๐๗ กายใจแกร่งกล้า ดุจหินผาต้านทานพายุ

ยามฟ้าครามสดใส แสงตะวันสาดส่องลงมายังผืนดินร้อนระอุ แม้ไอแดดจะแผดจ้าเพียงใด แต่ก็มิอาจห้ามยั้งความตั้งใจของตู้เยี่ยนอวี่ได้เลย

นางยังคงฝึกฝนวิชากำลังภายในอย่างมุ่งมั่น บริเวณลานหลังบ้านที่เงียบสงบ ต้นไผ่ที่ปลูกเรียงรายส่งเสียงเสียดสีกันตามแรงลม ดุจเสียงกระซิบจากธรรมชาติที่ช่วยให้นางเข้าถึงสมาธิได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

นางเคลื่อนไหวช้า ๆ แต่แฝงด้วยความแข็งแกร่งและคล่องแคล่ว ดุจกระเรียนที่กำลังร่ายรำเพลงยุทธ์ ท่วงท่าแต่ละท่วงท่าล้วนเชื่อมโยงกันอย่างเป็นธรรมชาติ ลมปราณในกายไหลเวียนอย่างสม่ำเสมอ ดุจสายน้ำที่ไหลรินในลำธารที่แห้งแล้ง

บัดนี้นางสามารถควบคุมลมปราณให้ไหลเวียนไปยังจุดต่าง ๆ ของร่างกายได้อย่างแม่นยำยิ่งขึ้น

“ลมหายใจต้องเป็นหนึ่งเดียวกับลมปราณ” เสียงคำสอนในตำราดังก้องอยู่ในห้วงความคิดของนาง “เมื่อจิตมั่นคง ลมปราณย่อมบริสุทธิ์และไหลเวียนได้อย่างไร้ขีดจำกัด”

ในทุก ๆ วันนางจะใช้เวลาในยามเช้าตรู่และยามค่ำคืนในการฝึกฝนวิชากำลังภายใน บางครั้งก็ฝึกซ้อมท่ารำมวยจีนโบราณ บางครั้งก็นั่งสมาธิเพื่อปรับลมปราณให้สมดุล แม้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงใด แต่นางก็มิเคยท้อถอย เพราะรู้ดีว่าการฝึกฝนเหล่านี้จะช่วยให้ร่างกายและจิตใจของนางแข็งแกร่งขึ้น

“คุณหนู ช่างขยันขันแข็งยิ่งนัก” เสี่ยวจูเอ่ยขึ้นยามเห็นเยี่ยนอวี่กำลังฝึกซนอยู่กลางแดดจ้า นางนำน้ำชามาให้คุณหนูของตน “ดื่มน้ำเสียหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

ตู้เยี่ยนอวี่รับถ้วยน้ำชามาดื่ม ใบหน้าของนางมีหยาดเหงื่อผุดพราย แต่แววตากลับเปล่งประกายแห่งความมุ่งมั่น

“ข้ามิได้เหนื่อยอันใดหรอกเสี่ยวจู การฝึกฝนนี้เป็นดุจการบำเพ็ญเพียร เพื่อให้กายและใจแข็งแกร่งขึ้น”

เสี่ยวจูยิ้มอย่างชื่นชม “ฮูหยินกับท่านผู้เฒ่าต่างก็กล่าวถึงคุณหนูว่าช่างเป็นเด็กที่มีความเพียรพยายามยิ่งนักเจ้าค่ะ”

คำพูดของเสี่ยวจูทำให้เยี่ยนอวี่รู้สึกอบอุ่นในใจ แม้จะมาจากต่างภพภูมิ แต่นางก็ได้รับความรักและความเข้าใจจากครอบครัวใหม่นี้อย่างเต็มเปี่ยม

