก

ยามตรุษวสันต์¹เวียนมาบรรจบ อากาศยังคงเย็นยะเยือก

ทว่าภายในเรือนเล็กของสกุลตู้กลับอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและบรรยากาศอันผ่อนคลาย ตู้เยี่ยนอวี่ในวัยสิบห้าปีบริบูรณ์ นั่งอยู่บนเสื่อฟางผืนบางภายในห้องของตนเอง ดวงตาหลับพริ้ม ใบหน้าสงบนิ่ง ลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เป็นจังหวะที่มิเร่งร้อน มิช้าเกินไป

นี่มิใช่การพักผ่อนธรรมดา หากแต่เป็นการฝึกฝนวิชากำลังภายในจากม้วนคัมภีร์เก่าแก่ที่นางค้นพบโดยบังเอิญเมื่อหลายเดือนก่อน แม้ตำราจะเขียนด้วยภาษาที่ยากจะเข้าใจในตอนแรก แต่ด้วยความเพียรพยายามและสติปัญญาที่เฉลียวฉลาด ตู้เยี่ยนอวี่ก็ค่อย ๆ ตีความและทำความเข้าใจหลักการต่าง ๆ ได้ทีละน้อย

‘ลมปราณคือรากฐานแห่งชีวิต พลังงานหมุนเวียนในกายเปรียบดุจแม่น้ำที่ไหลหล่อเลี้ยงสรรพสิ่ง’ เสียงท่องจำในตำราดังขึ้นในห้วงความคิดของนาง ‘หากแม่น้ำบริสุทธิ์และไหลเวียนสะดวก ร่างกายย่อมแข็งแรงและอายุยืนยาว’

นางจินตนาการถึงเส้นลมปราณในร่างกายของตนเอง แต่สัมผัสได้ถึงกระแสพลังงานที่ไหลเวียนอยู่ภายใน ทุกครั้งที่ลมปราณไหลเวียนผ่านจุดชีพจรสำคัญ ความรู้สึกร้อนวูบวาบก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง

แรกเริ่ม การฝึกฝนเป็นไปด้วยความยากลำบาก นางมิอาจควบคุมลมปราณได้อย่างใจนึก บางครั้งก็รู้สึกเจ็บปวด บางครั้งก็รู้สึกเหนื่อยล้า แต่ด้วยความมุ่งมั่นและอดทน ตู้เยี่ยนอวี่ก็มิเคยท้อถอย นางระลึกอยู่เสมอว่าวิชาความรู้เหล่านี้ อาจเป็นกุญแจสำคัญที่จะช่วยให้นางเอาชีวิตรอดในโลกใบนี้ได้ และยังสามารถนำไปช่วยเหลือผู้อื่นได้อีกด้วย

“คุณหนูเจ้าคะ ถึงเวลาอาหารเช้าแล้วเจ้าค่ะ” เสียงเรียกของเสี่ยวจูดังขึ้นจากนอกห้องอย่างแผ่วเบา เกรงว่าจะรบกวนนายหญิงของตน

ตู้เยี่ยนอวี่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างเชื่องช้า ทว่าแววตาของนางฉายประกายความสงบและแจ่มใส ดุจท้องฟ้าหลังพายุฝนผ่านพ้นไป ความรู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กาย

“เข้ามาเถิดเสี่ยวจู” นางตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

เมื่อเสี่ยวจูเข้ามาในห้อง นางก็สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวคุณหนูของตน ดวงตาที่เคยฉายแววกังวลเมื่อแรกเริ่มนั้น บัดนี้กลับเปี่ยมไปด้วยความมั่นคงและสงบนิ่ง รูปร่างที่เคยบอบบางก็ดูแข็งแรงขึ้นเล็กน้อย

“วันนี้คุณหนูดูสดใสยิ่งนักเจ้าค่ะ” เสี่ยวจูเอ่ยชมด้วยความจริงใจ

ตู้เยี่ยนอวี่เพียงยิ้มตอบ มิได้กล่าวอันใด

นางรู้ดีว่านี่เป็นผลมาจากการฝึกฝนกำลังภายในที่นางเพิ่งเริ่มต้น เส้นทางนี้ยังอีกยาวไกล แต่เพียงแค่การเริ่มต้นก็ทำให้ร่างกายและจิตใจของนางแข็งแกร่งขึ้นมากแล้ว

–

วันเวลาผันผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทว่ายามนี้วันเวลาก็ผันผ่านมาได้เดือนแล้วเดือนเล่าแล้ว