ยามฤดูใบไม้ร่วงเริ่มมาเยือน ท้องฟ้าเริ่มมีสีหม่นหมอง

ตู้เยี่ยนอวี่สังเกตเห็นว่าในช่วงนี้มีชาวบ้านหลายคนเริ่มมีอาการเจ็บป่วยด้วยโรคประหลาด อาการคล้ายไข้หวัด แต่กลับมีอาการปวดข้อ ปวดเมื่อยตามร่างกาย และมีผื่นแดงขึ้นตามตัว คล้ายกับโรคไข้ป่าที่เคยเกิดขึ้นในโลกเดิมของนาง

“ท่านป้าอิง บุตรชายของท่านเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ ?” เยี่ยนอวี่เอ่ยถามหญิงชราผู้หนึ่งที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน บุตรชายของนางนอนซมอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดเซียว ร่างกายสั่นเทิ้ม

“หมอเทวดาตู้ ! ขอท่านโปรดช่วยบุตรชายของข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ” ป้าอิงกล่าวด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “เขาป่วยมาหลายวันแล้ว กินยาของหมอหลี่ก็ยังมิหายเลยเจ้าค่ะ”

ตู้เยี่ยนอวี่คุกเข่าลงข้างกายบุตรชายของป้าอิง มือเรียวบางสัมผัสที่หน้าผากที่ร้อนรุ่ม ดุจเหล็กร้อนที่กำลังเผาไหม้ นางตรวจดูชีพจรและลิ้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน

“นี่คืออาการของโรคไข้ป่า” นางพึมพำกับตนเอง “พิษไข้สะสมอยู่ในเส้นลมปราณ ทำให้ลมปราณติดขัด และเกิดอาการปวดตามข้อต่อ”

นางหันไปหาป้าอิง “ป้าอิง มิเป็นไรเจ้าค่ะ โรคนี้มิได้ร้ายแรงถึงชีวิต แต่ต้องรักษาอย่างถูกวิธี”

เยี่ยนอวี่สั่งให้เสี่ยวจูนำน้ำสะอาดกับผ้ามาให้ นางใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้เด็กหนุ่มอย่างเบามือ เพื่อลดไข้ พร้อมกับนึกย้อนถึงความรู้เรื่องสมุนไพรที่ใช้รักษาไข้ป่าในโลกเดิม

“ท่านป้าอิง ในบ้านมีต้นสะเดา หรือกระเพราป่าหรือไม่เจ้าคะ ?” เยี่ยนอวี่ถาม

ป้าอิงพยักหน้า “มีเจ้าค่ะ มีอยู่ในสวนหลังบ้าน”

“นำมาให้ข้าเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่กล่าว

เมื่อได้สมุนไพรมาแล้ว ตู้เยี่ยนอวี่ก็นำมาบดรวมกันแล้วนำไปต้มกับน้ำ ดุจการปรุงยาอายุวัฒนะ นางสั่งให้เด็กหนุ่มดื่มน้ำสมุนไพรนี้ทุกวัน และให้พักผ่อนให้เพียงพอ

“น้ำสมุนไพรนี้จะช่วยขับพิษไข้ในกาย และช่วยให้ลมปราณไหลเวียนได้สะดวกยิ่งขึ้น” นางอธิบาย

ในตอนแรกชาวบ้านบางคนก็ยังคงไม่เชื่อมั่นในวิธีการรักษาของตู้เยี่ยนอวี่ เพราะเป็นวิธีที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน แต่เมื่อเห็นว่าอาการของบุตรชายป้าอิงเริ่มดีขึ้นอย่างรวดเร็ว ผื่นแดงเริ่มจางลง และไข้ลดลง ผู้คนก็เริ่มกลับมาเชื่อมั่นในตัวนางอีกครา

“หมอเทวดาตู้ช่างเก่งกาจยิ่งนัก !” ชาวบ้านต่างพากันกล่าวชื่นชม “โรคที่หมอคนอื่นรักษามิได้ แต่หมอเทวดาตู้กลับรักษาให้หายได้”

หลังจากนั้นตู้เยี่ยนอวี่ก็เริ่มดำเนินการป้องกันโรคไข้ป่าในหมู่บ้าน นางแนะนำให้ชาวบ้านทำความสะอาดบริเวณรอบบ้าน โดยเฉพาะแหล่งน้ำนิ่งที่อาจเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ยุงลาย