ยามฤดูใบไม้ผลิกลับมาเยือนอีกครา ต้นไม้ในหมู่บ้านซีหลินเริ่มผลิใบอ่อน ดอกไม้นานาชนิดเริ่มเบ่งบานส่งกลิ่นหอมกรุ่น

ในช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาชื่อเสียงของหมอเทวดาตู้ได้เป็นที่เลื่องลือไปไกลยิ่งนัก ดุจสายลมที่พัดพานำพาเอาข่าวสารไปทุกทิศทุกทาง ไม่เพียงแต่ชาวบ้านในหมู่บ้านซีหลินและหมู่บ้านใกล้เคียงเท่านั้นที่มาขอความช่วยเหลือ แม้แต่ผู้คนจากหัวเมืองอื่นก็เริ่มหลั่งไหลมาขอคำปรึกษาจากนาง

วันหนึ่ง ชายสูงวัยผู้หนึ่งในชุดผ้าไหมเนื้อดี ใบหน้าฉายแววกังวลอย่างเห็นได้ชัด ได้เดินทางมาพร้อมกับบุตรสาวที่ป่วยหนัก บุตรสาวของเขามีอาการผื่นคันแดงไปทั่วตัว มีไข้สูง และอ่อนเพลียอย่างมาก

“คารวะหมอเทวดาตู้ ขอท่านโปรดเมตตาช่วยบุตรสาวของข้าด้วยเถิด” ชายผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ข้าเดินทางมาจากเมืองจิ่นหยาง มิมีแพทย์ผู้ใดในเมืองจิ่นหยางสามารถรักษาบุตรสาวของข้าได้เลยขอรับ”

ตู้เยี่ยนอวี่ก้าวเข้ามาใกล้ มองดูอาการของเด็กสาวอย่างละเอียดถี่ถ้วน นางสัมผัสที่ผิวหนังที่ร้อนผ่าว และตรวจดูอาการอื่น ๆ อย่างใจเย็น

“นี่คือโรคผื่นไฟ ซึ่งเกิดจากความร้อนสะสมในกายและลมปราณอุดกั้น” ตู้เยี่ยนอวี่กล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง “มิใช่โรคร้ายแรง แต่ต้องใช้เวลาในการบำบัดรักษา”

ชายผู้นั้นถอนหายใจเฮือกใหญ่

“ขอท่านโปรดช่วยบุตรสาวของข้าด้วยเถิด หากนางหายจากอาการป่วย ข้ายินดีตอบแทนท่านอย่างงาม”

ตู้เยี่ยนอวี่ส่ายหน้าเบา ๆ “ข้ามิได้หวังสิ่งใดตอบแทน ท่านเพียงแค่พาบุตรสาวของท่านมาพักรักษาตัวที่เรือนเล็กของข้าสักระยะก็พอแล้ว”

คำพูดของนางทำให้ชายผู้นั้นซาบซึ้งใจยิ่งนัก ดุจน้ำทิพย์ที่ชโลมจิตใจที่แห้งแล้งของเขา

ตลอดระยะเวลาการรักษา ตู้เยี่ยนอวี่มิได้ใช้เพียงความรู้ทางการแพทย์โบราณที่ได้ศึกษามาเท่านั้น แต่นางยังนำความรู้ด้านสุขอนามัยที่ทันสมัยกว่าจากโลกเดิมมาปรับใช้ด้วย เช่น การแยกภาชนะ การรักษาความสะอาดของบาดแผล และการให้ผู้ป่วยพักผ่อนในที่ที่อากาศถ่ายเทสะดวก

“หากร่างกายสะอาด ปราศจากสิ่งสกปรก โรคภัยไข้เจ็บย่อมมิอาจเข้าสู่กายได้” นางกล่าวแนะนำแก่บ่าวรับใช้ที่ดูแลคนป่วย

เมื่อการรักษาดำเนินไป อาการของเด็กสาวก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับ ผื่นคันที่เคยแดงก่ำก็เริ่มจางลง ไข้ก็ลดลง และกลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง

“หมอเทวดาตู้ ! บุตรสาวของข้าหายแล้วขอรับ !” ชายผู้นั้นร้องอุทานด้วยความยินดี ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ก่อนที่ชายผู้นั้นจะจากไป เขามอบถุงผ้าไหมบรรจุทองคำจำนวนหนึ่งให้แก่ตู้เยี่ยนอวี่