“ยุงลายเป็นพาหะนำโรคไข้ป่า หากเรากำจัดยุงลายได้ เราก็จะสามารถป้องกันโรคได้เจ้าค่ะ” นางอธิบายให้ชาวบ้านฟัง

นางยังสอนวิธีทำน้ำสมุนไพรขับไล่ยุงง่าย ๆ จากพืชสมุนไพรในท้องถิ่น เช่น ตะไคร้หอม หรือเปลือกส้ม เพื่อให้ชาวบ้านนำไปใช้ในครัวเรือน

คำแนะนำของตู้เยี่ยนอวี่แม้จะดูเรียบง่าย แต่กลับมีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง อัตราการเกิดโรคไข้ป่าในหมู่บ้านซีหลินลดลงอย่างเห็นได้ชัด ดุจเปลวเพลิงที่มอดดับลงไป

ยามฟ้าครามสลับกับเมฆหมอก ตู้เยี่ยนอวี่สังเกตเห็นว่าในช่วงฤดูเก็บเกี่ยว มีชาวบ้านหลายคนประสบปัญหาอาการปวดเมื่อยตามร่างกาย และอาการบาดเจ็บจากการทำงานหนัก นางจึงริเริ่มโครงการดูแลสุขภาพของชาวบ้านอย่างจริงจังยิ่งขึ้น

“ท่านลุงเหอ ท่านปวดหลังมากใช่หรือไม่เจ้าคะ ?” เยี่ยนอวี่เอ่ยถามชายสูงวัยผู้หนึ่งที่กำลังก้มตัวเก็บเกี่ยวข้าวอย่างยากลำบาก

ท่านลุงเหอพยักหน้า “ใช่แล้วคุณหนู ปวดเสียจนแทบจะยืนไม่ไหวแล้วขอรับ”

ตู้เยี่ยนอวี่ขออนุญาตจับชีพจรและตรวจดูอาการของท่านลุงเหอ นางพบว่าเส้นลมปราณบริเวณหลังของท่านลุงเหอติดขัดอย่างรุนแรง

“ลมปราณของท่านลุงติดขัดมากเจ้าค่ะ” เยี่ยนอวี่กล่าว “หากปล่อยไว้นานอาจจะทำให้ปวดเรื้อรังได้”

นางใช้ปลายนิ้วกดคลึงบริเวณหลังของท่านลุงเหออย่างช้า ๆ พลางรวบรวมพลังปราณภายในของตนเองไปที่ปลายนิ้ว ดุจสายลมที่พัดพาความเย็นสบาย

เพียงไม่นาน ท่านลุงเหอก็รู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วบริเวณที่เยี่ยนอวี่กดคลึง และอาการปวดก็เริ่มทุเลาลง

“คุณหนู ! อาการปวดของข้าดีขึ้นแล้วขอรับ !” ท่านลุงเหอร้องอุทานด้วยความดีใจ “ท่านช่างวิเศษยิ่งนัก !”

หลังจากนั้น ตู้เยี่ยนอวี่ก็มักจะใช้เวลาในยามเย็นไปเยี่ยมเยียนชาวบ้านที่ทำงานหนัก และให้คำแนะนำเกี่ยวกับการยืดเส้นยืดสาย หรือท่าบริหารร่างกายง่าย ๆ เพื่อป้องกันอาการปวดเมื่อย

นางยังสอนวิธีการนวดกดจุดง่าย ๆ ให้แก่เสี่ยวจู เพื่อให้เสี่ยวจูสามารถช่วยเหลือชาวบ้านในเบื้องต้นได้ยามที่นางมิว่าง

“การนวดกดจุดเป็นการช่วยกระตุ้นการไหลเวียนของลมปราณในร่างกาย และช่วยคลายกล้ามเนื้อที่ตึงเครียด” เยี่ยนอวี่อธิบายให้เสี่ยวจูฟัง

เสี่ยวจูเรียนรู้อย่างตั้งใจ และสามารถทำตามได้อย่างรวดเร็ว