“นี่คือสินน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ จากใจของข้า ขอท่านโปรดรับไว้ด้วยเถิด”

ตู้เยี่ยนอวี่ส่ายหน้าเบา ๆ “ข้ามิอาจรับสิ่งเหล่านี้ไว้ได้เจ้าค่ะ การได้เห็นผู้ป่วยหายจากอาการเจ็บป่วย นั่นคือสิ่งตอบแทนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับข้าแล้วเจ้าค่ะ”

ชายผู้นั้นรู้สึกประทับใจในคุณธรรมของตู้เยี่ยนอวี่เป็นอย่างมาก ก่อนจากไปเขาได้โค้งคำนับนางอย่างนอบน้อม และให้คำมั่นสัญญาว่าหากมีสิ่งใดที่เขาจะช่วยเหลือได้ เขาจะมิมีวันปฏิเสธ

–

ยามฤดูใบไม้ผลิผลิบานเต็มที่ หมู่บ้านซีหลินเต็มไปด้วยชีวิตชีวา

ตู้เยี่ยนอวี่มิได้หยุดนิ่งอยู่กับที่ นางยังคงใช้เวลาในการฝึกฝนกำลังภายในอย่างสม่ำเสมอ นอกจากนี้นางยังศึกษาตำราโบราณที่เกี่ยวกับธรรมชาติและสมุนไพร เพื่อเพิ่มพูนความรู้ให้แก่ตนเองอย่างไม่หยุดหย่อน

วันหนึ่ง ในขณะที่นางกำลังนั่งสมาธิอยู่กลางสวนหลังบ้าน ท่ามกลางหมู่มวลดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน ก็สัมผัสได้ถึงกระแสลมปราณที่ไหลเวียนในกายอย่างราบรื่นและรวดเร็วกว่าที่เคยเป็น แต่ทว่าก็มิได้รุนแรง

นางลองรวบรวมพลังงานภายในไว้ที่ฝ่ามือช้า ๆ ปรากฏว่าเกิดแสงเรืองรองสีฟ้าอ่อน ๆ ขึ้นที่ปลายฝ่ามือเล็กน้อย

“นี่คือพลังภายในงั้นหรือ ?” นางพึมพำกับตนเองด้วยความประหลาดใจ แววตาของนางฉายประกายความตื่นเต้น

แม้พลังนี้จะยังไม่แข็งแกร่งมากนัก แต่ก็เป็นสิ่งยืนยันว่าการฝึกฝนของนางมิได้ไร้ผล

ตู้เยี่ยนอวี่รู้ดีว่าเส้นทางแห่งการฝึกฝนวิชากำลังภายในนั้นยังอีกยาวไกลนัก แต่นางก็มิได้หวาดหวั่น จิตใจของนางเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นและอดทน ดุจหินผาที่มิสะทกสะท้านต่อลมพายุ

นางตั้งใจว่าจะใช้พลังนี้เพื่อช่วยเหลือผู้คนให้ได้มากที่สุด ดุจแสงเทียนที่ส่องสว่างนำทางให้แก่ผู้ที่หลงทาง และจะมิยอมให้พลังนี้ถูกนำไปใช้ในทางที่ผิดโดยเด็ดขาด

ในยามค่ำคืนนั้น ตู้เยี่ยนอวี่นอนอยู่บนเตียงไม้แข็งกระด้าง แต่จิตใจกลับเปี่ยมด้วยความสุขสงบ ดุจทะเลสาบที่ราบเรียบยามไร้ลมพัด นางนึกถึงชีวิตในโลกเดิมที่วุ่นวายและเต็มไปด้วยการแข่งขัน บัดนี้ชีวิตในโลกใบนี้ แม้จะเรียบง่ายกว่า แต่กลับทำให้นางค้นพบความสุขและความหมายที่แท้จริงของชีวิต

“ฟ้าลิขิตให้ข้ามายังโลกใบนี้” นางรำพึงรำพัน “ข้าจะใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มค่าที่สุด”

————————

¹ยามตรุษวสันต์ หมายถึง ช่วงเวลาแห่งเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ หรือกล่าวให้ง่ายคือช่วงตรุษจีน ซึ่งในวัฒนธรรมจีนถือเป็นช่วงเวลาเริ่มต้นปีใหม่ตามปฏิทินจันทรคติ เป็นช่วงเวลาแห่งความสุข การเฉลิมฉลอง และการกลับบ้านหาครอบครัว